|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2020:D76
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 3/2020
28 Φεβρουαρίου, 2020
[Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964, ΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ XXX ALABDALLA ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ HABEAS CORPUS
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟ 14/60, ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ 1964 ΜΕΧΡΙ 1991, ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Ε., ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ 2013/33/ΕΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΑΙΤΟΥΝΤΩΝ ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
ΑΙΤΗΤΗΣ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ-
1) ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
2) ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΝ XXX ALABDALLA ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 11 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 5(1) ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 6 ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Ε., ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 9ΣΤ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 8 ΚΑΙ 9 ΤΗΣ ΟΔΗΓΙΑΣ 2013/33/ΕΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΑΙΤΟΥΝΤΩΝ ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
----------------------------
Αίτηση ημερ. 13 Φεβρουαρίου 2020
Νικολέττα Χαραλαμπίδου (κα), Για τον Αιτητή
Νικόλ Γρηγορίου (κα), δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα
Αιτητής παρών
--------------------------
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την Αίτηση Αρ. 3/2020 ο Αιτητής επιδιώκει την έκδοση προνομιακού εντάλματος habeas corpus ad subjiciendum με το οποίο να κηρύσσεται άκυρη η συνεχιζόμενη κράτηση του ως Αιτητή ασύλου.
Μετά την καταχώρηση ένστασης από τους Καθ' ων η Αίτηση, καταχωρήθηκε στις 13/2/2020 η υπό κρίση αίτηση με την οποίαν ζητείται από πλευράς Αιτητή η αποκάλυψη όλων των στοιχείων και πληροφοριών που οδήγησαν στην έκδοση των διαταγμάτων κράτησης του ημερ. 11/2/2019 που κατ' ισχυρισμόν δικαιολογούν τη συνέχιση της κράτησης δυνάμει του Άρθρου 9(ΣΤ) (2)(ε) του περί Προσφύγων Νόμου (Ν.6(I)/2000).
Συγκεκριμένα ζητείται η αποκάλυψη του εντύπου παράτυπων μεταναστών ημερ. 8/2/2019, τα πρακτικά της ανάκρισης του Αιτητή ημερ. 11/2/2019 και τις περαιτέρω έρευνες στη βάση αυτής, το ένταλμα έρευνας του κινητού του Αιτητή, την αλληλογραφία μεταξύ του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης και της ΥΑΜ, τη διαδικασία επανεξέτασης της κράτησης ημερ. 17/1/2020, τα αποτελέσματα των ερευνών της Αστυνομίας, της ΚΥΠ και του Γραφείου Τρομοκρατίας της Αστυνομίας, τυχόν διαβαθμισμένα ως «απόρρητα» έντυπα στην κατοχή των πιο πάνω Αρχών, πρακτικά των διαδικασιών, συνεντεύξεων και τις ενδείξεις που προέκυψαν από αυτές, τυχόν εργαλεία ή/και νομικά ερείσματα οργανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διαδραμάτισαν ρόλο στην κράτηση του Αιτητή, τυχόν εντάλματα σύλληψης ή και έρευνας εναντίον του Αιτητή, τυχόν καταθέσεις που λήφθηκαν από τον Αιτητή και τις ενέργειες των Καθ' ων η Αίτηση από τις 11/2/2019 για την επαλήθευση των λόγων επί των οποίων βασίστηκε η αρχική έκδοση των διαταγμάτων κράτησης που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την Ένορκη Δήλωση της κας XXX Αυξεντίου, ημερ. 13/2/2020, που συνοδεύει την αίτηση, τα στοιχεία των οποίων ζητείται η αποκάλυψη είναι απαραίτητα προς διασφάλιση της δίκαιης δίκης και του δικαιώματος της προσωπικής ελευθερίας του Αιτητή καθώς και για σκοπούς άσκησης αποτελεσματικού δικαστικού ελέγχου και ισότητας των όπλων. Είναι ισχυρισμός της ότι το βάρος απόδειξης ότι η ασφάλεια του κράτους διατρέχει κίνδυνο από την αποκάλυψη των ζητηθέντων στοιχείων βρίσκεται στους ώμους των Καθ' ων η Αίτηση. Στην παρούσα περίπτωση δε δεν υφίσταται οποιοδήποτε τεκμήριο υπέρ της ύπαρξης οποιουδήποτε των λόγων που επικαλούνται οι Καθ' ων η Αίτηση. Η θέση του Αιτητή είναι ότι δεν έχει καμιά ανάμειξη σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως διατείνονται οι Καθ' ων η Αίτηση, και ως εκ τούτου δεν συντρέχουν λόγοι προστασίας της δημόσιας ασφάλειας. Καταλήγοντας υποστηρίζει ότι η παρούσα αίτηση είναι το μοναδικό κατάλληλο δικονομικό μέτρο για διασφάλιση των δικαιωμάτων του Aιτητή και του δικαστικού ελέγχου.
Η αίτηση προσέκρουσε στην ένσταση των Καθ' ων η Αίτηση που προβάλλουν ότι δεν πληρούνται οι νομοθετικές και νομολογιακές προϋποθέσεις για έκδοση του διατάγματος αποκάλυψης ενώ τα στοιχεία και έγγραφα των οποίων ζητείται η αποκάλυψη είναι απόρρητα και εμπιστευτικής φύσης και δεν μπορούν να αποκαλυφθούν για λόγους ασφάλειας του κράτους. Εισηγούνται περαιτέρω ότι αυτά είναι άσχετα προς εξέταση της αίτησης για habeas corpus ενώ η μη αποκάλυψη τους δεν θα επηρεάσει τα δικαιώματα του Αιτητή για δίκαιη δίκη και ισότητα των όπλων ή την πρόσβαση του σε αποτελεσματικό ένδικο μέσο. Αποσκοπεί δε, κατά την εισήγηση τους, σε έλεγχο της νομιμότητας και/ή της ουσίας του επίδικου διατάγματος κράτησης και/ή στη διαμόρφωση πρωτογενούς κρίσης που έχει ήδη κριθεί από αρμόδιο Δικαστήριο.
Η ένσταση συνοδεύεται από την Ένορκη Δήλωση της κας XXX Χαραλάμπους, ημερ. 20/2/2020, η οποία ουσιαστικά επαναλαμβάνει τους λόγους ένστασης.
Εκκρεμούσης της διαδικασίας της παρούσας αίτησης οι Καθ' ων η Αίτηση παρέδωσαν στο Δικαστήριο διάφορα έγγραφα τα οποία αναφέρονται στις παραγράφους 15, 16 και 17 της ένστασης των Καθ' ων η Αίτηση στην αίτηση για habeas corpus και διαβαθμίζονται ως «απόρρητα» προς γνώση του Δικαστηρίου και μόνο. Σημειώνεται ότι αυτό είναι επιτρεπτό στη βάση της νομολογίας ώστε να αποφασιστεί κατά πόσο πράγματι είναι απόρρητο ή όχι ένα έγγραφο (βλ. THERMAPHASE LTD v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3951 και Κ.Α.Μ. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή Αρ. 422/2019, ημερ. 22/4/2019).
Οι δικηγόροι κατά την ακρόαση υποστήριξαν τις εκατέρωθεν θέσεις τους με γραπτές αγορεύσεις αλλά και προφορικά, παραπέμποντας σε σχετική νομολογία. Ιδιαίτερη αναφορά στις επί μέρους εισηγήσεις τους θα γίνεται στο κατάλληλο σημείο.
Για σκοπούς πληρότητας του ιστορικού της κράτησης του Αιτητή παρατίθενται τα εξής γεγονότα. Συνιστά κοινό έδαφος ότι ο Αιτητής μαζί με δύο άλλα πρόσωπα αφίχθηκαν στην Κύπρο μέσω του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου στις 28/1/2019. Στις 8/2/2019 μετέβησαν στις ελεύθερες περιοχές όπου ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Στις 11/2/2019 εκδόθηκε εναντίον του Αιτητή διάταγμα κράτησης για λόγους εθνικής ασφάλειας. Στις 27/3/2019 ο Αιτητής καταχώρησε τη προσφυγή Αρ. 442/2019 στο Διοικητικό Δικαστήριο για προσβολή του διατάγματος κράτησης του η οποία απερρίφθη στις 25/4/2019. Η απορριπτική απόφαση εφεσιβλήθηκε με την Πολιτική Έφεση Αρ. 81/2019 και η εκδίκαση της εκκρεμεί. Στις 28/5/2019 αποφασίστηκε από τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου ο αποκλεισμός του Αιτητή από το καθεστώς του πρόσφυγα και ο Αιτητής ενημερώθηκε σχετικά. Στις 18/7/2019 ο Αιτητής καταχώρησε την υπ.' αρ. 129/2019 αίτηση για habeas corpus η οποία απορρίφθηκε στις 8/8/2019. Εν τω μεταξύ στις 31/7/2019 ο Αιτητής καταχώρησε την προσφυγή Αρ. 74/2019 στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας εναντίον της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου να απορρίψει το αίτημα του για διεθνή προστασία η οποία επίσης εκκρεμεί.
Η δικηγόρος του Αιτητή στην αγόρευση της έδωσε έμφαση σε σημεία από τις παραγράφους 15, 16 και 17 της Ένορκης Δήλωσης του XXX Παπακυριακού που συνοδεύει την ένσταση στην αίτηση για habeas corpus, όπου γίνεται αναφορά σε απόρρητα έγγραφα κατά τη διαδικασία επανεξέτασης της κράτησης του Αιτητή, για τα οποία όπως ισχυρίζεται, δεν δίνονται πληροφορίες ως προς το περιεχόμενο τους.
Τα έγγραφα αυτά, συνεχίζει, όπως και τα άλλα που αφορά η παρούσα αίτηση όχι μόνο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το θέμα της επανεξέτασης της κράτησης του Αιτητή αλλά αυτός δικαιούται σε πρόσβαση τους και στη βάση πρόσφατης νομολογίας (βλ. XXX XXX Mhammedi, Πολ. Αιτ. 4/2020, ημερ. 12/2/2020). Με αναφορά περαιτέρω σε Κυπριακή νομολογία (βλ. Αίτηση Haghilo (2011) 1 A.A.Δ. 2219) και του ΔΕΕ (βλ. J. N. v. Staatssecretavis van Veiligheid en Justitie C601/15 PPU) (σκέψη 63) κ.α.) και σε άλλα νομοθετήματα, προώθησε τη θέση ότι οι Καθ' ων η Αίτηση έχουν το βάρος απόδειξης ότι η συνεχιζόμενη κράτηση του Αιτητή είναι αναγκαία και αναλογική του σκοπού που κρατείται, εξού και έχουν την υποχρέωση αποκάλυψης όλων των εγγράφων στην κατοχή τους για να αποφασιστεί η νομιμότητα συνέχισης της κράτησης.
Η δικηγόρος των Καθ' ων η Αίτηση από την άλλη επικέντρωσε την αγόρευση της στην εισήγηση ότι τα έγγραφα των οποίων ζητείται η αποκάλυψη δεν είναι σχετικά με το ζητούμενο στην παρούσα διαδικασία, που αφορά σε προνομιακό ένταλμα, εφόσον το Δικαστήριο δεν υπεισέρχεται στην αξιολόγηση των εμπιστευτικών εγγράφων που αφορούν στη νομιμότητα της κράτησης.
Η νομική βάση της αίτησης συνίσταται από μεγάλο αριθμό νομοθετημάτων, Άρθρων του Συντάγματος, Ευρωπαϊκών οδηγιών, άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπισή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεταξύ των νομοθετημάτων εντοπίζεται το άρθρο 9(ΣΤ) του περί Προσφύγων Νόμου (Ν.6(Ι)/2000), το εδάφιο 2(ε) του οποίου προνοεί ότι αν κριθεί αναγκαίο ο Υπουργός Εσωτερικών δύναται να εκδώσει διάταγμα κράτησης του Αιτητή όταν αυτό απαιτείται για σκοπούς προστασίας της εθνικής ασφάλειας ή της δημόσιας τάξης. Σύμφωνα δε με το εδάφιο 4(α) του ιδίου άρθρου η κράτηση έχει τη μικρότερη δυνατή διάρκεια και διαρκεί μόνο για όσο διάστημα ισχύει ο λόγος κράτησης.
Παρόμοιο με το υπό εξέταση θέμα ηγέρθηκε στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 202/2019 του XXX XXX XXX Lakoud, ημερ. 30/1/2020, που επίσης αφορούσε σε αίτηση για αποκάλυψη εμπιστευτικών εγγράφων όπου το Δικαστήριο προβαίνει σε εκτενή ανάλυση της νομολογίας ως προς τις αρχές που διέπουν αιτήματα αποκάλυψης εγγράφων.
Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση:
«Η νομολογία που έχει προκύψει στο ζήτημα καθορίζει στην ουσία ότι για την εξέταση των ζητημάτων αυτών είναι αναγκαίο να εξισορροπείται το δικαίωμα του κράτους να προστατεύει την εθνική ασφάλεια και τη δημόσια τάξη, με τα δικαιώματα και ελευθερίες που αναγνωρίζονται κατά το άρθρο 52 παράγραφος (1) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εφαρμόζοντας, κατά την αρχή της αναλογικότητας, περιορισμούς επιτρεπόμενους μόνο εφόσον είναι αναγκαίοι κα ανταποκρίνονται πραγματικά στους σκοπούς γενικού συμφέροντος που αναγνωρίζει η Ένωση και στην ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών τρίτων, (J.N. v.
Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, C-601/15/PPU του ΔΕΕ, σκέψεις 49-50).
Παρόμοια, στη νομολογία του ΕΔΑΔ στην υπόθεση A. and Others v. The United Kingdom, Application no. 3455/05, ημερ. 19.2.2009, η σχετική πρόνοια στη Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης του άρθρου 5 παράγραφος (1), έχει επίσης ερμηνευθεί αναλόγως ούτως ώστε να διασφαλίζεται αφενός στον κρατούμενο το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο και το δικαίωμα δίκαιης δίκης, σε συνάρτηση πάντοτε με την ανάγκη προστασίας του εθνικού συμφέροντος, οπότε και είναι δυνατόν να τεθούν, παρά το αντιπαραθετικό σύστημα, περιορισμοί στη διεξαγωγή της δίκης.
Στο σύγγραμμα των Jacobs, White & Ovey: The European Convention of Human Rights, 5η έκδ., σελ. 236 κ.ε., σε σχέση με το δικαίωμα ελέγχου της κράτησης κάτω από το Άρθρο 5(4), αναφέρεται ότι δεν διασφαλίζεται δικαίωμα σε «judicial review» τέτοιας έκτασης που να δίδει στο Δικαστήριο την ευχέρεια να υποκαταστήσει τη δική του ευχέρεια γι΄ αυτή της διοίκησης. Πρέπει όμως να είναι ευρεία ώστε να εξετάζονται εκείνες οι συνθήκες που καθιστούν την κράτηση νόμιμη («lawful») σύμφωνα με το Άρθρο 5(1), (E. v. Norway (1990) 17 EHRR 30, παρ. 50). Η δυνατότητα ελέγχου κάτω από το Άρθρο 5(4) έχει χαρακτηρισθεί από τους Harris, O' Boyle & Warbrick: Law of the European Convention of Human Rights, 2η έκδ., σελ. 182, ως το «habeas corpus» της Σύμβασης. Το υλικό το οποίο κατά το κράτος δικαιολογεί την κράτηση πρέπει να παρέχεται στο Δικαστήριο ώστε να αξιολογείται και πρέπει να υπάρχει μια ορθή ισορροπία μεταξύ των διαφόρων δικαιωμάτων. Αν και αναγνωρίζεται ότι στο πλαίσιο της εξέτασης, η αποκάλυψη διαβαθμισμένου ή εμπιστευτικού υλικού πρέπει να γίνεται με προσοχή, αυτό δεν σημαίνει ότι οι αρμόδιες αρχές θα πρέπει να παραμένουν χωρίς αποτελεσματικό έλεγχο από τα εθνικά Δικαστήρια, (Chahal v. U.K. (1996) 23 EHRR 413).»
Στη συνέχεια δε αναφέρεται:
«Το παρόν Δικαστήριο, έστω και στη δικαιοδοσία Habeas Corpus, είναι κριτής του ελέγχου της όλης νομιμότητας της κράτησης, αλλά δεν υποκαθιστά την ενεργό διοίκηση ως προς την εκτίμηση θεμάτων εθνικής ασφάλειας. Ο αιτητής, όπως και κάθε αιτητής στην ίδια θέση, παραμένει στην κρίση του Δικαστηρίου στο οποίο το κράτος δικαίου εναποθέτει την ευθύνη να ελέγξει το νόμιμο της διάρκειας κράτησης. Ο αιτητής δεν είναι απροστάτευτος από τις τυχόν αυθαιρεσίες της διοίκησης. Τα έγγραφα πέραν των όσων ο ίδιος ο αιτητής ήδη γνωρίζει, έχουν αποκαλυφθεί στο ίδιο το Δικαστήριο, το οποίο τα διήλθε για να διαπιστώσει το ίδιο το περιεχόμενο και τη βασιμότητα τους.»
Ανάλογα αποφασίστηκε και στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 182/2019 του Lakoud, ημερ. 6/12/2019, όπου κρίθηκε επιπρόσθετα ότι η αίτηση για αποκάλυψη εμπιστευτικών εγγράφων συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας ενόψει καταχώρησης της ίδιας αίτησης σε προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας, η οποία απορρίφθηκε και δεν εφεσιβλήθηκε.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τα στοιχεία ενώπιον μου οι Αιτητές στις δύο πιο πάνω Πολιτικές Αιτήσεις ήταν τα άλλα δύο πρόσωπα που συνόδευαν τον Αιτητή κατά την μετάβαση του στις ελεύθερες περιοχές.
Όπως αποφασίστηκε περαιτέρω στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 91/2019 του Yusuf ημερ. 26/6/2019, όπου η κράτηση του Αιτητή είχε διαταχθεί επίσης για λόγους εθνικής ασφάλειας «Το παρόν Δικαστήριο υπό την προνομιακή του δικαιοδοσία, όπως προβλέπεται στο άρθρο 7(α)(i) του Περί Προσφύγων Νόμου 6(Ι)/2000, εξετάζει τη «διάρκεια της κράτησης και όχι τη νομιμότητα του διατάγματος κράτησης που τεκμαίρεται νόμιμο. Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης ότι η κράτηση του Αιτητή, είναι νόμιμη.»
Στην υπόθεση Regner v. The Chech Republic, Υποθ. Αρ. 35289/2011, ημερ. 19/9/2017 το ΕΔΑΔ εξέτασε παρόμοιο ζήτημα και έκρινε ότι η μη κοινοποίηση εγγράφων στον Αιτητή δεν παραβιάζει το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ για δίκαιη δίκη εφόσον η παράλειψη αυτή αντισταθμίζεται με επαρκείς εγγυήσεις που εξισορροπούν τα μειωμένα δικαιώματα άμυνας του προσφεύγοντος.
Σ' όσον αφορά την υπόθεση Haghilo (ανωτέρω) στην οποία αναφέρθηκε η δικηγόρος του Αιτητή, σημειώνεται ότι τα γεγονότα της είναι διαφορετικά της παρούσας, εφόσον εκεί ο Αιτητής κρατείτο για σκοπούς απέλασης του εντός συγκεκριμένης προθεσμίας που καθορίζετο από την Οδηγία 2008/115/ΕΚ.
Στο στάδιο αυτό κρίνω χρήσιμο να ασχοληθώ με τα τρία έγγραφα που η δικηγόρος των Καθ' ων η Αίτηση προμήθευσε το Δικαστήριο, στα οποία αφορά κυρίως η υπό κρίση αίτηση, τα οποία περιέχουν σημείωση στο άνω μέρος τους με κεφαλαία γράμματα ότι είναι απόρρητα. Διεξήλθα με προσοχή το περιεχόμενο τους όπου διαπιστώνονται τα εξής:
Το ένα είναι επιστολή υπό τύπο σημειώματος ημερ. 17/1/2020 προς το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης με το οποίο υποβάλλεται εισήγηση για συνέχιση της κράτησης του Αιτητή. Στο έγγραφο αυτό γίνεται επίσης αναφορά σε κάποιο τρίτο πρόσωπο άσχετο με τον Αιτητή. Επισυνάπτεται δε έκθεση γεγονότων στην οποίαν περιλαμβάνεται το ιστορικό κράτησης του Αιτητή που ήδη είναι γνωστό στον Αιτητή από την Ένορκη Δήλωση του Παπακυριακού που συνοδεύει την ένσταση των Καθ' ων η Αίτηση στην κυρίως αίτηση, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά σε νέο γεγονός, καθώς επίσης έγγραφο που αναφέρεται στο τρίτο πρόσωπο.
Δύο άλλα έγγραφα είναι α) επιστολή ημερ. 20/11/2019 του Τμήματος Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης προς τον Διοικητή της ΥΑΜ με την οποίαν ζητά τις απόψεις του κατά πόσο εξακολουθούν να υφίστανται και σε ποιο βαθμό οι λόγοι κράτησης του Αιτητή και β) η απάντηση της ΥΑΜ ημερ. 19/12/2019 ότι ο βαθμός επικινδυνότητας για την εθνική ασφάλεια της Δημοκρατίας εξακολουθεί να υφίσταται.
Ενόψει του περιεχομένου τους μπορεί να λεχθεί ότι τα πιο πάνω έγγραφα δεν περιέχουν κανένα άγνωστο γεγονός εφόσον ήδη τα γεγονότα που περιέχονται σ' αυτά έχουν αποκαλυφθεί με την Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την ένσταση στην κυρίως αίτηση. Αυτά αφορούν στο θέμα επανεξέτασης της κράτησης και έχουν διαβαθμιστεί ως «απόρρητα». Το Δικαστήριο δεν μπορεί στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας να εξετάσει τη νομιμότητα διαβάθμισης των εγγράφων στην κατηγορία του «απόρρητου», όπως η δικηγόρος του Αιτητή με την αγόρευση της καλεί ουσιαστικά το Δικαστήριο να κάμει, παραπέμποντας στο Ν.216(Ι)/2002 και κανονισμούς. Τα έγγραφα αυτά δεν παρέχουν μόνο πληροφορίες ήδη γνωστές στον Αιτητή αλλά και άλλα στοιχεία όπως τα συγκεκριμένα πρόσωπα από τις διάφορες υπηρεσίες του κράτους που ασχολήθηκαν με το θέμα. Δεν αποστέλλοντο δε ταχυδρομικώς αλλά παραδίδοντο «ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ» όπως αναγράφεται δίπλα από τη λέξη «ΑΠΟΡΡΗΤΗ», εφόσον έτσι έκριναν οι Καθ' ων η Αίτηση. Σημαντικό για το υπό εξέταση θέμα είναι ότι στη διαδικασία του habeas corpus δεν γίνεται εκτίμηση των στοιχείων που φέρουν τον Αιτητή να εμπλέκεται σε επικίνδυνες δραστηριότητες ώστε η συνέχιση της κράτησης του να θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη για σκοπούς εθνικής ασφάλειας της Δημοκρατίας. Η εκτίμηση αυτή ανήκει στους Καθ' ων η Αίτηση (βλ. Α.Ε. 42/2013 Bekefi v. Δημοκρατίας, ημερ. 30/6/2016).
Ενόψει των πιο πάνω δεδομένων και σταθμίζοντας από τη μια τα κριτήρια ως προς την ανάγκη αποκάλυψης στον Αιτητή όλων των στοιχείων στη βάση των οποίων διατάχθηκε η κράτηση και από την άλλη την ανάγκη προστασίας της δημόσιας ασφάλειας, κρίνω ότι το αίτημα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Η μη αποκάλυψη των πιο πάνω εγγράφων δεν θεωρώ ότι θα επηρεάσει τα δικαιώματα του Αιτητή για δίκαιη δίκη ή την ισότητα των όπλων. Σύμφωνα με την απόφαση του ΔΕΕ στην υπόθεση C-300/11, ZZ v. Secretary of State for the Home Department, ημερ. 4/6/2013 υπάρχουν κατ' εξαίρεση περιπτώσεις που επιτρέπεται η μη αποκάλυψη όλων των στοιχείων που έλαβε υπόψη της η Διοίκηση για την έκδοση της απόφασης της. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα νόμιμα συμφέροντα του κράτους αλλά και τα δικαιώματα του Αιτητή για δίκαιη δίκη (βλ. επίσης την υπόθεση K.A.M. v. Δημοκρατίας (ανωτέρω). Εδώ ο Αιτητής κρατείται για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Η νομιμότητα του διατάγματος κράτησης προσβλήθηκε με την Προσφυγή Αρ. 442/2019 ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου. Το θέμα της εμπιστευτικότητας των εγγράφων ηγέρθηκε και στη διαδικασία αυτή όπου το Δικαστήριο αποδέχθηκε την κατάθεση Φακέλου με εμπιστευτικά έγγραφα υπό τον όρο του αποκλεισμού της προσβασιμότητας τους σε άλλα πρόσωπα εκτός του Δικαστηρίου. Σ' όσον αφορά τα γεγονότα που προηγήθηκαν της κράτησης του Αιτητή όπως η ανάκριση και τα συμπεράσματα και άλλη αλληλογραφία είχαν ήδη αποκαλυφθεί με την ένσταση. Το Δικαστήριο εξέτασε την προσφυγή στη συνέχεια και έκρινε ορθή τη θέση των Καθ' ων η Αίτηση ότι η κράτηση του Αιτητή επιβάλλετο για την προστασία της εθνικής ασφάλειας και απέρριψε τη προσφυγή. Δεν παραγνωρίζω ότι η απόφαση αυτή του Διοικητικού Δικαστηρίου έχει εφεσιβληθεί και η έφεση εκκρεμεί αλλά δεν είναι της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου στα πλαίσια της διαδικασίας προνομιακού εντάλματος η εκτίμηση των στοιχείων και πληροφοριών που οδήγησαν στην έκδοση του διατάγματος κράτησης ή στη συνέχιση της κράτησης για λόγους εθνικής ασφάλειας. Όπως αναφέρθηκε στην Αίτηση του XXX XXX XXX Lakoud (ανωτέρω):
«Σε θέματα εθνικής ασφάλειας, το Δικαστήριο δεν μπορεί να υπεισέλθει σε λόγους που η διοίκηση αποφάσισε ότι τίθεται θέμα κρατικής ασφάλειας από την άποψη ότι αυτά είναι ζητήματα για τα οποία το κράτος έχει ευρεία διακριτική ευχέρεια. Το Δικαστήριο μπορεί βεβαίως να ελέγξει τις πληροφορίες και την όλη διαδικασία ως προς το νόμιμο αυτής, αλλά δεν υπεισέρχεται στην ουσιαστική εκτίμηση των πληροφοριών, (βλ. Bekefi v. Δημοκρατίας, Αναθεωρητική Έφεση αρ. 42/2013, ημερ. 30.6.2016, ECLI:CY:AD:2016:C317 και Stoyanov v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 718/2012, ημερ. 26.2.2014).»
Ενόψει των πιο πάνω η Αίτηση δεν μπορεί να πετύχει και απορρίπτεται.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/Α.Λ.Ο.