|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2019:A364
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 436/2017)
13 Σεπτεμβρίου, 2019
[ΠΑΝΑΓΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στές]
ΧΧΧΧ ΛΕΜΟΝΙΑΤΗΣ,
Εφεσείων-Ενάγων,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων.
________________________
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 4 ΜΑΪΟΥ, 2018,
ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΞΟΔΩΝ
Χρίστος Δημητριάδης, για Κώστας Π. Δημητριάδης Δ.Ε.Π.Ε., για τους Αιτητές - Εφεσίβλητους.
Στέφανος Σάββα, για Παπαντωνίου & Παπαντωνίου Δ.Ε.Π.Ε., για τον Καθ' ου η Αίτηση - Εφεσείοντα.
________________________
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα
δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι, Δήμος Λεμεσού, με αίτησή τους ημερομηνίας 4.5.2018, ζητούν όπως ο εφεσείων διαταχθεί να προβεί στην παραχώρηση ασφάλειας, σε σχέση με τα έξοδα της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο έφεσης, (η έφεση). Το προτεινόμενο για τον πιο πάνω σκοπό ποσό υπολογίστηκε στα €8.184,88, ως ο καταρτισθείς, σχετικά, προκαταρκτικός κατάλογος.
Επιπρόσθετα, σημειώνεται, συναφώς, πως αντικείμενο της έφεσης είναι η απόφαση στην αγωγή αρ. 125/2011 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού. Αυτή είχε καταχωριστεί από τον εφεσείοντα, ως ενάγοντα, και αφορούσε απαίτησή του εναντίον των εφεσιβλήτων, εναγομένων, για αποζημιώσεις σε σχέση με σωματικές βλάβες και υλικές ζημιές, τις οποίες αυτός, σύμφωνα με τον ισχυρισμό του, είχε υποστεί συνεπεία της εμπλοκής του σε εργατικό ατύχημα. Η εν λόγω αγωγή απέτυχε. Με την απόρριψή της, ο εφεσείων καταδικάστηκε, συγχρόνως, στα έξοδα, υπολογισθέντα στο ποσό των €8.569,50, μετά τόκου, ως η σχετική διαταγή του Δικαστηρίου. Ακολούθως, ο εφεσείων καταχώρισε την παρούσα έφεση, με την οποία επιδιώκει την ανατροπή της πιο πάνω πρωτόδικης απόφασης.
Στην πορεία, οι εφεσίβλητοι καταχώρισαν την προαναφερθείσα αίτηση, (η αίτηση), υποστηριζόμενη από ένορκη δήλωση. Το πρώτο που επισημαίνεται σε αυτήν είναι ότι κανένας από τους λόγους έφεσης που προβάλλει ο εφεσείων δεν είναι δυνατόν να επιτύχει. Τα όσα, όμως, σχετικά, αναφέρονται δεν παραπέμπουν σε κάποιο προφανή λόγο, για τον οποίο η έφεση δυνατόν να αποτύχει και, δη, καθ' ολοκληρίαν. Συγκεκριμένα, ό,τι παρατίθεται είναι επιχειρηματολογία προς υποστήριξη της πιο πάνω εισήγησης. Η φύση και το περιεχόμενό της δεν επιτρέπουν την εξέτασή της στο πλαίσιο της παρούσας ενδιάμεσης δικονομικής διαδικασίας.
Επιπρόσθετα, αναφέρεται ότι ο εφεσείων δεν ικανοποίησε την απόφαση του Δικαστηρίου αναφορικά με τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας. Προσπάθεια δε για εκτέλεσή της απέτυχε, αφού ο εφεσείων βρέθηκε να στερείται οποιασδήποτε κινητής περιουσίας. Έρευνα, η οποία έγινε στο Κτηματολόγιο, αποκάλυψε πως αυτός είναι εγγεγραμμένος ιδιοκτήτης, κατά ένα δεύτερο μερίδιο, σε συγκεκριμένο ακίνητο, το οποίο, όπως αναφέρεται, δεν μπορεί να εκποιηθεί. Προστίθεται, όμως, ότι υπάρχει πρόθεση καταχώρισης εμπράγματου βάρους σε σχέση με αυτό, προς εξασφάλιση του εξ αποφάσεως χρέους. Σημειώνεται πως δεν αναφέρθηκε οτιδήποτε σε σχέση με την αξία του εν λόγω ακινήτου, πέραν της γενικής αναφοράς του εφεσείοντος, στο πλαίσιο της ένστασής του, ότι αυτή ξεπερνά κατά πολύ το ποσό των εξόδων για το οποίο ζητείται η ασφάλεια. Εν πάση περιπτώσει, από τα όσα παρατίθενται αμέσως πιο πάνω, προκύπτει ότι τα μέρη συμφωνούν όσον αφορά την ύπαρξη του προαναφερθέντος συμφέροντος του εφεσείοντος σε συγκεκριμένο ακίνητο. Τέλος, ο εφεσείων δήλωσε ότι είναι λήπτης σύνταξης ανικανότητας για εργασία, η οποία ανέρχεται στο ποσό των €840,00, μηνιαίως.
Η αίτηση βασίζεται στον Κ. 2 της Δ. 35 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, (οι «Κανονισμοί»), ο οποίος προβλέπει ότι: "Such deposit or other security for the costs to be occasioned by any appeal shall be made or given as may be directed under special circumstances by the Court of Appeal." Σαφώς, η προβλεπόμενη στον πιο πάνω Κανονισμό ασφάλεια εξόδων διατάσσεται από το Εφετείο και αφορά αποκλειστικά τα έξοδα της έφεσης. Η συγκεκριμένη πρόνοια εφαρμόζεται δυνάμει του Κ. 3 του περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμων Εφέσεων) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996, (Παράρτημα Δεύτερο, Μέρος Ι, της Επίσημης Εφημερίδας της Δημοκρατίας, Αρ. 3048, 22.3.1996), δεδομένου ότι δε συγκρούεται με τις πρόνοιές του. Διαπιστώνεται δε ότι όχι μόνο δε συγκρούεται μαζί του αλλά, αντίθετα, συνάδει με αυτόν και τον συμπληρώνει.
Υπαρχούσης της πιο πάνω θεσμοθετημένης ρύθμισης, η αναφορά στην αίτηση ότι αυτή εδράζεται, επίσης, στη σύμφυτη εξουσία και πρακτική του Δικαστηρίου, εμφανώς, είναι εκ του περισσού. Τέλος, σημειώνεται πως δε γίνεται στην αίτηση οποιαδήποτε αναφορά στη Δ.60, Κ. 1, των Κανονισμών. Η συγκεκριμένη πρόνοια αναφέρει ότι: "Α plaintiff . may, at any stage of the action, be ordered to give security for costs, .". Προφανώς, είναι για το λόγο αυτό που δε γίνεται επίκλησή της, αφού στον όρο "action", ή «αγωγή», που προβλέπεται στο ερμηνευτικό άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, (Ν. 14/1960), δεν περιλαμβάνεται η «έφεση».
Το θέμα, επομένως, που εδώ εξετάζεται είναι κατά πόσο τα γεγονότα που οι εφεσίβλητοι έθεσαν ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, στο πλαίσιο της αίτησης, αποκαλύπτουν «ειδικές περιστάσεις» ("special circumstances"), δυνάμει της Δ.35, Κ. 2 των Κανονισμών, ώστε να δικαιολογείται η άσκηση, από αυτό, της διακριτικής του εξουσίας, προς όφελός τους και εναντίον του εφεσείοντος. Η έκδοση οδηγιών, εφόσον συντρέχουν ειδικές περιστάσεις, για παροχή ασφάλειας εξόδων αποβλέπει, ακριβώς, στη διασφάλιση ότι ο επιτυχών διάδικος σε έφεση δε θα αποστερηθεί των εξόδων του, στην περίπτωση που αυτά επιδικαστούν προς όφελός του. Το τι μπορεί δε να συνιστά «ειδικές περιστάσεις» δεν είναι δυνατόν να προκαθοριστεί· εξετάζεται στη βάση των δεδομένων της κάθε περίπτωσης.
Έχει αποφασιστεί πως μια, εκ πρώτης όψεως, προδήλως αβάσιμη έφεση μπορεί να ενταχθεί στην πιο πάνω πρόνοια, (βλ. Ayda Karaoglanian κ.ά. ν. Hagop Boyadjian, Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 213/2014, 21.6.2016, ECLI:CY:AD:2016:A295). Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η παρούσα υπόθεση δεν αποτελεί τέτοια περίπτωση. Περαιτέρω, από την απόφαση στην υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.ά. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού, Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 155/2015, 15.7.2016, ECLI:CY:AD:2016:A362, προκύπτει πως ειδική περίσταση μπορεί να αποτελεί και το γεγονός ότι ο διάδικος εναντίον του οποίου στρέφεται μια τέτοια αίτηση δεν είναι μόνιμος κάτοικος Κύπρου και, γενικά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για το κριτήριο που προβλέπεται στη Δ.60, Κ. 1, των Κανονισμών.
Το πιο πάνω θέμα συζητείται, καθότι αυτό τέθηκε ακροθιγώς από μέρους του εφεσείοντος. Σημειώνεται πως υπάρχει διάσταση απόψεων στη νομολογία, όσον αφορά τη σημασία που πρέπει να αποδίδεται στο εν λόγω κριτήριο, στο πλαίσιο της Δ.35, Κ. 2, των Κανονισμών, (βλ. ΤBF (Cyprus) Ltd κ.ά. ν. Εμπ. Μελετών Σχεδ. & Επιχ. Κεφ. Α.Ε. κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 459 και Ayda Karaoglanian κ.ά. ν. Hagop Boyadjian, ανωτέρω). Ωστόσο, μπορεί να λεχθεί πως η διαμονή εφεσείοντος εντός της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης αποτελεί, απλώς, ένα στοιχείο, το οποίο δυνατόν να συνυπολογιστεί με ό,τι άλλο τίθεται ενώπιον του Δικαστηρίου στο πλαίσιο της προαναφερθείσας πρόνοιας, προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο υπάρχουν ή όχι ειδικές περιστάσεις. Αυτή φαίνεται να ήταν η αντιμετώπιση, μάλλον, του Εφετείου στην υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.ά. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού, ανωτέρω. Σαφώς, δεν μπορεί να αποδίδεται στο υπό αναφορά κριτήριο ο επιτακτικός χαρακτήρας που αυτό έχει στο πλαίσιο της Δ.60, Κ. 1, των Κανονισμών, πρόνοια η οποία αναφέρεται στα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας.
Όπως έχει η διατύπωση της υπό εξέταση πρόνοιας της Δ.35, Κ. 2, των Κανονισμών, ο κανόνας είναι ότι, κατά το στάδιο της έφεσης, δε δίδονται οδηγίες για την παροχή ασφάλειας εξόδων. Τέτοιες οδηγίες δίδονται, όταν υπάρχουν «ειδικές περιστάσεις», οι οποίες δικαιολογούν την άσκηση, από το Εφετείο, της διακριτικής του εξουσίας, προς τούτο. Τα γεγονότα της υπό εξέταση περίπτωσης ομοιάζουν με εκείνα της υπόθεσης Ανθίτσα Ιωάννου κ.ά. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού. Ο εφεσείων, εναντίον του οποίου στρέφεται η αίτηση, έχει τη μόνιμη διαμονή του, όπως την είχαν και οι εφεσείοντες στην υπόθεση εκείνη, στην Κύπρο, και είναι ιδιοκτήτης, έστω κατά ένα δεύτερο μερίδιο, ακίνητης ιδιοκτησίας, η αξία της οποίας φαίνεται, σύμφωνα με τον ισχυρισμό του, να υπερβαίνει το ποσό των εξόδων για το οποίο ζητείται η ασφάλεια προς όφελος των εφεσιβλήτων. Σημειώνεται πως ο ισχυρισμός αυτός δεν απαντήθηκε, ειδικά, από τους εφεσίβλητους, οι οποίοι, αντιθέτως, δήλωσαν ότι θα καταχωρείτο memo επί της εν λόγω ακίνητης περιουσίας, ενδεικτικό ότι η αξία της είναι, όντως, τέτοια, ώστε να μπορεί να καλύψει τα έξοδα της έφεσης, αν, τελικώς, αυτή απορριφθεί και τούτα επιδικαστούν υπέρ τους. Στην τελευταία, πιο πάνω υπόθεση, το Εφετείο δεν παραγνώρισε και το γεγονός ότι η τυχόν έκδοση οδηγιών για ασφάλεια εξόδων θα αποστερούσε από τους εφεσείοντες τη δυνατότητα προώθησης της έφεσής τους, στοιχείο το οποίο αναδεικνύεται έντονα και στην παρούσα υπόθεση, λαμβανομένων, επίσης, υπόψη της φύσης της, η οποία αναφέρεται πιο πάνω, και του περιεχομένου των λόγων έφεσης.
Για τους πιο πάνω λόγους, η αίτηση απορρίπτεται. Υπό τις περιστάσεις, δεν εκδίδεται οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Π. Παναγή, Δ.
Δ. Μιχαηλίδου, Δ.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
/φκ, ΜΠ