|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:A217
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
31 Μαΐου, 2022
[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, , ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/στές]
Πολιτική Έφεση Αρ. Ε143/2014
(ΣΧ. ΜΕ Ε144/2014)
1. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΡΜΑΝΕΝΤΟ, ΩΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
2. MARFIN INVESTMENT GROUP HOLDINGS S.A.
Εφεσειόντων/Εναγομένων 1 & 12
ΚΑΙ
CYPRUS POPULAR BANK PUBLIC CO LTD
Εφεσίβλητης/Ενάγουσας
Πολιτική Έφεση Αρ. Ε144/2014
(ΣΧ. ΜΕ Ε143/2014)
1. ΧΧΧ ΜΠΟΥΛΟΥΤΑ
2.ΧΧΧ ΜΑΓΕΙΡΑ
Εφεσειόντων/Εναγομένων 2 & 3
ΚΑΙ
CYPRUS POPULAR BANK PUBLIC CO LTD
Εφεσίβλητης/Ενάγουσας
----------------------
Νικόλας Θρασυβούλου, για τους Εφεσείοντες στην Π.Ε. Ε143/2014
Αντρέας Χαβιαράς για τους Εφεσείοντες στην Π.Ε. Ε144/2014
Δημήτρης Αραούζος μαζί με Πολύβιο Παναγίδη για Χρύση Δημητριάδη & Σία ΔΕΠΕ, για την Εφεσίβλητη
-------------------------------
Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το
Δικαστή Γ.Ν. Γιασεμή
-------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Eφεσείοντες στις υπό εξέταση συνεκδικαζόμενες εφέσεις είναι οι εναγόμενοι 1, 2, 3 και 12 στην αγωγή αρ. 8400/2012 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (το Δικαστήριο), τοποθετημένοι ανά δύο σε κάθε έφεση, όπως φαίνεται στον κοινό τίτλο των εφέσεων. Η ομαδοποίηση των εφεσειόντων, ως ανωτέρω, οφείλεται στη διαφορετική εκπροσώπηση τους, ενώπιον του Δικαστηρίου, η οποία συνεχίζει να είναι η ίδια και ενώπιον του Εφετείου. Κατά τα άλλα, ο σκοπός των εφεσειόντων σε όλες τις διαδικασίες, ήταν κοινός· ο παραμερισμός του κλητηρίου εντάλματος, με το οποίο καταχωρίστηκε η αγωγή και της επίδοσης του προς αυτούς. Οι εφεσείοντες, για την επιδίωξη του πιο πάνω σκοπού, καταχώρησαν ξεχωριστή αίτηση, προβάλλοντας, όμως, τους ίδιους βασικά, λόγους. Οι δύο αιτήσεις που προέκυψαν, ως ανωτέρω, αν και εξετάστηκαν μαζί, αποφασίστηκαν με διαφορετική απόφαση, η κάθε μια, ίδιας αιτιολογίας και κατάληξης. Το Δικαστήριο αποφάσισε ότι κανένας από τους λόγους που προβλήθηκαν δεν ευσταθούσε.
Οι εφεσείοντες, καταχώρησαν τις πιο πάνω εφέσεις, για ανατροπή της απόφασης στην οποία η κάθε μια αφορά, προβάλλοντας όμοιους λόγους και πάλι, εδραζόμενους, σε ανάλογη επιχειρηματολογία, η οποία, εμφανώς, δε στηρίζεται σε οποιαδήποτε δικονομική πρόνοια ή νομολογία, αλλά στην ιδιοφυΐα των συνηγόρων των εφεσειόντων. Προς το σκοπό εξέτασης τους, είναι σημαντικό να γίνει αναφορά στα γεγονότα, επί των οποίων οι εφεσείοντες στήριξαν τις αιτήσεις και τις αιτιάσεις τους, συναφώς. Αφορούν στην έναρξη και την προώθηση της αγωγής, προς επίδοση της και κάθε άλλης σχετικής με αυτή διαδικασίας, στους εφεσείοντες. Συγκεκριμένα, η αγωγή καταχωρίστηκε στις 26.11.2012, χωρίς τη λήψη άδειας για σφράγιση του κλητηρίου. Τούτο, με δεδομένο ότι κάποιοι από τους εναγόμενους που αναφέρονται σε αυτό, βρίσκονταν εντός της δικαιοδοσίας. Στις 29.4.2013 τροποποιήθηκε ο τίτλος του κλητηρίου με την αντικατάσταση των εναγόντων, όπως εξηγείται στην απόφαση, καθώς επίσης με την προσθήκη, ως διαδίκου, της εναγομένης 12, εταιρείας. Στις 8.5.2013, οι εφεσίβλητοι εξασφάλισαν, μονομερώς, παρεμπίπτοντα απαγορευτικά διατάγματα εναντίον των εφεσειόντων, οι οποίοι φέρεται να είχαν τη μόνιμη διαμονή ή την έδρα των εργασιών τους στο εξωτερικό. Ακολούθως, στις 22.5.2013, οι εφεσίβλητοι εξασφάλισαν άδεια για επίδοση, εκτός της δικαιοδοσίας, ειδοποίησης του κλητηρίου εντάλματος καθώς, επίσης, διάταγμα για υποκατάστατο επίδοση πιστού αντιγράφου αυτής και όλων των λοιπών δικαστικών εγγράφων που προέκυψαν, στο μεταξύ, περιλαμβανομένων των προαναφερθέντων παρεμπιπτόντων απαγορευτικών διαταγμάτων.
Με τους λόγους 1 και 2 και τους όμοιους με αυτούς λόγους 4 και 5 των υπό εξέταση, αντίστοιχων, εφέσεων, προβάλλεται ότι το Δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε πως δεν αποτελεί ακυρότητα η μη εξασφάλιση άδειας για σφράγιση του κλητηρίου εντάλματος, όταν αυτό θα επιδίδετο στους εφεσείοντες στο εξωτερικό, επειδή στο κλητήριο ένταλμα υπήρχαν και εναγόμενοι οι οποίοι διαμένουν στην Κύπρο. Η θέση της νομολογίας σε σχέση με το ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρη. Στην υπόθεση Larticon Co v. Detergenta Developments Ltd (2004) 1 A.A.Δ 1121, σελίδα 1130, το Εφετείο δέχθηκε τη θέση του πρωτόδικου δικαστηρίου, ενώπιον του οποίου είχε τεθεί όμοια εισήγηση, ως η υπό εξέταση, ότι «Τέτοια άδεια .. δεν είναι αναγκαία εφόσον στο κλητήριο ένταλμα εμφανίζεται εναγόμενος εντός της δικαιοδοσίας». Η ίδια θέση υιοθετήθηκε αργότερα και στην υπόθεση Niki Christoforou Cosmetics Ltd v. Στυλιανού κ.α. (2005) 1 Α.Α.Δ. 273, σελίδα 279. Βέβαια είναι αναγκαίο στη δεύτερη περίπτωση, ανωτέρω, να λαμβάνεται η άδεια του δικαστηρίου, για επίδοση του κλητηρίου στο εξωτερικό, δυνάμει της Δ.6 Κ. 1 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, (Κ.Π.Δ.). Υπό το φως των ανωτέρω, οι υπό εξέταση λόγοι έφεσης δεν μπορούν να επιτύχουν.
Ο επόμενος λόγος έφεσης εμφανίζεται μόνο στην Πολιτική Έφεση Αρ. Ε143/2014 και είναι ο τρίτος στη σειρά. Μέσω του, προβάλλεται η θέση ότι το Δικαστήριο, ουσιαστικά, δεν είχε εξουσία να εξετάσει την αίτηση των εφεσιβλήτων, ημερομηνίας 22.5.2013, για επίδοση της ειδοποίησης του κλητηρίου εντάλματος και των λοιπών εγγράφων, στο εξωτερικό, στην απουσία αναφοράς σε αυτή στο άρθρο 3[1] του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6, (το Κεφ. 6). Δεν υπάρχει τέτοια απαίτηση στο εν λόγω άρθρο. Με το άρθρο 3, παρέχεται εξουσία στο δικαστήριο να διατάξει την επίδοση κλητηρίου εντάλματος εκτός της Δημοκρατίας, όταν στη σχετική αίτηση γίνεται επίκληση οποιουδήποτε των αιτιών που προβλέπονται σε αυτό.
Την επίκληση της νομικής βάσης μιας ενδιάμεσης αίτησης, με σχετική αναγραφή στο σώμα της, απαιτεί η πρόνοια στη Δ.48 Κ.2(1) των Κ.Π.Δ. Αυτή προβλέπει ότι «Save where other provision is made, every application to the Court shall be in writing stating the nature of the order or direction sought and referring to the specific section of the Law or to the specific Rules of Court upon which it is founded.». Η παράλειψη συμμόρφωσης, ως ανωτέρω, αποτελεί παράβαση της πρόνοιας αυτής και όχι του άρθρου 3 του Κεφ. 6. Σύμφωνα δε, με τη Δ.64 Κ.1(1) των Κ.Π.Δ. «θεωρείται παρατυπία και δεν θα καθιστά άκυρη τη διαδικασία, οποιοδήποτε βήμα στη διαδικασία ή οποιοδήποτε έγγραφο, απόφαση ή διάταγμα σε αυτή.». Οι εφεσείοντες, όταν επικαλέστηκαν την απουσία του εν λόγω άρθρου από την αίτηση των εφεσιβλήτων, δεν ανέφεραν να επηρεάστηκαν δυσμενώς, με οποιοδήποτε τρόπο, από την εν λόγω παράλειψη, ώστε να το λάμβανε αυτό υπόψη το Δικαστήριο, κατά την εξέταση της υπό αναφορά αίτησης τους. Ο δυσμενής επηρεασμός, αναφέρεται στη νομολογία, ως μία παράμετρος την οποία το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη, κατά την άσκηση της εξουσίας του να παραμερίσει διαδικασία, δυνάμει του Κ.1(2) της Δ.64 των Κ.Π.Δ. (βλ. Wurdrerlich κ.α. ν. Παναγιώτου (1999) 1 Α.Α.Δ. 366). Προφανώς, δεν συνέτρεχε η πιο πάνω παράμετρος στην περίπτωση των εφεσειόντων, οι οποίοι φαίνεται να γνώριζαν για το άρθρο 3. Επομένως, περιττεύει ο οποιοσδήποτε περαιτέρω σχολιασμός τού υπό εξέταση λόγου έφεσης, ο οποίος δεν μπορεί να επιτύχει.
Οι επόμενοι, προς εξέταση, λόγοι έφεσης, είναι ο αρ.5 και ο αρ.6 και οι όμοιοι με αυτούς λόγοι 1 και 2 στις υπό συζήτηση, αντίστοιχες, εφέσεις. Με τους πιο πάνω λόγους, οι εφεσείοντες, εισηγούνται ότι το Δικαστήριο «εσφαλμένα παρέλειψε να αποφασίσει, στα πλαίσια του αιτήματος για παραμερισμό των επιδόσεων που εξουσιοδοτήθηκαν με το διάταγμα ημερομηνίας 22/5/13, το κατά πόσο το συντηρητικό διάταγμα ημερομηνίας 8/5/13 όντως εκδόθηκε προτού το Δικαστήριο αναλάβει δικαιοδοσία.». Η απόφαση Δικαστηρίου, όσον αφορά το πιο πάνω θέμα, ήταν πως: «Το ίδιο αίτημα τέθηκε και στη διαδικασία αναθεώρησης του συντηρητικού διατάγματος και συνεπώς τίθεται εν προκειμένω καταχρηστικά.». Επομένως, οτιδήποτε ανέφερε στη συνέχεια, σε σχέση με αυτό, ήταν εν παρόδω (obiter), όπως, ακριβώς, επισημαίνεται από τους ίδιους τους εφεσείοντες, στους αντίστοιχους λόγους 6 και 2. Ως εκ τούτου, οι συγκεκριμένοι λόγοι έφεσης δεν είναι επιτρεπτό να εξεταστούν στο πλαίσιο των παρόντων εφέσεων. Ειδικά, με δεδομένο ότι το συγκεκριμένο θέμα μπορούσε να εγερθεί και να εξεταστεί, στο πλαίσιο έφεσης κατά της απόφασης του Δικαστηρίου, σε σχέση με τα εν λόγω «συντηρητικά διατάγματα». Συναφείς με το πιο πάνω θέμα φαίνεται να είναι οι αντίστοιχοι, λόγοι έφεσης 7 και 3 στις υπό εξέταση εφέσεις. Με αυτούς προβάλλεται η θέση ότι το Δικαστήριο δεν εξέτασε, αυτεπάγγελτα, κατά πόσο είχε δικαιοδοσία να διατάξει την επίδοση ειδοποίησης, περί του κλητηρίου, στους εφεσείοντες, στο εξωτερικό. Η απάντηση δόθηκε από το Δικαστήριο, είναι αυτή που παρατίθεται πιο πάνω.
Τέλος, με τους, αντίστοιχους, λόγους έφεσης 4 και 6 των υπό εξέταση εφέσεων, τίθεται θέμα ότι το Δικαστήριο εσφαλμένα δεν έκαμε δεκτή τη θέση των εφεσειόντων, ότι με βάση την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, έπρεπε να επιδοθεί στους εφεσείοντες το ίδιο το κλητήριο ένταλμα και όχι η ειδοποίηση του. Οι εφεσείοντες επικαλέστηκαν προς τούτο την υπόθεση V.K.C. Quality Investments Ltd v. Bey (2014) 1 , ECLI:CY:AD:2014:A157A.A.Δ. 475, θεωρώντας πως τα όσα σχετικά ανέφερε σε αυτή το Εφετείο, είχαν σκοπό τη διαφύλαξη της υποχρέωσης επίδοσης του ιδίου του κλητηρίου. Τούτο δεν είναι ορθό. Στην υπόθεση Alpha Bank Cyprus Ltd v. Dau κ.α. (2013) 1 A.A.Δ. 1935, αποφασίστηκε ότι το κλητήριο ένταλμα και η ειδοποίηση περί αυτού, αποτελούν εναρκτήρια έγγραφα της αγωγής. Στην υπόθεση V.K.C. Quality Investments Ltd v. Bey, ανωτέρω, που ακολούθησε, τονίστηκε ότι αυτό που έχει πλέον σημασία, για τη διαπίστωση δέουσας επίδοσης είναι η Βεβαίωση Επίδοσης, η οποία προβλέπεται από τον Ε.Κ. 1393/2007. Με δεδομένο αυτό, το έγγραφο που πρέπει να επιδίδεται σε διάδικο ο οποίος βρίσκεται σε Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι το κλητήριο ένταλμα. Ωστόσο, η επίδοση ειδοποίησης περί αυτού, με την οποία επιτυγχάνεται ο ίδιος σκοπός, που εξηγείται στην τελευταία πιο πάνω υπόθεση, δεν αποτελεί παρατυπία, η οποία να δικαιολογεί την ακύρωση του. Επομένως, ούτε και οι λόγοι αυτοί είναι δυνατόν να επιτύχουν.
Για τους πιο πάνω λόγους οι εφέσεις αποτυγχάνουν και απορρίπτονται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον των εφεσειόντων τα οποία καθορίζονται στο ποσό των €2.000 πλέον Φ.Π.Α. ανά έφεση.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
Τ. Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.
Α. Πούγιουρου, Δ.
/γκ
[1] 3. Το Δικαστήριο δύναται να διατάξει όπως επιδοθεί κλητήριο ένταλμα εκτός της Δημοκρατίας όταν κρίνει, ότι η βάση της αγωγής προέκυψε από παράβαση ή κατ' ισχυρισμό παράβαση στη Δημοκρατία σύμβασης που συνάφθηκε οπουδήποτε ή σε σχέση με περιουσία που υπόκειται στους Νόμους της Δημοκρατίας ή ότι η βάση της αγωγής προέκυψε στη Δημακρατία, και ότι σε οποιαδήποτε από τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω, η αγωγή είναι αγωγή η οποία δεν δύναται να εκδικαστεί αλλού παρά μόνο στη Δημοκρατία ή δύναται να εκδικαστεί ευχερέστερα στη Δημοκρατία παρά αλλού.