|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Χάσικος κ.α. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 ΑΑΔ 389
Θρασύβουλου ν. Arto Estates Ltd (1993) 1 ΑΑΔ 12
Ζαβρού ν. Μιχαηλίδου (1996) 1 ΑΑΔ 477
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2019:B319
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 2/19)
17 Ιουλίου, 2019
[ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΜΗ ΕΠΙΔΙΚΑΣΗ ΕΞΟΔΩΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΤΗ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΉ 166/2009:
ΜΕΤΑΞΥ:
Α/ΦΟΙ ΛΙΟΤΑΤΗ ΛΤΔ
Ενάγοντες
ΚΑΙ
xxxx ΧΑΝΝΗ
Εναγόμενος
--------
Μονομερής Αίτηση ημερ. 4.1.2019
Θ. Σπετσιώτη (κα) για Αντώνης Κ. Καράς ΔΕΠΕ, για τον εναγόμενο-αιτητή.
---------
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Αντικείμενο της αίτησης είναι η έκδοση διατάγματος του Δικαστηρίου, για παραχώρηση άδειας για καταχώριση έφεσης εναντίον απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου ημερ. 17.12.2018, με την οποία το Δικαστήριο κατόπιν απόσυρσης της αίτησης έρευνας των εναγόντων-αιτητών εναντίον του εναγόμενου-καθ΄ ου η αίτηση (εναγόμενος-αιτητής), δεν επεδίκασε έξοδα υπέρ του ως επιτυχόντα διαδίκου αλλά εξέδωσε διαταγή όπως η κάθε πλευρά επωμιστεί τα δικά της:
«Η πλευρά των Εναγόντων δεν έρχεται στο Δικαστήριο άνευ λόγου και αιτίας. Έρχεται ακριβώς γιατί θέλει να εισπράξει το χρέος που οφείλει σε αυτούς ο Εναγόμενος.
Ενώ, ως προς την απόσυρση της αίτησης, σχετικά είναι όσα ανέφερε ο κ. Νικολάου σήμερα. Στην ουσία όσα αναφέρει παραπέμπουν σε ανθρωπιστικούς λόγους.»
Στην υπό κρίση αίτηση ο εναγόμενος-αιτητής υποστηρίζει ότι τα γεγονότα, όπως είχαν τεθεί ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, δεν υποστήριζαν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου προς αυτή την κατεύθυνση, εν όψει του ότι η αίτηση ήταν η γενεσιουργός αιτία των εξόδων, τα οποία προκλήθηκαν συνεπεία της αδικαιολόγητης καθυστέρησης των εναγόντων να την αποσύρουν. Ό,τι λήφθηκε υπόψη, κατά τον ισχυρισμό των εναγόντων, ήταν λόγοι υγείας του εναγόμενου-αιτητή, οι οποίοι εν πάση περιπτώσει τέθηκαν εξ υπαρχής στην ένσταση και την ένορκη δήλωση που τη συνόδευε, με επισύναψη σχετικών πιστοποιητικών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας.
Χορήγηση άδειας για καταχώριση έφεσης εναντίον διαταγής για τα έξοδα, περιορίζεται στις περιπτώσεις όπου καθίσταται προφανές ότι η απόφαση για τα έξοδα αντίκειται στο Νόμο, ή σε Διαδικαστικό Κανονισμό, ή βασίζεται σε παρανόηση των γεγονότων, ή εκεί όπου ένας διάδικος διατάσσεται να καταβάλει τα έξοδα του αντιδίκου του, χωρίς επαρκή λόγο.
Στη Φιλίππου ν. Φιλίππου (1991) 1 Α.Α.Δ. 790, όπως υιοθετήθηκε στην Πιερή Κώστας Χαραλάμπους (1999) 1 Α.Α.Δ. 809, εξετάστηκαν οι προϋποθέσεις που θέτει η Δ.35 θ.20, για την υποβολή έφεσης εναντίον διαταγής για τα έξοδα και των οποίων ο καθορισμός, επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία και θα πρέπει να ασκείται δικαστικά. Με αναφορά βεβαίως στα γεγονότα και στους παράγοντες της δίκης, σχετικούς με τους χειρισμούς της υπόθεσης που έγιναν από τον κάθε διάδικο, και όχι κατ΄ απομόνωση (Θρασυβούλου ν. Arto Estates Ltd (1993) 1 ΑΑ.Δ. 12).
Το Δικαστήριο ενασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια, πρωτίστως λαμβάνει υπόψη το βασικό κανόνα, που ως κανόνας λογικής επιβάλλει τα έξοδα να ακολουθούν το αποτέλεσμα της υπόθεσης (Ζαβρού ν. Μιχαηλίδου (1996) 1 Α.Α.Δ. 477). Δικαιολογείται παρέκκλιση από τον εν λόγω κανόνα, εφόσον συντρέχει άλλη επαρκής περίσταση που συνηγορεί περί του αντιθέτου (Χάσικος Μιχαήλ ν. Ανδρέα Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389 και Αναφορικά με τη Μονομερή Αίτηση της Γεωργίου, Πολ. Αίτ. Αρ. 87/2018, 18.3.2019, ECLI:CY:AD:2019:B93).
Η φύση της αίτησης έρευνας για οικονομική ικανότητα του εναγόμενου-αιτητή ως εναρκτήριας αίτησης και η διαταγή του Δικαστηρίου ως τελική διαταγή είναι εφέσιμη: άρθρο 25(1)(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν. 14/60 και στη Δ.35 θ.20[1] των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Η δικηγόρος του εναγόμενου-αιτητή υποστηρίζει ότι στην υπό κρίση περίπτωση πληρούνται η 1η και η 3η προϋπόθεση του Καν. 20 της Δ.35. Συγκεκριμένα ότι η απόφαση του Δικαστηρίου να μην επιδικάσει έξοδα, αντίκειται στο Νόμο και/ή στον Κανονισμό, Δ.59 θ.1[2] των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών. Θεωρεί η δικηγόρος του εναγόμενου-αιτητή ότι η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου δεν ασκήθηκε δικαστικά: λήφθηκε υπόψη το αποτέλεσμα της δίκης αυτό καθαυτό - απόρριψη της αίτησης - χωρίς να ληφθούν υπόψη άλλα γεγονότα τα οποία σχετίζονται με τους χειρισμούς της υπόθεσης που έγιναν από το διάδικο - έξι συνολικά αναβολές - ενώ είχαν ήδη τεθεί εξ υπαρχής, με την ένσταση και την ένορκη δήλωση του εναγόμενου-αιτητή, οι σχετικοί λόγοι υγείας οι οποίοι έγιναν εν τέλει δεκτοί από τους ενάγοντες και οδήγησαν στην απόσυρση της αίτησης.
Εν όψει των όσων έχουν τεθεί ενώπιον μας δικαιολογείται υπό τις περιστάσεις η παραχώρηση άδειας για καταχώριση έφεσης εναντίον της απόφασης του Δικαστηρίου. Θεωρούμε σκόπιμο να μην αναλύσουμε περαιτέρω το ζήτημα, ούτε να επεκταθούμε σε οριστικές διαπιστώσεις ώστε να μην προκαταβάλουμε το αποτέλεσμα της έφεσης.
Η αίτηση εγκρίνεται. Εκδίδεται διάταγμα ως η παράγραφος 1(Α) και 1(Β) της αίτησης. Καταχώριση έφεσης εντός 15 ημερών.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
/φκ Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
[1] «35.20. An appeal from a decision solely on the ground of a wrong direction in regard to costs, or from an order made on taxation or review of taxation, shall not be entertained except with the leave of the Court of Appeal or a Judge thereof, which shall not be given unless it is made to appear that the direction or order is contrary to the provisions of any law or Rule, or is based on a misconception of fact, or directs any party to pay costs incurred or occasioned, without sufficient reason, by another party.»
[2] «59.1 Subject to the provisions of any law or Rules, the costs of and incident to any proceeding shall be in the discretion of the Court or Judge, who may authorize an executor, administrator or trustee who has not unreasonably instituted, or carried on, or resisted any proceeding, to have his costs paid out of a particular estate or fund.»