|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2021:A40
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 337/2013)
12 Φεβρουαρίου, 2021
[Α. ΛΙΑΤΣΟΣ, Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
CATERTEC CATERING EQUIPMENT SERVICES LTD
Εφεσείoυσα/Εναγόμενη
και
P.G.SHOP RIGHT DISCOUNT STORES LTD
Εφεσίβλητη/Eνάγουσα
_ _ _ _ _ _
Μ.Ραφαήλ, (κα), για Φράγκο & Σ/τες ΔΕΠΕ, για την εφεσείουσα
Καμιά εμφάνιση, για την εφεσίβλητη
_ _ _ _ _ _
ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από την Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.
----------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex-tempore)
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Η εφεσίβλητη ως ενάγουσα πρωτοδίκως είχε εγείρει αγωγή εναντίον της εφεσείουσας/εναγομένης σε σχέση με συμφωνία πώλησης ενός εμπορικού ψυγείου αξίας €16.445,00. Συγκεκριμένα αξίωνε δήλωση του Δικαστηρίου ότι η συμφωνία πώλησης ήταν άκυρη καθώς και επιστροφή του ποσού του τιμήματος πώλησης ψυγείου, ως αποζημίωση, καθότι το πωληθέν από την εφεσείουσα ψυγείο, δεν λειτουργούσε κανονικά. Η εφεσείουσα με την υπεράσπιση και ανταπαίτηση της προέβαλε διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων, ότι το ψυγείο δεν ήταν ελαττωματικό, αλλά τα προβλήματα που παρουσίαζε εστιάζονταν στην «ένταση του ηλεκτρικού ρεύματος στο υποστατικό της εφεσίβλητης», με αποτέλεσμα τη συχνή αλλοίωση της θερμοκρασίας του ψυγείου. Περαιτέρω τίθετο το θέμα του «μη τερματισμού της συμφωνίας» εκ μέρους της εφεσίβλητης αλλά και του ότι λόγω συμπεριφοράς και/ή πράξεων της κωλύεται να ισχυρίζεται τα όσα αναφέρει, καθώς είχε αποδεχθεί την εν λόγω συμφωνία. Δια της ανταπαιτήσεως της, μάλιστα, αξίωνε τιμολόγια χρέωσης υπηρεσιών για διερεύνηση και επιδιόρθωση των προβλημάτων που παρουσιάζονταν στο ψυγείο εξ αιτίας της χρήσης του εκ ποσού €2,610.50.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ως αξιόπιστη τη μαρτυρία που προσέφερε η εφεσίβλητη. Συγκεκριμένα, έκρινε ως ειλικρινή και αξιόπιστο τον ΜΕ1 Καζαμία διευθυντή της εφεσίβλητης εταιρείας σε σχέση με τις συνθήκες αγοράς και του άλλου ιστορικού της διαφοράς των δύο μερών. Αποδεκτό έκρινε και τον ΜΕ2 Αθανασίου - αδειούχο ηλεκτρολόγο, ο οποίος κατέθεσε περί του μη επηρεασμού των υπόλοιπων ηλεκτρικών συσκευών που λειτουργούσαν στο κατάστημα της εφεσίβλητης, δεχόμενο πως αυτό συνηγορούσε με τη θέση της πλευράς της εφεσίβλητης ότι το πρόβλημα εστιαζόταν στο επίδικο ψυγείο και όχι στην ένταση του ρεύματος.
Εν αντιθέσει, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αποδέχτηκε τη μαρτυρία του ΜΥ1 Εφραίμ, σημειώνοντας ότι ήταν φανερή η προσπάθεια του να απεκδυθεί η εφεσείουσα της ευθύνης από την πώληση ενός ελαττωματικού, καινούργιου ψυγείου. Σε σχέση δε με το τιμολόγιο (τεκμ.3) που στήριζε την ανταπαίτηση σημείωσε ότι εκδόθηκε προς το σκοπό της παρουσίασης για σκοπούς απόδειξης και μόνο. Ως εκ τούτου, δεν είχε οποιαδήποτε αξία. Μέρος των ευρημάτων του Δικαστηρίου ήταν ότι το ψυγείο παραδόθηκε στην εφεσίβλητη τον Απρίλιο του 2008 και μετά από πάροδο 30 με 40 ημερών παρουσίασε πρόβλημα, με το σχετικό έλεγχο να καταδείκνυε ότι είχε «καεί» ο κομπρεσόρος του, ενώ δε αντικαταστάθηκε, εξακολουθούσε το ψυγείο να παρουσίαζε προβλήματα. Η εφεσείουσα αντιλαμβανόμενη την ευθύνη της ανταποκρινόταν άμεσα στις κλήσεις της εφεσίβλητης, ωστόσο χωρίς αποτέλεσμα. Εν τέλει, η τελευταία ζήτησε με επιστολή μέσω του δικηγόρου της στις 17.2.2009 την αντικατάσταση του επίδικου ψυγείου. Την επιστολή αυτή το πρωτόδικο Δικαστήριο τη θεώρησε, νομικά, ως τον τερματισμό της συμφωνίας. Η δε ανταπαίτηση απορρίφθηκε ενόψει της μη αποδοχής της σχετικής μαρτυρίας. Το Δικαστήριο καταλήγει ως εξής:
«Η ανάλυση της μαρτυρίας όπως την επιχείρησα πιο πάνω και η κατάληξη μου στα πιο πάνω ευρήματα με οδηγεί στην κατάληξη ότι η εναγόμενη ευθύνεται για την ζημιά η οποία έχει προκληθεί στην ενάγουσα η οποία είναι αντίστοιχη με το τίμημα του επίδικου ψυγείου όπως συμφωνήθηκε τελικά στο ποσό των €16.100,00, ποσό που κατέβαλε στην εναγόμενη και του οποίου δικαιούται την επιστροφή εξ ολοκλήρου πλέον νόμιμο τόκο από 5.03.2008 που ήταν και η πρώτη πληρωμή.
Εκδίδεται απόφαση υπέρ της ενάγουσας και εναντίον της εναγόμενης για το ποσό των €16.100,00 πλέον νόμιμο τόκο από 5.03.2008 μέχρι εξοφλήσεως. Το επίδικο ψυγείο με την καταβολή του πιο πάνω ποσού και την εξόφληση της αγωγής να επιστραφεί από την ενάγουσα στην εναγόμενη. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ της ενάγουσας και εναντίον της εναγόμενης όπως αυτά Θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και Θα εγκριθούν από το Δικαστήριο. Η ανταπαίτηση απορρίπτεται χωρίς καμιά διαταγή ως προς τα έξοδα εφόσον αυτή συνεκδικάστηκε με την απαίτηση της ενάγουσας».
Η εφεσείουσα προέβαλε πέντε λόγους έφεσης, προώθησε τελικά μόνο τους τέσσερις, με συνέπεια το Δικαστήριο να έχει να εξετάσει τους ακόλουθους λόγους:
1. Υπήρξε λάθος του πρωτόδικου Δικαστηρίου να θεωρήσει ότι η ως άνω επιστολή της εφεσίβλητης προς την εφεσείουσα συνιστούσε τερματισμό της συμφωνίας. Και στη βάση αυτού του λανθασμένου ευρήματος, ότι η εφεσίβλητη νομιμοποιείται να αξιώσει αποζημιώσεις. (1ος και 3ος λόγος έφεσης). Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι επήλθε νόμιμος τερματισμός, το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα επιδίκασε αποζημιώσεις κατά παράβαση της αρχής για λεπτομερή δικογράφηση και απόδειξη ειδικών ζημιών. (5ος λόγος έφεσης).
2. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε, αφού ενώ προέβη στο ορθό εύρημα ότι ο διευθυντής της εφεσίβλητης πώλησε την επιχείρηση σε τρίτο πρόσωπο και ότι η πώληση συμπεριλάμβανε και τον εξοπλισμό, μαζί με το επίδικο ψυγείο, απέτυχε να διαγνώσει ότι αυτή η μεταπώληση επενέργησε ως αποδοχή των αγαθών ή ως ενέργεια η οποία αντίκειται προς το δικαίωμα κυριότητας του πωλητή, δηλαδή της εφεσείουσας. Εισηγείται, δηλαδή, ότι πρωτοδίκως δεν ελήφθη υπόψη το άρθρο 42(1) του περί Πωλήσεως Αγαθών Νόμου του 1994, Ν.10(Ι)/94. (2ος λόγος έφεσης)
(Ο 4ος λόγος έφεσης εγκαταλείφθηκε).
Θεωρούμε σκόπιμο να ξεκινήσουμε από το 2ο λόγο έφεσης, αφού τυχόν θετική κατάληξη του, θα οδηγούσε σε επιτυχία της έφεσης.
Το επίδικο άρθρο 42(1) του περί Πωλήσεως Αγαθών Νόμου, Ν.10(Ι)/94, έχει ως εξής:
«42.-(1) Ο αγοραστής θεωρείται ότι αποδέχτηκε τα αγαθά, τηρουμένων των διατάξεων του πιο κάτω εδαφίου (2)-
(α) Αν αυτός δηλώσει στον πωλητή την αποδοχή αυτών, ή
(β) αν, αφού παραδοθούν σε αυτόν τα αγαθά, αυτός προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια αναφορικά με αυτά η οποία αντίκειται προς το δικαίωμα κυριότητας του πωλητή».
Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι προκύπτει σαφώς από τις σελ.22 και 23 των πρακτικών από τη μαρτυρία του ΜΕ1 - διευθυντή της εφεσίβλητης, ότι η εφεσίβλητη πώλησε σε τρίτο πρόσωπο την επιχείρηση μαζί με τον εξοπλισμό, στον οποίο περιλαμβανόταν και το επίδικο ψυγείο. Αναφέρθηκε μάλιστα το όνομα του προσώπου που ανέλαβε πλέον την επιχείρηση. Είναι η θέση της εφεσείουσας ότι η πράξη αυτή ισοδυναμεί με «αποδοχή του αγαθού», αφού σαφώς πρόκειται για ενέργεια, η οποία αντίκειται προς το δικαίωμα κυριότητας του πωλητή, εφόσον η εφεσίβλητη έχει πωλήσει το ψυγείο ως να ήταν δικό της. Ενώ ταυτοχρόνως επικαλείται τερματισμό.
Τίθεται συνεπώς το ερώτημα πώς είναι δυνατό να πωληθεί και να παραδοθεί αντικείμενο για το οποίο η εφεσίβλητη ισχυρίζεται ότι δεν είχε κυριότητα.
Κρίνουμε ότι ευθέως η ενέργεια της εφεσίβλητης στην πώληση της επιχείρησης μετά του εξοπλισμού στον οποίο περιλαμβανόταν και το επίδικο ψυγείο, αντίκειται με τις θέσεις που προέβαλε στην απαίτηση της και θα έπρεπε να οδηγήσει το πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόρριψη της αγωγής.
Οι πιο πάνω ενέργειες της εφεσίβλητης καταδεικνύουν ότι αποδέχτηκε ως αγοραστής το επίδικο ψυγείο σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 42(1)(β) του Ν.10(Ι)/1994.
Εν κατακλείδι, θεωρούμε ότι ο λόγος αυτός θα πρέπει να επιτύχει και ως εκ της επιτυχίας ακυρώνεται η πρωτόδικη απόφαση. Η απόρριψη της ανταπαίτησης δεν προσβάλλεται με οποιονδήποτε λόγο έφεσης και ως εκ τούτου δεν θα επέμβουμε. Όσον αφορά τη διαταγή για έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης, επίσης ακυρώνεται. Ως εκ της επιτυχίας του λόγου αυτού δεν υπάρχει ανάγκη να ασχοληθούμε με τους υπόλοιπους λόγους έφεσης.
Συνεπακόλουθα η έφεση επιτρέπεται ως άνω. Τα έξοδα της έφεσης όσο και τα πρωτόδικα εκ συνολικού ποσού €3.000, πλέον ΦΠΑ, εάν υπάρχει επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας.
ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.
`