CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1999) 2 ΑΑΔ 411

Στις 9.15 π.μ. περίπου της 17 Μαρτίου 1997, ο Λοχίας Νεοκλέους και ο Αστυφύλακας Ανδρέου της υπηρεσίας συλλογής πληροφοριών άκουσαν μήνυμα πως διεπράχθη ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της Ελληνικής Τράπεζας στα Λειβάδια και πως οι δυο δράστες διέφυγαν με ένα παλαιό πράσινο αυτοκίνητο Datsun. Περιπολούσαν με υπηρεσιακό αυτοκίνητο χωρίς αστυνομική σήμανση - οι ίδιοι έφεραν πολιτική περιβολή - όταν στο δρόμο Καλού Χωριού - Μοσφιλωτής είδαν το αυτοκίνητο JJ 381 που ανταποκρινόταν στην περιγραφή. Το ακολούθησαν και το είδαν να εισέρχεται σε χωματόδρομο πριν από σημείο του δρόμου στο οποίο αστυνομικός με στολή ρύθμιζε την τροχαία λόγω οδικών έργων. Η κίνησή του ήταν απότομη και, όπως το έθεσαν, αυτό πρόσθεσε στις υποψίες τους. Ο χωματόδρομος ήταν αδιέξοδος, το JJ381 σταμάτησε και ο οδηγός του, που βρισκόταν μόνος σ΄αυτό, κατέβηκε. ΄Ηταν ο εφεσείων. Οι αστυνομικοί τον πλησίασαν, αποκάλυψαν την ιδιότητά τους δείχνοντας του την ταυτότητά τους και ζήτησαν τα στοιχεία του, συγκεκριμένα την ταυτότητά του ή την άδεια οδηγού του. Ο εφεσείων δεν ανταποκρίθηκε. Επαναλήφθηκε αρκετές φορές η πρόσκληση για την παρουσίασή τους, αλλά μάταια. Ο εφεσείων παρέμενε άφωνος, φαινόταν αμήχανος, και δεν ανταποκρινόταν. Τότε οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν, όπως του εξήγησαν, για το αυτόφωρο αδίκημα της μή παρουσίασης του δελτίου ταυτότητάς του.

΄Εφθασε στο σημείο ο Λοχίας Μ. Πάρπας μαζί με άλλους αστυνομικούς, ενημερωμένοι ήδη για τα διατρέξαντα. Το πρώτο που είδε ο Μ. Πάρπας στο αυτοκίνητο ήταν ένα γάντι, ορισμένα ρούχα καλυμμένα από το "χαλάκι" στο πάτωμα του αυτοκινήτου, και, ανάμεσά τους, ένα φυσίγγιο κυνηγετικού όπλου. Προέκυπταν υποψίες, πληροφόρησε τον εφεσείοντα πως διερευνούσε υπόθεση ένοπλης ληστείας και πως ήταν η πρόθεσή του να ερευνήσει το αυτοκίνητο. Του επέστησε την προσοχή, ο εφεσείων του είπε "ίντα ληστεία μου λαλείς, ερεύνα το" και, στην παρουσία του, ακολούθησε η έρευνα. Δεν είναι απαραίτητο να καταγράψουμε τώρα όλα τα αντικείμενα που βρέθηκαν. Ανάμεσά τους υπήρχαν και δέσμες χαρτονομισμάτων. Τις υπέδειξε στον εφεσείοντα, του επέστησε την προσοχή και η πρώτη αντίδραση του ήταν "πού εβρέθηκαν τα ριάλια". Του είπε πως υποψιαζόταν ότι ήταν προϊόν της ληστείας και ο εφεσείων πρώτα απάντησε "ίντα μόνο τζείνη η τράπεζα έσιει ριάλια;" και μετά, όταν του ζήτησε εξηγήσεις για την κατοχή τους, τον παρέπεμψε στο δικηγόρο του.

Δεν προέβαλε ο εφεσείων οτιδήποτε το συγκεκριμένο ως προς αυτή τη θεώρηση. Mας παρέπεμψε στην απόφαση της μειοψηφίας του Προέδρου του Κακουργιοδικείου αλλά και εκεί δεν διαπιστώνεται πως δεν παρεχόταν νόμιμη δυνατότητα σύλληψης στην περίπτωση, εφόσον το ζήτημα κρινόταν αυτοτελώς. Αναγνωρίζεται πως η μή προσαγωγή του δελτίου, ως αυτόφωρο αδίκημα, θα παρείχε επαρκή κάλυψη δυνάμει του άρθρου 11.3 του Συντάγματος και ό,τι συζητείται στη συνέχεια, σε συνάρτηση προς την εξουσία που παρέχει το άρθρο 11(2) του Κεφ. 85, είναι η έκταση αυτής της εξουσίας. Και αυτό, όμως, στο επίπεδο προβληματισμού. Η αντίληψη ως προς τη σημασία του δελτίου ταυτότητας κατά το χρόνο θέσπισης του Κεφ. 85 ενδεχομένως ήταν διαφορετική και εκφράστηκε αμφιβολία αναφορικά με το κατά πόσο το άρθρο 11(2) και (5) του νόμου θα έπρεπε να ερμηνευθεί ως παρέχον απόλυτη εξουσία για απαίτηση προσαγωγής και μετέπειτα άμεσης σύλληψης σε κάθε περίπτωση και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, λαμβάνοντας υπόψη "τη σοβαρότητα των αδικημάτων στην οποία το άρθρο 11.3 του Συντάγματος απευθύνεται όταν επιτρέπει τη σύλληψη ατόμου άνευ εντάλματος σύλληψης στην περίπτωση αυτόφωρου αδικήματος τιμωρούμενου με φυλάκιση..."

Δεν διαφωνούμε πως υπάρχει πεδίο για σοβαρό προβληματισμό. ΄Εχουμε, μάλιστα, υπόψη την Ioannis Vrahimis v. The Police (1969) 2 CLR 60 και θα λέγαμε πως είναι προς αυτή την κατεύθυνση που κινήθηκαν οι παρατηρήσεις του Εφετείου. Αστυνομικοί ανέκοψαν ιατρό που οδηγούσε αυτοκίνητο σε κεντρικό σημείο της Λευκωσίας και ζήτησαν την προσαγωγή του δελτίου ταυτότητας του και της άδειας οδηγού. Αυτός αντέδρασε, απομακρύνθηκε και αργότερα κατηγορήθηκε για παράβαση, μεταξύ άλλων, του άρθρου 11(2) και (5) του Κεφ. 85. Βρέθηκε ένοχος και η έφεση του κατά της καταδίκης απορρίφθηκε. Παραμερίστηκε όμως η μικρή ποινή προστίμου που του επιβλήθηκε. Δεν είχε αποκαλυφθεί ο λόγος για τον οποίο οι αστυνομικοί έκριναν αναγκαίο να ζητήσουν προσαγωγή της άδειας και του δελτίου ταυτότητας του και τονίστηκε πως η εκτέλεση αστυνομικών καθηκόντων και η άσκηση εξουσίας κατά την εφαρμογή του Νόμου πρέπει να καθοδηγείται από το δημόσιο συμφέρον όπως αυτό αναδύεται εύλογα στο πλαίσιο των περιστατικών της κάθε περίπτωσης.

Η βασική θέση του εφεσείοντα υπερβαίνει το αυτοτελώς νόμιμο της σύλληψης στο πλαίσιο του άρθρου 11.3 του Συντάγματος και του άρθρου 11(2) και (5) του Κεφ. 85. Επίσης υπερβαίνει και το αυτοτελώς νόμιμο της έρευνας που οδήγησε στην ανέρευση των αντικειμένων. Μάλιστα, ο κ. Ευτυχίου δήλωσε ρητά πως δεν θέτει θέμα σε σχέση με τη νομιμότητα έρευνας που διενεργείται ενόψει στοιχείων όπως αυτά που υπήρχαν στην παρούσα περίπτωση. Σημειώνουμε πως, σύμφωνα με την απόφαση της πλειοψηφίας του Κακουργιοδικείου, παρείχε έρεισμα για τη διεξαγωγή έρευνας το άρθρο 21(1)(β) του περι Αστυνομίας Νόμου Κεφ. 285 και, περαιτέρω, τα άρθρα 25(1)(β) και 26(1)(α) του περι Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Οι εφεσίβλητοι αναφέρθηκαν στα στοιχεία ως αναδεικνύοντα εύλογη την υποψία που σχηματίστηκε και επικαλέστηκαν συναφώς την Αλ Χάματ και άλλοι ν. Δημοκρατίας 1989 2 ΑΑΔ 117, στη σελίδα 131. Επίσης, με αναφορά στην Psaras & Another v. Republic (1987) 2 CLR 132, υπέδειξαν πως η έρευνα αυτοκινήτου ή ακόμα και η είσοδος σε τόπο άλλο από κατοικία, δεν αποτελεί αντικείμενο συνταγματικής ρύθμισης� oπότε και η ενδεχόμενη μή τήρηση του Νόμου, ακόμα και ως προς τα προαπαιτούμενα της, θα ξέφευγε της εμβέλειας της νομολογίας αναφορικά με το ανεπίτρεπτο αποδοχής μαρτυρίας, αφού αυτό συναρτάται προς συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Επ΄ αυτού είναι ευθέως σχετική η πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην David Parris v. Δημοκρατίας Ποινική έφεση 6314 ημερομηνίας 5.5.99 αλλά, όπως προκύπτει από όσα σημειώσαμε, τέτοιο ζήτημα δεν εγείρεται στην πραγματικότητα στην παρούσα υπόθεση. Προϋποθέτει διαπίστωση παρανομίας και τέτοια, ως προς αυτήν καθ΄εαυτήν την έρευνα και τα ερείσματά της που εξειδικεύθηκαν, δεν προτάθηκε και δεν μπορούμε να εντοπίσουμε.

Βρίσκεται στον πυρήνα της εισήγησης του εφεσείοντα η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Parpas v. Republic (1988) 2 CLR 5. Είναι σ΄αυτήν που στηρίχτηκε η μειοψηφία του Kακουργιοδικείου και στη διαφοροποίησή της που η πλειοψηφία έκρινε πως τα αντικείμενα ήταν παραδεκτή μαρτυρία.

Στην υπόθεση Parpas η καταδίκη για πλαστογραφία βασίστηκε κυρίως σε σύγκριση από πραγματογνώμονα δειγμάτων γραφής του εφεσείοντα και των επιταγών που πλαστογραφήθηκαν. Τα δείγματα γραφής του εφεσείοντα λήφθηκαν όταν αυτός τελούσε υπο κράτηση σε αστυνομικό σταθμό μετά από σύλληψή του με δικαστικό ένταλμα. Το δικαστικό ένταλμα εκδόθηκε στη βάση υποψίας πως ο εφεσείων κατείχε και απέκρυπτε πυροβόλα όπλα. Μετά τη λήψη των δειγμάτων αφέθηκε ελεύθερος σε ό,τι αφορούσε σε όπλα και επανασυνελήφθη, και πάλιν δυνάμει δικαστικού εντάλματος, για πλαστογραφία και άλλα αδικήματα, άσχετα προς τα όπλα. Το εφετείο διαπίστωσε πως η αρχική σύλληψη και κράτηση του έγινε με σκοπό να τεθεί σε τέτοια μειονεκτική θέση ώστε να καταστεί ευκολότερο για την αστυνομία να λάβει δείγματα γραφής του για το αδίκημα της πλαστογραφίας. Αποφασίστηκε πως και νόμιμη να ήταν η σύλληψη για τα όπλα, προέκυπτε θέμα ενόψει των προνοιών των αρθρων 33.2 και 34 του Συντάγματος. Σύμφωνα με το άρθρο 32 οι πρόνοιες του Μέρους ΙΙ του Συντάγματος για όρους, δεσμεύσεις ή περιορισμούς στους οποίους μπορούν να υποβληθούν τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες που κατοχυρώνει, δεν θα εφαρμόζονται για οποιοδήποτε σκοπό άλλο από εκείνο για τον οποίο θεσπίστηκαν. Κατά δε το άρθρο 34, τίποτε από όσα διαλαμβάνει το Μέρος ΙΙ μπορεί να ερμηνευθεί ως παρέχον σε οποιονδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε οποιαδήποτε δράση ή να εκτελεί πράξη που να στοχεύει στον περιορισμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών που αναφέρονται στο Μέρος ΙΙ του Συντάγματος σε βαθμό μεγαλύτερο από τον προνοούμενο σ΄αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο είχε γίνει η επέμβαση στο δικαίωμα ελευθερίας του εφεσείοντα ήταν ασυμβίβαστος προς αυτά και η κράτησή του στον Αστυνομικό Σταθμό, κατά το μέρος της στη διάρκεια του οποίου λήφθηκαν τα δείγματα γραφής, κατέστη αντίθετη προς το άρθρο 11 του Συντάγματος επειδή η λήψη των δειγμάτων ήταν εντελώς ξένη προς το λόγο της σύλληψης και της κράτησης.

Είναι η εισήγηση του εφεσείοντα πως το Kακουργοδικείο θα έπρεπε να είχε οδηγηθεί στην ίδια κατάληξη, για τους ίδιους λόγους. ΄Οχι γιατί σε κάθε περίπτωση είναι ανεπίτρεπτη, μετά από σύλληψη για ένα αδίκημα, η εξασφάλιση μαρτυρίας για άλλο. Αυτό το ξεκαθάρισε το Eφετείο στην υπόθεση Parpas. Διευκρίνησε πως δεν έθετε κανόνα γενικής εφαρμογής και πως τα πάντα εξαρτώνται από τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε περίπτωσης. Σημειώνουμε επίσης την υπόθεση Αλ Χαμάτ (ανωτέρω). Η σύλληψη του εφεσείοντα στην υπόθεση εκείνη δεν είχε διενεργηθεί σε σχέση με το αδίκημα της απόπειρας φόνου για το οποίο, μεταξύ άλλων, καταδικάστηκε αλλά τα αντικείμενα που παραλήφθηκαν μετά από έρευνα του αυτοκινήτου του κρίθηκαν αποδεκτά ως μαρτυρία γι΄αυτό. ΄Οπως εξηγήθηκε, με αναφορά στην Parpas, η αστυνομία, ενόψει της μαρτυρίας, δεν είχε χρησιμοποιήσει τις εξουσίες της για αλλότριους σκοπούς αλλά προς εκπλήρωση της αποστολής της που συνίστατο στη διερεύνηση πληροφοριών για τη διάπραξη αριθμού εγκλημάτων. Είναι η εισήγηση του κ. Ευτυχίου πως στην παρούσα περίπτωση οι αστυνομικοί, όπως και στην υπόθεση Parpas, χρησιμοποίησαν πλάγια μέσα. Δεν αποκάλυψαν στον εφεσείοντα εξ αρχής πως ήταν η ληστεία που τους ενδιέφερε, δεν τον έθεσαν σε εγρήγορση και με τη σύλληψή του για το άλλο αδίκημα, το οποίο χρησιμοποίησαν ως πρόφαση, τον έθεσαν σε μειονεκτική θέση προς εξυπηρέτηση αλλότριου σκοπού.

Σε συμφωνία με την απόφαση της πλειοψηφίας του Κακουργιοδικείου, την ορθότητα της οποίας υποστήριξε η εφεσίβλητη, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως δικαιολογείται παραλληλισμός μεταξύ των γεγονότων της υπόθεσης Parpas και της παρούσας. Δεν μπορεί να αποδοθεί στους αστυνομικούς σχέδιο οποιασδήποτε μορφής, ούτε αλλότριος σκοπός. Είναι σαφές ότι, στη βάση των πληροφοριών που είχαν, απλώς αντιδρούσαν μπροστά στις εξελίξεις. ΄Ηταν, βέβαια, η ληστεία στη σκέψη τους και μπορούμε να συμπεράνουμε πως δεν θα κατέφευγαν σε σύλληψη τυχαίου οδηγού που απλώς δεν είχε στην κατοχή του το δελτίο ταυτότητάς του. Δεν συνέλαβαν όμως τον εφεσείοντα για να τον θέσουν σε μειονεκτική θέση ούτε δικαιολογείται να χαρακτηριστεί ως πρόφαση η σύλληψή του. Τα στοιχεία που είχαν και η αφύσικη αντίδραση του εφεσείοντα κατέστησε τη σύλληψη αυτονόμως δικαιολογημένη ενέργεια. Επιπλέον, δεν τέθηκε ο εφεσείων καν σε μειονεκτική θέση. Οι χρονικοί συσχετισμοί δείχνουν πως αμέσως μετά την πληροφόρηση του εφεσείοντα πως βρισκόταν υπό σύλληψη, οι αστυνομικοί είδαν μέσα στο αυτοκίνητο γάντι και, κυρίως, δέσμη με χαρτονομίσματα των £20. ΄Οσα οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν στην αρχή ως απλές υπόνοιες σε υποκειμενικό επίπεδο, απέκτησαν αντικειμενική υπόσταση. Υπήρχαν, πλέον, συγκεκριμένα στοιχεία που επέβαλλαν έρευνα του αυτοκινήτου. Τέτοια έρευνα προϋπέθετε παραμονή του αυτοκινήτου στον τόπο ως την άφιξη των εντεταλμένων. Οι αστυνομικοί δεν ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες που ανήκαν σε ειδικούς. ΄Ηταν εύλογη αυτή η επιλογή και η προηγηθείσα σύλληψη του εφεσείοντα δεν μπορεί να παρεμβληθεί ως κώλυμα για ενέργειες που εξ αντικειμένου δικαιολογούνταν, στο πλαίσιο του νόμου. Διαφορετικά, θα οδηγούμαστε σε μηχανιστικές προσεγγίσεις που θα απομάκρυναν από την ουσία και θα μετέτρεπαν τα κεφαλαιώδη ζητήματα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και της εξιχνίασης των εγκλημάτων, σε ζητήματα τύπου. Η έρευνα, στο τέλος, διενεργήθηκε με σαφώς δηλωμένο το στόχο της. Απέβλεπε στην εξιχνίαση της ληστείας και αυτό εξηγήθηκε με σαφήνεια στον εφεσείοντα. Τα αντικείμενα παραλήφθηκαν ως σχετικά με τη ληστεία μετά από νόμιμη έρευνα που διενεργήθηκε σε γνώση του εφεσείοντα, σε σχέση προς τη ληστεία. Μάλιστα ο εφεσείων δεν αντέδρασε σ΄αυτό και τέθηκε και το παράλληλο ζήτημα της παροχής από αυτόν συγκατάθεσης. Ενώπιόν μας η κα Μαλακτού την επικαλέστηκε αλλά στο τέλος, με αναφορά στην Psaras & Another (ανωτέρω) δήλωσε πως δεν την πρότεινε ως ανεξάρτητο νομιμοποιητικό έρεισμα. Δεν θα μας απασχολήσει αυτό το θέμα. ΄Οπως έχουμε διαπιστώσει, η έρευνα ήταν, εν πάση περιπτώσει, νόμιμη. Οι λόγοι έφεσης ως προς το αποδεκτό των αντικειμένων ως μαρτυρίας είναι αβάσιμοι και απορρίπτονται.

Λίγο πριν της 9.00 π.μ. της 17.3.97, άγνωστος, με καλυμμένο το πρόσωπο και κράνος μπήκε στο κατάστημα της τράπεζας. Υπό την απειλή κοντόκαννου κυνηγετικού όπλου ανάγκασε το διευθυντή (Μ. Κ. Φουλής) να του παραδώσει τα χρήματα που βρίσκονταν στο ταμείο. Ανέρχονταν σε £4,582. Τα χρήματα τοποθετήθηκαν σε τσάντα που κρατούσε ο δράστης και αυτός, πατώντας πάνω στον πάγκο του Ταμείου, βγήκε από την τράπεζα. Τον ανέμενε αγωνιστική μοτοσυκλέτα, με τον οδηγό της στη θέση του και τη μηχανή σε λειτουργία, επιβιβάστηκε σ΄αυτή και απομακρύνθηκαν προς τον αυτοκινητόδρομο. Τρία πρόσωπα είχαν δει αγωνιστική μοτοσυκλέτα με δυο άτομα σ΄αυτή σε διάφορα σημεία στα Λειβάδια. Πρόκειται για τους μάρτυρες κατηγορίας Ισιδώρου, Μιχαήλ και Γεωργίου. Ο οδηγός και ο επιβάτης της φορούσαν κράνος αλλά θεάθηκε και καλτσόν στο πρόσωπο τους, κάτω από αυτό. Οι δυο πρώτοι ακολούθησαν την πορεία της. Την είδαν έξω από την τράπεζα, είδαν σε λίγο πρόσωπο με κοντόκαννο κυνηγετικό όπλο να εξέρχεται κρατώντας μια κίτρινη τσάντα και τους ακολούθησαν με τα αυτοκίνητά τους. Σταμάτησαν σε καφενείο για να ειδοποιήσουν την αστυνομία, τους έχασαν αλλά σε σημείο που περιγράφηκε ως η αερογέφυρα του αυτοκινητόδρομου σε απόσταση 200 - 300 μέτρα, είδαν στη συνέχεια πρόσωπο να βγαίνει από τις ακακίες και να εισέρχεται σε ένα αυτοκίνητο πράσινο Datsun μέσα στο οποίο προηγουμένως πέταξε ένα κράνος και μια κίτρινη τσάντα. Ο Ισιδώρου ακολούθησε το Datsun με το αυτοκίνητό του αλλά από κάποια απόσταση και στο στρίψιμο της Αραδίππου, το έχασε.

Περίπου 15 - 20 λεπτά αργότερα, άλλος μάρτυρας κατηγορίας είδε τον εφεσείοντα να οδηγεί ένα αυτοκίνητο Datsun πράσινο στην περιοχή του νέου σταδίου ΓΣΖ, έξω από τη Λάρνακα. Επρόκειτο για το Λοχία Νικολάου που περιπολούσε, ακριβώς γιατί άκουσε στον ασύρματο μήνυμα για τη διάπραξη ληστείας. Δεν εγνώριζε τότε οτιδήποτε για τον τύπο ή το χρώμα του αυτοκινήτου και δεν προέβη σε οποιαδήποτε ενέργεια. Αργότερα είδε τις λεπτομέρειες από την τηλεόραση και αναγνώρισε τον εφεσείοντα και το αυτοκίνητο. Είχε ήδη κρατήσει στη μνήμη του το γράμμα J και τους δυο πρώτους αριθμούς της πινακίδας εγγραφής του. ΄Οσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια τα έχουμε περιγράψει. Γύρω στις 9.40 π.μ. ο εφεσείων εντοπίστηκε από τους Ανδρέου και Νεοκλέους ενώ κατευθυνόταν προς την Μοσφιλωτή. Ακολούθησε η σύλληψή του και η έρευνα του αυτοκινήτου του.

Ο εφεσείων, με την ένορκη μαρτυρία του, προέβαλε την ακόλουθη εκδοχή. Γύρω στις 6.30 π.μ. της 17.3.97, οδηγώντας το JJ 381 από το χωριό του Λυθροδόντας, πήγε στη Λάρνακα απέναντι από τις "Καμάρες" σε αναζήτηση εργασίας ως οικοδόμος. Δεν βρήκε κανένα, προχώρησε μέχρι τη θάλασσα στη Λάρνακα και αργότερα επέστρεψε στον ίδιο τόπο και πάλιν χωρίς αποτέλεσμα. Πήρε το δρόμο της επιστροφής και ακολούθησε η σύλληψή του. Τα χρήματα που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο του ανήκαν. Προέρχονταν από την εργασία του από δάνειο και από τυχερά παιγνίδια. Δεν υπήρχε λόγος να τα έχει στη τσέπη του. Τα μετέφερε γιατί ενδιαφερόταν να αγοράσει αυτοκίνητο για την εργασία του ως οικοδόμος ή, όπως πρόσθεσε, γιατί ενδεχομένως το βράδυ θα έπαιζε ζάρι. Οι σημειώσεις στις οποίες αναφερθήκαμε γράφτηκαν από τον ίδιο αλλά δεν είχαν οποιαδήποτε σχέση με τα χρήματα. Το φυσίγγιο μπορεί να παράπεσε αφού πριν μερικές μέρες είχε πάει σε κυνήγι μαζί με άλλο πρόσωπο που είχε όπλο, όπως βεβαίωσε και εκείνος. Το γάντι ενδεχομένως ανήκε στη σύζυγό του. Τα ρούχα, τα παπούτσια και οι κάλτσες του ήταν βρεγμένα γιατί σε κάποιο στάδιο της διαδρομής του κατέβηκε σε χωράφι για να μαζέψει αγρέλλια και πάτησε σε "ποταμό". Τα άλλα υποδήματα και οι κάλτσες που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο δεν ήταν βρεγμένα. Μάλιστα έστριψε στο χωματόδρομο αμέσως πριν τη σύλληψή του όχι μόνο για να αποφύγει τους αστυνομικούς για το λόγο που έδωσε αρχικά αλλά και για να αλλάξει κάλτσες και παπούτσια� όσο και αν δεν ήταν δικά του ούτε στο μέγεθός του εκείνα που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο, το οποίο επίσης δεν του ανήκε. ΄Οταν του ζητήθηκε να εξηγήσει γιατί δεν έλεγε το όνομά του στους αστυνομικούς, η απάντησή του ήταν, "ίντα να πω το όνομά μου".

Το Κακουργιοδικείο, έκρινε ως αξιόπιστους τους μάρτυρες κατηγορίας, απέρριψε τους ισχυρισμούς για ανεπάρκεια, αβεβαιότητα και κενά και σχολίασε κάθε σημείο που εγέρθηκε. Το αποτύπωμα της σόλας στον πάγκο το χαρακτήρισε ως το επισκεπτήριο του εφεσείοντα. Μόνο ο δράστης είχε πατήσει στο πάγκο του ταμείου και ο εφεσείων δεν είχε αλλάξει παπούτσια. Η διαπίστωση πως στη μια από τις σημειώσεις βρέθηκε δακτυλικό αποτύπωμα του Στυλιανού, ουσιαστικά δεν είχε αμφισβητηθεί. Η θέση της υπεράσπισης ήταν πως ο Στυλιανού άγγιξε τη σημείωση αργότερα. Η μαρτυρία του Στυλιανού και των αστυνομικών στο θέμα ήταν απόλυτη και το Κακουργιοδικείο δεν είχε καμιά αμφιβολία πως έλεγαν την αλήθεια. Ο Στυλιανού ουδέποτε άγγιξε τις σημειώσεις μετά τη ληστεία. Η μαρτυρία ως προς τη μοτοσυκλέτα και το αυτοκίνητο ήταν αξιόπιστη και ασφαλής. Οι χρονικοί συσχετισμοί, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα άλλα στοιχεία συμπλήρωναν την εικόνα. Ο εφεσείων, λίγη ώρα μετά τη ληστεία, οδηγούσε αυτοκίνητο που αναγνωρίστηκε ως όμοιο με εκείνο με το οποίο διέφυγαν οι δράστες. Μέσα στο αυτοκίνητο βρέθηκαν χαρτονομίσματα φθαρμένα που επίσης αναγνωρίστηκαν και επιπλέον, σημειώσεις που το Κακουργιοδικείο δεν είχε αμφιβολία ότι γράφτηκαν από τους υπαλλήλους της τράπεζας. Σε μια από αυτές βρέθηκε δακτυλικό αποτύπωμα του Στυλιανού και υπήρχε και η αξιόπιστη και ασφαλής μαρτυρία για το αποτύπωμα της σόλας, τα φύλλα ακακίας και "ξυνουδιού" και τα βρεγμένα ρούχα, υποδήματα και κάλτσες.

Απέναντι τους βρισκόταν μια εντελώς αναξιόπιστη μαρτυρία. Το Κακουργιοδικείο χαρακτήρισε τη μαρτυρία του εφεσείοντα ως κατασκευασμένη, αφελώς μάλιστα, χωρίς συνέπεια και λογική ή έστω αληθοφάνεια. Την απέρριψε χωρίς δισταγμό και κατέληξε στη διαπίστωση πως, χωρίς αμφιβολία, ο εφεσείων ήταν ένοχος. Σ΄αυτό το πλαίσιο, με αναφορά στις υποθέσεις R. v. Loughlin (1951) 35 Cr. App. R. 69, R. v. Senmour (1954) 38 Cr. App.R. 68, R. Christ (1951) 35 Cr. App. R. 76, R. v. Plain (1966) 51 Cr. App. R. 91 και R. v. Smythe (1980) 72 Cr. App.R.8, αναφέρθηκε στο γεγονός της πρόσφατης κατοχής χαρτονομισμάτων που αποδείχτηκε πως αποτελούσαν μέρος των κλαπέντων και στις ενοχοποιητικές επιπτώσεις του, στο πλαίσιο του συνόλου των στοιχείων, όταν δεν υπήρχε λογική εξήγηση γι΄αυτή.

Δεν είναι ορθό πως η μαρτυρία του Ισιδώρου απέκλεισε το ενδεχόμενο να κινήθηκε το αυτοκίνητο με τους δράστες προς τη Λάρνακα. Τους ακολουθούσε από απόσταση, πράγματι είχε ορατότητα προς το δρόμο που οδηγούσε προς τη Λάρνακα και δεν το είδε εκεί, αλλά αυτό δεν απέκλειε την πιθανότητα είτε της μή πλήρους και ανά πάσα στιγμή κάλυψης της περιοχής ή, τουλάχιστον, το αυτοκίνητο να προχώρησε ευθείαν και μετά να στράφηκε προς τη Λάρνακα. Από την άλλη, οι αποστάσεις και οι χρονικοί συσχετισμοί παραλληλίστηκαν από άλλους μάρτυρες, που επίσης κρίθηκαν αξιόπιστοι, και που προέβηκαν σε μετρήσεις. ΄Ηταν εφικτό να βρίσκεται ο εφεσείων στο στρίψιμο της Αραδίππου, στο νέο ΓΣΖ και σημείο της σύλληψης του κατά τις ώρες που προσδιορίστηκαν. Επίσης ήταν εφικτό να είχε εγκαταλείψει το αυτοκίνητο ο δεύτερος από τους δράστες πριν φθάσει ο Εφεσείων στο νέο ΓΣΖ και, στο μεταξύ ή ακόμα και μετά, να είχαν απομακρυνθεί από το αυτοκίνητο τα αντικείμενα που αναφέρθηκαν και το υπόλοιπο των κλαπέντων. Ο κατάλογος των χαρτονομισμάτων που υπήρχε στην τράπεζα δεν κάλυπτε όλα τα κλαπέντα και δεν ήταν ασυμβίβαστο προς τα στοιχεία το γεγονός ότι τα ανευρεθέντα στο αυτοκίνητο δεν περιλαμβάνονταν σ΄αυτό. Οι μάρτυρες που αναγνώρισαν τη γραφή τους στις σημειώσεις ήταν απόλυτοι και δεν μπορούμε να δεκτούμε πως, αφού έγινε δεκτό πως έλεγαν την αλήθεια, πάσχει η στήριξη σ΄αυτή. Επίσης δεν πάσχει η αποδοχή της μαρτυρίας πως ο Στυλιανού δεν άγγιξε τις σημειώσεις μετά τη ληστεία, που αναδείκνυε, όπως και τα άλλα, βέβαιη την παρουσία στο αυτοκίνητο αντικειμένων - των σημειώσεων και των χαρτονομισμάτων - που βρίσκονταν αμέσως προηγουμένως στο συρτάρι του ταμείου της τράπεζας. Αυτά, ενόψει του αποτυπώματος της σόλας αλλά και ως συμπεράσματος από την πρόσφατη κατοχή κλοπιμαίων, έδειχναν πως ο εφεσείων ήταν ένοχος στην κατηγορία που του προσάχθηκε. Συναφώς δεν δεχόμαστε πως το Κακουργιοδικείο καθοδηγήθηκε εσφαλμένα ως προς τη νομολογία αναφορικά με τα συμπεράσματα απο την "πρόσφατη κατοχή". (Βλ. συναφώς και Ιοannis Kyprianou v. Police (1976) 2 CLR 75). Αντίθετα προς την εισήγηση του εφεσείοντα, το Κακουργιοδικείο προσέγγισε και αυτό το θέμα με αναφορά στο πλαίσιο του συνόλου των στοιχείων ανάμεσα στα οποία, πέρα από την ανυπαρξία αποδεκτής εξήγησης αλλά και τα άλλα στα οποία αναφερθήκαμε, ήταν και τα βρεγμένα ρούχα, παπούτσια και κάλτσες, τα φύλλα που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο και η μαρτυρία γι΄αυτά. Η έφεση κατά της καταδίκης είναι αβάσιμη και απορρίπτεται.

Η πλειοψηφία του Κακουργιοδικείου επέβαλε στον εφεσείοντα την ποινή της δεκαετούς φυλάκισης. Ο Πρόεδρός του έκρινε πως αρμόζουσα ήταν εκείνη της οκταετούς φυλάκισης. Ο εφεσείων εισηγείται πως η προσέγγιση της μειοψηφίας ήταν πιο ισορροπημένη και μας κάλεσε να παρέμβουμε. Δεν αμφισβήτησε τη σοβαρότητα του εγκλήματος - τιμωρείται με ποινή ισόβιας φυλάκισης - και την ανάγκη που επισημάνθηκε για αποτρεπτική ποινή ενόψει της φύσης του εγκλήματος αλλά και της ανησυχητικής συχνότητάς του. Εισηγείται όμως πως προσδόθηκε υπέρμετρη βαρύτητα στην προηγούμενη καταδίκη του, πάλιν για ένοπλη ληστεία, και πως ουσιαστικά παραγνωρίστηκαν οι προσωπικές του περιστάσεις -πατέρας ενός ανήλικου παιδιού - και η προβληματική κατάσταση της ψυχικής του υγείας. Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε βία και εισηγήθηκε πως η φύση του αδικήματος δεν απέκλειε εξατομίκευση όπως δείχνουν οι διάφορες ποινές που επιβλήθηκαν για το ίδιο αδίκημα σε αριθμό υποθέσεων. Αναφέρθηκε στις υποθέσεις Σάββα ν. Δημοκρατίας (1968) 2 ΑΑΔ 218, Μιχαήλ ν. Δημοκρατίας (1990) 2 ΑΑΔ 232, Σωκράτους ν. Δημοκρατίας (1994) 2 ΑΑΔ 132 και Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας (1989) 2 ΑΑΔ 224.

Το Κακουργιοδικείο στάθμισε όλα τα δεδομένα και δεν είναι ορθό πως προκύπτει οτιδήποτε από όσα στήριξαν την εισήγηση του εφεσείοντα. Η προηγούμενη καταδίκη για ένοπλη ληστεία, όταν ο εφεσείων ήταν 18 περίπου ετών, για την οποία του επιβλήθηκε ποινή εξαετούς φυλάκισης το 1987 (Βλ. Pamboukas and Another v. Republic (1987) 2 CLR 257), προσεγγίστηκε ορθά. Δεν ήταν παράγων που δικαιολογούσε επαύξηση της ποινής και είχε παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε. Δεν έπαυε όμως να αφορούσε και εκείνη σε ένοπλη ληστεία που σαφώς περιόριζε τα περιθώρια επιείκειας.