|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:D470
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 190/2022)
i-Justice
1η Δεκεμβρίου, 2022
[Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚON ΚΑΝΟΝΙΣΜOΝ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΑΡ. ΔΕΛΤΙΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ [ ], ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ 2 ΕΙΣ ΤΙΣ ΑΓΩΓΕΣ 6641/12 ΚΑΙ 3399/13 ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ANAΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 7.11.2022 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΩΜΕΝΕΣ ΑΓΩΓΕΣ 6641/12 ΚΑΙ 3399/13
_______________
K.Μιχαηλίδης μαζί με Μ.Κατσελλή (κα), για ΚΥΡΙΑΚΟΣ Θ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ & ΣΙΑ, για τον Αιτητή.
_______________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ: Ο Αιτητής είναι ο Εναγόμενος 2 στις συνεκδικαζόμενες αγωγές 6641/2012 και 3399/2013, του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Ενάγουσα είναι η Κτηματική Εταιρεία Χρ. Παντζαρής Λτδ και Εναγόμενοι, εκτός του Αιτητή, είναι η Εναγόμενη 1, Hard Rock Restaurants (Cyprus) Ltd, όπως και ο Εναγόμενος 3, ’κης Έλληνας. Οι Εναγόμενοι 2 και 3 φαίνεται να ενάγονται ως εγγυητές.
Στις 7.11.2022 οι αγωγές ήταν ορισμένες ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Ο Αιτητής και η Εναγόμενη 1 εκπροσωπούντο από την ίδια συνήγορο, την κα Κατσελλή και ο Εναγόμενος 3 από την κα Γεωργιάδου. Για τον Ενάγοντα εμφανίζετο η κα Παντζιαρή.
Στην εμφάνιση όλων των πιο πάνω δικηγόρων, το Επαρχιακό Δικαστήριο έδωσε ημερομηνίες ακρόασης για τις 15 και 16.12.2022.
Με τη σημείωση της ώρας 09:20, το Δικαστήριο καταγράφει στη συνέχεια του ίδιου πρακτικού τα ακόλουθα:
«09.20
Επανέρχονται
Για Ενάγοντα: κα Παντζιαρή
Για Εναγόμενο 3: κα Γεωργιάδου
κα Παντζιαρή:- Ζητώ άδεια να αποσύρω την αγωγή εναντίον του Εναγομένου 3 ανεπιφύλακτα και η κάθε πλευρά τα έξοδά της. Προηγούμενες διαταγές για έξοδα να ακυρωθούν.
κα Γεωργιάδου:- Συμφωνούμε.
Δικαστήριο:- Όσον αφορά τον Εναγόμενο 3, άδεια δίδεται, η αγωγή αποσύρεται ανεπιφύλακτα και απορρίπτεται. Τυχόν προηγούμενες διαταγές για έξοδα ακυρώνονται. Οπότε η ακρόαση θα είναι για τους Εναγόμενους 1 και 2.»
Αποτέλεσμα του μέρους αυτού του πρακτικού ήταν η καταχώρηση της παρούσας διαδικασίας, με την οποία ο Αιτητής αιτείται άδειας του Δικαστηρίου για καταχώρηση αίτησης με κλήση για την έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari για την ακύρωση της αποφάσεως του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερ. 7.11.2022, με την οποία εδόθη άδεια στην Ενάγουσα να αποσύρει την αγωγή (αγωγές 6641/12 και 3399/13) εναντίον του Εναγομένου 3.
Ως προβαλλόμενοι λόγοι για την παρούσα διατυπώνονται τα ακόλουθα:
«(1) Το Επαρχιακόν Δικαστήριον Λευκωσίας ενήργησε χωρίς δικαιοδοσίαν ή υπερέβη την δικαιοδοσίαν του.
Το Δικαστήριον μετά την εμφάνισιν ημερ. 7.11.2022 για οδηγίες και τον ορισμόν των συνενωμένων αγωγών 6641/12 και 3399/13 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας για ακρόασιν και την αποχώρησιν των δικηγόρων δεν είχε δικαιοδοσίαν να επιληφθή, λίγα λεπτά αργότερα με την επανεμφάνισιν μόνον των δικηγόρων της Ενάγουσας και του Εναγομένο 3, των ως άνω αγωγών εν αγνοία και χωρίς την παρουσίαν του δικηγόρου του Εναγομένου 2.
Επομένως η δοθείσα άδεια αποσύρσεως εναντίον του Εναγομένου 3 εδόθη άνευ δικαιοδοσίας ή καθ΄ υπέρβασιν δικαιοδοσίας.
(2) Το Δικαστήριον δεν είχε δικαιοδοσίαν να δώση άδεια ν΄ αποσυρθούν οι αγωγές εναντίον του Εναγομένου 3 διότι ως συνεγγυητής των ιδίων υποχρεώσεων με τον Εναγόμενο 2 ήτο αναγκαίος διάδικος.
(Δέστε Norbury Natzio & Co Ltd v. Griffiths (1918) 3 K.B. 369 και In re Hodgson Beckett v. Ramsdale 31 Ch.177).
(3) H δοθείσα την 7.11.2022 εις την Ενάγουσαν, και δη χωρίς οιανδήποτε αιτιολογίαν, άδεια ν΄ αποσύρη τις συνενωμένες αγωγές 6641/12 και 3399/13 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας εναντίον του Εναγομένου 3, ερήμην και εν αγνοία του Εναγομένου 2, εδόθη κατά παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης και συγκεκριμένα του κανόνα που επιβάλλει όπως προσκληθούν και ακουσθούν όλοι οι διάδικοι, δηλαδή και ο Εναγόμενος 2.
(Δέστε Τράπεζα Κύπρου και Ανδρέας Γεωργίου (2005) 1 ΑΑΔ 1255).
(4) Το πρωτόδικο δικαστήριο ενήργησε με έκδηλη πλάνη νόμου. Σύμφωνα με την Δ.15 θ.1, εν συνδυασμώ με τον θ.2 της ιδίας Διαταγής του Διαδικαστικού Κανονισμού Πολιτικής Δικονομίας έπρεπε να προσκομισθή η συγκατάθεση όλων των διαδίκων προτού μία αγωγή διακοπεί ή αποσυρθή. Ή να γίνη ακρόασις και να εκδοθή ητιολογημένη απόφασις. Όχι να ζητήση η Ενάγουσα προφορικά από το Δικαστήριον, χωρίς να είναι ωρισμένες οι αγωγές, με μόνην την παρουσίαν του δικηγόρου της Ενάγουσας και του Εναγομένου 3, άδειαν να αποσύρη τις αγωγές εναντίον του Εναγομένου 3.
(Δέστε Spyros Eleftheriades v. Cyprus Hotels Ltd (1985) 1 C.L.R.677).»
Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι του Αιτητή ανέλυσαν τους πιο πάνω λόγους τονίζοντας την ανάγκη το Ανώτατο Δικαστήριο να επέμβει δικαιοδοτικά με την παροχή της αιτούμενης άδειας. Να σημειωθεί πως, ο Αιτητής στη δικογραφία του αναφέρεται και σε άλλη διαδικασία, που ακολούθησε η Ενάγουσα ιδιοκτήτρια στο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων, τερματίζοντας τη συμφωνία ενοικιάσεως, μετά τις εν λόγω αγωγές. Η κατοχή του ενοικιαζόμενου είχε παραδοθεί από την Εναγόμενη 1 και στην εν λόγω διαδικασία στο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων εξεδόθη απόφαση εναντίον των Εναγομένων για το ποσό των 792,000 πλέον τόκους. Επί των διαδικασιών αυτών, ως εξηγείται αναλυτικά, εκκρεμεί έφεση. Στα πλαίσια δε των ιδίων αναφορών ο Αιτητής σημειώνει πως η πλευρά του «έμαθε» από το συνήγορο της Ενάγουσας ότι ο Εναγόμενος 3 πλήρωσε προς την ιδιοκτήτρια «ένα ποσό πέραν των 450,000» ενώ αυτό απεκρύβη από το Δικαστήριο και τον ίδιο. Δεν κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε άλλες λεπτομέρειες των διαδικασιών αυτών, αφού οι λόγοι που ο Αιτητής προβάλλει δια της παρούσης άπτονται αυστηρά της διαδικασίας ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Όπως επανειλημμένα έχει τεθεί με βάση τις σχετικές νομολογιακές αρχές, ο αιτητής έχει το βάρος να καταδείξει συζητήσιμη υπόθεση ώστε να του παρασχεθεί σχετική άδεια για καταχώρηση αίτησης προνομιακού εντάλματος, μία διαδικασία που ακολουθείται κατ΄εξαίρεση ως κατάλοιπο της εξουσίας για έλεγχο των κατώτερων Δικαστηρίων, εκεί όπου από το πρακτικό της σχετικής απόφασης διαπιστώνεται έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας, έκδηλη πλάνη περί το Νόμο, προκατάληψη ή συμφέρον, δόλο ή ψευδορκία στη λήψη απόφασης ή παραβίαση της αρχής της φυσικής δικαιοσύνης.
Συνιστά δε, πάγια γραμμή της νομολογίας ότι, ακόμη και στις περιπτώσεις στοιχειοθέτησης εκ πρώτης όψεως συζητήσιμης υπόθεσης, τέτοια άδεια δεν χορηγείται, όταν προβλέπεται άλλο υπαλλακτικό ένδικο μέσο ή θεραπεία και ειδικά έφεση, εκτός και εάν καταδειχθούν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις για παρέκκλιση από τον Κανόνα, εφόσον η εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου να εκδίδει προνομιακά εντάλματα αφορά σε κατάλοιπο εξουσίας και δεν αποσκοπεί στο να αντικαταστήσει τη διαδικασία της έφεσης και ούτε στοχεύει στον έλεγχο της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης αλλά στον έλεγχο νομιμότητας (Δέστε μεταξύ άλλων, Ανθί΅ου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, Αναφορικά ΅ε την αίτηση των Junport International Limited κ.ά., Πολιτική Έφεση Αρ. 321/2017, 2/4/2018, ECLI:CY:AD:2018:A145, Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 3) (1993) 1 Α.Α.Δ. 42, Global Consolidation Public Ltd (2006) 1 A.A.Δ. 464, Αίτηση του Σάββα Ιωάννη Κασπαρή (2013) 1(Γ) Α.Α.Δ. 2476, Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 A.A.Δ. 116 και Αναφορικά ΅ε την Αίτηση του Μιτέλα, Πολιτική Έφεση Αρ. 43/2019, 2/4/2019, ECLI:CY:AD:2019:A121).
΄Εχω μελετήσει τη δικογραφία της αίτησης στη βάση των πιο πάνω αρχών. Το ερώτημα που τίθεται είναι πρώτον, κατά πόσο έχει καταδειχθεί συζητήσιμη υπόθεση και δεύτερον κατά πόσο υπάρχει άλλο ένδικο μέσο προς θεραπεία ή παρά το ότι τέτοιο μέσο υπάρχει, εάν συντρέχουν τέτοιες εξαιρετικές περιστάσεις ώστε να στοιχειοθετούν και να δικαιολογούν την αιτούμενη θεραπεία. Ο κ.Μιχαηλίδης πρότεινε ως στηρικτικές αυθεντίες των θέσεων του τις πιο πάνω αναφερόμενες αγγλικές και κυπριακές υποθέσεις. Ακόμη επικαλέστηκε τη Δ.15 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, ως καθοριστική της μη ύπαρξης εξουσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου να προχωρήσει στην απόρριψη της αγωγής «χωρίς να ακουστεί ο άλλος διάδικος». Εκείνο όμως που διαφοροποιεί την παρούσα - και θα πρέπει να προσεχθεί είναι ότι τόσο η Δ.15 ή ακόμη η Δ.33 που επίσης επικαλέστηκε ο κ.Μιχαηλίδης - αφορά τον «άλλο διάδικο» ως τον Εναγόμενο προς τον οποίο στρέφεται η ενέργεια απόσυρσης ή διακοπής της αγωγής και όχι ένα άλλο Εναγόμενο, το οποίο δεν αφορά η σκοπούμενη ενέργεια, όπως εν προκειμένω, τους άλλους Εναγόμενους και δη τον Εναγόμενο 2, τον Αιτητή.
Τίθεται περαιτέρω το ερώτημα κατά πόσο ο έτερος ή οι έτεροι Εναγόμενοι είναι διάδικοι στους οποίους, αν δεν γίνει η σχετική κοινοποίηση της ενέργειας και αν δεν συμφωνήσουν με αυτή, τούτο θα έπρεπε να οδηγεί σε ακυρότητα λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας ή παραβίασης της φυσικής δικαιοσύνης (τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο, εκ πρώτης όψεως) ώστε να στοιχειοθετείτο η αιτούμενη θεραπεία.
Με όλο το σεβασμό στις προβαλλόμενες θέσεις δεν θα συμφωνήσω με την πλευρά του Αιτητή.
Εν προκειμένω, η Ενάγουσα επέλεξε να φέρει στη διαδικασία της αγωγής όλους τους Εναγομένους. ΄Ηταν ελεύθερη εξ αρχής να μην ενάξει όλους. Συνεπακόλουθα, ήταν ελεύθερη - αν ο διάδικος προς τον οποίο ζητείτο άδεια απόσυρσης συμφωνούσε - να την αποσύρει με τη λήψη άδειας από το Δικαστήριο. Όπως και έγινε.
Είναι σημαντικό - και προς τούτο ερωτήθη ο κ.Μιχαηλίδης - να λεχθεί πως δεν υπήρξε στη διαδικασία της αγωγής «ειδοποίηση συνεισφοράς ή αποζημίωσης μεταξύ των συνεναγομένων» δυνάμει της Δ.10 θ.12 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας[1] ή άλλως πως.
Συνεπώς, ακόμη και αν ο Αιτητής ήταν παρών στο Δικαστήριο, και έφερε ένσταση δεν θεωρώ πως θα είχε βάσιμη στήριξη η θέση του ότι θα εμπόδιζε τη σχετική απόσυρση.
Κρίνεται πως δεν στοιχειοθετείται συζητήσιμη υπόθεση, ώστε να παρασχεθεί η αιτούμενη θεραπεία.
Δεν πρέπει επίσης να λησμονείται πως πρόκειται για διαδίκους που είναι «συνεγγυητές» και οι θεραπείες που προσφέρει ο Νόμος θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν είτε με αγωγή με βάση ενδεχόμενο δόλο, όπως αφήνει να νοηθεί ο Αιτητής, είτε, εάν ένας από τους εγγυητές πληρώσει, με θεραπεία δυνάμει του ΄Αρθρου 104 του περί Συμβάσεως Νόμου, Κεφ.149[2] και Νεοφύτου κ.ά. ν. Γερακιώτη (2010) 1 Α.Α.Δ. 25).
Αυτό απαντά και το ερώτημα του κατά πόσο υπάρχει άλλο ένδικο μέσο, παρά το ότι στην πραγματικότητα, εν προκειμένω, το ζήτημα μάλλον εντάσσεται στην ίδια τη μη στοιχειοθέτηση συζητήσιμης υπόθεσης. Εν πάση περιπτώσει, είναι ανοικτή η επιλογή στον Αιτητή να αξιώσει δικαστικώς θεραπείες εναντίον των λοιπών διαδίκων ειδικά αν πιστεύει πως υπάρχει δόλος. Η παρούσα διαδικασία δεν κρίνεται κατάλληλη.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
[1] 12. (1) Where a defendant claims against another defendant-
(a) that he is entitled to contribution or indemnity, or
(b) that he is entitled to any relief or remedy relating to or connected with the original subject matter of the action and substantially the same as some relief or remedy claimed by the plaintiff, or
(c) that any question or issue relating to or connected with the said subject matter is substantially the same as some question or issue arising between the plaintiff and the defendant making the claim and should properly be determined not only as between the plaintiff and the defendant making the claim but as between the plaintiff and that defendant and another defendant or between any or either of them, the defendant making the claim may without any leave issue and serve on such other defendant a notice making such claim or specifying such question or issue.
[2] 104. Όταν δύο ή περισσότερα πρόσωπα είναι συνεγγυητές για το ίδιο χρέος ή υποχρέωση, είτε από κοινού είτε χωριστά, και είτε δυνάμει της ίδιας είτε δυνάμει διαφόρων συμβάσεων, και είτε εν γνώσει των υπολοίπων είτε όχι, οι συνεγγυητές, αν δεν υπάρχει συμβατικός όρος για το αντίθετο, ευθύνονται μεταξύ τους, εξίσου για την καταβολή ολόκληρου του οφειλόμενου χρέους ή του μέρους αυτού που δεν καταβλήθηκε ακόμη από τον πρωτοφειλέτη.