|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μακρίδης ν. Μιχαηλίδου (Αρ.1) (1990) 1 ΑΑΔ 416
ΚΟΝΝΑΡΗ ν. ΛΟΥΚΑΙΔΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 35/2014, 18/9/2018, ECLI:CY:AD:2018:A405
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2023:A103
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 377/14)
9 Μαρτίου, 2023
[Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Ν.Γ ΣΑΝΤΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
PROGRESSIVE INSURANCE CO LIMITED,
Εφεσείουσας,
v.
1. ΛΟΥΚΑ ΠΙΤΤΑΚΟΥ
2. ΑΝΔΡΕΑ ΠΟΙΗΤΗ, ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΠΑΝΑΓΗ, ΤΕΩΣ ΕΚ ΛΑΡΝΑΚΑΣ, ΑΠΟΒΙΩΣΑΣΑΣ,
Εφεσιβλήτων
--------------
Αίτηση ημερομηνίας 2.5.2022 για συνεκδίκαση των εφέσεων 377/14 και Ε147/15
Ν. Αβρααμίδης για Λ. Παπαφιλίππου & Σία ΔΕΠΕ, για εφεσείουσα.
Γ. Λουκαϊδης για Α. Ποιητής & Σία ΔΕΠΕ, για τους εφεσίβλητους.
----------------
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τη Δ. Σωκράτους, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.: H ανωτέρω έφεση στρέφεται εναντίον απόφασης η οποία εξεδόθη στην αγωγή αρ. 3097/09 Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας στις 7.11.2014.
Η ενάγουσα, εφεσείουσα, ούσα ασφαλιστική εταιρεία, είχε εκδώσει πιστοποιητικό ασφαλιστικής κάλυψης του οχήματος KJL795 το οποίο ήταν σε ισχύ την επίδικη ημερομηνία 23.2.2008, όταν συνεπεία «φοβερού» τροχαίου δυστυχήματος, η Σοφία Παναγή Πιττάκου έχασε τη ζωή της. Η αποβιώσασα φέρεται να ήταν η οδηγός του οχήματος και να οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλης, να παραβίασε το κόκκινο φανάρι σε σχέση με την πορεία της και να συγκρούστηκε στη συμβολή φώτων τροχαίας της Λεωφ. Σπύρου Κυπριανού στη Λάρνακα, με το εξ αριστερών ερχόμενο όχημα με αρ. εγγραφής [ ] που οδηγείτο από τον Χ. Μούζουρο, έχοντας ως συνεπιβάτιδα την Κατερίνα Κκαϊλή.
Αμφότεροι οι επιβαίνοντες του ανωτέρω οχήματος τραυματίστηκαν και καταχώρησαν εναντίον των διαχειριστών της περιουσίας της αποβιωσάσης, τις αγωγές 2661/09 και 2662/09, δια των οποίων διεκδικούσαν γενικές και ειδικές αποζημιώσεις.
Η ενάγουσα, εφεσείουσα στην παρούσα έφεση αναγνώριζε με την έκθεση απαίτησης της ότι ασχέτως οδήγησης του οχήματος υπό την επήρεια αλκοόλης, οφείλει, κατ' εφαρμογή του Άρθρου 14(4) του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων (Ασφάλεια υπέρ Τρίτου) Νόμου 96(Ι)/2000, να καλύψει τους επιβαίνοντες του άλλου οχήματος σε περίπτωση που εκδοθούν υπέρ τους δικαστικές αποφάσεις, στα πλαίσια των ανωτέρω αγωγών. Θεωρούσε, ωστόσο, πως η οδήγηση του οχήματος υπό την επήρεια αλκοόλης συνιστά παράβαση των όρων του ασφαλιστηρίου εγγράφου και ως εκ τούτου εδικαιούτο να ανακτήσει από τους εναγόμενους, οποιοδήποτε ποσό ήθελε κληθεί ή αναγκαστεί να καταβάλει στους επιβαίνοντες του άλλου οχήματος.
Οι εφεσίβλητοι καταχώρησαν έκθεση υπεράσπισης η οποία αποτελείται από δύο παραγράφους. Ενόψει της λιτότητας της μεταφέρεται αυτούσιο το περιεχόμενο της: «1. Οι εναγόμενοι αρνούνται τις παραγράφους 6, 10 και 12 της έκθεσης απαίτησης, 2. Οι εναγόμενοι αρνούνται την παράγραφο 13 και αξιούν απόρριψη της αγωγής με έξοδα». Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, προώθησαν, με αίτηση τροποποίησης η οποία δεν έγινε αποδεκτή, τον ισχυρισμό ότι η αποβιώσασα δεν ήταν η οδηγός του οχήματος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο άκουσε εκτεταμένη μαρτυρία εκ μέρους της εφεσείουσας και εν τέλει, απέρριψε την αγωγή ως πρόωρα καταχωρηθείσα για τους λόγους που επεξήγησε, χωρίς να αξιολογήσει τους μάρτυρες και χωρίς να καταλήξει σε ευρήματα, μεταξύ άλλων λόγων, για να μην προδεσμεύσει οποιοδήποτε αποτέλεσμα σε άλλη αγωγή η οποία τυχόν θα καταχωρηθεί μετά την εκδίκαση των αγωγών των επιβατών του άλλου οχήματος.
Η εφεσείουσα υπέβαλε την ως άνω έφεση και με τέσσερις λόγους αμφισβητεί την ορθότητα των διαπιστώσεων του πρωτόδικου Δικαστηρίου, τόσον αναφορικά με τον κρίσιμο ουσιώδη χρόνο διεκδίκησης του ποσού που τυχόν θα κληθεί να καταβάλει, όσο και τη δυνατότητα έκδοσης αναγνωριστικών δηλώσεων.
Στις 2.5.2022 και ενώ η υπόθεση είχε οριστεί για ακρόαση στις 19.5.2022, καταχωρήθηκε από την εφεσείουσα η κρινόμενη αίτηση με την οποία επιδιώκεται η «.συνένωση ή/και συνεκδίκαση ή/και ταυτόχρονη εκδίκαση της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο πολιτικής έφεσης με την πολιτική έφεση υπ΄ αρ. Ε147/15 .».
Η ως άνω έφεση έχει ως εφεσείοντες τους διαχειριστές της περιουσίας της αποβιώσασας Σοφίας Παναγή και ως εφεσίβλητο τον Χαράλαμπο Μούζουρο. Η εν λόγω έφεση αφορούσε την αγωγή αρ. 2662/09 την οποία ο Μούζουρος καταχώρισε, αξιώνοντας αποζημιώσεις. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση στις 27.2.2015 κρίνοντας ότι το ατύχημα οφειλόταν στην αποκλειστική αμέλεια της αποβιώσασας Σοφίας Παναγή.
Σημειώνεται, προς κάλυψη των γεγονότων, πως αναφορικά με την αγωγή 2662/09 συμφωνήθηκαν οι αποζημιώσεις και δηλώθηκε ότι για το θέμα της ευθύνης θα δεσμεύεται από το αποτέλεσμα στην αγωγή 2661/09 που είναι αντικείμενο της έφεσης αρ. Ε147/15.
Οι εφεσίβλητοι στην παρούσα έφεση αρ. 377/14 φέρουν και καταχώρησαν ένσταση, ενώ καμιά ένσταση υπάρχει εκ μέρους του εφεσίβλητου στην εφ. Ε147/15.
Νομική βάση της αίτησης αποτελούν, μεταξύ άλλων, ο περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμου Εφέσεων) Διαδικαστικό Κανονισμό του 1996, οι περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμοί, Δ.14, Δ.35 θ.28 και οι συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.
Η Δ.35 θ.28 έτυχε εξέτασης στην Μακρίδης ν. Μιχαηλίδου (1990) 1 ΑΑΔ 416 και υιοθετήθηκε στην Κονναρή ν. Θεοφάνους, Πολ. Έφ. 35/2014, ημερ. 18/9/2018, ECLI:CY:AD:2018:A405 και αφού σημειώθηκε πως η συγκεκριμένη διαταγή έχει την προέλευση της, όπως συνάγεται από τη σημείωση στο περιθώριο, από την πρακτική που υιοθέτησε η Δικαστική Επιτροπή του Αγγλικού Κοινοβουλίου στην υπόθεση Hiddingh ν. Denyssen (1887) 12 App. Cas. 107 και αποτελεί πτυχή των συμφυών εξουσιών του Δικαστηρίου, τονίστηκε πως: «το κριτήριο για την ταυτόχρονη εκδίκαση δύο ή περισσοτέρων εφέσεων είναι η ευκολία η οποία μπορεί να προκύψει στην απονομή της δικαιοσύνης, θέμα που ανάγεται κατ' εξοχή στη διακριτική ευχέρεια του εκδικάζοντος Εφετείου». Άλλος παράγοντας που άπτεται τέτοιου θέματος, όχι ήσσονος σημασίας είναι η σφαιρική κατανόηση των επιδίκων θεμάτων (Κονναρή) (ανωτέρω).
Η θέση της εφεσείουσας/αιτήτριας, όπως αναπτύχθηκε με την αγόρευση του συνηγόρου της είναι ότι οι αρχές που τέθηκαν με τις ανωτέρω αποφάσεις εμπίπτουν «τετραγωνισμένα» στα γεγονότα και περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης και αποτελεί την πλέον κατάλληλη περίπτωση ανάγκης για συνεκδίκαση των δύο υποθέσεων.
Υπέδειξε πως η μαρτυρία που δόθηκε στις δύο αγωγές ήταν σχεδόν η ίδια, τα γεγονότα αφορούν το ίδιο τροχαίο ατύχημα θα περισωθούν έξοδα και θα αποφευχθεί πολλαπλότητα διαδικασιών ως επίσης θα αποφευχθεί ο κίνδυνος έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων.
Αναφορικά με το τελευταίο θέμα αναφέρει πως στην αγωγή Ε.Δ. Λάρνακας υπ΄ αρ. 2661/09 (αντικείμενο της έφεσης 147/15) το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η αποβιώσασα (Σοφία Παναγή) οδηγούσε το όχημα της κατά τον ουσιώδη χρόνο υπό την επήρεια αλκοόλης. Στα πλαίσια της παρούσας έφεσης, η εφεσείουσα εισηγείται ότι το Εφετείο πρέπει να προβεί σε ανάλογο εύρημα με βάση τη μαρτυρία που προσκομίστηκε στην αγωγή αρ. 3097/09 πρωτόδικα, που ήταν πανομοιότυπη με την αντίστοιχη μαρτυρία που δόθηκε στην αγωγή 2661/09.
Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί με τη συνένωση η οριστική επίλυση των θεμάτων που αφορούν και την παρούσα έφεση, ενώ εάν δεν συνεκδικαστούν, όχι.
Με δεδομένο πως το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε πως η καταχώριση της αγωγής ήταν πρόωρη και δεν προέβη σε κανένα εύρημα, ούτε αξιολόγησε τη δοθείσα μαρτυρία, αναπόφευκτα είτε συνεκδικαστούν ή όχι οι αγωγές, δεν μπορεί να προέλθει από το Εφετείο εύρημα γεγονότων, ως εισηγείται ο συνήγορος της εφεσείουσας.
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τις εισηγήσεις της εφεσείουσας, ότι η παρούσα υπόθεση αποτελεί την κατάλληλη περίπτωση για συνεκδίκαση. Οι δύο προς συνεκδίκαση υποθέσεις έχουν ως ορθά εισηγείται ο συνήγορος των εφεσιβλήτων, διαφορετικά επίδικα θέματα και ζητήματα να επιλύσουν. Προφανώς, το τροχαίο ατύχημα, ήταν το έναυσμα για έναρξη των δύο πρωτόδικων διαδικασιών και εν συνεχεία εφέσεων, πλην όμως δεν συγκλίνουν τα προς επίλυση ζητήματα.
Στην έφεση αρ. Ε147/15 η αγωγή πρωτόδικα αφορούσε καθορισμό αμέλειας και ευθύνης και επιδίκαση αποζημιώσεων, βασιζόμενη στο αστικό αδίκημα της αμέλειας, ενώ στην αγωγή αρ. 3097/09 ήτοι την παρούσα έφεση, το ζήτημα ήταν η απόδοση και ανάκτηση ποσών δυνάμει σύμβασης ασφάλισης και η ερμηνεία των όρων αυτής. Κρίνουμε πως διαφέρουν ουσιωδώς των αποφάσεων Μακρίδη και Θεοφάνους, τις οποίες επικαλέστηκε η εφεσείουσα, καθόσον σε αμφότερες τις ανωτέρω υποθέσεις, υπήρχε κοινό επίδικο θέμα, ήτοι η μίσθωση ακινήτου στην πρώτη και η συμφωνία συνεταιρισμού στη δεύτερη, με τις αξιώσεις που είχαν γεννηθεί να ανατρέχουν στις συγκεκριμένες συμβάσεις.
Συνεπώς η ευκολία και η πρακτικότητα την οποία η Δ.35 θ.28, χάριν της οποίας οι εφέσεις συνεκδικάζονται, δεν είναι πρόσφορη, ούτε υπάρχει στην παρούσα περίπτωση. Αντίθετα, θα λέγαμε, υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης δυσχέρειας στην συνεκδίκαση, με δεδομένη τη μη ύπαρξη αξιολόγησης μαρτύρων και ευρημάτων πρωτοδίκως, η απουσία των οποίων δεν μπορεί να καλυφθεί με τη συνεκδίκαση.
Η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει. Θα θέλαμε βεβαίως να υποδείξουμε πως η εφεσείουσα επέδειξε ασυγχώρητη καθυστέρηση στην επιδίωξη του αιτήματος της, χωρίς καν να αιτιολογήσει αυτή. Δεν εξήγησε ποιος ήταν ο λόγος της παρέλευσης 8 χρόνων από την καταχώριση της έφεσης, ο οποίος την εμπόδισε να προβεί ενωρίτερα στην καταχώριση του ένδικου αυτού μέσου και τι την ώθησε να το πράξη στην χρονική συγκυρία όπου η υπόθεση ήταν έτοιμη να ακουστεί.
Συνεπώς η αίτηση απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα €1.500, πλέον ΦΠΑ, εάν υπάρχει, υπέρ εφεσιβλήτων και εναντίον εφεσείουσας.
Γ. Ν. Γιασεμής, Δ.
Δ. Σωκράτους, Δ.
Ν. Γ. Σάντης, Δ.
/Κας