CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 2 ΑΑΔ 186

Δ. Χατζηχαμπής

Χατζηχαμπής, Δ.: Η έφεση προσβάλλει την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με την οποία ο Εφεσίβλητος αθωώθηκε σε κατηγορία παράλειψης συμμόρφωσης προς ενδιάμεσο διάταγμα του δικαστηρίου σε ποινική υπόθεση το οποίο διέτασσε την αναστολή της λειτουργίας του κέντρου "Βερμούδες". Η εν λόγω ποινική υπόθεση είχε καταχωρηθεί επίσης από τον Εφεσείοντα Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού εναντίον του Εφεσίβλητου και το ενδιάμεσο διάταγμα εξασφαλίσθηκε στις 18.2.1998. Κατά την ακρόαση της δεύτερης ποινικής υπόθεσης για παρακοή του διατάγματος δεν εδόθη μαρτυρία παρά μόνο έγιναν τα ακόλουθα παραδεκτά γεγονότα:

Ενώπιον του δικαστηρίου ήταν επίσης το ενδιάμεσο διάταγμα το οποίο διέτασσε όπως "ο Καθ΄ ων η Αίτηση Διευθυντής και/ή ιδιοκτήτης του Κέντρου "ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ" και/ή οι υπηρέτες του και/ή αντιπρόσωποι του σταματήσουν και/ή αναστείλουν και διά του παρόντος εμποδίζονται από του να συνεχίσουν την λειτουργία του κέντρου "ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ" ..... μέχρι ακροάσεως και τελείας αποπερατώσεως της υπό τον ως άνω αριθμόν και τίτλον ποινικής υποθέσεως, εκτός εάν ο Καθ΄ου η Αίτηση εμφανισθεί ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου κατά την 12.3.98 και ώρα 8.30 π.μ. και δείξει λόγον γιατί το παρόν διάταγμα να μην εξακολουθήσει ισχύο." Η δε οπισθογράφηση του διατάγματος εδιάβαζε: "Εάν εσύ ο ως άνω Καθ΄ου η Αίτηση αμελήσεις να υπακούσεις εις την ως άνω Διαταγή εσύ μεν υπόκεισθε εις σύλληψιν η δε περιουσία σου εις κατάσχεσιν."

Όσον αφορά την ισχυριζόμενη ασάφεια του διατάγματος, δεν συμφωνούμε με τον ευπαίδευτο δικαστή, και διαπιστώνουμε έρεισμα στην έφεση. Είναι απόλυτα καθαρό ότι το διάταγμα εστρέφετο κατά του Εφεσίβλητου, εναντίον του οποίου και μόνον είχε καταχωρηθεί η υπόθεση στην οποία ελήφθη και ο οποίος ήταν ασφαλώς ο Καθ΄ου η Αίτηση περιγραφόμενος απλώς ως διευθυντής ή ιδιοκτήτης του κέντρου. Από το σύνολο του διατάγματος προκύπτει τόσο ως θέμα ερμηνείας όσο και ως θέμα λογικής συνέπειας ότι ο Εφεσίβλητος ήταν και ο μόνος προς τον οποίο απευθύνετο το διάταγμα.

Όσον αφορά την ισχυριζόμενη παρέκκλιση από τους θεσμούς στη σύνταξη του διατάγματος, αλλά και το κατά πόσο το διάταγμα συνέχιζε να ήταν σε ισχύ κατά την ημέρα που αναφέρεται στην κατηγορία, το πράγμα θα ήταν επίσης καθαρό σε συνάρτηση προς τα παραδεκτά γεγονότα. Το παραδεκτό γεγονός ότι το διάταγμα είχε "δεόντως" εκδοθεί και επιδοθεί στον εφεσίβλητο καλύπτει πλήρως τόσο τη νομιμότητα του διατάγματος σε αναφορά προς τη δέουσα συμμόρφωση προς τους θεσμούς, καθ΄όσον ορίζεται ότι είχε δεόντως εκδοθεί, όσο και τη νομιμότητα του διατάγματος σε αναφορά προς την ισχύ του, καθ΄όσον ορίζεται ότι είχε δεόντως επιδοθεί στον εφεσίβλητο, που εξυπακούει ότι ήταν σε ισχύ μετά την ημερομηνία που κατέστη "επιστρεπτέο". Όμως, τα πράγματα δεν τελειώνουν εδώ. Εκτός των παραδεκτών γεγονότων αυτών, ενώπιον του δικαστηρίου ήταν και το ίδιο το διάταγμα. Υπήρχε έτσι σύγκρουση και αντίφαση μεταξύ της όλης μαρτυρίας που ήταν ενώπιον του δικαστηρίου, καθ΄όσον, αφ΄ενός μεν το διάταγμα αποκάλυπτε ενδεχόμενη παράλειψη συμμόρφωσης προς τους θεσμούς ως εκ της μη περίληψης πρόνοιας για το χρόνο εντός του οποίου ο Εφεσίβλητος όφειλε να συμμορφωθεί με αυτό, εφ΄ετέρου δε το παραδεκτό γεγονός ότι το διάταγμα εξεδόθη δεόντως αναιρούσε την παράλειψη αυτή. Το αποτέλεσμα αυτό δεν επέτρεπε την οποιαδήποτε κατάληξη εκ μέρους του δικαστηρίου αφού δεν ετίθετο θέμα επιλογής της μιας μαρτυρίας ως υπέρτερης της άλλης. Αποδοχή γεγονότος δυνάμει του άρθρου 19(1) του περί Αποδείξεως Νόμου (όπως αυτό διαμορφώθηκε με το Νόμο 86/86) "θα αποτελεί δεσμευτικήν απόδειξιν εναντίον του εν λόγω μέρους εις την διαδικασίαν εις ην το αποδεκτόν γεγονός αφορά". Ούτε είναι δυνατή, ως εκ τούτου, η προσαγωγή μαρτυρίας αντιστρατευόμενης την τοιαύτη αποδοχή γεγονότος, εκτός αν η αποδοχή αποσυρθεί με την άδεια του δικαστηρίου όπως προνοείται στο άρθρο 19(4). Στην υπόθεση Γεωργίου ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση 6626, 8.9.1999, τονίσθηκε η σημασία και η διάσταση των δυνάμει του άρθρου 19(1) παραδεκτών γεγονότων ως αναντίλεκτης μαρτυρίας, άρνηση των οποίων και προβολή αντιφατικής προς τούτα εκδοχής στη μαρτυρία θεωρήθηκε κατά συνέπεια ως προσφυγή στο ψεύδος για την αντιμετώπιση ενοχοποιητικών δεδομένων. Και στην υπόθεση Αντρέα ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 6774, 20.10.1999, ο αποκλεισμός από το Δικαστήριο στο τέλος της ημέρας ως μη αποδεκτής μαρτυρίας κατάθεσης η οποία είχε γίνει αρχικά δεκτή ως παραδεκτό γεγονός προφανώς δυνάμει του άρθρου 19(1), ελέγχθηκε ως λανθασμένη. Όπως ελέχθη στη σ. 3: