|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2023:B309
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 130/2021
31 Οκτωβρίου, 2023
[Γ.N. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ Δ/ΣΤΕΣ]
ΕΞ-ΠΑΡΤΕ ΑΙΤΗΣΗ ΥΠΟ 1. ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΚΑΠΟΥΛΗ ΚΑΙ 2. SCARABEO RESTAURANTS LTD
----------------
Μ. Κληρίδης, για Αιτητές
Μ. Βορκάς μαζί με Καύκαλο, για καθ' ων η αίτηση
---------------------
Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον
Δικαστή Γ.Ν. Γιασεμή.
----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ. Η παρούσα Πολιτική Αίτηση, ημερομηνίας 24.6.2021, αν και μονομερής, μετά από σχετικές οδηγίες, εξετάστηκε inter partes. Αυτή έχει δύο αιτητικά. Με το Α, οι αιτητές ζητούν παράταση του χρόνου, για καταχώρηση έφεσης κατά απόφασης του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων, η οποία εκδόθηκε εναντίον τους, στις 4.10.2016, στην Αίτηση αρ. Ε95/2015, ερήμην. Με το αιτητικό Β, ζητούν παράταση του χρόνου για καταχώρηση έφεσης κατά της απόφασης του ιδίου Δικαστηρίου, ημερομηνίας 25.5.2021, με την οποία αυτό απέρριψε την Αίτηση αρ. Κ13/2017 των αιτητών, τούτη τη φορά κατόπιν ακροάσεως. Η τελευταία αίτηση καταχωρίστηκε από τους αιτητές στις 23.6.2017, δηλαδή μετά από την παρέλευση 10 μηνών, περίπου, από την απόφαση που είχε εκδοθεί εναντίον τους στις 4.10.2016.
Οι προαναφερθείσες αποφάσεις, για τις οποίες η πρόθεση είναι να καταχωριστεί μια έφεση και για τις δύο, είναι άμεσα σχετικές μεταξύ τους. Η πρώτη, ημερομηνίας 4.10.2016, εκδόθηκε, όταν οι καθ' ων η αίτηση, εδώ αιτητές, παρέλειψαν να εμφανιστούν, στην Αίτηση αρ. Ε95/2015, διά της καταχώρησης απάντησης, όπως προβλέπεται στον Κ.8 του περί Ενοικιοστασίου Διαδικαστικό Κανονισμό του 1983. Τότε το Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση ερήμην, όπως έχει προαναφερθεί. Ως εκ της πιο πάνω απόφασης, οι αιτητές βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν διάταγμα έξωσης τους από συγκεκριμένο υποστατικό που βρίσκεται σε περιοχή της Λευκωσίας και χρησιμοποιείτο από αυτούς ως εστιατόριο. Με την ίδια απόφαση, επιδικάστηκε εναντίον τους, αλληλεγγύως και κεχωρισμένως, ποσό €34.484.- ως καθυστερημένα ενοίκια, καθώς, επίσης, ένα ποσό μηνιαίως, ως ενδιάμεσα οφέλη, μέχρι την εκκένωση του εν λόγω υποστατικού. Το Δικαστήριο, στην απόφαση του, ουσιαστικά, ενέκρινε τις απαιτήσεις των αιτητών, καθ' ων η αίτηση, εδώ. Ό,τι αποφάσισε αναφέρεται με λεπτομέρεια στη συνταγμένη απόφαση του, επίσης, ημερομηνίας 4.10.2016.
Η δεύτερη απόφαση, εκδόθηκε στις 25.5.2021, όπως έχει προλεχθεί, στην Αίτηση αρ. Κ13/2017. Με αυτή, είχε επιδιωχθεί «η αναθεώρηση και/ή ακύρωση» της ερήμην απόφασης, ημερομηνίας 4.10.2016. Το Δικαστήριο δεν προσδιόρισε στην απόφαση του το νομικό βάθρο της Αίτησης αρ. Κ13/2017. Οι αιτητές, όμως, στην ένορκη δήλωση προς υποστήριξη της παρούσας αίτησης, αναφέρουν ότι η πιο πάνω αυτή είχε βασιστεί στο άρθρο 6 του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1983 (Ν.23/1983), (ο Νόμος), όπως αυτός έχει τροποποιηθεί και ότι τούτος ήταν και ο λόγος που δεν καταχώρισαν έφεση κατά της απόφασης στην Αίτηση αρ. Ε95/2015. Η πορεία αυτή ήταν ορθή. Το άρθρο 6 του Νόμου προβλέπει, σχετικά, τα εξής:
"6. Διάταγμα ή απόφαση του Δικαστηρίου δυνάμει του παρόντος Νόμου δύναται κατόπιν αιτήσεως να αναθεωρηθή, να τροποποιηθή ή να ακυρωθή υπό του Δικαστηρίου εις τας ακολούθους περιπτώσεις:
(α) Εις περίπτωσιν καθ' ην τα γεγονότα της υποθέσεως τα επηρεάζοντα το ζήτημα του ενοικίου μετεβλήθησαν ουσιαστικώς ή εσημειώθη ουσιαστική μεταβολή περιστάσεων από της εκδόσεως του διατάγματος ή αποφάσεως·
(β) εις περίπτωσιν καθ' ην το διάταγμα ή απόφαση επετεύχθη συνεπεία οιασδήποτε απάτης, ψευδών παραστάσεων ή ουσιώδους λάθους·
(γ) εις περίπτωσιν καθ' ην υπάρχει διαθέσιμος νέα μαρτυρία ουσιαστικής φύσεως ήτις δεν ηδύνατο να προσαχθή διά της ασκήσεως ευλόγου επιμελείας όταν το διάταγμα ή απόφαση εξεδόθη·
(δ) εις περίπτωσιν καθ' ην το διάταγμα ή απόφαση εξεδόθη εν τη απουσία του διαδίκου, η απουσία του οποίου δεν ωφείλετο εις οιανδήποτε παράλειψιν ή αμέλειαν εκ μέρους του·
(ε) σε περίπτωση κατά την οποία εκδόθηκε διάταγμα έξωσης βάσει του άρθρου 11(1), (στ), (ζ), (η) και ο ιδιοκτήτης μέσα σε εύλογο χρόνο από την παράδοση της κατοχής δεν υλοποίησε τους λόγους της έξωσης."
Στην προκειμένη περίπτωση η Αίτηση αρ. Κ13/2017, έπρεπε να είχε βασιστεί, μάλλον, στην παράγραφο (δ) του άρθρου 6 αν και δεν αποκλειόταν επίκληση και κάποιας από τις άλλες περιπτώσεις, συγχρόνως. Εν πάση περιπτώσει, επισημαίνεται πως το Δικαστήριο παρέλειψε να προσδιορίσει, το ίδιο στην απόφαση του, τη νομική βάση της αίτησης και να προβληματιστεί για το μεγάλο χρονικό διάστημα των 10 μηνών, που διέρρευσε από τις 4.10.2016, που εκδόθηκε, ερήμην, απόφαση εναντίον των αιτητών.
Ανεξάρτητα, όμως, με τις πιο πάνω παρατηρήσεις, σημειώνεται πως η παρούσα αίτηση, για επέκταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης, υποβλήθηκε στις 24.6.2021, ενώ η απόφαση του Δικαστηρίου στην Αίτηση αρ. Κ13/2017 εκδόθηκε στις 25.5.2021. Το άρθρο 7 του Νόμου προβλέπει ότι «Οιαδήποτε απόφασις ληφθείσα υπό του Δικαστηρίου υπόκειται, εντός τεσσαράκοντα δύο ημερών από της ημέρας της εκδόσεως της, εις έφεσιν ενώπιον του Εφετείου.». Επομένως, αν στις 24.6.2021 καταχωρείτο η προτιθέμενη έφεση, αυτή θα ήταν εμπρόθεσμη και δεν θα παρίστατο ανάγκη υποβολής της παρούσας αίτησης. Ωστόσο στην ένορκη δήλωση προς υποστήριξη της αίτησης, αλλά και στην γραπτή αγόρευση εκ μέρους των αιτητών, αναφέρεται ότι υπήρχε προβληματισμός κατά πόσο η απόφαση στην Αίτηση αρ. Κ13/2017 ήταν ενδιάμεση ή τελική.
Όπως εξηγείται, περαιτέρω, ο εν λόγω προβληματισμός είχε ως βάση την απόφαση στην υπόθεση Σπηταλιώτης κ.α. ν. Liberty Life Insur. Ltd (2002) 1 A.Α.Δ. 1140. Αφορούσε περίπτωση στην οποία κρίθηκε ότι η απόφαση για συνοπτική απόφαση ήταν ενδιάμεση, οπότε η έφεση εναντίον της έπρεπε να είχε καταχωριστεί εντός 14 ημερών. Η εν λόγω υπόθεση, όμως, ουδεμία σχέση έχει με την παρούσα. Η πρόνοια του άρθρου 7 που παρατίθεται, πιο πάνω, δεν αφήνει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι η προτιθέμενη για καταχώρηση έφεση έπρεπε να είχε καταχωριστεί εντός 42 ημερών. Ο χρόνος αυτός, δεν είχε παρέλθει όταν καταχωρίστηκε η παρούσα αίτηση. Επομένως, η καταχώριση της αυτή δεν ήταν αναγκαία τότε, ώστε αυτή στην πραγματικότητα, να ήταν άνευ αντικειμένου. Τούτο, ανεξάρτητα αν ο χρόνος των 42 ημερών είχε παρέλθει, στο μεταξύ.
Με την ειδοποίηση ένστασης των καθ΄ ων η αίτηση, εγείρεται θέμα, ότι η αίτηση για επέκταση του χρόνου, έπρεπε να είχε καταχωριστεί πρώτα στο Δικαστήριο το οποίο εξέδωσε την προτιθέμενη για προσβολή απόφαση. Τούτο, με δεδομένο, ότι στη Δ.35 κ.2 παρέχεται η δυνατότητα επέκτασης του χρόνου. Ανεξάρτητα, και με την πρόνοια αυτή, η πιο πάνω θέση των καθ' ων η αίτηση είναι ορθή. Σύμφωνα με την ισχύουσα, στην προκειμένη περίπτωση πρόνοια, στη Δ.35 κ.19, « Wherever under these Rules an application may be made either to the Court below or to the Court of Appeal, or to a Judge of either Court, it shall be made in the first instance to the Court or Judge below.»
Η πιο πάνω θέση των καθ' ων η αίτηση, βασίζεται σε σχετική νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Συγκεκριμένα, από το 1970 είχαν λεχθεί στην υπόθεση Κaterina Georghiou Paourou and Others v. Andriani Panayi Kaspi (1970) 1 C.L.R. 194, συναφώς, τα εξής: "We take the view that this application should be disposed of under rule 19 of Order 35. . This application for extension of time should have been made, we think, in the first instance to the District Court. A useful English case on the practice under a corresponding rule, which throws light on the history and application of our present rule, is Cropper v. Smith, 24 Ch. D. 305." Η πιο πάνω νομολογία επικυρώθηκε, μετ' επιτάσεως, στις μεταγενέστερες υποθέσεις Lindos Constructions Ltd v. Διευθυντή Τμήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1994) 1 Α.Α.Δ. 669 και Μιχαηλίδης κ.α. ν. Τρύφωνος (1996) 1 Α.Α.Δ. 652. Είναι γεγονός ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν ακολουθήθηκε αυτή η πορεία και ως εκ τούτου η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει.
Για τους πιο πάνω λόγους η αίτηση απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ των καθ' ων η αίτηση και εναντίον των αιτητών τα οποία να υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.
ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.
.
/γκ