CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 2 ΑΑΔ 349

Γεώργιου Κυριάκου Τσιάκκα

ΠΙΚΗΣ, Π.: Το Κακουργιοδικείο καταδίκασε τον εφεσείοντα σε 15ετή κάθειρξη για τη δολοφονία της Λένας Χακοπιάν. Τις πρωινές ώρες της 14.7.1995 ο Γεώργιος Κ. Τσιάκκα εισχώρησε στο διαμέρισμα όπου διέμενε η Χακοπιάν και προκάλεσε το θάνατό της καταφέροντας της αλλεπάλληλα κτυπήματα με μαχαίρι σε ευαίσθητα σημεία του σώματος, στο στήθος, στο λαιμό, στην κοιλιακή χώρα, μέχρις ότου έμεινε άπνους. Το φονικό όπλο το απέσπασε από το το θύμα. Η Χακοπιάν, ευρεθείσα αντιμέτωπη με τον ανεπιθύμητο επισκέπτη στο υπνοδωμάτιό της, οπλίστηκε με μαχαίρι στην προσπάθειά της να τον απωθήσει και να τον αποτρέψει από τις επιθετικές του διαθέσεις. Το μαχαίρι το κρατούσε για εκφοβισμό^. καμιά προσπάθεια δεν έκαμε να το χρησιμοποιήσει. Η αντίστασή της κατέρρευσε όταν οπισθοχωρούσα έφθασε στη γωνιά του υπνοδωματίου οπόταν ο εφεσείων της απέσπασε το μαχαίρι, την έριξε κάτω και την έπληξε με αυτό. Ο Ιατροδικαστής διαπίστωσε 14 τραύματα σε διαφορετικά μέρη του σώματος, μερικά των οποίων ήσαν εξαιρετικά σοβαρά. Όταν διαπράχθηκε το έγκλημα το θύμα ήταν 25 χρόνων και ο δράστης 20.

Η Λένα Χακοπιάν ήταν η σύζυγος συναδέλφου του εφεσείοντα στον Ιππόδρομο, τον οποίο στην κατάθεσή του χαρακτηρίζει ως τον καλύτερό του φίλο. Το ζεύγος διέμενε σε διαμέρισμα στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας. Ο σύζυγος απουσίαζε όταν ο εφεσείων εισήλθε στο σπίτι αφού αναρριχήθηκε στη βεράντα του σπιτιού και εισχώρησε στην κατοικία μέσω της ανοικτής πόρτας του διαμερίσματος. Η μόνη μαρτυρία για τα προηγηθέντα και διαδραματισθέντα στον τόπο του εγκλήατος προέρχεται από την κατάθεση του εφεσείοντα. Ανεξάρτητα από τις αιτιάσεις που προβάλλει για τη νυκτερινή του επίσκεψη (επιθυμία να δανειστεί χρήματα από το φίλο του) προβάλλει ως αδιαμφισβήτητο γεγονός από την ίδια την κατάθεσή του ότι εμφανής ήταν η απουσία του συζύγου όταν εισήλθε στο σπίτι. Η παραμονή του εκεί και η μετέπειτα δράση του δεν μπορεί να συσχετισθεί παρά με τις εγκληματικές του προθέσεις.

Το Κακουργιοδικείο μετά τη διεξαγωγή δίκης σύμφωνα με τις αρχές της Newton (βλέπε επίσης Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Αεροπόρου, Ποινική Έφεση Αρ. 6137 - 21.1.1997, Haggag ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση Αρ. 6061 - 12.3.1997) έκρινε ότι δεν μπορούσε να αποκλείσει τη θέση της υπεράσπισης ότι ο εφεσείων δεν μετέφερε το φονικό όπλο στη σκηνή του εγκλήματος. Η εκδοχή του εφεσείοντα όπως διατυπώνεται στην κατάθεσή του στην Αστυνομία έγινε δεκτή ως προς τα συμβάντα στη σκηνή του εγκλήματος.

Ως προς τη μέθη, ο κ. Μοντάνιος υπέβαλε ότι η ύπαρξη του στοιχείου αυτού σε συνδυασμό με τη ψυχολογική κατάσταση του εφεσείοντα μπορούσε να επιφέρει σύγχυση τέτοια ώστε να μειώσει ουσιωδώς το αίσθημα ευθύνης του δράστη, παράγοντες στους οποίους δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία. Ορθή εκτίμησή τους, εισηγήθηκε, θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον παραλληλισμό της κατάστασης του εφεσείοντα με εκείνη του εφεσείοντα στην Charalambos Michael Kentas v. The Republic (1971) 2 C.L.R. 305. Στην κατάθεσή του ο εφεσείων ανέφερε ότι ήταν μεθυσμένος. Η εκτίμησή του για την κατάστασή του δεν στοιχειοθετεί και την ύπαρξη του γεγονότος. Τα περιστατικά αποκαλύπτουν πρόσωπο κυρίαρχο των πράξεών του. Τα περιστατικά του εγκλήματος και η σπουδή με την οποία προσπάθησε να συγκαλύψει την παρουσία του στη σκηνή χαρακτηρίζουν τον αυτοέλεγχό του. Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι πριν απομακρυνθεί από τη σκηνή βεβαιώθηκε για δεύτερη φορά για τη νεκρική ακινησία του θύματος.

Στην Ονησίλλου ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 556, τονίστηκε ότι το έγκλημα της ανθρωποκτονίας καλύπτει ευρύ φάσμα εκγληματικής συμπεριφοράς με ανάλογες διακυμάνσεις στην τιμωρία των δραστών. Όπου η αφαίρεση της ζωής, τονίζεται, είναι το αποτέλεσμα ηθελημένης πράξης δικαιολογείται ποινή πολύχρονης φυλάκισης. Στο βαθμό που είναι ευχερές να διαπιστωθεί μέσα από τη νομολογία μέτρο ή πλαίσιο τιμωρίας για εγκλήματα ανθρωποκτονίας που βρίσκονται στο μεταίχμιο φόνου εκ προμελέτης, αυτό συνίσταται σε φυλάκιση 15 ή περισσοτέρων ετών. (Βλέπε, Adamos Pantelis v. The Republic (1969) 2 C.L.R. 92, Christofis Demetris Hourris v. The Republic (1968) 2 C.L.R. 206, Georghios Aristidou v. The Republic (1967) 2 C.L.R., 43.) Το έγκλημα που διέπραξε ο εφεσείων όντως ανήκει σ΄ αυτή την κατηγορία προσεγγίζει τα όρια του φόνου εκ προμελέτης. Εισήλθε στο σπίτι του θύματος παράνομα. Η απουσία του συζύγου από το σπίτι ήταν εμφανής. Αυτό το ομολόγησε και ο ίδιος στον ιατρό, ο οποίος εξέτασε το τραύμα στο χέρι του, η διαπίστωση των αιτιών του οποίου επενέργησε καταλυτικά στην αρχική άρνηση του εφεσείοντα για τη διάπραξη του εγκλήματος. Εύλογα προκύπτει ότι οι αιτιάσεις που έδωσε στην κατάθεσή του για το σκοπό της επίσκεψής του, να ζητήσει δανεικά από το φίλο του, δεν ήταν η πραγματική πρόθεσή του. Αυτό μαρτυρούν οι πράξεις του. Αφού εισήλθε στην κατοικία προχώρησε στο υπνοδωμάτιο του θύματος με επιθετικές διαθέσεις, αρνούμενος να αποστεί από τους σκοπούς του, παρά τις προτροπές της ανυπεράσπιστης γυναίκας. Όταν την στρίμωξε στη γωνιά, της αφαίρεσε το μαχαίρι και χωρίς την παρεμβολή οποιουδήποτε άλλου συμβάντος, της επιτέθηκε με καταφανή πρόθεση να τη δολοφονήσει. Ότι ελλείπει για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος του φόνου εκ προμελέτης είναι η απουσία της χρονικής εκείνης ανάπαυλας για τον αναλογισμό των πράξεών του και ευκαιρίας απεμπόλησης της φονικής πρόθεσης κάτω από την επίδραση της συνείδησης του ανθρώπου.

Κανένα στοιχείο υπερβολής δεν διαπιστώνεται στην ποινή. (Philippou v. Republic (1983) 2 C.L.R. 245, Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525). Και μεγαλύτερη να ήταν η ποινή δεν θα παρεχόταν πεδίο για επέμβαση.

Π.