|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:DOD:2021:15
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 14/2018
17 Ιουνίου, 2021
[Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
Χ.Σ.
Εφεσείοντα
ΚΑΙ
Κ.Χ. Σ.
Εφεσίβλητη
---------
Νικόλας Νικολάου, για εφεσείοντα
Γιώργος Τσαρδελής με τον κ. Κρίτωνα Διονυσίου για Ηλίας Νεοκλέους & Σία ΔΕΠΕ, για εφεσίβλητη
----------
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τη Δικαστή Α. Πούγιουρου.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ: Το Οικογενειακό Δικαστήριο Λάρνακας αποδέχθηκε την Αίτηση αρ. 158/2015 της εφεσίβλητης και εξέδωσε απόφαση διαζυγίου των διαδίκων λόγω ισχυρού κλονισμού στην έγγαμη σχέση τους.
Ο εφεσείων με την υπό κρίση έφεση αμφισβητεί την ορθότητα της πιο πάνω απόφασης με τρεις λόγους που είναι συναφείς και έχουν ως κύριο άξονα την λανθασμένη αξιολόγηση της μαρτυρίας σε σχέση με τα γεγονότα που προβλήθηκαν ως επιφέροντα κλονισμό στη σχέση των διαδίκων, που είχε ως αποτέλεσμα την εξαγωγή λανθασμένων ευρημάτων. Προβάλλει περαιτέρω θέμα διάστασης της μαρτυρίας και των ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου με τα δικόγραφα καθώς και λανθασμένης εναπόθεσης του βάρους απόδειξης στον εφεσείοντα.
Από την άλλη η εφεσίβλητη υποστήριξε την πρωτόδικη απόφαση σε όλες της τις πτυχές.
Σύμφωνα με τα γεγονότα, οι διάδικοι τέλεσαν το γάμο τους στις ΧΧ/Χ/19ΧΧ στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου στην ΧΧΧ και απέκτησαν τρία παιδιά, τη Μ. που γεννήθηκε στις ΧΧ/Χ/1992, το Γ. που γεννήθηκε στις ΧΧ/Χ/1996 και την Έ. που γεννήθηκε στις Χ/ΧΧ/2000. Η εφεσίβλητη πρόβαλε πρωτόδικα ως γεγονότα που επέφεραν τον κλονισμό στην έγγαμη σχέση των διαδίκων, κυρίως τα εξής:
α) Από το 2010 και εντεύθεν ο εφεσείων ήταν νευρικός και κατηγορούσε ψευδώς την εφεσίβλητη ότι είχε εξωσυζυγικούς δεσμούς βρίζοντας την χυδαία και προσβάλλοντας την περαιτέρω ενώπιον συγγενών και φίλων.
β) Η συμπεριφορά αυτή του εφεσείοντα σε βάρος της εφεσίβλητης προκαλούσε ένταση και καυγάδες στο συζυγικό οίκο με αποκορύφωμα την σε βάρος της επίθεση το 2012 που της επέφερε σωματικές βλάβες, για την οποία η Αστυνομία καταχώρησε ποινική υπόθεση εναντίον του εφεσείοντα στη βάση του περί Βίας στην Οικογένεια (Πρόληψη και Προστασία Θυμάτων) Νόμο (Ν. 119(1)/2000). Η συμπεριφορά αυτή του εφεσείοντα σε βάρος της προκάλεσε την πρώτη διάσταση στην έγγαμη σχέση τους.
γ) Παρά τη συμφιλίωση τους και την παροχή συγνώμης μεταξύ τους που είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή της Ποινικής Υπόθεσης, η ίδια συμπεριφορά από πλευράς εφεσείοντα επαναλήφθηκε μέχρι τα Χριστούγεννα του 2013 οπότε η εφεσίβλητη μη αντέχοντας άλλο του ζήτησε να χωρίσουν. Τότε ο εφεσείων κάλεσε τα παιδιά τους να επιλέξουν μεταξύ των δύο γονέων βρίζοντας την με χυδαίες λέξεις και εκδιώκοντας την από το συζυγικό κρεββάτι.
δ) Έκτοτε δεν υπήρξε καμιά σωματική επαφή μεταξύ τους αν και διαβιούσαν στο ίδιο σπίτι σε ξεχωριστά όμως κρεββάτια και ο εφεσείων συνέχιζε να τη βρίζει αλλά παράλληλα της άφηνε σημειώματα να τα ξαναβρούν.
Εκ διαμέτρου αντίθετη εκδοχή προώθησε ο εφεσείων πρωτόδικα, ο οποίος υποστήριξε ότι η οριστική διάσταση δεν επήλθε το Δεκέμβριο του 2013 αλλά το Φεβρουάριο του 2017 όταν η εφεσείουσα κάλεσε τα παιδιά να επιλέξουν μεταξύ των δύο γονέων και ότι ουδέποτε προέβη στην σε βάρος της εφεσίβλητης συμπεριφορά που αυτή του αποδίδει.
Η ακρόαση πρωτοδίκως διεξήχθηκε στη βάση Ένορκων Δηλώσεων και δεν υπήρξε αντεξέταση των Ενόρκως Δηλούντων. Σημειώνεται ότι για την πλευρά του εφεσείοντα Ένορκες Δηλώσεις κατέθεσαν εκτός από τον ίδιο και οι Α.Σ., Μ.Σ. και ο Δ.Χ. ενώ για την εφεσίβλητη μόνο η ίδια.
Σύμφωνα με τη νομολογία, το Εφετείο επεμβαίνει στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου μόνο όταν αυτά δεν δικαιολογούνταν από την προσαχθείσα μαρτυρία εξεταζόμενη στην ολότητα της. Δεν επεμβαίνει όταν το πρωτόδικο Δικαστήριο μπορούσε εύλογα να καταλήξει στα υπό εξέταση ευρήματα (βλ. Μιχαηλίδης ν. Πουργουρίδη (2001) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1263, χχχ Αντωνίου ν. Α. Panayides Contracting Ltd, Πολιτική Έφεση 259/2011 ημερομηνίας 4/10/2017, ECLI:CY:AD:2017:A333 και χχχ Οικονόμου κ.ά. ν. χχχ Κουτσοκούμνη, Πολιτική Έφεση 37/2013, ημερομηνίας 2/7/2019.
Εξετάσαμε με προσοχή τις εκατέρωθεν εισηγήσεις των δικηγόρων υπό το φως της πιο πάνω νομολογιακής αρχής σε συνάρτηση με τα πρακτικά και τα τεκμήρια στα οποία έχουμε ανατρέξει.
Ο εφεσείων προτάσσει θέμα λανθασμένης αξιολόγησης των γεγονότων που οδήγησαν στον ισχυρό κλονισμό δίνοντας έμφαση στο χρόνο κατά τον οποίο επήλθε η διάσταση καθώς και παράλειψης ακριβούς δικογράφησης από πλευράς εφεσίβλητης του στοιχείου αυτού. Εισηγείται ότι η προϋπόθεση της διάστασης είναι σημαντικός παράγοντας σε υποθέσεις διαζυγίου προκειμένου το Δικαστήριο να ασκήσει την καθ' ύλην αρμοδιότητα του.
Σύμφωνα με τη νομολογία, η επέλευση της διάστασης είναι ένα αντικειμενικό γεγονός που κρίνεται κυρίως από το Δικαστήριο στη βάση της σχετικής μαρτυρίας (βλ. Μυλωνάς ν. Μαυρονικόλα (2005) 1 Α.Α.Δ. 1267) ενώ το βάρος απόδειξης των λόγων που κλόνισαν τη συμβίωση φέρει πάντοτε ο αιτητής (βλ. Φιλιππίδου ν. Φιλιππίδη (2011) 1 Α.Α.Δ. 333).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξετάζοντας το θέμα της διάστασης, ενόψει των διαφορετικών θέσεων των διαδίκων, διαπίστωσε κατ' αρχάς ότι η θέση του εφεσείοντα ότι η διάσταση επήλθε το Φεβρουάριο του 2017 ήταν εκτός δικογράφων.
Πάρα ταύτα εξέτασε τις εκατέρωθεν εισηγήσεις εν εκτάσει και αποδεχόμενο τη μαρτυρία της εφεσίβλητης έκρινε ότι η οριστική διάσταση επήλθε το Δεκέμβριο του 2013. Η εκδοχή του εφεσείοντα ότι η διάσταση επήλθε το Φεβρουάριο του 2017, δεν έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο αφ' ενός λόγω απόρριψης του ισχυρισμού του στην Ένορκη Δήλωση του ότι από παραδρομή προβάλλεται η θέση στην Αίτηση Περιουσιακών Διαφορών αρ. 26/2016 που καταχώρησε ο ίδιος στις 15/6/2017 ότι η διάσταση επήλθε το τέλος του 2013, εξού και έδωσε οδηγίες για τροποποίηση της, με το σκεπτικό ότι προαπαιτούμενο της καταχώρησης τέτοιας αίτησης είναι η προηγηθείσα διάσταση, σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 14 του Ν.232/1991∙ και αφ' ετέρου ενόψει αντίφασης της θέσης του αυτής με τις τροποποιήσεις που ζητούσε με την αίτηση για τροποποίηση της Υπεράσπισης του ημερομηνίας 20/1/2017, στα πλαίσια της πρωτόδικης διαδικασίας, που απορρίφθηκε με ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου, μια από τις οποίες είναι η προσθήκη ισχυρισμού ότι η διάσταση επήλθε περί τον Οκτώβριο του 2015.
Η πιο πάνω συμπεριφορά του εφεσείοντα λήφθηκε υπόψη από το Δικαστήριο στο όλο πλαίσιο αξιολόγησης της μαρτυρίας του εφεσείοντα επιλαμβανόμενο της εξέτασης του χρόνου της διάστασης.
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι το Δικαστήριο δεν αντιμετώπισε σωστά το ζήτημα. Αφ' ης στιγμής έκρινε ότι η θέση αυτή του εφεσείοντα ήταν εκτός δικογράφων θα έπρεπε να την αγνοήσει και όχι να προχωρήσει στη συνέχεια με την εξέταση της εφόσον έτσι επεκτείνετο σε μη δικογραφημένα θέματα κατά παράβαση της νομολογίας (βλ. Νεοφύτου κ.ά. ν. Γερακιώτη (2010) 1 Α.Α.Δ. 25 και Παπακόκκινου κ.ά. ν. Θεοδοσίου (1991) 1 Α.Α.Δ. 379).
Σημειώνουμε ότι ο πιο πάνω τρόπος χειρισμού του θέματος από το Δικαστήριο δεν επηρεάζει με οποιοδήποτε τρόπο την ορθότητα της διαπίστωσης του ότι η διάσταση επήλθε τα Χριστούγεννα του 2013 αποδεχόμενο την εκδοχή της εφεσίβλητης.
Σε σχέση με την εισήγηση του εφεσείοντα ότι η θέση αυτή της εφεσίβλητης δεν ήταν δικογραφημένη δεν ευσταθεί. Στην ίδια την αίτηση της και συγκεκριμένα στην παράγραφο Γ που αναφέρεται στα Γεγονότα, εντοπίζεται αναφορά ότι τα Χριστούγεννα του 2013 ο εφεσείων ξεκίνησε την ίδια συμπεριφορά σε βάρος της εφεσίβλητης ο οποίος μάλιστα κάλεσε τα παιδιά τους να επιλέξουν μεταξύ των δύο γονέων και την εκδίωξε από το συζυγικό κρεβάτι.
Ούτε η εισήγηση του εφεσείοντα ότι το Δικαστήριο επιλαμβανόμενο της εξέτασης του θέματος του χρόνου της διάστασης μετέφερε το βάρος απόδειξης των προϋποθέσεων του Άρθρου 111 (2)(β) του Συντάγματος στον εφεσείοντα μας βρίσκει σύμφωνους. Το Δικαστήριο αξιολογώντας την ενώπιον του μαρτυρία έκρινε ότι η οριστική διάσταση επήλθε τα Χριστούγεννα του 2013 και ότι η εφεσίβλητη είχε αποσείσει το βάρος απόδειξης των λόγων που οδήγησαν στον ισχυρό κλονισμό της συζυγικής σχέσης και του χρόνου επέλευσης της διάστασης.
Ο εφεσείων παραπονείται επίσης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε ορθά τη μαρτυρία της κόρης τους Μ. που επιβεβαίωνε την εκδοχή του.
Εξετάζοντας την εισήγηση κρίνουμε ότι το Δικαστήριο επεξηγεί επαρκώς στην απόφαση του γιατί έκαμε αποδεκτή τη μαρτυρία της εφεσίβλητης και γιατί απέρριψε εκείνη του εφεσείοντα και της θυγατέρας τους Μ. Απέρριψε την εκδοχή της Μ. κρίνοντας από τη μια ότι επιδίωξη της ήταν η ενίσχυση εκείνης του εφεσείοντα στα δύο ακριβώς στοιχεία που προέβαλλε ο ίδιος ότι δηλαδή η διάσταση επήλθε το Φεβρουάριο του 2017, που ήταν εκτός δικογράφων, και ότι η εφεσίβλητη είχε συνάψει εξωσυζυγική σχέση, ένας ισχυρισμός που τέθηκε χωρίς αναφορά σε γεγονότα, θέσεις που δεν έγιναν αποδεκτές από το Δικαστήριο και από την άλλη γιατί ήταν αντίθετη με άλλες διαπιστώσεις του ως αποτέλεσμα της αξιολόγησης της μαρτυρίας της εφεσίβλητης την οποίαν αποδέχθηκε ότι αποτελούσε τα πραγματικά γεγονότα.
Σημειώνεται ότι η εφεσίβλητη δεν αντεξετάστηκε επί των θέσεων που προβάλλοντο με την ένορκη της δήλωση και αναπτύξαμε πιο πάνω, οπότε οι ισχυρισμοί της παρέμειναν ακλόνητοι. Στην υπόθεση Τhinking Steel International BV v. Caramondani Bros Public Co Ltd (2012) 1 (B) A.A.Δ. 1460 αντικείμενο εξέτασης υπήρξε μεταξύ άλλων και το ζήτημα της απόδειξης γεγονότων μέσω ενόρκων δηλώσεων. Αναφέρθηκαν τα εξής στις σελίδες 1466-1467:
«Θα αντικρίσουμε όλους τους λόγους έφεσης σωρευτικά. Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι πρόκειται περί αίτησης στηριζόμενης, ως προς τα γεγονότα που τη συνθέτουν στις ένορκες δηλώσεις, θα εξεταστεί η ορθότητα της προσέγγισης του πρωτόδικου δικαστηρίου επ' αυτού. Η Δ.48 θ.4, δίδει την κατεύθυνση αντίκρισης εξέτασης αιτήσεων βασιζομένων σε ενόρκους δηλώσεις. Τα αμφισβητούμενα γεγονότα επιβάλλεται ν' αποδεικνύονται από το διάδικο που τα επικαλείται. (βλ. Iacovou Bros. v. Fashionwise Ltd (2000) 1(B) Α.Α.Δ. 1377).
Η απόδειξη των αναγκαίων γεγονότων απαιτείται στο βαθμό και στην έκταση που το βάρος απόδειξης επιβάλλει (βλ. Λευκίδου ν. Κανναουρίδη (1999) 1(Α) Α.Α.Δ. 528.)»
Σημειώνουμε ότι η Δ.48 θ.4(2) των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών προνοεί ότι η ακρόαση αιτήσεων γίνεται στη βάση των γεγονότων που αναφέρονται στην αίτηση ή στις Ένορκες Δηλώσεις τηρουμένης της δυνατότητας αντεξέτασης που προνοείται από τη Δ.39.
Ανατρέχοντας στην Ένορκη Δήλωση της Μ. δεν εντοπίζουμε οτιδήποτε το μεμπτόν σ' ό,τι αφορά την αξιολόγηση της μαρτυρίας της από το Δικαστήριο που να καθιστά αναγκαία την παρέμβαση μας.
Ο εφεσείων εισηγείται περαιτέρω ότι ενώ το πρωτόδικο Δικαστήριο αναγνωρίζει ότι το Κατηγορητήριο της εναντίον του ποινικής υπόθεσης δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη ενόψει της «συγνώμης» του εφεσείοντα μετά την πρώτη διάσταση, εν τούτοις ανεπίτρεπτα το έλαβε υπόψη κατά την αξιολόγηση της μαρτυρίας της εφεσίβλητης. Δεν συμφωνούμε με την εισήγηση. Το Δικαστήριο ενέταξε το στοιχείο του Κατηγορητηρίου «ως μέρος της εκτίμησης της συνολικής αξιοπιστίας των διαδίκων» και ιδιαίτερα της εφεσίβλητης, προς ενίσχυση των θέσεων της ως προς τη συμπεριφορά του εφεσείοντα σε βάρος της που προκάλεσε τον ισχυρό κλονισμό της έγγαμης τους σχέσης. Από τη διαπίστωση αυτή του Δικαστηρίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το Δικαστήριο ασχολήθηκε με την ουσία του Κατηγορητηρίου ή εξήξε συμπεράσματα ως προς την ενοχή του εφεσείοντα, οπότε η σχετική εισήγηση του εφεσείοντα παραμένει μετέωρη και ατεκμηρίωτη.
Δεν τέθηκε κανένα ικανό στοιχείο που να καθιστά την προσέγγιση αυτή του Δικαστηρίου τρωτή.
Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η θέση του εφεσείοντα ως προς τα «σημειώματα» που της άφηνε ο εφεσείων, επικαλούμενος ότι το Δικαστήριο δεν έπρεπε να τα λάβει υπόψη εφόσον δεν έφεραν ημερομηνία. Το Δικαστήριο θεώρησε ότι τα σημειώματα ήταν υποστηρικτικά στοιχεία της εκδοχής της εφεσίβλητης ότι η διάσταση επήλθε το Δεκέμβριο του 2013, με τα οποία ο εφεσείων της ζητούσε εκ των υστέρων συγγνώμη και να τα ξαναβρούν.
Ως προς το χρόνο που δίνονταν τα σημειώματα, το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρχε σχετική αναφορά στην Ένορκη Δήλωση της εφεσίβλητης, που δεν αμφισβητήθηκε από τον εφεσείοντα μέσω της αντεξέτασης, ότι δηλαδή αυτά δόθηκαν μετά την οριστική τους διάσταση τον Δεκέμβριο του 2013 αλλά και σχετικοί ισχυρισμοί στην παράγραφο 24 της Ένορκης Δήλωσης του ίδιου του εφεσείοντα που καταδείκνυαν ότι η εφεσίβλητη, κατά το χρόνο που λάμβανε τα σημειώματα, είχε ήδη απομακρυνθεί ψυχικά και σωματικά από κοντά του. Ανατρέχοντας στον πρωτόδικο Φάκελο και στα τεκμήρια, η διαπίστωση αυτή του Δικαστηρίου μας βρίσκει σύμφωνους.
Ο εφεσείων στα πλαίσια προσβολής της αξιολόγησης της μαρτυρίας προβάλλει επίσης θέμα λανθασμένης απόρριψης της μαρτυρίας των Α.Σ. και Δ.Χ. η οποία, κατά την εισήγηση του, επιβεβαίωνε τις θέσεις του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατά την αξιολόγηση της μαρτυρίας δεν πρόσδωσε καμιά βαρύτητα στα όσα τα άτομα αυτά ισχυρίζονται στις ενόρκους τους δηλώσεις για δήθεν εξωσυζυγική σχέση της εφεσίβλητης, ως εξ ακοής μαρτυρία.
Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση για σκοπούς καλύτερης παρακολούθησης.
«Εν πάση περιπτώσει στις πιο πάνω μαρτυρίες δεν προσδίδεται καμία βαρύτητα. Πρόκειται για εξ' ακοής μαρτυρία που βασίζεται στα όσα δηλώθηκαν από τις συζύγους και συγκεκριμένα, τη σύζυγο του υποτιθέμενου τρίτου προσώπου, και τις συζύγους των δύο μαρτύρων. Πρόκειται για εξ' ακοής μαρτυρία πέραν του πρώτου βαθμού, για την οποία δεν κλητεύθηκαν τα πρόσωπα τα οποία έκαμαν την αρχική δήλωση.
Στη βάση όλων των πιο πάνω, θεωρώ ότι τα όσα καταλογίζονται στην Αιτήτρια περί της διατήρησης εξωσυζυγικού δεσμού και ότι αυτή με τη δική της συμπεριφορά οδήγησε τον γάμο σε διάσταση παρέμειναν αναπόδεικτα.»
Η προσέγγιση αυτή του Δικαστηρίου δεν ενέχει οτιδήποτε το μεμπτόν. Αντίθετα είναι επιτρεπτή στη βάση του άρθρου 27 του περί Αποδείξεως Νόμου Κεφ. 9 που προνοεί τα εξής:
«27.-(1) Κατά την αξιολόγηση της βαρύτητας που θα προσδοθεί σε εξ ακοής μαρτυρία, το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη το σύνολο των περιστάσεων, από τις οποίες μπορεί εύλογα να συναχθεί συμπέρασμα αναφορικά με την αποδεικτική αξία της εν λόγω μαρτυρίας.
(2) Ειδικότερα, και χωρίς επηρεασμό της γενικότητας του εδαφίου (1), το Δικαστήριο θα λαμβάνει υπόψη τα πιο κάτω:
(α) Κατά πόσο θα ήταν εύλογο και εφικτό ο διάδικος, που έχει προσαγάγει τη μαρτυρία, να είχε κλητεύσει ως μάρτυρα στη διαδικασία το πρόσωπο που έκαμε την αρχική δήλωση·
............................................................................................
(3) Ανεξάρτητα από τις διατάξεις του παρόντος άρθρου, κατά την αξιολόγηση της βαρύτητας που προσδίδεται από το Δικαστήριο σε εξ ακοής μαρτυρία, λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψη το κατά πόσο ο διάδικος θα μπορούσε να προσκομίσει την καλύτερη δυνατή μαρτυρία και δεν το έπραξε.»
Επαναλαμβάνουμε ότι το βάρος απόδειξης των λόγων που κλόνισαν τη συμβίωση φέρει πάντα η Αιτήτρια η οποία στην προκειμένη περίπτωση απέδειξε τον κλονισμό της έγγαμης σχέσης και ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε τη λύση του γάμου των διαδίκων για το λόγο του ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης εξ υπαιτιότητας του εφεσείοντα.
Δεν εντοπίσαμε οποιοδήποτε λάθος στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που να χρειάζεται η παρέμβαση μας. Ούτε εξάλλου τέθηκε οτιδήποτε το ουσιαστικό από πλευράς εφεσείοντα με το οποίο να τεθεί θέμα σφάλματος στον τρόπο αξιολόγησης και στα ευρήματα του Δικαστηρίου.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον του εφεσείοντα τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Τ. Θ.ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ Δ.
Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.
/Α.Λ.Ο.