ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΚΑΛΛΗ, ΗΛΙΑΔΗ, ΔΔ.

Αναστάσης Παύλου,

ν.

Αστυνομίας,

Για τον Εφεσείοντα: κ. Γ. Λουκαΐδης.

Για την Εφεσίβλητη: κα Στ. Τσιβιτανίδου-Κίζη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας,

για το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα.

---------------------------------

από το Δικαστή Ηλιάδη.

-----------------------

(ex tempore)

ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Γύρω στις 2.00 μ.μ. της 19/9/95 ενώ ο εφεσείων οδηγούσε το υπ' αριθμό JK157 όχημα του τύπου Toyota pick-up κατά μήκος της Λεωφόρου Γρηγόρη Αυξεντίου στην Αραδίππου κτύπησε και τραυμάτισε τον ανήλικο Λούκα Παύλου, ηλικίας 13 χρόνων, που διεσταύρωνε το δρόμο από δεξιά προς τα αριστερά σε σχέση με την πορεία του εφεσείοντος. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού βρήκε ότι ο εφεσείων είχε απρόσκοπτη ορατότητα πέραν των 100 μέτρων και παρέλειψε να αντιληφθεί έγκαιρα τον ανήλικο που διεσταύρωνε το δρόμο, το βρήκε ένοχο αμελούς οδήγησης κατά παράβαση του άρθρου 8 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Νόμου Αρ. 86/72. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης έχει καταχωρηθεί η παρούσα έφεση.

Είναι η θέση του εφεσείοντος ότι η απόφαση θα πρέπει να ακυρωθεί γιατί το πρωτόδικο Δικαστήριο προέβηκε σε λανθασμένα ευρήματα σε σχέση με τη μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται εκείνα που αναφέρονται στο σημείο από όπου είχε αρχίσει να διασταυρώνει το δρόμο ο ανήλικος, η έκταση της ορατότητας του εφεσείοντος, όπως επίσης και ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την εκδοχή του εφεσείοντος ότι ο ανήλικος διεσταύρωνε πίσω από ένα όχημα που ερχόταν από την αντίθετη πορεία του εφεσείοντος, σε βαθμό που εμπόδιζε τον εφεσείοντα να αντιληφθεί έγκαιρα την παρουσία του ανήλικου στο δρόμο.

Μια προσεκτική εξέταση της μαρτυρίας που έχει δοθεί δείχνει ότι το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η ορατότητα του εφεσείοντος επεκτεινόταν γύρω στα 100-150 μέτρα είναι ορθή. Εχει δοθεί προς τούτο σχετική μαρτυρία από τον Αστυνομικό που εξέτασε το ατύχημα, ότι σε σχέση με την πορεία του οχήματος του εφεσείοντος και του σημείου σύγκρουσης η ορατότητα επεκτεινόταν σε μια απόσταση 100 μέχρι 150 μέτρων και ότι δεν υπήρχαν οποιαδήποτε τεχνητά ή φυσικά εμπόδια που μπορούσαν να περιορίσουν την πιο πάνω ορατότητα. Συνεπακόλουθα το εύρημα του Δικαστηρίου ότι "η ορατότητα από την πορεία του κατηγορουμένου προς το Χ είναι πολύ καλή, γύρω στα 100-150 μέτρα χωρίς να περιορίζεται από φυσικό ή τεχνητό εμπόδιο", ήταν απόλυτα ορθή και μπορούσε να αποτελέσει ένα εύρημα αδιάσειστο.

Αναφορικά με το σημείο από όπου είχε αρχίσει ο ανήλικος να διασταυρώνει το δρόμο υπάρχει ικανοποιητική μαρτυρία που μπορεί να το προσδιορίσει. Προς τούτο υποδεικνύουμε το σημείο σύγκρουσης που υποδείχθηκε από τον ίδιο τον εφεσείοντα, τη μαρτυρία του ανήλικου ότι ξεκίνησε για να διασταυρώσει από το γήπεδο της Αραδίππου, όπως επίσης και τη μαρτυρία του Μ.Κ.1 που εξέτασε το ατύχημα. Η μαρτυρία των πιο πάνω μπορούσε να αποτελέσει το βάθρο πάνω στο οποίο το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι "ο πεζός επιχείρησε να διασταυρώσει τη Λεωφόρο Γρηγόρη Αυξεντίου από το σημείο της εισόδου περίπου του σταδίου", ήταν καθόλα λογικό.

Η μαρτυρία που παρουσιάζεται από όλες τις πλευρές στο Δικαστήριο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μικροσκοπικά αλλά μέσα στο συνολικό της πλαίσιο με όλα τα πιθανά επακόλουθα που μπορεί να επιφέρει. Ετσι στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που παρουσιάζεται το Δικαστήριο, που έχει την ευκαιρία να ακούσει και να παρακολουθήσει τους μάρτυρες που καταθέτουν, έχει τη διακριτική ευχέρεια να αποδεχθεί ολόκληρη ή μέρος της μαρτυρίας ενός μάρτυρα και να ενεργήσει ανάλογα. (Ιδε Γεωργιάδης ν. Αστυνομίας (1985) 2 C.L.R. 86 και Κωνσταντίνου ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 109).

Η οδήγηση εξυπακούει την εξάσκηση προσήκουσας προσοχής. Το ερώτημα που εγείρεται σε περιπτώσεις αμελούς οδήγησης κατά παράβαση του άρθρου 8 του Νόμου 86/72 είναι κατά πόσο ο οδηγός εκπλήρωσε την υποχρέωση εξάσκησης λογικής φροντίδας και προσοχής για άλλα πρόσωπα που χρησιμοποιούν το δρόμο. Το κριτήριο που εφαρμόζεται σε μια τέτοια περίπτωση είναι αντικειμενικό και οι παράμετροι του αναφέρονται στη συμπεριφορά ενός συνετού και σώφρονα και όχι του τέλειου οδηγού. (Ιδε Παναγιώτου ν. Αστυνομίας (1982) 1 Α.Α.Δ. 585, Σωκράτους ν. Αστυνομίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 1 και Βασιλείου ν. Αστυνομίας (1994) 2 Α.Α.Δ. 202).

Η ύπαρξη παιδιών στο δρόμο ή κοντά σε ένα δρόμο επιφορτίζει ένα οδηγό με την υποχρέωση επίδειξης αυξημένης προσοχής που μπορεί, ανάλογα με τις περιστάσεις, να εκδηλωθεί με τη μείωση της ταχύτητας, τη χρήση σειρήνας και ακόμα μια πιο στενή οπτική επαφή με τα παιδιά, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια ξαφνική κίνηση εκ μέρους των παιδιών που μπορεί να δημιουργήσει σοβαρούς κινδύνους στο δρόμο. (Δαυΐδ ν. Αστυνομίας (1993) 2 Α.Α.Δ. 169).

Εχουμε εξετάσει τους λόγους που έχουν προβληθεί εναντίον της πρωτόδικης απόφασης και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει βάσιμος λόγος για την ανατροπή της. Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο οδηγός ήταν αμελής συνδέεται με την έλλειψη εξάσκησης της προσήκουσας προσοχής που εκδηλώνεται με την παράλειψη να αντιληφθεί έγκαιρα την παρουσία του ανήλικου πρώτα κοντά στο πεζοδρόμιο μαζί με τα άλλα παιδιά και ευθύς αμέσως μετά την προσπάθεια του να διασταυρώσει τρέχοντας το δρόμο.

Η έφεση απορρίπτεται. Εχοντας υπόψη τις πρόνοιες του άρθρου 151(1) του Κεφ. 155 όπως επίσης και το σκεπτικό της απόφασης Παφίτης ν. Αστυνομίας (1969) 2 C.L.R. 175, ο εφεσείων καταδικάζεται όπως καταβάλει το ποσό των £100 υπό τύπο εξόδων.

Δ.

Δ.