|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:D85
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Aίτηση Αρ. 1/2022)
2 Μαρτίου 2022
[Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛAI ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ FANCOSO CORPORATION LIMITED (HE274666), MACHIDA HOLDINGS LTD (HE418576) KAI PELIDER HOLDINGS LTD (HE418572) ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI,MANDAMUS, PROHIBITION Η QUO WARRANTO
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡ. 13.12.2021 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΗΣ Δ.40, Θ.11 ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 47 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ, Ν.14/60.
____________________
Γ. Τριανταφυλλίδης με την Μ. Τριανταφυλλίδου (Κα) για ’ντης Τριανταφυλλίδης & Υιοί Δ.Ε.Π.Ε., για τους Αιτητές.
Κ. Καρατσής για N. Pirilides & Associates LLC, για τον Καθ'ου η Αίτηση.
____________________
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Την 30.12.2021 δόθηκε άδεια στις Αιτήτριες που καταχώρησαν την παρούσα Αίτηση για την έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari για ακύρωση του διατάγματος ημερ.13.12.2001, που εκδόθηκε στα πλαίσια της αγωγής 1049/2021 Ε.Δ. Λάρνακας.
Οι Αιτήτριες εταιρείες είχαν καταχωρίσει την πιο πάνω αγωγή εναντίον πέντε προσώπων, μεταξύ των οποίων και ο Καθ' ου η Αίτηση (εναγόμενος 2). Οι εναγόμενοι 1-3 ήταν διευθυντές της Αιτήτριας 1 εταιρείας (ενάγουσας 1), η εναγόμενη 4 γραμματέας της και η εναγόμενη 5 εταιρεία παροχής διοικητικών υπηρεσιών σε αυτή. Σύμφωνα με το γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, φέρονται να είχαν απωλέσει τις θέσεις τους, στις οποίες διορίστηκαν νέες διευθύντριες οι Αιτήτριες 2 και 3 (ενάγουσες 2 και 3 αντίστοιχα) και η τελευταία και γραμματέας της. Ωστόσο, κατά τις Αιτήτριες, οι εναγόμενοι συνέχιζαν να κατέχουν τον εταιρικό φάκελο και έγγραφα της Αιτήτριας 1 και να συμπεριφέρονται ως εάν να εξακολουθούσαν να κατέχουν τις θέσεις τους και εμπόδιζαν τις Αιτήτριες 2 και 3 να εκτελούν τα καθήκοντα τους.
Την επομένη της καταχώρησης της αγωγής, την 9.9.2021, οι Αιτήτριες καταχώρησαν μονομερή αίτηση στη βάση της οποίας, την 13.9.2021, εξασφάλισαν προσωρινό διάταγμα που απαγόρευε στους εναγόμενους 1-4 να παριστάνουν ότι κατείχαν τις θέσεις τους στην Αιτήτρια 1, να λαμβάνουν οιαδήποτε απόφαση αναφορικά με την Αιτήτρια 1 και να επεμβαίνουν και να διαχειρίζονται τον εταιρικό φάκελο και τα έγγραφα της. Περαιτέρω, προσωρινό διάταγμα που να διατάσσει τους εναγόμενους 1-5, μέσα σε 14 ημέρες, να παραδώσουν στις Αιτήτριες ή τους δικηγόρους τους τον εταιρικό φάκελο και τα έγγραφα της Αιτήτριας 1.
Το διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο την 15.9.2021 και στη συνέχεια την 23.9.2021, οπόταν και κατέστη εκ συμφώνου απόλυτο καθόσον αφορά τους εναγόμενους 1, 3, 4 και 5 που είχαν εμφανιστεί με δικηγόρο. Για τον Καθ' ου η Αίτηση, ο οποίος διαμένει στο εξωτερικό και στον οποίο δεν είχε επιδοθεί, παρέμεινε επιστρεπτέο την 25.10.2021 και σε ισχύ. Για τον Καθ' ου η Αίτηση εμφανίστηκαν δικηγόροι τη 2.12.2021 που το διάταγμα ήταν και πάλι επιστρεπτέο και ζήτησαν χρόνο για να καθορίσουν τη θέση τους, οπόταν το κατώτερο Δικαστήριο όρισε την αίτηση ημερ.9.9.2021 για οδηγίες τη 18.1.2022, με το διάταγμα ημερ.13.9.2021 εναντίον του Καθ' ου η Αίτηση να συνεχίζει να παραμένει σε ισχύ. Όπως έχει αναφερθεί από τους δικηγόρους των μερών, είναι τώρα ορισμένο τη 15.3.2022.
Ο Καθ' ου η Αίτηση καταχώρησε τη 13.12.2021 αίτηση με κλήση για την ακύρωση και τον παραμερισμό του διατάγματος ημερ.13.9.2021 και του διατάγματος ημερ.23.9.2021, δηλαδή του οριστικοποιημένου εναντίον των υπόλοιπων εναγόμενων και μονομερή αίτηση, επιτυγχάνοντας αυθημερόν την αναστολή της ισχύος τους, με εξαίρεση τη διαταγή για παράδοση του εταιρικού φακέλου της Αιτήτριας 1, μέχρι την αποπεράτωση της αίτησης ακύρωσης και παραμερισμού τους. Το διάταγμα αυτό ορίστηκε επιστρεπτέο την 21.12.2021. Το διάταγμα αναστολής ημερ. 13.12.2021 συνιστά το αντικείμενο της υπό κρίση Αίτησης για την έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari που να το ακυρώνει.
Η άδεια δόθηκε στη βάση ότι είχε εγερθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση και υπήρχε συζητήσιμο ζήτημα, ότι το διάταγμα εκδόθηκε καθ' υπέρβαση εξουσίας, χωρίς να υπάρχει δικονομική ή νομοθετική δυνατότητα έκδοσης του. Ότι δηλαδή το κατώτερο Δικαστήριο εκδίδοντας στα πλαίσια μονομερούς αίτησης το διάταγμα ημερ.13.12.2021, που ανέστειλε το διάταγμα ημερ.13.9.2021 και το οριστικοποιημένο διάταγμα ημερ.23.9.2021, προδήλως κατ' επίκληση της Δ.40, θ.11 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, είχε ενεργήσει καθ' υπέρβαση των εξουσιών του (Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, 46). Στην Ξάνθος Λυσιώτης & Υιός Λτδ (Αρ.2) (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 822, 826, της οποίας τα διαδικαστικά γεγονότα προσομοιάζουν με την παρούσα, γίνεται αναφορά στη In Re HjiSoteriou (1986) 1 C.L.R. 429, στην οποία υπογραμμίστηκε ότι διάταγμα που εκδόθηκε δυνάμει μονομερούς αίτησης μπορεί να προσβληθεί μόνο με αίτηση με κλήση και όχι μονομερώς. (Βλ. ακόμα R.C.K. Sports (Αρ.2) (1993) 1 Α.Α.Δ. 618).
Η θέση του Καθ' ου η Αίτηση είναι πως, παρά το ότι η Δ.40, θ.11 αναφερόταν στη νομική βάση της αίτησης στη βάση της οποίας εκδόθηκε το υπό έλεγχο διάταγμα, το κατώτερο Δικαστήριο δεν εξέδωσε το διάταγμα στη βάση της, αλλά ασκώντας διακριτική ευχέρεια. Εισηγούνται οι δικηγόροι του ότι το γεγονός ότι το διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο, διαδικασία που δεν προβλέπεται σε σχέση με διατάγματα που εκδίδονται δυνάμει της Δ.40, θ.11, επιμαρτυρεί ότι δεν είχε εκδοθεί στη βάση της. Εκδόθηκε, προβάλλουν, δυνάμει της «διακριτικής ευχέρειας» του κατώτερου Δικαστηρίου, προς υποβοήθηση της δια κλήσεως αίτησης του Καθ' ου η Αίτηση που είχε την ίδια ημέρα καταχωριστεί για τον παραμερισμό του διατάγματος της 13.9.2021 που οι Αιτήτριες είχαν εξασφαλίσει.
Παρά την προβολή στους λόγους ένστασης της δυνατότητας καταχώρισης ένστασης από τις Αιτήτριες στην αίτηση ημερ.13.12.2021 και ότι δεν συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις για να δοθεί η άδεια και να εκδοθεί ένταλμα Certiorari, η πλευρά του Καθ' ου η Αίτηση αναγνώρισε κατά τη συζήτηση της Αίτησης ότι στην περίπτωση που διαπιστωθεί ότι δεν υφίστατο εξουσία για την έκδοση του διατάγματος της 13.12.2021, τότε χωρεί η έκδοση του αιτούμενου προνομιακού εντάλματος, στη βάση ότι δεν θα αναμενόταν από τις Αιτήτριες να προσβάλουν την ισχύ του μέσα από τη διαδικασία του ορισμού του επιστρεπτέου που εκθεμελιώνεται.
Το κατώτερο Δικαστήριο δεν αναφέρει ότι είχε ενεργήσει δυνάμει της όποιας «διακριτικής ευχέρειας» του. Αναφορά σε διακριτική ευχέρεια δεν γινόταν στη νομική βάση της αίτησης με την οποία επιζητήθηκε το διάταγμα. Το σημαντικότερο όμως είναι κατά πόσο υπάρχει τέτοια διακριτική ευχέρεια που, έστω εκ παραδρομής, δεν μνημονεύτηκε στη νομική βάση της αίτησης. Κατά πόσο δηλαδή, εφόσον καταχωριστεί αίτηση με κλήση για τον παραμερισμό διατάγματος που εκδόθηκε μονομερώς, δυνάμει της Δ.48, θ.8(4) των Θεσμών, μπορεί με μονομερή αίτηση να εξασφαλιστεί διάταγμα αναστολής της εκτέλεσης του διατάγματος του οποίου ζητείται ο παραμερισμός, μέχρις ότου αποφασιστεί κατά πόσο θα παραμεριστεί.
Οι δικηγόροι του Καθ' ου η Αίτηση επικαλέστηκαν το αγγλικό σύγγραμμα του Steven Gee Q.C., "Commercial Injunctions", 5η Έκδ., όπου αναφέρεται στην παρ.2.043, σελ.69, ότι: «The court may stay an injunction whether interim or final in the exercise of its discretion». Η εξουσία αυτή αφορά στο στάδιο έκδοσης του διατάγματος και η διακριτική ευχέρεια που αναφέρεται αφορά στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου να το εκδώσει, να μην το εκδώσει ή να το εκδώσει με όρους. Δεν αφορά σε μεταγενέστερη της έκδοσης του αναστολής του και δη στα πλαίσια μονομερούς αίτησης της άλλης πλευράς.
Είναι κοινό έδαφος ότι δεν υφίσταται νομοθετική ή δικονομική πρόνοια που να προβλέπει τέτοια δυνατότητα. Οι δικηγόροι του Καθ' ου η Αίτηση αποδέχονται ότι «δεν υπήρχε εν προκειμένω νομοθετικό πλαίσιο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου»,[1] γι' αυτό και περιορίστηκαν στην επίκληση διακριτικής ευχέρειας του κατώτερου Δικαστηρίου.
Κατά τη συζήτηση της Αίτησης, ήγειρα ζήτημα κατά πόσο αυτό που ουσιαστικά επικαλείται ο Καθ' ου η Αίτηση δεν είναι διακριτική ευχέρεια, αλλά σύμφυτη εξουσία του κατώτερου Δικαστηρίου να ενεργήσει με τον τρόπο που ενήργησε. Ο δικηγόρος των Αιτητριών υπέδειξε ότι αυτό που ξεκάθαρα επικαλείται ο Καθ' ου η Αίτηση είναι διακριτική ευχέρεια και ο δικηγόρος του Καθ' ου η Αίτηση το επιβεβαίωσε.
Διακριτική ευχέρεια ή εξουσία είναι «η δυνατότητα που παρέχεται σε κάποιον να επιλέγει και να κρίνει ανάμεσα στις προσφερόμενες εναλλακτικές λύσεις». Στο διοικητικό δίκαιο, για παράδειγμα, το διοικητικό όργανο έχει διακριτική ευχέρεια «όταν οι κανόνες που διέπουν την αρμοδιότητα του δεν καθορίζουν εκ των προτέρων δεσμευτικά τη δράση του, αλλά του αναγνωρίζουν μικρότερη ή μεγαλύτερη ελευθερία κυρίως ως προς το περιεχόμενο της διοικητικής πράξης ή τη σκοπιμότητα έκδοσης της».[2]
Η διακριτική ευχέρεια είναι πηγή εξουσίας στην έκταση που προσφέρει την επιλογή μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ενεργειών. Δεν δημιουργεί όμως εξουσία πρωτογενώς. Πρέπει να υπάρχει η εξουσία για να γίνει το Α, το Β ή το Γ και τότε μόνο μπορεί να ασκηθεί διακριτική ευχέρεια αν θα γίνει το Α ή το Β ή το Γ. Και βέβαια η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας δεν μπορεί να ασκηθεί ώστε να επιφέρει το Δ.
Εφόσον καμιά νομική ή δικονομική πρόνοια δεν προβλέπει τη δυνατότητα έκδοσης διατάγματος όπως το υπό έλεγχο, δεν θα μπορούσε να υφίσταται ούτε διακριτική ευχέρεια για την έκδοση του.
Θα πρέπει, όμως, να εξεταστεί κατά πόσο το κατώτερο Δικαστήριο είχε συμφυή εξουσία να εκδώσει τέτοιο διάταγμα εφόσον και στη νομική βάση της μονομερούς αίτησης ημερ.13.12.2022 γινόταν επίκληση των συμφυών εξουσιών του κατώτερου Δικαστηρίου.
Στην Τουβλοποιεία Παλαικύθρου Γίγας Λτδ ν. Ουστά (Αρ. 1) (1994) 1 Α.Α.Δ. 109, 112, αναφέρθηκε ότι: «σύμφυτη είναι η δικαιοδοσία του δικαστηρίου η οποία ενυπάρχει λόγω της ταύτισής της με το δικαστήριο και της αναγκαιότητας ύπαρξής της για τη λειτουργία του δικαστηρίου ως δικαστηρίου δικαίου. Δεν επεκτείνεται πέραν του ορίου τούτου, ούτε αποτελεί πηγή εξουσίας ανεξάρτητη από το νόμο και τους θεσμούς». Στη Sofocli v. Leonidou (1988) 1 C.L.R. 583, 587, είχε επεξηγηθεί ότι ενυπάρχει σύμφυτη δικαιοδοσία προς θεραπεία ατέλειας στη δικαστική διαδικασία, οποτεδήποτε τούτο επιβάλλεται από τη διασφάλιση της λειτουργίας του δικαστηρίου ως δικαστηρίου της δικαιοσύνης. Στην Χαραλαμπίδης ν. xxx (Χαραλαμπίδου) (1997) 1(Β) Α.Α.Δ. 724, 728, περιγράφονται ως «εκείνες που εξυπακούονται από τη φύση της λειτουργίας του - Δικαστήριο της δικαιοσύνης - χάριν της αποτελεσματικής άσκησης των δικαιοδοσιών του και της αποτροπής της κατάχρησης των ενώπιόν του διαδικασιών», ενώ στη Θεμιστοκλέους ν. Δημοκρατίας Ποιν. Έφ. Αρ.15/19 ημερ. 23.10.2019, αναφέρθηκε ότι ασκούνται εκεί όπου διαφορετικά θα οδηγούμασταν σε αδικία.
Στην Ελεγκτική Υπηρεσία Συνεργατικών Εταιρειών ν. Παπαγεωργίου κ.ά. (2000) 3 Α.Α.Δ. 151, 155, αναφέρθηκε ότι: «Η σύμφυτη δικαιοδοσία δεν πηγάζει ούτε από νόμο ούτε από κανονισμό αλλά από τη φύση της δικαστικής λειτουργίας. Γι' αυτό και προσδιορίζεται με το επίθετο «σύμφυτη». Η βασική εκδήλωση της εξουσίας αυτής είναι η ρύθμιση των θεμάτων που άπτονται των δικαστικών διαδικασιών. Περιλαμβάνει δε τομείς του δικαίου των οποίων η νομολογία αναγνώρισε την ύπαρξη. Όμως έχουν τεθεί όρια και αυτοπεριορισμοί για να διαφυλαχθεί η αποτελεσματική λειτουργία αυτής της εξουσίας στις ορθές διαστάσεις της». Κατ' επέκταση, στην Εμπεδοκλής xxx και ’λλοι (Αρ. 3) (2009) 1(Α) ΑΑΔ 529, 545-6, τονίστηκε ότι: «η συμφυής εξουσία δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ad libitum για να δημιουργεί, στην απουσία σχετικών δικονομικών κανονισμών, μηχανισμούς για να δώσει διέξοδο στο ζητούμενο».
Στη Μαυρογένη ν. Βουλής των Αντιπροσώπων κ.ά. (Aρ. 1) (1996) 1(A) A.A.Δ. 49, 57, αναφέρθηκε ότι:
«Οι διαδικαστικοί κανονισμοί σ' αυτή, όπως και σ' όλες τις διαδικασίες, θεσμοθετούν τους κανόνες για την άσκηση της δικαστικής εξουσίας. Στην απουσία τους, δε θα υπήρχε σταθερό πλαίσιο άσκησης της δικαστικής λειτουργίας. η άσκηση της θα επαφιόταν στη βούληση των δικαστών που επιλαμβάνονται της κάθε υπόθεσης, με αντίκτυπο την αβεβαιότητα στην πορεία απονομής της δικαιοσύνης. Η τήρηση των δικονομικών κανόνων ενέχει μεγάλη σημασία για την απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης».
Και στις σελ.59-60 ότι:
«Η εξουσία του δικαστηρίου να ρυθμίζει τη διαδικασία ενώπιόν του, αναγόμενη στις συμφυείς εξουσίες του δικαστηρίου, δεν αποτελεί μέσο, ούτε παρέχει ευχέρεια απόκλισης ή παράκαμψης των δικονομικών κανόνων. Η διεξαγωγή της δίκης σύμφωνα με τους θεσμοθετημένους κανόνες αποτελεί το πρωταρχικό καθήκον του δικαστηρίου.
Όπως τονίζεται στην Abse v. Smith [1986] 1 All E.R. 350, ο καθορισμός των διαδικασιών για την πρόσφορη απονομή της δικαιοσύνης ανάγεται στη Δικαστική Εξουσία ως συλλογικό (κολλεγιακό) σώμα (collegiate body). Η τήρηρη των θεσμοθετημένων διαδικασιών ενέχει μεγάλη σημασία, όπως υποδεικνύεται στην ίδια απόφαση, για την απονομή της δικαιοσύνης. Η εκ των προτέρων γνώση της πρακτικής και διαδικασιών του δικαστηρίου, και γενικά η προκαθορισμένη πορεία της δικαιοσύνης, ώστε ο κάθε διάδικος να μπορεί με βεβαιότητα να ετοιμάζει και να παρουσιάζει την υπόθεσή του ενώπιον του δικαστηρίου, είναι ύψιστης σπουδαιότητας για την εύρυθμη απονομή της δικαιοσύνης.»
Δεν εγείρονται σε τέτοιες περιπτώσεις θεμελιώδη ζητήματα δικαίου που να επιβάλλουν την επενέργεια των συμφυών εξουσιών του Δικαστηρίου για την ευόδωση τους. Η αίτηση παραμερισμού είναι η διαθέσιμη, πρόσφορη θεραπεία για να απαλλαχτεί κάποιος από το βάρος του διατάγματος. Δεν υπάρχει δικαιοδοσία για να ανασταλεί η εκτέλεση διατάγματος του οποίου ζητείται ο παραμερισμός, μέχρις ότου αποφασιστεί κατά πόσο θα παραμεριστεί. Ακόμα και εκεί όπου το διάταγμα του οποίου επιδιώκεται ο παραμερισμός έχει επαχθείς επιπτώσεις στο πρόσωπο εναντίον του οποίου στρέφεται ή επηρεάζει, μπορεί να ζητηθεί η γρήγορη εκδίκαση της αίτησης για τον παραμερισμό του, ακόμη και να λάβει προτεραιότητα έναντι άλλων διαδικασιών στην υπόθεση, όταν οι περιστάσεις το δικαιολογούν.
Δεν μπορεί επομένως να γίνει αποδεχτή η εισήγηση του Καθ' ου η Αίτηση ότι το κατώτερο Δικαστήριο χρησιμοποίησε την «διακριτική του ευχέρεια» ή έστω τις συμφυείς του εξουσίες σε πεδίο που δεν του επιτρεπόταν, για να μεταφερθεί το σφάλμα αλλού από εκεί όπου πρόδηλα διαπιστώνεται, και αντί για εσφαλμένη χρησιμοποίηση της Δ.40, θ.11 των Θεσμών, να συζητείται εσφαλμένη χρησιμοποίηση των συμφυών εξουσιών του για να προσδοθεί υπόσταση στον ορισμό του διατάγματος επιστρεπτέου και να εμφανίζεται ως εναλλακτικό, της παρούσας διαδικασίας, ένδικο μέσο για την προσβολή του.
Επομένως, ότι το διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο δεν δημιουργεί έγκυρο δικονομικό βάθρο το οποίο θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν οι Αιτήτριες για να επιτύχουν την ακύρωση του διατάγματος ημερ.13.12.2021 ενώπιον του κατώτερου Δικαστηρίου, αντί του να προσφύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο επιζητώντας την έκδοση προνομιακού εντάλματος. Αναλήφθηκε δικαιοδοσία χωρίς να υπάρχει τέτοια, κατ' επίκληση της Δ.40, θ.11 που αναφερόταν στη νομική βάση της αίτησης και εσφαλμένα προδιαγράφηκε μια δικονομική πορεία που δεν προνοείται. Η ίδια δηλαδή η διαδικασία που παρουσιάζεται ως το εναλλακτικό μέσο για τις Αιτήτριες για την προσβολή του υπό έλεγχο διατάγματος, πάσχει. Επομένως, δεν θα αναμενόταν από τις Αιτήτριες να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που δεν προβλέπεται στους Θεσμούς ούτε και θα ήταν ορθό να αναμένεται η αποκατάσταση μέσα από μια τέτοια διαδικασία.
Τα διαδικαστικά γεγονότα της παρούσας προσομοιάζουν και με εκείνα στην Αντωνίου (Αρ.1) (2000) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1868. Είχε δοθεί άδεια γιατί στη νομική βάση της αίτησης στη βάση της οποίας εκδόθηκε το υπό έλεγχο διάταγμα αναφέρονταν θεσμοί, μεταξύ των οποίων και η Δ.40, θ.11 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, που δεν παρείχαν εξουσία για την έκδοση του. Η απόφαση δεν πραγματεύεται καθόλου ζήτημα ύπαρξης εναλλακτικού μέσου. Προφανώς, εφόσον εσφαλμένα είχε αναληφθεί δικαιοδοσία δυνάμει της Δ.40, θ.11, κατ' εφαρμογή της Δ.48, θ.8(1)(ΙΙ) το διάταγμα δεν είχε οριστεί επιστρεπτέο. Αλλά και να είχε έτσι οριστεί η κατάληξη θα έπρεπε να ήταν η ίδια, αφού θα επρόκειτο για διαδικασία που δεν προβλέπεται και απαράδεκτη για να επιφέρει την τάξη.
Ο Καθ' ου η Αίτηση επικαλείται τέλος ότι οι Αιτήτριες επέστηκαν του καθήκοντος τους για πλήρη και ειλικρινή αποκάλυψη. Τέτοιο καθήκον εναποτίθεται σε οιονδήποτε αποτείνεται μονομερώς στο Δικαστήριο και εφαρμόζεται και στις περιπτώσεις αίτησης για άδεια για την καταχώριση αίτησης για προνομιακό ένταλμα (Θεοφάνους (2006) 1 Α.Α.Δ. 211 και Montrago Trustees Ltd και άλλοι (Αρ.2) (2012) 1 Α.Α.Δ.1289). Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσουν το γεγονός ότι οι Αιτήτριες στην αίτηση τους για άδεια δεν παρουσίασαν πιστό αντίγραφο του πρακτικού του Δικαστηρίου ημερ.13.12.2021, αλλά πιστό αντίγραφο του συντεταγμένου διατάγματος (drawn up order). Δεν τίθεται ζήτημα μη συμμόρφωσης με τις πρόνοιες το ’ρθρου 3(2) του Διαδικαστικού Κανονισμού του περί Ανωτάτου Δικαστηρίου (Δικαιοδοσία Έκδοσης Ενταλμάτων Προνομιακής Φύσης) Διαδικαστικού Κανονισμού του 2018.
Δεν προκύπτει κανένα ζήτημα απόκρυψης. Το πρακτικό ήταν στερεότυπο και ουσιαστικά μεταφέρθηκε στο συνταγμένο διάταγμα.
Ούτε και τα άλλα ζητήματα που εγείρονται ως παραλείψεις αποκάλυψης στοιχείων, συνιστούν κάτι τέτοιο. Ότι, κατ' ισχυρισμό του Καθ' ου η Αίτηση, οι Αιτήτριες δεν είχαν λάβει διαβήματα για να του επιδώσουν την αίτηση ημερ.9.9.2021, το διάταγμα ημερ.13.9.2021 και τα λοιπά δικαστικά έγγραφα, δεν αφορούσε το ζήτημα του κατά πόσο το κατώτερο Δικαστήριο είχε εξουσία να εκδώσει το υπό έλεγχο διάταγμα, ούτε βέβαια και ότι, πάλι κατ' ισχυρισμό του Καθ' ου η Αίτηση, παραπλανητικά παρουσιάστηκε η συμμόρφωση των άλλων εναγόμενων ως «μερική».
Η Αίτηση εγκρίνεται και εκδίδεται προνομιακό ένταλμα Certiorari με το οποίο ακυρώνεται το διάταγμα ημερ.13.12.2001, που εκδόθηκε στα πλαίσια της αγωγής 1049/2021 Ε.Δ. Λάρνακας.
Τα έξοδα της Αίτησης, όπως και τα έξοδα της Αίτησης 249/2021 για την άδεια, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, πλέον το Φ.Π.Α. εάν υπάρχει, επιδικάζονται υπέρ των Αιτητριών και εναντίον του Καθ΄ου η Αίτηση.
Χ. Μαλαχτός, Δ.
[1] Σελ.12, γρ.7-8, της γραπτής τους αγόρευσης.
[2] Γ. Μπαμπινιώτης, «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» Β' Έκδοση, Αθήνα 2002, σελ.484.