|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2020:D404
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Αίτηση αρ. 200/2020
Τ.ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 (33/1964)
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018 (5/2018)
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ xxx ΗΛΙΑ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΩΝ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΤΥΠΟΥ CERTIORARI Η/ΚΑΙ PROHIΒΙΤΙΟΝ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 27.10.2020 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΑΡ.1628/2014 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ Α/ΦΟΙ ΧΗΡΑ (ΛΕΥΚΟΝΙΤΖΙΑΤΕΣ) ΛΤΔ, ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΚΑΙ 1. ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ, 2. xxx ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ 3. xxx ΗΛΙΑ ΚΑΙ 4. R.A.M. OIL CYPRUS LTD, ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ
23.11.2020
Α.Ποιητής, με Φ.Χ΄Νικολή, (κα), για τους αιτητές
----------------- -
A Π Ο Φ Α Σ Η
(Δοθείσα αυθημερόν)
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Στις 27.10.20 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας απέρριψε προδικαστική ένσταση των αιτητών ότι η αγωγή που οι ενάγοντες είχαν εγείρει εναντίον τους (και εναντίον άλλων 2 εναγομένων) δεν μπορούσε να επιτύχει λόγω μη ύπαρξης δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου να την εκδικάσει. Σύμφωνα με τη θέση τους δεν συνέτρεχε δικαιοδοσία Επαρχιακού Δικαστηρίου επειδή η αγωγή αφορούσε εγκυρότητα ή νομιμότητα πολεοδομικής αδείας ή άδεια λειτουργίας, μιας διοικητικής πράξης σε σχέση με σταθμό πετρελαιοειδών που οι εναγόμενοι 1 και 3, δηλαδή πως οι αιτητές είχαν επιτρέψει να λειτουργήσει και με αυτό τον τρόπο, κατ΄ισχυρισμόν, έβλαψαν τους ενάγοντες οι οποίοι διατηρούσαν άλλο σταθμό πετρελαιοειδών στη λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού στη Λάρνακα.
Στρεφόμενη κατά της απόρριψης της εν λόγω προδικαστικής ένστασης, οι αιτητές ισχυρίζονται ότι «η απόφαση είναι λανθασμένη» ή ότι «το δικαστήριο δεν πρέπει να αφεθεί να ενεργήσει στη βάση λανθασμένης ερμηνείας». Αυτό σε συνδυασμό με την εισήγηση ότι η απόφαση, ούσα ενδιάμεση, δεν είναι εφέσιμη. Προς επίρρωση της θέσης τους οι αιτητές εισηγούνται ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο παρέλειψε να λάβει υπόψη του συγκεκριμένες αναφορές (και στο παρακλητικό) στην έκθεση απαίτησης των εναγόντων από τις οποίες συνάγεται ότι εκείνο που επιδιώκεται δια της αγωγής είναι το θέμα της αδείας ως διοικητικής πράξης, κάτι το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Ο κ.Ποιητής αγόρευσε επιμελώς, ενώπιον μου επί της ουσίας, ότι δηλαδή δεν συνέτρεχε δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου στη βάση του ότι αφορούσε άμεσα ή έμμεσα ή παρεμπιπτόντως θέμα νομιμότητας ή εγκυρότητας εκτελεστής διοικητικής πράξης, επικαλούμενος κυρίως την υπόθεση Αγρόκτημα Λανίτη Λτδ, κ.ά. ν. Γενικού Εισαγγελέα (1991) 1 ΑΑΔ 225.
Εκείνο βεβαίως που θα πρέπει να καταδειχθεί σ΄αυτό το στάδιο είναι η ύπαρξη συζητήσιμης υπόθεσης ώστε το Δικαστήριο να δώσει την αιτούμενη άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσης certiorari ή prohibition. (βλ. Τhe Attorney General v. Christou (1962) CLR 129 και In Re Kakos (1985)1 CLR 250).
Δεν χρειάζεται να αναφερθούν πολλά επί της ουσίας της διαφοράς αφού, κατά την κρίση μου, η αίτηση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι προβαλλόμενοι λόγοι για την αιτούμενη θεραπεία, είναι, όπως ανέφερα, απλώς ότι η απόφαση είναι «λανθασμένη» ή ότι το Δικαστήριο «έσφαλε στην ερμηνεία». (Βλ. (δ) της έκθεσης γεγονότων και (12) της στηρικτικής ένορκης δήλωσης). Και οι δυο πιο πάνω γενικές θεωρήσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν έρεισμα για να δοθεί άδεια για την εξαιρετική αυτή δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αφού στην ουσία είναι η ορθότητα που προσβάλλεται και όχι η νομιμότητα. ΄Οσα εκτίθενται με όλο το σεβασμό δεν καταδεικνύουν ούτε πασιφανές νομικό σφάλμα στην όψη του πρακτικού, ούτε παραβίαση φυσικής δικαιοσύνης ούτε υπέρβαση εξουσίας. Η επικαλούμενη λανθασμένη ερμηνεία - ακόμη και αν αυτό ίσχυε - δεν μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχία της αίτησης. Βλ. Bohdjelian & Sons Ltd, πολιτική αίτηση αρ.47/2020, ECLI:CY:AD:2020:D156, ημερ. 20.5.2020, όπου αναφέρονται τα ακόλουθα:
«Είναι φανερό ότι επιδιώκεται δια της παρούσης, με το μανδύα της αίτησης για παροχή αδείας, να υποβληθεί στην ουσία «έφεση» επί της ορθότητας της απόφασης και όχι επί της νομιμότητας αυτής. Όπως είναι νομολογημένο, ακόμη και λανθασμένη ερμηνεία νόμου δεν παρέχει το βάθρο παροχής τέτοιας αδείας. (Βλ. Λειβαδιώτου πολ.αίτηση 128/19, ημερ. 22.7.2019), ECLI:CY:AD:2019:D338.
Τυχόν λανθασμένη αντίληψη του Δικαστηρίου ως προς το Νόμο ή την ερμηνεία δεν ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα διότι η δικαιοδοσία αυτή εφαρμόζεται μόνο επί της νομιμότητας και όχι επί της ορθότητας της απόφασης (βλ. Λυσιώτης & Υιός Λτδ (αρ.2) (1996)1 Α.Α.Δ. 822 και Γεν. Εισαγγελέα, πολ.αίτηση 24/20 ημ. 10.3.2020), ECLI:CY:AD:2020:D96.
Περαιτέρω δεν συμφωνώ ότι οι αιτητές δεν έχουν άλλο ένδικο μέσο στη διάθεση τους. Η συγκεκριμένη δικανική κρίση μπορεί να ελεχθεί με έφεση όταν εκδοθεί τελική απόφαση του Δικαστηρίου (Βλ. άρθρο 25(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου). Δεν αποτελεί δε εξαιρετική περίσταση η αόριστη επίκληση από τους αιτητές ταλαιπωρίας με την ανάγκη προσκόμισης μαρτυρίας στη δίκη.
Θα τελειώσω με ένα σχόλιο. Η αγωγή αυτή αναγόταν στο 2014. Όπως αναγράφεται στην ίδια την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, την ημέρα της ακρόασης δηλαδή στις 28.9.2020 και 6 χρόνια μετά από την έγερση της αγωγής, συμφωνήθηκε από τους διάδικους να ακουστεί το θέμα των προδικαστικών ενστάσεων. Η πρακτική αυτή, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, δεικνύει ανενέργεια των αιτητών αφ΄ης στιγμής είχαν σχετική δικογραφημένη θέση, να επιδιώξουν ευθύς αμέσως με το κατάλληλο δικονομικό διάβημα να ακουστεί το θέμα ως όντως προδικαστικό. Τέτοια καθυστέρηση οδήγησε σε αναβολή της ακρόασης, πράγμα που δεν είναι επιθυμητό.
Για τους λόγους που έχω εξηγήσει, η αίτηση απορρίπτεται.
Τ.Ψαρά-Μιλτιάδου,
Δ.