|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 2 ΑΑΔ 349
23 Σεπτεμβρίου, 1997
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΣΙΑΚΚΑΣ,
Eφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6127)
Ποινή — Ανθρωποκτονία — Απουσία οποιασδήποτε πρόκλησης εκ μέρους του θύματος — Το έγκλημα που διέπραξε ο εφεσείων, προσέγγιζε τα όρια του φόνου εκ προμελέτης — Επιβολή ποινής φυλάκισης 15 χρόνων — Κρίθηκε επιεικής και επικυρώθηκε.
Το πρωί της 14.7.1995 ο εφεσείων 20 χρόνων, εισήλθε στο διαμέρισμα του θύματος 25 χρόνων, αφού αναρριχήθηκε στη βεράντα του σπιτιού και εισχώρησε στην κατοικία μέσω της ανοικτής πόρτας του διαμερίσματος. Ο σύζυγος του θύματος, τον οποίο ο εφεσείων στην κατάθεσή του χαρακτηρίζει ως τον καλύτερό του φίλο, απουσίαζε. Το φονικό όπλο ήταν μαχαίρι, με το οποίο το θύμα οπλίστηκε, σε μια προσπάθεια να απωθήσει και να αποτρέψει τον εφεσείοντα από τις επιθετικές του διαθέσεις και το οποίο ποτέ δεν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει. Ο εφεσείων αφού απέσπασε το μαχαίρι από το θύμα, το έριξε κάτω προκαλώντας σ' αυτό 14 τραύματα σε διαφορετικά μέρη του σώματος, μερικά των οποίων ήσαν εξαιρετικά σοβαρά και οδήγησαν στο θάνατό του.
Το Κακουργιοδικείο, μετά τη διεξαγωγή δίκης, σύμφωνα με τις αρχές της Newton, αποδέχθηκε τη θέση της υπεράσπισης ότι ο εφεσείων δε μετέφερε το φονικό όπλο στη σκηνή του εγκλήματος. Η εκδοχή του εφεσείοντα, όπως διατυπώθηκε στην κατάθεση του στην Αστυνομία, έγινε δεκτή ως προς τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στη σκηνή του εγκλήματος.
Λόγοι έφεσης:
Εσφαλμένη καθοδήγηση του Δικαστηρίου, ως προς την ύπαρξη πρόκλησης, την επίδραση μέθης την οποία πρόβαλε στην κατάθεση του ο εφεσείων και τις συνέπειες της ψυχολογικής του κατάστασης, στοιχεία στα οποία, κατά τον εφεσείοντα, δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία.
Η ποινή είναι έκδηλα υπερβολική.
Το Εφετείο απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
Η διαπίστωση του Κακουργιοδικείου ότι δεν υπήρξε πρόκληση είναι ορθή. Οι πράξεις του θύματος αποτελούσαν πράξεις αυτοάμυνας του θύματος που είχαν αποκλειστικό σκοπό να ανακόψουν την εγκληματική επίθεση του εφεσείοντα.
Τα περιστατικά του εγκλήματος αποκαλύπτουν πρόσωπο κυρίαρχο των πράξεών του και εξουδετερώνουν τον ισχυρισμό του εφεσείοντα ότι η ύπαρξη μέθης σε συνδυασμό με τη ψυχολογική του κατάσταση, μπορούσε να επιφέρει τέτοια σύγχυση, ώστε να μειώσει ουσιωδώς το αίσθημα ευθύνης του δράστη.
Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο εφεσείων δεν τελούσε σε κατάσταση μέθης είναι ορθή. Ορθή είναι επίσης και η εκτίμησή του για την ψυχολογική κατάσταση του εφεσείοντα.
Η αρμόζουσα ποινή για εγκλήματα αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής ως αποτέλεσμα ηθελημένης πράξης είναι η ποινή πολύχρονης φυλάκισης. Όπως δε διαπιστώνεται στη σχετική νομολογία, το πλαίσιο τιμωρίας για εγκλήματα ανθρωποκτονίας που βρίσκονται στο μεταίχμιο φόνου εκ προμελέτης, όπως είναι το έγκλημα που διέπραξε ο εφεσείων, συνίσταται σε φυλάκιση 15 ή περισσοτέρων ετών. Ό,τι ελλείπει για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος φόνου εκ προμελέτης είναι η απουσία της χρονικής εκείνης ανάπαυλας για αναλογισμό των πράξεων του εφεσείοντα, και ευκαιρίας εγκατάλειψης της φονικής πρόθεσής του κάτω από την επίδραση της συνείδησης του ανθρώπου. Και αν ακόμα η ποινή ήταν μεγαλύτερη δε θα εδικαιολογείτο επέμβαση του Εφετείου για μείωσή της.
Η έφεση απορρίπτεται.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Γενικός Εισαγγελέας v. Αεροπόρου (1997) 2 A.A.Δ. 17,
Haggag v. Δημοκρατίας (1997) 2 A.A.Δ. 52,
Kentas v. Republic (1971) 2 C.L.R. 305,
Ονησίλλου v. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 556,
Pantelis v. Republic (1969) 2 C.L.R. 92,
Hourris v. Republic (1968) 2 C.L.R. 206,
Aristidou v. Republic (1967) 2 C.L.R. 43,
Philippou v. Republic (1983) 2 C.L.R. 245,
Γεωργίου v. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση εναντίον της ποινής από το Γεώργιο Kυριάκου Tσιάκκα ο οποίος στις 12 Φεβρουαρίου, 1996 βρέθηκε ένοχος από το Kακουργιοδικείο Λευκωσίας (Ποινική Yπόθεση Aρ. 26443/95) στην κατηγορία της ανθρωποκτονίας κατά παράβαση του Άρθρου 205(1)(3) του Ποινικού Kώδικα και καταδικάστηκε από Kραμβή, Π.E.Δ., Nικολάτο, A.E.Δ., Παρπαρίνο, E.Δ. σε 15ετή κάθειρξη.
Μ. Μοντάνιος με Γρ. Λεοντίου, για τον Eφεσείοντα.
Ελ. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
ΔIKAΣTHPIO: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ. Μ. Πικής, Π.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Το Κακουργιοδικείο καταδίκασε τον εφεσείοντα σε 15ετή κάθειρξη για τη δολοφονία της Λένας Χακοπιάν. Τις πρωινές ώρες της 14.7.1995 ο Γεώργιος Κ. Τσιάκκα εισχώρησε στο διαμέρισμα όπου διέμενε η Χακοπιάν και προκάλεσε το θάνατό της καταφέροντας της αλλεπάλληλα κτυπήματα με μαχαίρι σε ευαίσθητα σημεία του σώματος, στο στήθος, στο λαιμό, στην κοιλιακή χώρα, μέχρις ότου έμεινε άπνους. Το φονικό όπλο το απέσπασε από το θύμα. Η Χακοπιάν, ευρεθείσα αντιμέτωπη με τον ανεπιθύμητο επισκέπτη στο υπνοδωμάτιό της, οπλίστηκε με μαχαίρι στην προσπάθειά της να τον απωθήσει και να τον αποτρέψει από τις επιθετικές του διαθέσεις. Το μαχαίρι το κρατούσε για εκφοβισμό. καμιά προσπάθεια δεν έκαμε να το χρησιμοποιήσει. Η αντίστασή της κατέρρευσε όταν οπισθοχωρούσα έφθασε στη γωνιά του υπνοδωματίου οπόταν ο εφεσείων της απέσπασε το μαχαίρι, την έριξε κάτω και την έπληξε με αυτό. Ο Ιατροδικαστής διαπίστωσε 14 τραύματα σε διαφορετικά μέρη του σώματος, μερικά των οποίων ήσαν εξαιρετικά σοβαρά. Όταν διαπράχθηκε το έγκλημα το θύμα ήταν 25 χρόνων και ο δράστης 20.
Η Λένα Χακοπιάν ήταν η σύζυγος συναδέλφου του εφεσείοντα στον Ιππόδρομο, τον οποίο στην κατάθεσή του χαρακτηρίζει ως τον καλύτερό του φίλο. Το ζεύγος διέμενε σε διαμέρισμα στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας. Ο σύζυγος απουσίαζε όταν ο εφεσείων εισήλθε στο σπίτι αφού αναρριχήθηκε στη βεράντα του σπιτιού και εισχώρησε στην κατοικία μέσω της ανοικτής πόρτας του διαμερίσματος. Η μόνη μαρτυρία για τα προηγηθέντα και διαδραματισθέντα στον τόπο του εγκλήματος προέρχεται από την κατάθεση του εφεσείοντα. Ανεξάρτητα από τις αιτιάσεις που προβάλλει για τη νυκτερινή του επίσκεψη (επιθυμία να δανειστεί χρήματα από το φίλο του) προβάλλει ως αδιαμφισβήτητο γεγονός από την ίδια την κατάθεσή του ότι εμφανής ήταν η απουσία του συζύγου όταν εισήλθε στο σπίτι. Η παραμονή του εκεί και η μετέπειτα δράση του δεν μπορεί να συσχετισθεί παρά με τις εγκληματικές του προθέσεις.
Το Κακουργιοδικείο μετά τη διεξαγωγή δίκης σύμφωνα με τις αρχές της Newton (βλέπε επίσης Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Αεροπόρου, Ποινική Έφεση Αρ. 6137 - 21.1.1997, Haggag ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση Αρ. 6061 - 12.3.1997) έκρινε ότι δεν μπορούσε να αποκλείσει τη θέση της υπεράσπισης ότι ο εφεσείων δε μετέφερε το φονικό όπλο στη σκηνή του εγκλήματος. Η εκδοχή του εφεσείοντα όπως διατυπώνεται στην κατάθεσή του στην Αστυνομία έγινε δεκτή ως προς τα συμβάντα στη σκηνή του εγκλήματος.
Προσβάλλεται η απόφαση για λόγους αρχής οι οποίοι θεμελιώνονται στην κατ' ισχυρισμό εσφαλμένη καθοδήγηση του Δικαστηρίου αναφορικά με την ύπαρξη πρόκλησης, την επίδραση της μέθης την οποία ο εφεσείων πρόβαλε στην κατάθεσή του ως στοιχείο το οποίο εξασθενίζει το αίσθημα ευθύνης, καθώς και τις συνέπειες της ψυχολογικής του κατάστασης, που συνιστά το τρίτο στοιχείο, στο οποίο όπως υποβλήθηκε, δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης αφορά το μέγεθος της ποινής. Αυτή αφίσταται του μέτρου σε βαθμό και έκταση που να καθιστούν την ποινή έκδηλα υπερβολική. Οι δύο λόγοι έφεσης συμπλέκονται εφόσον ο εφεσείων επικαλείται τους ίδιους λόγους που συνθέτουν το σφάλμα αρχής ως ανατρεπτικούς του μέτρου της ποινής λόγω της μη απόδοσης σ' αυτούς της αρμόζουσας βαρύτητας.
Το Κακουργιοδικείο διαπίστωσε ότι ο εφεσείων δεν υπέστη οποιαδήποτε πρόκληση. Αυτό αμφισβητείται από τον εφεσείοντα. Είναι η θέση του ότι δέκτηκε πρόκληση όταν το θύμα στην προσπάθειά της να τον απωθήσει "ανάμωσε" το μαχαίρι και τον έγδαρε ελαφρά στο μικροδάκτυλο του δεξιού χεριού όταν αντιστάθηκε στην απόσπασή του. Επρόκειτο για σπασμωδικές πράξεις αυτοάμυνας του θύματος που είχαν αποκλειστικό σκοπό ν' ανακόψουν την εγκληματική επίθεση του εφεσείοντα. Πρόκληση δεν υπήρχε.
Ως προς τη μέθη, ο κ. Μοντάνιος υπέβαλε ότι η ύπαρξη του στοιχείου αυτού σε συνδυασμό με τη ψυχολογική κατάσταση του εφεσείοντα μπορούσε να επιφέρει σύγχυση τέτοια ώστε να μειώσει ουσιωδώς το αίσθημα ευθύνης του δράστη, παράγοντες στους οποίους δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία. Ορθή εκτίμησή τους, εισηγήθηκε, θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον παραλληλισμό της κατάστασης του εφεσείοντα με εκείνη του εφεσείοντα στην Charalambos Michael Kentas v. The Republic (1971) 2 C.L.R. 305. Στην κατάθεσή του ο εφεσείων ανέφερε ότι ήταν μεθυσμένος. Η εκτίμησή του για την κατάστασή του δεν στοιχειοθετεί και την ύπαρξη του γεγονότος. Τα περιστατικά αποκαλύπτουν πρόσωπο κυρίαρχο των πράξεών του. Τα περιστατικά του εγκλήματος και η σπουδή με την οποία προσπάθησε να συγκαλύψει την παρουσία του στη σκηνή χαρακτηρίζουν τον αυτοέλεγχό του. Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι πριν απομακρυνθεί από τη σκηνή βεβαιώθηκε για δεύτερη φορά για τη νεκρική ακινησία του θύματος.
Το πιο κάτω απόσπασμα από την κατάθεσή του είναι χαρακτηριστικό:
"Σαν την κτυπούσα με το μαχαίρι έπεσε που το κρεββάτι χαμαί προς την παρκονόπορτα. Όπως έπεσε χαμαί έκατσα πάνω της και την εκράτου που την κεφαλή. Την κρατούσα που την κεφαλή δύο-τρία λεπτά μετά δεν εκινείτο τίποτε άφησα την τζιαί έφυγα. Πήγα στο μπάνιο έφκαλα την φανέλλα που ήταν γαιματωμένη πλύθηκα μέσα στο νυπτήρα ξαναεπέστρεψα ξανά στην κρεβατοκάμαρη πρόσεξα ότι δεν εκινείτο και έφυγα. Έπιασα το αυτοκίνητο μου πήγα κοντά στο Μοναστηράκι πέταξα πρώτα το μαχαίρι και μετά τη φανέλλα και μετά πήγα σπίτι μου. Το παντελόνι το έβαλα στον κάλαθο και που βάλλουμε τα λερωμένα ρούχα."
Η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο εφεσείων δεν τελούσε σε κατάσταση μέθης, κρίνεται δικαιολογημένη. Ορθή υπήρξε επίσης η εκτίμησή του για τη ψυχολογική κατάσταση του εφεσείοντα υπό το φως των ενώπιόν του στοιχείων.
Στην Ονησίλλου ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 556, τονίστηκε ότι το έγκλημα της ανθρωποκτονίας καλύπτει ευρύ φάσμα εγκληματικής συμπεριφοράς με ανάλογες διακυμάνσεις στην τιμωρία των δραστών. Όπου η αφαίρεση της ζωής, τονίζεται, είναι το αποτέλεσμα ηθελημένης πράξης δικαιολογείται ποινή πολύχρονης φυλάκισης. Στο βαθμό που είναι ευχερές να διαπιστωθεί μέσα από τη νομολογία μέτρο ή πλαίσιο τιμωρίας για εγκλήματα ανθρωποκτονίας που βρίσκονται στο μεταίχμιο φόνου εκ προμελέτης, αυτό συνίσταται σε φυλάκιση 15 ή περισσοτέρων ετών. (Βλέπε, Adamos Pantelis v. The Republic (1969) 2 C.L.R. 92, Christofis Demetris Hourris v. The Republic (1968) 2 C.L.R. 206, Georghios Aristidou v. The Republic (1967) 2 C.L.R. 43.) Το έγκλημα που διέπραξε ο εφεσείων όντως ανήκει σ΄ αυτή την κατηγορία προσεγγίζει τα όρια του φόνου εκ προμελέτης. Εισήλθε στο σπίτι του θύματος παράνομα. Η απουσία του συζύγου από το σπίτι ήταν εμφανής. Αυτό το ομολόγησε και ο ίδιος στον ιατρό, ο οποίος εξέτασε το τραύμα στο χέρι του, η διαπίστωση των αιτιών του οποίου επενέργησε καταλυτικά στην αρχική άρνηση του εφεσείοντα για τη διάπραξη του εγκλήματος. Εύλογα προκύπτει ότι οι αιτιάσεις που έδωσε στην κατάθεσή του για το σκοπό της επίσκεψής του, να ζητήσει δανεικά από το φίλο του, δεν ήταν η πραγματική πρόθεσή του. Αυτό μαρτυρούν οι πράξεις του. Αφού εισήλθε στην κατοικία προχώρησε στο υπνοδωμάτιο του θύματος με επιθετικές διαθέσεις, αρνούμενος να αποστεί από τους σκοπούς του, παρά τις προτροπές της ανυπεράσπιστης γυναίκας. Όταν την στρίμωξε στη γωνιά, της αφαίρεσε το μαχαίρι και χωρίς την παρεμβολή οποιουδήποτε άλλου συμβάντος, της επιτέθηκε με καταφανή πρόθεση να τη δολοφονήσει. Ό,τι ελλείπει για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος του φόνου εκ προμελέτης είναι η απουσία της χρονικής εκείνης ανάπαυλας για τον αναλογισμό των πράξεών του και ευκαιρίας απεμπόλησης της φονικής πρόθεσης κάτω από την επίδραση της συνείδησης του ανθρώπου.
Κανένα στοιχείο υπερβολής δε διαπιστώνεται στην ποινή. (Philippou v. Republic (1983) 2 C.L.R. 245, Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525). Και μεγαλύτερη να ήταν η ποινή δεν θα παρεχόταν πεδίο για επέμβαση.
Η έφεση απορρίπτεται.
H έφεση απορρίπτεται.