|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2023:A61
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. 110/2022)
21 Φεβρουαρίου 2023
[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΣΑΝΤΗΣ Δ/ΣΤΕΣ]
1. CONREAD RESEARCH BUREAU LIMITED
2. QUANTUMA CYPRUS LIMITED
3. QUANTUMA CYPRUS HOLDINGS LIMITED
Εφεσείοντες
ν.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Εφεσίβλητου
....
Αίτηση ημερ. 6/10/22 για παράταση χρόνου καταχώρησης έφεσης
κα Χρ. Σιακαλλή για Ορφανίδη, Χριστοφίδη & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τους αιτητές/εφεσείοντες
Μ. Χατζητζιοβάννης, για τον καθ' ου η αίτηση/εφεσίβλητο
.........
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Σωκράτους, Δ.
.......
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ: Μετά από αίτηση για έκδοση συνοπτικά, απόφασης σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δ.18 θ. 1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, το πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε στις 21/3/2022 απόφαση εναντίον των εναγομένων-εφεσειόντων για παράδοση κατοχής του επίδικου ακινήτου και καταβολής συγκεκριμένου ποσού ως ενδιάμεσου οφέλους και/ή ενοικίου μέχρι την παράδοση του.
Με την κρινόμενη αίτηση επιδιώκεται έκδοση διατάγματος «με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος καταχώρησης έφεσης κατά της ενδιάμεσης απόφασης ημερ. 21/3/22 μέχρι τις 29/4/22» και διάταγμα το οποίο «να εγκρίνει ως εμπρόθεσμη την καταχώρηση έφεσης από τους εναγόμενους στις 29/4/22.»
Τα γεγονότα τα υποστηρίζοντα το αίτημα, προσφέρονται με την ένορκη δήλωση της κα Κ. Ορφανίδου, δικηγόρου του Δικηγορικού Γραφείου το οποίο εκπροσωπεί τους εφεσείοντες. Είναι η θέση της, πως λόγω της «περιπλοκότητας» της φύσης της συνοπτικής απόφασης ήτοι, εάν αυτή είναι τελική ή ενδιάμεση, θεώρησαν ότι ήταν τελική εφόσον καθόρισε κατά οριστικό τρόπο τις διαφορές των διαδίκων γι' αυτό και καταχώρησαν έφεση στις 29/4/22 ήτοι 39 ημέρες μετά την έκδοση της.
Μετά ταύτα καταχώρησαν αίτηση στο πρωτόδικο Δικαστήριο για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης εκκρεμούσης της έφεσης. Το αίτημα απορρίφθηκε, αφού το Δικαστήριο έκρινε, μεταξύ άλλων, πως η απόφαση ήταν ενδιάμεση, η έφεση έπρεπε να καταχωρηθεί εντός 14 ημέρων και ως εκπρόθεσμη δεν είχε πιθανότητα επιτυχίας.
Αντιλαμβανόμενοι, όπως αναφέρει τότε το γεγονός, προχώρησαν άμεσα στην καταχώρηση αίτησης για παράταση του χρόνου καταχώρησης της έφεσης την οποίαν το Επαρχιακό Δικαστήριο απέρριψε με απόφαση του ημερ. 18/9/22.
Ως εκ τούτου, επειδή η έφεση έχει ήδη καταχωρηθεί - και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που το πρωτόδικο Δικαστήριο επικαλέστηκε για απόρριψη της αίτησης τους - αποφάσισαν και προχώρησαν στην καταχώρηση της αίτησης τους ενώπιον του Εφετείου.
Ο εφεσίβλητος ενέστη στο αίτημα των εφεσειόντων για αριθμό λόγων, με κυριότερο αυτών «ότι η αίτηση αποτελεί κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας ενόψει του ότι ενσυνείδητα καταχωρήθηκε μετά την καταχώρηση της Έφεσης και έξω από τα πλαίσια της αλλά και μετά την καταχώριση της αίτησης για αναστολή της απόφασης ημερομηνίας 21/3/2022 και απόρριψη αυτής με απόφαση ημερ. 4/7/2022 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Η Δ.57, Θ. 2, την οποία έχουν συμπεριλάβει οι Αιτήτριες στην νομική βάση της Αίτησης του, δεν χρησιμοποιείται για την εκ των υστέρων προώθηση αιτήματος επέκτασης χρόνου όταν το διαδικαστικό διάβημα έχει ήδη ληφθεί. Η διάταξη αυτή θα είχε εφαρμογή εάν η υπό κρίση αίτηση εισαγόταν πριν την καταχώρηση τη Έφεσης. Η καταχώρηση της καθιστά την αίτηση άνευ αντικειμένου και χωρίς οποιοδήποτε υπόβαθρο».
Η αίτηση όπως ελέχθη, υποβλήθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο μετά την απόρριψη παρόμοιου αιτήματος από το Επαρχιακό Δικαστήριο και έτσι ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που θέτει η Δ.35 θ. 19 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας για εξέταση αιτήματος για παράταση χρόνου για άσκηση έφεσης στο Ανώτατο Δικαστήριο (βλ. Χοππη ν. Παναγή (1913) 1 ΑΑΔ 140). Λέχθηκε στην ανωτέρω απόφαση πως:
«Η διακριτική ευχέρεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε αίτημα αυτής της φύσης (παράταση χρόνου) είναι πρωτογενής· επομένως συναρτάται αποκλειστικά με την κρίση για το βάσιμο του αιτήματος. Σύμφωνα με τη νομολογία στην οποία έγινε εκτενής αναφορά η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου σ' αυτό τον τομέα δεν υπόκειται σε οποιουσδήποτε όρους, δηλαδή δεν αποκλείεται εκ προοιμίου ο συνυπολογισμός οποιουδήποτε γεγονότος στην κρίση του αιτήματος. Η νομολογία αποκαλύπτει ότι και σφάλμα του δικηγόρου, ακόμα και όταν αυτό οφείλεται σε αμέλεια, μπορεί να θεμελιώσει λόγο για την παράταση του χρόνου νοουμένου ότι το επιβάλλουν τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. [Βλ. The Turkish Co Operative Carob Marketing Society Ltd v. Lutfi Kiamil & Another, (1973) 1 CLR 1, Erini Costa HadjiMichael v. Maria Karamichael and two Others (1967) 1 CLR 61, Αδελφοί Ιακώβου (Κατασκευαί) Λτδ ν. ΧατζηΝικόλα (1990) 1 ΑΑΔ 470, Σολιάτης & Συνεργάται ν. Α. Χριστοδουλίδη (1990) 1 ΑΑΔ 1162 και Πεύκιος Γεωργιάδης ν. Δημοκρατίας (Προσφ. Αρ. 547/90, ημερ. 30/4/92).
Αποκλειστικός οδηγός για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου για την παράταση του χρόνου άσκησης έφεσης είναι τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. Οι προθεσμίες που τίθενται από τους Θεσμούς για τη λήψη δικονομικών μέτρων οριοθετούν το πλαίσιο για την καλή απονομή της δικαιοσύνης. Η τήρηση τους εξυπηρετεί τα συμφέροντα της δικαιοσύνης. Για να γίνει δεκτό αίτημα για την παράταση του χρόνου άσκησης έφεσης οι λόγοι της καθυστέρησης πρέπει να εξηγούνται και να αντισταθμίζουν ουσιαστικά τις δυσμενείς επιπτώσεις στα συμφέροντα του αντιδίκου και στο θεσμικό πλαίσιο απονομής της δικαιοσύνης. Η προθεσμία που τίθεται από τη Δ.35 Θ.2 για την άσκηση έφεσης είναι συνυφασμένη με την τελεσιδικία και τις αρχές της δικαιοσύνης που ταυτίζονται με αυτή. Μετά την εκπνοή της προθεσμίας για την άσκηση έφεσης ο επιτυχών διάδικος μπορεί με βεβαιότητα να προσβλέπει στην άσκηση των δικαιωμάτων που του αναγνωρίζονται με τη δικαστική απόφαση και το δημόσιο στην τελεσφόρηση των μηχανισμών της δικαιοσύνης. Το συμφέρον της δικαιοσύνης είναι έννοια σύνθετη και πολυδιάστατη, συνυφασμένη με το σύνολο των αρχών του δικαίου και τα ιδιαίτερα γεγονότα της κάθε υπόθεσης. Όσο μικρότερο είναι το χρονικό διάστημα που διαρρέει μεταξύ της εκπνοής της προθεσμίας και της κίνησης του μηχανισμού για παράταση ανάλογα μεγαλύτερη είναι και η πιθανότητα αποδοχής του αιτήματος.»
Η εν λόγω αίτηση προτού ενταχθεί στις ανωτέρω αρχές, πρέπει να τύχει εξέτασης και υπό μια άλλη ιδιαίτερη παράμετρο. Η ιδιαιτερότητα της κρινόμενης περίπτωσης έγκειται στο γεγονός ότι η έφεση για την οποίαν ζητείται παράταση της προθεσμίας έχει ήδη καταχωρηθεί και έχει λάβει αριθμό. Οποιοδήποτε δικονομικό διάβημα λαμβάνεται μετά την καταχώρηση της επιδιώκει τη νομιμοποίηση της και την απόφανση, κατά τρόπον πρωθύστερον, επί ενός ζητήματος που εκ των πραγμάτων θα καταστεί επίδικο. Δηλαδή του εμπροθέσμου ή όχι της καταχώρησης της.
Παρόμοιο ζήτημα έτυχε εξέτασης στην Σοφοκλή Σοφοκλέους ν. Κυριάκος Τσεσμάλογλου (αρ.1) (2011) 1 Β ΑΑΔ 773, όπου εκεί εισήχθη αίτηση για παράταση χρόνου καταχώρησης έφεσης εναντίον απόφασης Οικογενειακού Δικαστηρίου σε ενδιάμεση αίτηση, στη βάση του ότι ο συνήγορος του αιτητή εξέλαβε ότι ήταν τελική απόφαση με προθεσμία προσβολής της, τις έξι εβδομάδες.
Καταχωρήθηκε ένσταση στην αποδοχή του αιτήματος και πριν την έκδοση απόφασης, ο αιτητής καταχώρησε έφεση.
Εκρίθη από το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι η αίτηση για παράταση χρόνου παρέμεινε άνευ αντικειμένου.
Ακολούθησε υποβολή αίτησης στο Εφετείο με το ίδιο αιτητικό, την οποίαν απορρίπτοντας την, τόνισε τα ακόλουθα:
«Η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει. Ορθά η πλευρά της καθ' ης ενέστη, μεταξύ άλλων, και διότι το Εφετείο αυτό στα πλαίσια εξέτασης της αίτησης δεν θα καταστεί γνωμοδοτικό όργανο ώστε να προκαταλάβει την εξέταση του εμπροθέσμου ή μη της καθαυτής έφεσης που καταχωρήθηκε επί της ουσίας. Όπως αναφέρεται και στην ένσταση, ο αιτητής ήδη καταχώρησε έφεση στις 20.10.10, η δε καθ' ης έχει κάθε δικαίωμα να ισχυριστεί και να θεωρήσει ότι με την πάροδο της λήξης της προθεσμίας της έφεσης, η διαδικασία έλαβε τέλος. Το εμπρόθεσμο ή εκπρόθεσμο της καταχωρηθείσας έφεσης, που όπως ο αιτητής αναφέρει στην παρ. 7 της ένορκης δήλωσής του, έλαβε αριθμό 30/10, θα τεθεί όπως ρητά δήλωσε ο κ. Βραχίμης προς εξέταση ενώπιον του Εφετείου που θα αναλάβει την εκδίκασή της. Με δεδομένο ότι η έφεση καταχωρήθηκε μετά τις 14 ημέρες, αλλά πριν τη λήξη της προθεσμίας των 42 ημερών, θα τεθεί επί τάπητος προς απόφαση η ταξινόμηση της απορριπτικής απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου ημερ. 14.9.10, κατά πόσο είναι ενδιάμεση ή τελική, με ανάλογες βέβαια προεκτάσεις ως προς το χρονικό ορόσημο της προθεσμίας για έφεση. Δεν είναι δυνατό επομένως να αποφασίσει το παρόν Εφετείο στα πλαίσια της ενώπιον του αίτησης, το σημείο αυτό το οποίο φυσιολογικά εγείρεται και αποφασίζεται, όπως κάθε άλλο σημείο, στα πλαίσια της ίδιας της έφεσης.
Δεν είναι νοητό να αναζητείται εκ των προτέρων καλυπτική άδεια χωρίς την πλήρη και σε βάθος ανάλυση του θέματος υπό το φως και της ισχύουσας νομολογίας.
Η παρούσα αίτηση αποτελεί και κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας ενόψει του ότι ενσυνείδητα καταχωρήθηκε μετά την καταχώρηση της έφεσης και έξω από τα πλαίσια της. Η Δ.57, θ.2, την οποία επικαλέστηκε ο αιτητής διά του συνηγόρου του, δεν χρησιμοποιείται για την εκ των υστέρων προώθηση αιτήματος επέκτασης χρόνου όταν το διαδικαστικό διάβημα έχει ήδη ληφθεί. Η διάταξη αυτή θα είχε εφαρμογή εάν η υπό κρίση αίτηση εισαγόταν πριν την καταχώρηση της έφεσης. Η καταχώρηση της καθιστά την αίτηση άνευ αντικειμένου και χωρίς οποιοδήποτε υπόβαθρο.»
Κρίνουμε πως, όσα ανωτέρω λέχθηκαν, εφαρμόζονται στην κρινόμενη περίπτωση. Η αίτηση με την καταχώρηση της έφεσης κατέστη άνευ αντικειμένου και αποτελεί ως και στην ανωτέρω απόφαση λέχθηκε, και κατάχρηση της διαδικασίας.
Η αίτηση απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα €2.000, πλέον ΦΠΑ, υπέρ εφεσίβλητου και εναντίον των εφεσειόντων.
Γ. Γιασεμής, Δ.
Δ. Σωκράτους, Δ.
Ν. Σάντης, Δ.
/Κας