Αθανάσης Μιχάλη Αθανασιάδη, από τη Λεμεσό,

ν.

Αστυνομίας,

-----------------------------

Για τον Εφεσείοντα: κ. Ε. Πουργουρίδης.

Για την Εφεσίβλητη: κ. Α. Κανναουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας

εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα.

Εφεσείων παρών.

----------------------------------- -

από το Δικαστή Τ. Ηλιάδη.

ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων καταδικάστηκε σε φυλάκιση 2 μηνών κατόπιν παραδοχής του σε κατηγορία πλαστογραφίας άδειας κυκλοφορίας οχήματος κατά παράβαση των άρθρων 16(α) και 19 του Περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72, όπως επίσης και του Κανονισμού (2) των Περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984. Ειδικότερα ο εφεσείων παραδέχθηκε ότι στις 23/2/98 πλαστογράφησε την άδεια κυκλοφορίας αρ. 297727 που είχε εκδοθεί για το όχημα με αριθμό εγγραφής LM 479, έτσι που να φαίνεται ότι η άδεια κυκλοφορίας είχε εκδοθεί για το όχημα με αριθμό εγγραφής PU 493. Η πλαστογραφία εντοπίστηκε από την υπάλληλο του Τμήματος Οδικών Μεταφορών στη Λεμεσό όταν ο πατέρας του κατηγορουμένου ζήτησε να ανανεώσει την άδεια κυκλοφορίας του οχήματος PU 493 για το 1998.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού έλαβε υπόψη τα περιστατικά που προβλήθηκαν από την Κατηγορούσα Αρχή και τα ελαφρυντικά που είχαν παρουσιαστεί εκ μέρους του εφεσιβλήτου, τον καταδίκασε σε φυλάκιση 2 μηνών.

Με την παρούσα έφεση ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντος ισχυρίζεται ότι η ποινή που επιβλήθηκε ήταν κάτω από τις περιστάσεις υπερβολική. Ειδικότερα υποβλήθηκε ότι έχοντας υπόψη τα ιδιάζοντα περιστατικά της υπόθεσης και την απουσία αποκόμισης οποιουδήποτε οικονομικού οφέλους εκ μέρους του εφεσείοντος, η ποινή της φυλάκισης των 2 μηνών δεν ήταν η αρμόζουσα.

Η σοβαρότητα του αδικήματος στο οποίο έχει παραδεχθεί ενοχή ο εφεσείων διαφαίνεται από την ποινή φυλάκισης μέχρι 3 χρόνια και την ποινή προστίμου μέχρι £1.500 που προνοούν οι σχετικές νομοθετικές διατάξεις.

Εχει επανειλημμένα τονιστεί ότι η εκλογή του είδους της ποινής και ο προσδιορισμός του ύψους της επαφίεται στην κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο επεμβαίνει μόνο όταν

(1) Υπάρχει εσφαλμένη καθοδήγηση αναφορικά με το Νόμο ή τα γεγονότα ή και τα δύο,

(2) Εχει αποδοθεί σημασία σε εξωγενείς παράγοντες και

(3) Η ποινή είναι έκδηλα υπερβολική ή ανεπαρκής. (Ιδε Βραχίμης ν. Αστυνομίας, Ποινική Εφεση 6879 της 4/12/00).

Το ερώτημα αν μια ποινή είναι έκδηλα υπερβολική σε βαθμό που δικαιολογεί την επέμβαση του Εφετείου εξετάστηκε σε αριθμό υποθέσεων. Πρόσφατα ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Γ. Πικής, είχε την ευκαιρία να διατυπώσει τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να δώσουν έρεισμα επέμβασης του Εφετείου στην υπόθεση Μενελάου ν. Αστυνομίας (Ποινική Εφεση 6550 της 21/7/98) τονίζοντας ότι,

Η ίδια αρχή υιοθετήθηκε αρκετά πρόσφατα στην υπόθεση Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (Ποινική Εφεση 6655 της 10/1/2000) όπου γίνεται αναφορά στην απόφαση Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας ([1994] 2 Α.Α.Δ. 179), όπου επαναλήφθηκε από το Δικαστή Πική (όπως ήταν τότε) ότι η δυνατότητα επέμβασης

Η ανάγκη για επιβολή ποινών ανάλογων με τη σοβαρότητα των αδικημάτων πρέπει σε κάθε περίπτωση να σταθμίζεται με την ανάγκη για την εξατομίκευση της ποινής ώστε η ποινή που τελικά θα επιβληθεί να αρμόζει στις προσωπικές περιστάσεις του αδικοπραγούντος, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα ελαφρυντικά στοιχεία που μπορεί να υπάρχουν. Τα Δικαστήρια όμως θα πρέπει να είναι προσεκτικά ώστε στην προσπάθεια που καταβάλλουν για εξατομίκευση της ποινής να μην εξουδετερώνουν τα στοιχεία εκείνα που σχετίζονται με τη σοβαρότητα του αδικήματος και την ανάγκη για προστασία της κοινωνίας. (Ιδε Ιωάννου άλλως Μουσικός ν. Δημοκρατίας (1992) 2 ΑΑΔ 286).

Εχουμε εξετάσει προσεκτικά τα όσα έχουν λεχθεί εκ μέρους και των δύο πλευρών και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η επιβληθείσα ποινή ήταν έκδηλα υπερβολική.

Η ποινή ακυρώνεται. Εχοντας υπόψη ότι ο εφεσείων έχει ήδη εκτίσει ένα μεγάλο μέρος της ποινής φυλάκισης, θα αποφύγουμε να επιβάλουμε οποιαδήποτε άλλη ποινή.

Δ.

Δ.

Δ.