---

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

---

Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

FRANGOS ν. MEDICAL DISCIPLINARY BOARD (1983) 1 CLR 256

CHRISTOFI AND OTHERS ν. IACOVIDOU (1986) 1 CLR 236

Γεωργίου Γεώργιος N. ν. Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων (1999) 1 ΑΑΔ 384

Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

ΚΕΦ.2 - Advocates Law

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή

---

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ:

---

public Γιασεμή, Γιασεμής Ν. Ηλίας Χρίστου, για τον Αιτητή CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2022-11-28 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI Ή/ΚΑΙ MANDAMUS, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 175/2022, 28/11/2022 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2022:D459

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 175/2022

 

28 Νοεμβρίου, 2022

 

(Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.)

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  155.4  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ  ΤΑ  ΑΡΘΡΑ  3  ΚΑΙ  9  ΤΟΥ  ΠΕΡΙ  ΑΠΟΝΟΜΗΣ  ΤΗΣ  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ  (ΠΟΙΚΙΛΑΙ  ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ)  ΝΟΜΟΥ  ΤΟΥ  1964, ΩΣ  ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΠΕΡΙ  ΑΝΩΤΑΤΟΥ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ  (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ  ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ  ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ)  ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ  ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ  ΤΟΥ  2018

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΑΙΤΗΣΗ  ΤΟΥ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ  CERTIORARI Ή/ΚΑΙ MANDAMUS

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤHN ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 15.09.2022 ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ  ΑΔΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ Ν.Π.

-------------------------

Ηλίας Χρίστου, για τον Αιτητή

------------------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.  Οι αιτητές, μητέρα και γιος, αιτούνται αδείας, προκειμένου, να καταχωρήσουν αίτηση για έκδοση ενταλμάτων certiorari και mandamus.  Με το πρώτο, θα επιδιώξουν την ακύρωση απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου των Δικηγόρων, (το Πειθαρχικό Συμβούλιο), ημερομηνίας 15.9.2022, ότι «δεν έπρεπε να δοθεί η άδεια για έναρξη πειθαρχικής διαδικασίας», εναντίον του δικηγόρου Ν. Π., (ο δικηγόρος).   Με το mandamus θα αιτηθούν, όπως το Πειθαρχικό Συμβούλιο διαταχθεί να προβεί στην επανεξέταση του αιτήματος τους, ημερομηνίας 7.9.2020, για παραχώρηση άδειας εξέτασης του παραπόνου εναντίον του δικηγόρου.

 

Το ιστορικό της υπό εξέταση αίτησης ανάγεται, χρονικά, στον Αύγουστο του 2017.  Τότε, οι αιτητές είχαν δώσει οδηγίες στο δικηγόρο να τους εκπροσωπήσει σε διαδικασία έκδοσης certiorari, με σκοπό την ακύρωση, συγκεκριμένου, εντάλματος έρευνας.  Με το εν λόγω ένταλμα είχε ερευνηθεί το διαμέρισμα τους, σε σχέση με αδικήματα κατοχής ναρκωτικών ουσιών.  Δεν ανευρέθηκε οτιδήποτε σε αυτό.  Οι οδηγίες των αιτητών προς το δικηγόρο ήταν, όπως, στην αίτηση που θα καταχωρείτο, με προοπτική την έκδοση εντάλματος certiorari, περιλαμβάνονταν λόγοι ακύρωσης σε σχέση με ψευδορκία, δόλο και συνομωσία.  Είναι η θέση τους ότι ο δικηγόρος αγνόησε τις, πιο πάνω, οδηγίες τους. 

 

Στην συνέχεια, η εν λόγω αίτησή τους, για προνομιακό ένταλμα, απορρίφθηκε από Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου.   Οι αιτητές  απέδωσαν, προφανώς, την κατάληξη αυτή, στην παράλειψη, ανωτέρω, του δικηγόρου τους. Την χαρακτηρίζουν απαράδεκτη και αντιεπαγγελματική. Αποφάσισαν, έτσι, να υποβάλουν, στις 7.9.2020, γραπτό παράπονο εναντίον του, στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.  Στις 14.4.2022, εμφανίστηκαν ενώπιον του Πειθαρχικού Συμβουλίου και απάντησαν σε ερωτήσεις που τους υποβλήθηκαν, σχετικά.  Μετά από κάποιο χρόνο, στις 19.9.2022, τους κοινοποιήθηκε και  η απόφαση του, με ημερομηνία 15.9.2022.  Όπως αναφέρεται σε αυτή, το Πειθαρχικό Συμβούλιο «αποφάσισε ότι δεν έπρεπε να δοθεί άδεια για έναρξη πειθαρχικής διαδικασίας εναντίον του δικηγόρου.».  Όπως εξηγείτο, περαιτέρω, το παράπονο τους δεν παρέπεμπε σε πειθαρχικό παράπτωμα, δυνάμει των προνοιών του άρθρου 17(1) του περί Δικηγόρων Νόμου, Κεφ. 2, όπως αυτός έχει τροποποιηθεί ( το Κεφ. 2).

 

Στο πλαίσιο της υπό εξέταση μονομερούς αίτησης, αναφέρονται διάφοροι λόγοι, τους οποίους οι αιτητές θα επικαλεστούν προς  ακύρωση της πιο πάνω απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Στο παρόν στάδιο, δεν χρειάζεται να γίνει αναφορά σε αυτούς.  Το ερώτημα που τίθεται, πρωτίστως, είναι κατά πόσο η υπό αναφορά απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, συνιστά απόφαση, η οποία δυνατό να καταστεί αντικείμενο ακύρωσης με προνομιακό ένταλμα certiorari.   

 

Σχετική επί του θέματος είναι η υπόθεση Γεωργίου ν. Πειθαρχικού Συμβ. Δικηγόρων (1999) 1 Α.Α.Δ. 384.  Αφορούσε, όπως και εδώ, περίπτωση στην οποία το Πειθαρχικό Συμβούλιο των Δικηγόρων δεν είχε δώσει άδεια να ξεκινήσει πειθαρχική δίωξη εναντίον δικηγόρου και η απόφαση του αυτή εφεσιβλήθηκε.  Το Εφετείο, αφού εξέτασε, ενδελεχώς, το θέμα, υπό το πρίσμα συγκεκριμένων προνοιών του άρθρου 17 του Κεφ. 2, αποφάσισε ότι «Η άρνηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου να χορηγήσει την δυνάμει του εδαφίου 2(δ)[1] απαιτούμενη άδεια δεν αποτελεί απόφαση εντός της εννοίας του εδαφίου (4)[2].  Δεν είναι επομένως εφέσιμη απόφαση.»   Υπό εξέταση βρίσκεται, ακριβώς, παρόμοια απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, μόνο που αντί να προσβληθεί με έφεση επιδιώκεται η ακύρωση της με ένταλμα certiorari. Τούτο εκδίδεται, δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος, κατά κύριο λόγο, προκειμένου να ακυρωθεί, από το Ανώτατο Δικαστήριο, απόφαση ή διαταγή κατώτερου δικαστηρίου, προδήλως, εσφαλμένη κατά το νόμο ή που εκδόθηκε ελλείψει ή καθ'  υπέρβαση δικαιοδοσίας, (βλ.  Christofi and others v. Iacovidou (1986) 1 C.L.R. 236, στη σελίδα 246). 

 

Όπως, σαφώς, προκύπτει από το Κεφ. 2, ο Νομοθέτης, σε σχέση με θέματα πειθαρχίας των δικηγόρων, προέβλεψε, συγκεκριμένα.  Στο πλαίσιο τούτο, προνόησε, ρητώς,  πότε μια απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου μπορεί να προσβληθεί με έφεση.  Δεν προνόησε ανάλογα, σε σχέση με την περίπτωση που το Πειθαρχικό Συμβούλιο αρνείται να παραχωρήσει άδεια για την εξέταση παραπόνου εναντίον δικηγόρου.  Όπως έχει προαναφερθεί, τέτοια απόφαση κρίθηκε ότι δεν είναι εφέσιμη.  Για την ακρίβεια, δεν υπέχει την ιδιότητα απόφασης κατώτερου δικαστηρίου, ως είναι η απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου που εμπίπτει στο άρθρο 17(4) του Κεφ. 2.  Σχετικές επί τούτου είναι οι παρατηρήσεις στην υπόθεση Frangos v. Medical Disciplinary Board (1983) 1 C.L.R. 256, στη σελίδα 261.  Επομένως δεν αποτελεί δικαστική απόφαση, υποκείμενη σε ακύρωση με οποιοδήποτε ένδικο μέσο.  Ως εκ τούτου, το παρόν Δικαστήριο, δεν έχει δικαιοδοσία να επιληφθεί της παρούσας αίτησης, εν πάση περιπτώσει. 

 

Για τον πιο πάνω λόγο, η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται. 

 

                                                               Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.

/γκ