|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 2 ΑΑΔ 62
26 Ιανουαρίου, 2000
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΜΑΡΩ Χ"ΙΩΑΝΝΟΥ,
Εφεσείουσα,
v.
ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6771)
―――――――――――-
Ποινικός Κώδικας ― Έκδοση επιταγής χωρίς αντίκρυσμα κατά παράβαση του Άρθρου 305Α(1) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154 ― Στοιχειοθέτηση του αδικήματος ― Απαιτείται, εκτός άλλων και απόδειξη ότι ο κατηγορούμενος ήταν ο εκδότης τέτοιας επιταγής.
Στην υπόθεση αυτή, ενώ δεν υπήρξε μαρτυρία ότι η επίδικη επιταγή εκδόθηκε από την εφεσείουσα, το Δικαστήριο δέχθηκε ότι "ο κατήγορος απέδειξε το πρώτο συστατικό του αδικήματος στον απαιτούμενο βαθμό" (την έκδοση της επιταγής από την εφεσείουσα) και τη βρήκε ένοχη σε κατηγορία ότι εξέδωσε επιταγή για £298 χωρίς αντίκρυσμα. Της επέβαλε πρόστιμο £150 και τη διέταξε να καταβάλει τα έξοδα της δίκης. Η εφεσείουσα υπέβαλε έφεση.
Αποφασίστηκε ότι:
Από τη στιγμή που η εφεσείουσα αρνήθηκε την υπογραφή της επιταγής, ο κατήγορος όφειλε να αποδείξει, έξω από κάθε λογική αμφιβολία, την πατρότητα της υπογραφής με ένα από τους νομικά αποδεκτούς τρόπους απόδειξης. Η δήλωση του παραπονούμενου ότι αγνοούσε ποίος υπέγραψε ή εξέδωσε την επιταγή, όπως και το γεγονός ότι η εφεσείουσα διατηρούσε λογαριασμό στο Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λάρνακας, στο οποίο εκδόθηκε η επιταγή, δεν αποτελούσαν μαρτυρία αναφορικά με το πρόσωπο το οποίο εξέδωσε στην πραγματικότητα την επιταγή.
Η έφεση επιτράπηκε χωρίς έξοδα.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τη Μάρω Χ"Ιωάννου εναντίον της καταδίκης της σε κατηγορία έκδοσης επιταγής χωρίς αντίκρυσμα και της ποινής του προστίμου £150 συν έξοδα, η οποία της επιβλήθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας (Στυλιανίδης, Ε.Δ.), στην Ποινική Υπόθεση Αρ. 481/99, ημερομηνίας 5/4/99.
Α. Ζαχαρίου, για την Εφεσείουσα.
Γ. Κουκούνης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Σ. Νικήτας.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Η εφεσείουσα καταδικάστηκε από δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας σε πρόστιμο £150 και στην καταβολή των εξόδων της δίκης. Τη βρήκε ένοχη, ύστερα από ακροαματική διαδικασία, σε κατηγορία ότι εξέδωσε επιταγή για £298 χωρίς αντίκρυσμα. Το αδίκημα αυτό δημιούργησε το άρθρο 305 Α (1) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154.
Για τη στοιχειοθέτηση του αδικήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής απαιτείται, εκτός άλλων, και απόδειξη ότι ο κατηγορούμενος ήταν ο εκδότης τέτοιας επιταγής. Κατά το άρθρο 3 του περί Συναλλαγματικών Νόμου, Κεφ. 262, η συναλλαγματική υπογράφεται "από το πρόσωπο που τη δίδει" ενώ σύμφωνα με το άρθρο 73 του ίδιου νόμου η επιταγή είναι συναλλαγματική.
Ο παραπονούμενος ήταν υπάλληλος του συζύγου της εφεσείουσας. Ο τελευταίος, όπως βρήκε ο πρωτόδικος δικαστής - και δεν αμφισβητείται το εύρημά του - :
"............ δανείστηκε λεφτά από τον Παραπονούμενο και του έδωσε την επιταγή Τεκμήριο 1. Η επιταγή στο μπροστινό μέρος φέρει τυπωμένο το όνομα της Κατηγορουμένης, Χ"Ιωάννου Μάρω, και κάτω από αυτό τον "αρ. λογ. 1056" και κάτω από αυτό υπάρχει υπογραφή με μελάνι, στη θέση όπου υπογράφει ο εκδότης."
Άλλος μάρτυρας, υπάλληλος του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Λάρνακας, στο οποίο εκδόθηκε η επιταγή, βεβαίωσε ότι η εφεσείουσα διατηρούσε τον παραπάνω λογαριασμό στο Συνεργατικό που εργαζόταν. Στηριζόμενος σε αυτή τη μαρτυρία, ο πρωτόδικος δικαστής δέχθηκε ότι "ο Κατήγορος απέδειξε το πρώτο συστατικό του αδικήματος στον απαιτούμενο βαθμό" (την έκδοση της επιταγής από την εφεσείουσα). Πρέπει εντούτοις να λεχθεί ότι η εφεσείουσα στη μαρτυρία της αρνήθηκε ότι η επιταγή υπογράφτηκε από την ίδια ή ότι είχε οποιαδήποτε δοσοληψία με τον παραπονούμενο ο οποίος, αντεξεταζόμενος, δέχθηκε, εκτός από το γεγονός αυτό και ότι δεν ήξερε πράγματι ποίος υπέγραψε ή εξέδωσε την επιταγή.
Η παραπάνω μαρτυρία δεν υποστηρίζει το εύρημα του δικαστηρίου. Είναι λανθασμένο και αποβαίνει μοιραίο για τη στήριξη της κατηγορίας. Από τη στιγμή που η εφεσείουσα αρνήθηκε την υπογραφή της επιταγής - και αυτό διαφάνηκε από την αρχή - ο κατήγορος όφειλε να αποδείξει, έξω από κάθε λογική αμφιβολία, την πατρότητα της υπογραφής, με ένα από τους νομικά αποδεκτούς τρόπους απόδειξης. Για παράδειγμα, μπορούσε να κληθεί μάρτυς που είδε ποίος υπέγραψε ή να κληθεί γραφολόγος. Το θέμα πραγματεύεται ο Phipson on Evidence, 14η έκδοση στην παράγραφο 35-03, σελ. 936. Η παραπάνω δήλωση του παραπονούμενου, όπως και το γεγονός ότι η εφεσείουσα διατηρούσε λογαριασμό στο εν λόγω Συνεργατικό, δεν αποτελούσαν μαρτυρία αναφορικά με το πρόσωπο το οποίο εξέδωσε στην πραγματικότητα την επιταγή.
Όπως αναγνώρισε ο δικηγόρος της εφεσείουσας - προς τιμή του - στη διάρκεια της συζήτησης, το συμπέρασμα ότι η επιταγή εκδόθηκε από την εφεσείουσα δεν ευσταθεί γιατί ελλείπει η κατάλληλη μαρτυρία, που αφορά ουσιαστικό συστατικό του αδικήματος.
Γιαυτό και η απόφαση παραμερίζεται. Το πρόστιμο και το διάταγμα εξόδων ακυρώνονται. Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου δεν ζήτησε τα έξοδα της δίκης ή της έφεσης. Έτσι δεν εκδίδεται διάταγμα για τα έξοδα αυτά.
Η έφεση επιτρέπεται χωρίς έξοδα.