CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 2 ΑΑΔ 387

Η αίτηση βασίζεται στο άρθρο 134 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Το Εφετείο έχει διακριτική ευχέρεια να παράσχει παράταση χρόνου για καταχώρηση ειδοποίησης έφεσης, όταν αποδεικνύεται βάσιμος λόγος. Η νομοθετική αυτή πρόνοια ερμηνεύτηκε επανειλημμένα από τα δικαστήρια. Παράταση των χρονικών ορίων για την υποβολή έφεσης εναντίον καταδίκης επιτρέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η καθυστέρηση οφείλεται σε ουσιαστική αδυναμία του εφεσείοντος (Επί τοις αφορώσι την αίτηση του Mohamed Ahmed Saad Μenwer (1990) 2 A.A.Δ. 245). Tα χρονικά όρια εντός των οποίων πρέπει να καταχωρείται η έφεση πρέπει να τηρούνται αυστηρά και σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις και μόνο αν το Δικαστήριο ικανοποιηθεί από τον αιτητή ότι πραγματικά υπάρχει εύλογη αιτία, μπορεί να επιτρέψει παράταση του χρόνου (Γιαννάκης Λάππα ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 228).

Το τι συνιστά βάσιμο λόγο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας με βάση το άρθρο 134 του Κεφ. 155 είναι θέμα που εξαρτάται από τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Παράταση δίδεται όταν συντρέχει ουσιαστική αδυναμία του εφεσείοντος να ενεργήσει έγκαιρα για καταχώρηση της έφεσης (Faruk Komurgu και ΄Αλλος ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 83).

Γενικά η εξουσία παράτασης του χρόνου σύμφωνα με τον κανόνα αυτό θα πρέπει να ασκείται πολύ σπάνια. Τα χρονικά πλαίσια που καθορίζει η νομοθεσία για την αμφισβήτηση μέσω έφεσης, πρωτόδικης δικαστικής απόφασης συναρτώνται άμεσα με το τελεσίδικο των δικαστικών αποφάσεων. Η διασφάλιση της τελεσιδικίας της απόφασης επιβάλλει όπως κάθε αμφισβήτηση μέσω έφεσης υποβάλλεται σε σύντομο προκαθορισμένο χρόνο (Αδελφοί Λαμπριανίδη και ΄Αλλοι ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 374).

΄Οπως τονίζεται και στην απόφαση The Attorney-General v. Petros Demetriou Hji Constanti (1968) 2 C.L.R. 113, όπου ο νομοθέτης καθορίζει χρονικά πλαίσια για τη λήψη κάποιου δικαστικού διαβήματος, η πρόνοια αυτή θα πρέπει να εφαρμόζεται αυστηρά γιατί συνδέεται με το δημόσιο συμφέρον του τελεσίδικου της επίδικης διαφοράς (βλέπε επίσης Νiki Andreou v. Republic (1972) 2 C.L.R. 4).

Στην παρούσα υπόθεση καταλήγουμε ότι δεν πρέπει να εγκριθεί η παράταση του χρόνου γιατί δεν διαπιστώνεται ουσιαστική αδυναμία της αιτήτριας να καταχωρήσει έγκαιρα την έφεσή της. ΄Ηταν παρούσα στο Δικαστήριο κατά την καταδίκη της και την επιβολή της ποινής και μπορούσε αμέσως να δώσει σχετικές εντολές στο δικηγόρο της, ιδιαίτερα αφού αισθανόταν τόσο έντονα για την αθωότητά της, όπως τουλάχιστον προσπαθεί να δείξει στην ένορκή της δήλωση. Πέραν τούτου παρά την ασθένειά της μπορούσε να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με το δικηγόρο της και να του δώσει σχετικές οδηγίες. Δεν προβάλλεται οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι κατά τη διάρκεια της ασθένειάς της η αιτήτρια ήταν πλήρως ανίκανη για επικοινωνία.