ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 6372

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΑΡΤΕΜΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ Δ/στών

----------------------------

12 Mαρτίου 1998.

Για τον εφεσείοντα: Ε. Χειμώνας.

Για την εφεσίβλητη Δημοκρατία: Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας.

-------------------------------

ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Κωνσταντινίδης.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων παραδέκτηκε ενοχή σε κατηγορία για εκ προθέσεως πρόκληση βαρείας σωματικής βλάβης, κατά παράβαση του άρθρου 228(α) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154. Εφεσιβάλλει ως έκδηλα υπερβολική και λανθασμένη κατ΄αρχήν την ποινή της τετραετούς φυλάκισης που του επιβλήθηκε από το Κακουργιοδικείο.

Αναφέρεται σε κάποιο σημείο της πρωτόδικης απόφασης πως ο εφεσείων "αποπειράθηκε παράνομα να επιφέρει το θάνατο" του παραπονουμένου. Αυτή η αναμφιβόλως αναντίστοιχη προς την κατηγορία επεξήγηση, αποτελεί κατά τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσείοντα αιτία για παρέμβαση μας προς μείωση της ποινής. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Ευθύς εξ αρχής σημειώνεται στην πρωτόδικη απόφαση πως "ο κατηγορούμενος παραδέχθηκε ενοχή στην κατηγορία εκ προθέσεως προκλήσεως βαρειάς σωματικής βλάβης". Και εξειδικεύεται το άρθρο 228(α) του Ποινικού Κώδικα. Εν πάση περιπτώσει, όπως ορθά επεσήμανε ο ευπαίδευτος συνήγορος για τη Δημοκρατία, τα δυο αδικήματα, της απόπειρας φόνου κατά το άρθρο 214(α) και εκείνου κατά το άρθρο 228(α), τοποθετούνται από το νόμο στο ίδιο επίπεδο, από την άποψη της σοβαρότητάς τους. Προβλέπεται και για τα δυο ποινή φυλάκισης δια βίου. Η αναφορά σε απόπειρα θανάτωσης δεν προκύπτει ότι επέδρασε στην αντίκρυση της υπόθεσης κάτω από φακό αυστηρότερο από ό,τι δικαιολογούσαν τα αδικήματα που παραδέχθηκε ο εφεσείων ότι διέπραξε. Θα σημειώναμε εδώ και την υπόθεση Τσιακουρής ν. Δημοκρατίας (1992) 2 ΑΑΔ 439 που αφορούσε στην εκτίμηση της σημασίας και των επιπτώσεων από ανακρίβεια ή παραδρομή κατά την παράθεση των γεγονότων. Κρίθηκε πως,

Αποτελεί συστατικό του αδικήματος που διέπραξε ο εφεσείων διαζευκτικά, μεταξύ άλλων, η πρόθεση για ακρωτηριασμό, παραμόρφωση, πρόκληση αναπηρίας ή βαρείας σωματικής βλάβης. Κατά την εισήγηση του εφεσείοντα η πρόκληση βαρείας σωματικής βλάβης αποτελεί την ελαφρύτερη από τις εκφάνσεις του αδικήματος, στοιχείο το οποίο, όπως είναι η εισήγηση του, παρέλειψε να συνυπολογίσει το Κακουργιοδικείο. Είναι λανθασμένη η εισήγηση. ΄Οπως έχει εξηγηθεί (βλ. Δημοκρατία ν. Κυριάκου & άλλου (1990) 2 ΑΑΔ 264 και Λαζάρου ν. Δημοκρατίας (1992) 2 ΑΑΔ 129), αποτελεί ευθύνη του νομοθέτη η "ταξινόμηση της εγκληματικής συμπεριφοράς για σκοπούς τιμωρίας". Ο νομοθέτης κατέταξε όλες τις διαζευκτικές περιπτώσεις που εντάχθηκαν στο αδίκημα του άρθρου 228(α) στο ίδιο επίπεδο από την άποψη της σοβαρότητάς τους, αφού πρόβλεψε για όλες την ίδια ανώτατη ποινή, και δεν παρέχονται περιθώρια για τη διαφοροποίηση που εισηγήθηκε ο εφεσείων. Η ιδιαίτερη σοβαρότητα της κάθε περίπτωσης , στο πλαίσιο της ταξινόμησης από το νόμο, κρίνεται πλέον με γνώμονα τα περιστατικά της.

Στις 13.12.96, στην οδό Προδρόμου του συνοικισμού ΄Αγιος Ελευθέριος στα Λατσιά, ο εφεσείων, ηλικίας 46 ετών, εντελώς απρόκλητα επετέθη κατά του παραπονούμενου και του κατέφερε επανειλημμένα κτυπήματα με μαχαίρι στο πρόσωπο, στη ράχη και σε άλλα μέρη του σώματός του. Ανεκόπη μόνο μετά από επέμβαση γείτονά τους. Ο παραπονούμενος κρατήθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας μέχρι τις 17.12.96 λόγω των πολλαπλών τεμνόντων τραυμάτων που υπέστη. Αναφέρονται και άλλες λεπτομέρειες στην πρωτόδικη απόφαση, αλλά αυτή είναι η ουσία.

Δεν έχει αμφισβητηθεί, ούτε και θα μπορούσε άλλωστε, η σοβαρότητα του αδικήματος. Και δεν προτάθηκε πως τέτοια ποινή, στο πλαίσιο των περιστατικών, θα ήταν γενικά υπερβολική. Το παράπονο που διατυπώθηκε αφορά στην κατάσταση της ψυχικής υγείας του εφεσείοντα. ΄Οχι πως την παρέβλεψε το Κακουργιοδικείο. Είναι σε αυτή που αφιερώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της απόφασής του. Εισηγείται ο εφεσείων πως δεν προσδόθηκε σ΄αυτήν η δέουσα βαρύτητα, ιδιαίτερα αφού το Κακουργιοδικείο χαρακτήρισε την ποινή της φυλάκισης σ΄αυτές τις περιπτώσεις ως ακατάλληλη.

Ο εφεσείων περιγράφεται ως σχιζοφρενής που ενώ διαχωρίζει μεταξύ του καλού και του κακού, έχει μειωμένη κρίση και δρά υπό το κράτος παραληρητικών ιδεών. Από το 1981 - 1989 ήταν τρόφιμος στα Ψυχιατρικά Ιδρύματα Αθαλάσσας και, όπως προστίθεται, βιώνει ακουστικές ψευδαισθήσεις και έχει ρηχό και απρόσφορο συναίσθημα. Και το Κακουργιοδικείο στο πλαίσιο του προβληματισμού του ακριβώς σε σχέση με το πρόσφορο της φυλάκισης ως μέσου για τη σωστή μεταχείριση αδικοπραγούντων ψυχασθενών, αναφέρθηκε στην ακαταλληλότητά της. Με αναφορά και στην ανάγκη για διορθωτικά μέτρα, όπως την είχε διαπιστώσει και το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση Λεμής ν. Δημοκρατίας (1989) 2 CLR 340. (Bλ. και Ανδρέα Παναγή ν. Δημοκρατίας Ποινική ΄Εφεση Αρ. 6319 ημερομηνίας 19.12.97.)

Το Κακουργιοδικείο δεν εννοούσε βέβαια πως η ποινή της φυλάκισης, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που παρέχονται, ήταν ακατάλληλη. Αντίθετα την έκρινε αναπόφευκτη. Ηταν η μόνη από τις προσφερόμενες επιλογές που θα ήταν δυνατό να βρίσκεται σε αναλογία προς τη σοβαρότητα του αδικήματος και να προστατεύσει το κοινό, από τον επικίνδυνο εφεσείοντα. Και την προσμέτρησε αφού έλαβε υπόψη όλα τα δεδομένα.

Δεν διαπιστώνουμε σφάλμα αρχής. Η προσέγγιση του Κακουργιοδικείου είναι εναρμονισμένη προς τη νομολογία (βλ. ανωτέρω) και η ποινή που επέβαλε δεν μπορεί να επικριθεί ως εκδήλως υπερβολική. Δεν συντρέχει αιτία που να δικαιολογεί παρέμβαση και η έφεση απορρίπτεται.

ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.

ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.

/ΜΣι.