|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1990) 2 ΑΑΔ 380
12 Ιουλίου, 1990
[ΠΙΚΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ/στές]
ΘΡΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
Εφεσίβλητων.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 5148,5149,5150).
Φορολογία — Ο περί Εισπράξεως Φόρος Νόμος, 1962 (Ν 31/62), άρθρο 9(1) — Η διαδικασία είναι αστικής φύσεως — Επομένως χωρεί πολιτική και όχι ποινική έφεση — Η καταχωρηθείσα ποινική έφεση είναι απορριπτέα ελλείψει δικαιοδοσίας.
Η νομική αρχή, που εφάρμοσε το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την ποινική έφεση, φαίνεται στο πιο πάνω σημείωμα.
Η έφεση απορρίπτεται.
Αναφερόμενες αποφάσεις:
Γεωργιάδης ν. Επαρχιακού Λειτουργού Εισπράξεως Φόρων (1989) 2 Α.Α.Δ. 378,
Πατσαλοσαββής ν. Διευθυντής Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων (1989) 1 Α.Α.Δ.(Ε) 45,
Θεοδούλου (Αίτηση Αρ. 87/90 ημερ. 8.6.90).
Έφεση.
Έφεση από τον Θράσο Γεωργιάδη εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού στη Φορολογική Υπόθεση 1494/88 με την οποία βεβαιώθηκε φορολογική οφειλή του βάσει του άρθρου 9 (1) του Περί Εισπράξεως Φόρων Νόμου, 1962 (Νόμος 31/62).
Ο εφεσείων παρουσιάσθηκε αυτοπροσώπως.
Π. Κληρίδης, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους εφεσίβλητους.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Μ. Πικής.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΠΙΚΗΣ : Ο εφεσείων υπέβαλε ποινική έφεση εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού με την οποία βεβαιώθηκε φορολογική του οφειλή βάσει του άρθρου 9(1) του Περί Εισπράξεως Φόρων Νόμου 1962 (Ν 31/62) και διατάχθηκε η αποπληρωμή της μετά την παροχή ευκαιρίας στον αιτητή να ακουστεί ως προς τα μέσα του. Η διαταγή για την αποπληρωμή του χρέους εξομοιώνεται στην ειδοποίηση έφεσης με ποινή. Με την έφεση, όπως προσδιορίζεται από τους λόγους που τη συνθέτουν, αμφισβητείται η εγκυρότητα των φορολογικών αποφάσεων με έρεισμα την προβαλλόμενη αντισυνταγματικότητα των νόμων βάσει των οποίων είχαν ληφθεί.
Μετά τη συμπλήρωση της αγόρευσης του αιτητή, ο κ. Κληρίδης υπέβαλε, εκ μέρους των εφεσίβλητων, ότι δε μπορεί να επιληφθούμε της έφεσης ενόψει του ότι το αντικείμενο της είναι απόφαση πολιτικού και όχι ποινικού δικαστηρίου. Η απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Γεωργιάδης ν. Επαρχιακού Λειτουργού Εισπράξεως Φόρων (1989) 2 Α.Α.Δ. 378 που αφορούσε τον ίδιο εφεσείοντα, διακρίνεται και συνταυτίζεται με τα ιδιαίτερα γεγονότα της και δεν αποτελεί, όπως εισηγήθηκε, δεσμευτικό προηγούμενο που να επιβάλλει την αναθεώρηση, στα πλαίσια της δευτεροβάθμιας ποινικής μας δικαιοδοσίας, απόφασης πολιτικού δικαστηρίου. Στην απάντηση του ο εφεσείων υπέβαλε ότι ποινική έφεση για παρόμοιο θέμα είχε ασκηθεί και σ' εκείνη την έφεση χωρίς ένσταση από το Δικαστήριο και χωρίς να απορριφθεί το αίτημα του τουναντίον δικαιώθηκε.
Εξέταση της απόφασης στην έφεση εκείνη δεν αφήνει αμφιβολία ότι το Δικαστήριο είχε την άποψη ότι απόφαση βάσει του άρθρου 9(1) του Ν 31/62 ανάγεται και εκδίδεται στα πλαίσια της αστικής δικαιοδοσίας του δικαστηρίου. Το Εφετείο εξέτασε την έφεση του για ένα και μοναδικό λόγο, επειδή το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε ποινικοποιήσει τη διαδικασία και εξομοιώσει τη διαπίστωση του χρέους με ποινικό θέμα.
Ο σκοπός της διαδικασίας που προβλέπεται από το άρθρο 9(1) του Ν 31/62 είναι η διαπίστωση και βεβαίωση χρέους και κατ' ακολουθία η αποπληρωμή του μέσω των μηχανισμών της αστικής διαδικασίας. Η φύση και οι σκοποί της διαδικασίας αναλύονται στην Πατσαλοσαββής ν. Διευθυντή του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε)45. ( Βλ. επίσης πρόσφατη απόφαση στην Αίτηση 87/90 Θεοδούλου ημερ. 8.6.90).
Διαπιστώνουμε ότι το αντικείμενο της έφεσης είναι απόφαση πολιτικού δικαστηρίου η οποία υπόκειται σε έφεση βάσει και σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που θέτει το άρθρο 25(1) του Περί Δικαστηρίων Νόμου 1960 (Ν 14/ 60). Το άρθρο αυτό προβλέπει:
"25.-(1) Τηρουμένου του διαδικαστικού κανονισμού, πάσα απόφασις δικαστηρίου ασκούντος πολιτικήν δι-καιοδοσίαν θα υπόκειται εις έφεσιν εις το Ανώτατον Δικαστήριον."
Ο Διαδικαστικός Κανονισμός ο οποίος ρυθμίζει το θέμα είναι η Δ.35 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Έφεση κατά πολιτικής απόφασης μπορεί να ασκηθεί μόνο στο πλαίσιο της Δ.25, κ3, με την καταχώρηση της προβλεπόμενης ειδοποίησης πολιτικής έφεσης. Διάφορος κανόνας ρυθμίζει την υποβολή ποινικής έφεσης, διατυπωμένος με τον εξίσου επιτακτικό τρόπο που προβλέπεται στο άρθρο 138 του Περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου - Κεφ. 155 (βλ. επίσης Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, Δευτερογενής Νομοθεσία, Τόμος II,, σ.337 κ.ε.).
Η απόφαση στην υπόθεση Γεωργιάδης δε μεταβάλλει τις προϋποθέσεις για την ανάληψη και άσκηση της ποινικής ή πολιτικής δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Το γεγονός ότι η σύνθεση του Εφετείου δε μεταβάλλεται ανάλογα με τη φύση της δικαιοδοσίας, δεν αλλοιώνει τις προϋποθέσεις για την ανάληψη μέσα στο προκαθορισμένο νομικό πλαίσιο της αντίστοιχης δικαιοδοσίας. Η απόφαση Γεωργιάδης συναρτάται αποκλειστικά με τα ιδιαίτερα γεγονότα της, όπως άλλωστε διασαφηνίζεται στην ίδια την απόφαση του Εφετείου. Ούτε το γεγονός ότι η έφεση έγινε δεκτή από το Πρωτοκολλητείο δεν προσδίδει ή θα μπορούσε να προσδώσει δικαιοδοσία να επιληφθούμε του θέματος.
Η έφεση απορρίπτεται.