ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΚΡΑΜΒΗ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ/στων

Σάββας Χαριδήμου Καρυολαίμου

- ν -

Δημοκρατίας

Για τον εφεσείοντα: κ.Μ.Κυπριανού με κα.Κατσελλή

Για την εφεσίβλητη Δημοκρατία: κα.Μ.Παπαϊωάννου και κα.Μ.Κυρμίζη - Δικηγόροι της Δημοκρατίας

ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων, μαζί με άλλο πρόσωπο, ήσαν συγκατηγορούμενοι ενώπιον του μόνιμου κακουργιοδικείου, που συνεδρίαζε στην Πάφο, όπου παραδέκτηκαν κατηγορία για ένοπλη ληστεία, κατά παράβαση των άρθρων 282, 223 και 20 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154. Το κακουργιοδικείο επέβαλε σ΄αυτούς ποινή πενταετούς φυλάκισης, αφού έλαβε υπόψη του τα γεγονότα της υπόθεσης και τις προσωπικές περιστάσεις των κατηγορουμένων.

Η Αστυνομία έδρασε βάσει συγκεκριμένων πληροφοριών και συνέλαβε τους δράστες, οι οποίοι ομολόγησαν το έγκλημα τους και επέστρεψαν σχεδόν ολόκληρο το ποσό που εκλάπη. Από αυτό έλειπαν μόνο £100.

Αναφορικά με τις προσωπικές περιστάσεις του εφεσείοντα, το κακουργιοδικείο είχε ενώπιον του λεπτομερή έκθεση λειτουργού κοινωνικής ευημερίας, από την οποία φαινόταν πως από μικρή ηλικία επέδειξε αντικοινωνική συμπεριφορά, κυρίως με συμπτώματα ανυπακοής, ευερεθιστικότητας και επιθετικότητας. Είχε φοιτήσει μόνο μέχρι την τρίτη τάξη του γυμνασίου. Δεν σταθεροποιήθηκε σε οποιοδήποτε επάγγελμα, η δε αδυναμία του προς την κατεύθυνση ομαλής κοινωνικής προσαρμογής ανάγκασαν τις αρμόδιες αρχές της Εθνικής Φρουράς να τον απολύσουν πρόωρα. Νυμφεύθηκε το 1980, αλλά οικογενειακές ρήξεις οδήγησαν σε διάσταση το ζεύγος. Ο εφεσείων συζεί τώρα με άλλη γυναίκα. ΄Εχει τέσσερα παιδιά που λειτουργούν κανονικά στη ζωή, μολονότι η επικοινωνία τους με τον εφεσειοντα δεν είναι τακτική και αισθάνονται κοινωνική αμηχανία από την εν γένει συμπεριφορά του πατέρα τους.

Ο συνήγορος του εφεσείοντα υποστήριξε ενώπιον μας πως η ποινή είναι έκδηλα υπερβολική, δίδοντας έμφαση στο πραγματικό γεγονός της άμεσης ομολογίας του εγκλήματος από τον εφεσείοντα κατά τη σύλληψη του, την εκδήλωση μεταμέλειας και την επιστροφή των χρημάτων που κλάπηκαν στη ληστεία. Προέβη σε ανασκόπηση της νομολογίας που αφορά στην επιμέτρηση της αρμόζουσας ποινής σε παρόμοιας φύσης εγκλήματα και ανάλογες περιστάσεις.

΄Εχουμε τη γνώμη πως από τη νομολογία μας αποδεικνύεται ότι η ποινή που επιβλήθηκε στον εφεσείοντα ήταν επιεικής.

Ενώ η υπόθεση εκκρεμούσε ενώπιον μας, ο δικηγόρος του εφεσείοντα καταχώρισε, στις 5.11.98, αίτηση για άδεια να προσθέσει ακόμη ένα λόγο έφεσης, η οποία και έγινε αποδεκτή. Ο λόγος αυτός διατυπώνεται ως εξής: «Η κατάσταση της υγείας του εφεσείοντα κατά τη διάρκεια της κράτησης του και οι εξελίξεις που ακολούθησαν δικαιολογούν τη μείωση της επιβληθείσας ποινής».

Αυτό ουσιαστικά ήταν και το ζήτημα που μας απασχόλησε, και στο οποίο έδωσε ξεχωριστή βαρύτητα ο συνήγορος. Το θέμα προέκυψε ως εξής: Ο εφεσείων, λίγες μέρες μετά την καταδίκη του, συγκεκριμένα στις 4.11.97, παραπονέθηκε για παράλυση του δεξιού χεριού και ποδιού, οπόταν και μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. ΄Εχουν κατατεθεί ενώπιον μας ιατρικά πιστοποιητικά, κυβερνητικών και ιδιωτών γιατρών, που εξέτασαν τον εφεσείοντα. Το πιο πρόσφατο εκδόθηκε στις 4.11.98 από Ιατρικό Συμβούλιο αποτελούμενο από τρεις ιατρούς με διαφορετική ειδικότητα. Το Συμβούλιο διαπίστωσε πως η κατάσταση του εφεσείοντα παρέμεινε η ίδια, όπως είχε περιγραφεί στις προηγούμενες ιατρικές εκθέσεις, δηλαδή είχε δεξιά ημιπάρεση που τον δυσκολεύει αρκετά στη μετακίνηση και τη λειτουργικότητα γενικότερα. Σύμφωνα με τη γνωμάτευση η πάθηση του εφεσείοντα δεν οφείλεται σε συγκεκριμένη οργανική βλάβη και η πιο πιθανή διάγνωση είναι πως ανάγεται σε σωματομετατρεπτική διαταραχή. Συστήνεται δε περαιτέρω ψυχιατρική και ψυχολογική παρακολούθηση και υποστήριξη. Ο ιδιώτης ψυχίατρος κ.Μικελλίδης εκφράζει την άποψη πως η κατάσταση του εφεσείοντα οφείλεται σε υστερική αιτιολογία και θα χρειαστεί πάρα πολύς καιρός να ανανήψει. Κατά τη γνώμη του η έγκλιση του στις κεντρικές φυλακές θα έχει ολέθρια αποτελέσματα στη ψυχολογική του σφαίρα.

Πρόσφατα δε υιοθετήθηκε, μολονότι δεν εφαρμόστηκε γιατί κρίθηκε πως η ποινή ήταν εν πάση περιπτώσει επιεικής, στην Vali Bagher Pour Chokami, από το Ιράν, ν. Δημοκρατίας της Κύπρου Ποινική έφεση αρ.6357 ημερ.14.7.98.

Η λειτουργία του εφετείου με τον τρόπο που αναφέραμε πιο πάνω, μας εμβάλλει σε σοβαρές σκέψεις και προβληματισμούς, για λόγους που δε θα συζητήσουμε τώρα, γιατί δεν θεωρούμε ορθό να παρεκλίνουμε από τη νομολογία, όπως έχει ευθυγραμμιστεί. Θα αφήσουμε το ζήτημα να επανεξεταστεί από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αρκεί να πούμε πως, στην κρίση μας, ο λόγος που το εφετείο σ΄αυτές «τις εξαιρετικές περιστάσεις», όπως χαρακτηρίζονται, λειτουργεί ως πρωτόδικο δικαστήριο για να αξιολογήσει στοιχεία που παρουσιάζονται για πρώτη φορά ενώπιον του, έχει ως βάση την υψηλόφρονα αρχή της επίδειξης επιείκειας και ελέους. ΄Οπως ελέχθη από το δικαστή Watkins L.J. στην υπόθεση που μνημονεύεται στην Zewar v. Δημοκρατία (σελ.384).

Στην υπό συζήτηση υπόθεση ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, ασκώντας τις εξουσίες που έχει από το Σύνταγμα, συμβούλευσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος και ανέστειλε την επιβληθείσα ποινή στον εφεσείοντα, υπό όρους. Το ζήτημα, επομένως, της υγείας του εφεσείοντα, που δυνατό να καθιστούσε την ποινή που του επιβλήθηκε δυσβάστακτη και καταθλιπτική, αντιμετωπίστηκε από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας.

Εμείς κρίνουμε πως, σύμφωνα με τις νομικές αρχές και τα γεγονότα που είχε ενώπιον του το κακουργιοδικείο, η επιβληθείσα ποινή ήταν επιεικής, και δεν υπάρχουν οποιαδήποτε περιθώρια μείωσης της.

Η έφεση απορρίπτεται.

Δ.

Δ.

Δ.

/MAA