|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1991) 2 ΑΑΔ 381
4 Ιουλίου, 1991
[ΠΙΚΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
αγαθοκλης αθηνοδωρου,
Εφεσείων,
ν.
ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσιβλήτων.
(Ποινική Έφεση Αρ. 5181).
Ποινική Δικονομία — Ο περί Ποινικής Δικονομίας Νόμος Κεφ. 155 — Επιδίκαση των εξόδων σε ποινική δίκη — Αρχές που εφαρμόζονται.
Ο περί Δικαστηρίων Νόμος 14/60 άρθρο 25 εδάφιο 3 — Το Εφετείο έχει διακριτική εξουσία να προβεί στην έκδοση οιασδήποτε διαταγής αν κρίνει ότι δικαιολογείται υπό τις περιστάσεις.
Διάταγμα για καταβολή από αθωωθέντα κατηγορούμενο των εξόδων της Κατηγορούσα; Αρχής — Κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο άκυρο καθότι με βάση το άρθρο 168 του Κεφ. 155 μόνο μετά την καταδίκη κατηγορουμένου το Δικαστήριο έχει εξουσία να εκ-δόσει τέτοιο διάταγμα.
Η έφεση επιτρέπεται.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Lytrides v Municipality of Famagusta (1973) 2 C.L.R. 119.
Έφεση εναντίον καταδίκης σε έξοδα.
Έφεση εναντίον της καταδίκης σε έξοδα από τον Αγαθοκλή Αθηνοδώρου ο οποίος αθωώθηκε στις 29 Αυγούστου, 1989 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού (Αριθμός Ποινικής Υπόθεσης 25952/84) στην κατηγορία άσεμνης συμπεριφοράς κατά παράβαση του άρθρου 176 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, από τον Σταυρινίδη, Προσ. Α.Ε.Δ. αλλά διατάχθηκε να πληρώσει το ποσό των £132.50 έξοδα.
Ο Εφεσείων παρουσιάσθηκε αυτοπροσώπως.
Γλ. Χατζηπέτρου, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την εφεσίβλητη.
Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Μ. Πικής.
ΠΙΚΗΣ, Δ. : Ο Αγαθοκλής Αθηνοδώρου, ο εφεσείων, κατηγορήθηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού για άσεμνη συμπεριφορά (indescent conduct) (Άρθρο 176 του Ποινικού Κώδικα), κατηγορία την οποία αρνήθηκε. Μετά την ακρόαση της υπόθεσης το Δικαστήριο τον αθώωσε και τον απήλλαξε από την κατηγορία. Παρά την αθώωση, το Δικαστήριο τον καταδίκασε να καταβάλει τα έξοδα της αστυνομίας για τη δίκη, συμποσούμενα σε £132.50, απόφαση εκ πρώτης όψεως αντινομική προς το αποτέλεσμα.
Ο εφεσείων παραπονείται ότι η διαταγή είναι άδικη, και με την έφεσή του επιδιώκει την ακύρωση και τον παραμερισμό της. Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας που εκπροσώπησε την αστυνομία, υποστήριξε ότι το παράπονο είναι δικαιολογημένο και υπέβαλε ότι η απόφαση είναι νομικά αβάσιμη επειδή δεν παρέχεται εξουσία στο Επαρχιακό Δικαστήριο να καταδικάσει αθωωθέντα κατηγορούμενο στην καταβολή των εξόδων της κατηγορίας. Μόνο μετά την καταδίκη του, εισηγήθηκε ο κ. Χατζηπέτρου, παρέχεται εξουσία στο Επαρχιακό Δικαστήριο να καταδικάσει τον κατηγορούμενο να καταβάλει τα έξοδα της Κατηγορούσας Αρχής, εξουσία την οποία έλκει από τις διατάξεις του άρθρ. 168 του Κεφ. 155. Αντίθετα, παρέχεται εξουσία στο Επαρχιακό Δικαστήριο να επιδικάσει έξοδα, αν το κρίνει πρέπον, υπέρ αθωωθέντα κατηγορουμένου, δυνάμει του άρθρ. 169 του Κεφ. 155.
Οι πιο πάνω διαπιστώσεις είναι ορθές. Ο νόμος δεν αφήνει το διακανονισμό των εξόδων της ποινικής δίκης στη διακριτική ευχέρεια του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Οι εξουσίες του Δικαστηρίου για την επιδίκαση των εξόδων της ποινικής δίκης πηγάζουν από το νόμο (Κεφ. 155) και διέπονται από τις διατάξεις του. Και ο νόμος δεν παρέχει εξουσία στο Δικαστήριο να διατάξει αθωωθέντα κατηγορούμενο να καταβάλει τα έξοδα που επωμίσθηκε η Κατηγορούσα Αρχή για τη δίκη.
Το θέμα δε θα μας απασχολούσε άλλο αν δεν επρόκειτο για το αποτέλεσμα και το σκεπτικό της απόφασης του Εφετείου στην Iacovos Lytrides v. Municipality of Famagusta, (1973) 2 C.L.R. 119 στην οποία επέσυρε την προσοχή μας ο Δικαστής Κωνσταντινίδης, όπου το Εφετείο διάταξε τον επιτυχόντα εφεσείοντα που εφεσίβαλε απόφαση του ποινικού δικαστηρίου (στην άσκηση της συνοπτικής του δικαιοδοσίας) να καταβάλει, παρά την επιτυχία του, τα έξοδα της δίκης. Ένας από τους λόγους για τους οποίους το Εφετείο άχθηκε σ' αυτή την απόφαση αποτέλεσε και η συμπεριφορά του εφεσείοντα κατά την ακρόαση της υπόθεσης ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Ο λόγος (ratio) της Lytrides δεν αντίκειται προς τη. νομική θεώρηση στην οποία έχουμε προβεί για τις εξουσίες του ποινικού δικαστηρίου αναφορικά με τα έξοδα της δίκης. Οι εξουσίες οι οποίες παρέχονται στο Εφετείο και στο Επαρχιακό Δικαστήριο, για την επιδίκαση των εξόδων της έφεσης και της δίκης, αντίστοιχα, είναι διαφορετικές. Οι εξουσίες του Επαρχιακού Δικαστηρίου περιορίζονται από τις διατάξεις του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου -Κεφ. 155, ενώ εκείνες του Εφετείου ρυθμίζονται από τις πρόνοιες του εδαφίου 3 του άρθρ. 25 του περί Δικαστηρίων Νόμου το οποίο παρέχει ευχέρεια στο Εφετείο να προβεί στην έκδοση οποιασδήποτε διαταγής που κρίνει ότι δικαιολογούν οι περιστάσεις της υπόθεσης. Η απόφαση στη Lytrides δεν άπτεται ούτε είναι καθοριστική για τις εξουσίες του Επαρχιακού Δικαστηρίου για την έκδοση διαταγής ως προς τα έξοδα της δίκης που αποτελεί το επίδικο θέμα σ' αυτή την έφεση. Η υπόθεση Lytrides δε μεταβάλλει τις διαπιστώσεις στις οποίες έχουμε προβεί ως προς τους περιορισμούς της εξουσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου να επιδικάσει έξοδα εις βάρος αθωωθέντα κατηγορουμένου.
Καταλήγουμε ότι το διάταγμα για την καταβολή των εξόδων από τον εφεσείοντα εκδόθηκε καθ' υπέρβαση των εξουσιών του Δικαστηρίου, κρίνεται άκυρο και για το λόγο αυτό παραμερίζεται.
Η έφεση επιτρέπεται. Το διάταγμα για την καταβολή των εξόδων από τον εφεσείοντα ακυρώνεται.
Έφεση επιτρέπεται Διαταγή για έξοδα ακυρώνεται.