|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 2 ΑΑΔ 387
12 Νοεμβρίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στές]
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΝΟΜΟ 14/60 ΚΑΙ ΤΟ
ΑΡΘΡΟ 134 ΤΟΥ ΚΕΦ. 155
KAI
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 54374/95
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
KAI
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ
ΦΥΤΟΥΛΛΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ.
(Ποινική Αίτηση Αρ. 1/97)
Έφεση — Αίτηση για παράταση προθεσμίας καταχώρησης έφεσης εναντίον καταδίκης — Ο περί Ποινικής Δικονομίας Νόμος, Κεφ. 155, Άρθρο 134 — Διακριτική ευχέρεια — Βάρος αποδείξεως — Εφαρμοστέες αρχές.
Η παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε στις 3.6.1997, ενώ η προθεσμία υποβολής της έφεσης είχε εκπνεύσει από τις 27.5.1997 και έχει σα στόχο την παράταση της προθεσμίας καταχώρησης έφεσης κατά της καταδίκης της εφεσείουσας, για τη διάπραξη του αδικήματος της παροχής ψευδών πληροφοριών σε αστυνομικό, κατά παράβαση του Άρθρου 114 του Ποινικού Κώδικα. Η δικαιολογία που δόθηκε για την καθυστέρηση, ήταν ότι η εφεσείουσα ήταν κλινήρης λόγω πνευμονίας.
Το Εφετείο απέρριψε την αίτηση και αποφάνθηκε ότι:
Παράταση του χρόνου για την υποβολή έφεσης εναντίον καταδίκης, επιτρέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η καθυστέρηση οφείλεται σε ουσιαστική αδυναμία του εφεσείοντος. Ο αιτητής πρέπει να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι πραγματικά υπάρχει εύλογη αιτία. Το θέμα αυτό εξαρτάται από τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης.
Νομοθετική πρόνοια, η οποία καθορίζει χρονικά πλαίσια αναφορικά με τη λήψη κάποιου δικαστικού διαβήματος, χρήζει αυστηρής εφαρμογής, λόγω της σύνδεσης της με το δημόσιο συμφέρον του τελεσίδικου της επίδικης διαφοράς.
Από τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, δεν έχει διαπιστωθεί ουσιαστική αδυναμία της αιτήτριας να καταχωρήσει έγκαιρα την έφεσή της.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Menwer (1990) 2 A.A.Δ. 245,
Λάππα v. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 228,
Komurgu και Άλλος v. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 83,
Αδελφοί Λαμπριανίδη και Άλλοι v. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 374,
Attorney-General v. HadjiConstanti (1968) 2 C.L.R. 113,
Andreou v. Republic (1972) 2 C.L.R. 4.
Aίτηση.
Aίτηση για παράταση προθεσμίας καταχώρησης έφεσης από τη Φυτούλλα Iωάννου εναντίον της απόφασης (Ποινική Yπόθεση Aρ. 54374/95) με την οποία, στις 16 Mαΐου, 1997, βρέθηκε ένοχη από το Eπαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας (Mαλαχτός, E.Δ.) σε κατηγορία παροχής ψευδών πληροφοριών σε αστυνομικό, κατά παράβαση του Άρθρου 114 του Ποινικού Kώδικα, Kεφ. 154.
Στ. Μαυροκέφαλος, για την Aιτήτρια.
Στ. Χριστοδουλίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Στις 16.5.1997 η αιτήτρια βρέθηκε ένοχη από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στην κατηγορία της παροχής ψευδών πληροφοριών σε αστυνομικό, κατά παράβαση του άρθρου 114 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154. Με την παρούσα αίτηση αξιώνει παράταση της προθεσμίας καταχώρησης έφεσης εναντίον της καταδίκης της.
Σύμφωνα με την ένορκο δήλωση που συνοδεύει την αίτηση από τις 17.5.1997 μέχρι 27.5.1997 ήταν κλινήρης γιατί έπασχε με πνευμονία. Σε πιστοποιητικό ασθενείας που κατατέθηκε ως τεκμήριο της παρέχεται άδεια απουσίας από την εργασία της για την ίδια περίοδο. Η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι το πιο πάνω πιστοποιητικό απεστάλη στους δικηγόρους της στις 29.5.1997 και παραλήφθηκε στις 2.6.1997. Η αίτηση καταχωρήθηκε την επόμενη μέρα.
Η αίτηση βασίζεται στο άρθρο 134 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Το Εφετείο έχει διακριτική ευχέρεια να παράσχει παράταση χρόνου για καταχώρηση ειδοποίησης έφεσης, όταν αποδεικνύεται βάσιμος λόγος. Η νομοθετική αυτή πρόνοια ερμηνεύτηκε επανειλημμένα από τα δικαστήρια. Παράταση των χρονικών ορίων για την υποβολή έφεσης εναντίον καταδίκης επιτρέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η καθυστέρηση οφείλεται σε ουσιαστική αδυναμία του εφεσείοντος (Επί τοις αφορώσι την αίτηση του Mohamed Ahmed Saad Μenwer (1990) 2 A.A.Δ. 245). Tα χρονικά όρια εντός των οποίων πρέπει να καταχωρείται η έφεση πρέπει να τηρούνται αυστηρά και σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις και μόνο αν το Δικαστήριο ικανοποιηθεί από τον αιτητή ότι πραγματικά υπάρχει εύλογη αιτία, μπορεί να επιτρέψει παράταση του χρόνου (Γιαννάκης Λάππα ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 228).
Το τι συνιστά βάσιμο λόγο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας με βάση το άρθρο 134 του Κεφ. 155 είναι θέμα που εξαρτάται από τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Παράταση δίδεται όταν συντρέχει ουσιαστική αδυναμία του εφεσείοντος να ενεργήσει έγκαιρα για καταχώρηση της έφεσης (Faruk Komurgu και Άλλος ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 83).
Γενικά η εξουσία παράτασης του χρόνου σύμφωνα με τον κανόνα αυτό θα πρέπει να ασκείται πολύ σπάνια. Τα χρονικά πλαίσια που καθορίζει η νομοθεσία για την αμφισβήτηση μέσω έφεσης, πρωτόδικης δικαστικής απόφασης συναρτώνται άμεσα με το τελεσίδικο των δικαστικών αποφάσεων. Η διασφάλιση της τελεσιδικίας της απόφασης επιβάλλει όπως κάθε αμφισβήτηση μέσω έφεσης υποβάλλεται σε σύντομο προκαθορισμένο χρόνο (Αδελφοί Λαμπριανίδη και Άλλοι ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 374).
Όπως τονίζεται και στην απόφαση The Attorney-General v. Petros Demetriou Hji Constanti (1968) 2 C.L.R. 113, όπου ο νομοθέτης καθορίζει χρονικά πλαίσια για τη λήψη κάποιου δικαστικού διαβήματος, η πρόνοια αυτή θα πρέπει να εφαρμόζεται αυστηρά γιατί συνδέεται με το δημόσιο συμφέρον του τελεσίδικου της επίδικης διαφοράς (βλέπε επίσης Νiki Andreou v. Republic (1972) 2 C.L.R. 4).
Στην παρούσα υπόθεση καταλήγουμε ότι δεν πρέπει να εγκριθεί η παράταση του χρόνου γιατί δε διαπιστώνεται ουσιαστική αδυναμία της αιτήτριας να καταχωρήσει έγκαιρα την έφεσή της. Ήταν παρούσα στο Δικαστήριο κατά την καταδίκη της και την επιβολή της ποινής και μπορούσε αμέσως να δώσει σχετικές εντολές στο δικηγόρο της, ιδιαίτερα αφού αισθανόταν τόσο έντονα για την αθωότητά της, όπως τουλάχιστον προσπαθεί να δείξει στην ένορκή της δήλωση. Πέραν τούτου, παρά την ασθένειά της, μπορούσε να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με το δικηγόρο της και να του δώσει σχετικές οδηγίες. Δεν προβάλλεται οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι κατά τη διάρκεια της ασθένειάς της η αιτήτρια ήταν πλήρως ανίκανη για επικοινωνία.
Σημειώσαμε ότι το πιστοποιητικό ασθενείας που συνοδεύει την ένορκο δήλωση δε φέρει ημερομηνία, ενώ είναι υπογεγραμμένο από παιδίατρο του Νοσοκομείου Πάφου. Όπως με ειλικρίνεια παραδέκτηκε και ο συνήγορος σε σχετική ερώτηση του Δικαστηρίου, ο λόγος που η αιτήτρια, η οποία ας σημειωθεί είναι απόφοιτος της Νοσηλευτικής Σχολής, προσέφυγε στη συγκεκριμένη ιατρό, ήταν η γνωριμία της μαζί της. Σημειώνουμε επίσης και το γεγονός ότι ενώ η προθεσμία υποβολής της έφεσης είχε εκπνεύσει από τις 27.5.1997, η παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε παρά μόνο στις 3.6.1997. Η εξήγηση που δίδεται στην ένορκο δήλωση για την καθυστέρηση αυτή δεν κρίνεται ικανοποιητική.
Ενόψει όλων των πιο πάνω βρίσκουμε ότι η αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί και διά ταύτα απορρίπτεται.
H αίτηση απορρίπτεται.