|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2019:D230
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 97/2019)
12 Ιουνίου, 2019
[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) Ν.33/64 ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 19 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1960 (Ν. 14/60).
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΥΠ΄ ΑΡ. 15313/18 ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ: 1. ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΛΕΜΕΣΟΥ (ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ) ΛΙΜΙΤΕΔ ΚΑΙ 2. xxx ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ.
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ xxx ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ - ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ 2 ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΥΠ΄ ΑΡ. 15313/18 ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 22 ΜΑΙΟΥ 2019 (ΤΗΣ ΕΝΤΙΜΟΥ ΔΙΚΑΣΤΟΥ ΚΑ Μ. ΙΕΡΟΚΗΠΙΩΤΟΥ) ΔΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΤΗ / ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ 2 ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ 15313/18 ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ.
_ _ _ _ _ _
Χρ. Χριστοφόρου με Αρτ. Πάλλη (κα), για τον Αιτητή.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Ο αιτητής είναι κατηγορούμενος στην ποινική υπόθεση υπ΄ αρ. 15313/2018 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, που καταχωρήθηκε από το Διευθυντή Υπηρεσιών Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Η υπόθεση αφορά παράλειψη καταβολής εισφορών Κοινωνικών Ασφαλίσεων και άλλων εισφορών και πρόσθετων τελών για την περίοδο 1/2013 - 12/2013 και στρέφεται εναντίον του Ιδιωτικού Σχολείου Αμερικάνικης Ακαδημίας Λεμεσού (Αγγλική Σχολή) Λιμιτεδ - κατηγορούμενου 1 και του αιτητή, διευθυντή της κατηγορούμενης 1, ως κατηγορούμενου 2.
Με την ολοκλήρωση της υπόθεσης της κατηγορούσας αρχής εγέρθηκε από την υπεράσπιση εισήγηση ότι δεν αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον του αιτητή - κατηγορουμένου 2 στην υπόθεση. Ο αιτητής πρόβαλε ότι δεν είχε αποδειχθεί με ποιο τρόπο συμμετείχε στη διάπραξη των αδικημάτων και πως θα έπρεπε να υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες εναντίον του, όπου να καθορίζετο ο τρόπος συμμετοχής του, ως καθορίζεται στα άρθρα 85(9) του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου Ν.59(Ι)/2010 και του άρθρου 5(2) του περί Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής Νόμου Ν.124(Ι)/2002.
Στις 22.5.2019, κατόπιν ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου, ο αιτητής κλήθηκε σε απολογία, αφού απερρίφθη η εισήγηση που υπέβαλε. Ειδικότερα, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι δικονομικά, η συμπερίληψη των δύο προσώπων στο κατηγορητήριο δεν παραβλάπτει τα δικαιώματα του αιτητή, καθότι τα δύο πρόσωπα, νομικό και φυσικό, εφόσον αποδειχθεί ο τρόπος συμμετοχής του αιτητή με ένα από τους τρόπους που προνοούνται στο άρθρο 85(9), θα κριθούν ένοχοι για το ίδιο αδίκημα. Έκρινε πως το άρθρο 85(9) αφορά τον τρόπο συμμετοχής του κατηγορούμενου στην διάπραξη του ποινικού αδικήματος και δεν καθιερώνει ξεχωριστό αδίκημα ώστε να υπάρχει ανάγκη να κατηγορείται ο κατηγορούμενος 2 σε ξεχωριστή κατηγορία και πως δεν είναι αναγκαία η καταγραφή στο κατηγορητήριο του τρόπου με τον οποίο ο κατηγορούμενος συμμετείχε στη διάπραξη του αδικήματος. Σε σχέση με το επιχείρημα ότι ο κατηγορούμενος 2 δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες διάπραξης του αδικήματος, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει περαιτέρω λεπτομέρειες, κάτι το οποίο δεν έχει πράξει μέχρι και σήμερα. Τελικά, έκρινε ότι υπήρχε ενώπιόν του ικανοποιητική μαρτυρία για να καλέσει τον κατηγορούμενο 2 να προβάλει την υπεράσπισή του. Ανάφερε, παράλληλα, ότι οι ΜΚ1 και ΜΚ2 ερωτήθηκαν επανειλημμένα από το συνήγορο του κατηγορουμένου 2 ως προς τη γνώση του για τις οφειλές και οι απαντήσεις τους χρίζουν αξιολόγησης στο τελικό στάδιο.
Αποτελεί θέση του αιτητή ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο περιέπεσε σε νομικό σφάλμα κατά την εξέταση της εισήγησης, ως λεπτομερώς παρατίθεται στην παράγραφο 3 της έκθεσης και στην ένορκη δήλωση του αιτητή. Με την παρούσα, ζητείται άδεια για καταχώρηση certiorari προς ακύρωση της εν λόγω απόφασης και prohibition που να απαγορεύει τη συνέχιση της διαδικασίας μέχρι εκδίκασης της αίτησης για certiorari.
Σημειώνεται ότι η υπόθεση ορίστηκε για συνέχιση της ακρόασης στις 18.6.2019. Πανομοιότυπο ζήτημα εγέρθηκε στην υπόθεση Αναφορικά με την αίτηση του Δημήτρη Χατζηαργυρού, Πολ. Αίτ. 19/2018, ημερομηνίας 28.3.2018, όπου ο Οικονόμου Δ. ανέφερε τα ακόλουθα σχετικά, τα οποία υιοθετώ για σκοπούς της παρούσας:
«Ο κατηγορούμενος κλήθηκε, ως άνω, σε απολογία και η ακρόαση της υπόθεσης εκκρεμεί. Συνεπώς, δεν πρόκειται απλώς για περίπτωση που υπάρχει στο τέλος η δυνατότητα έφεσης ως εναλλακτικό μέτρο, αλλά εκκρεμεί ακόμα και αυτή τούτη η δίκη, η οποία μπορεί να απολήξει στο τέλος σε αθώωση του κατηγορουμένου. Με την κλήση σε κατηγορία δεν καθορίστηκε η ενοχή του, ούτε οποιοδήποτε άλλο τελικό ζήτημα.
Δεν απαιτείται να εξεταστεί ο ισχυρισμός περί προδήλου λάθους για τους λόγους που εξηγούνται κατωτέρω.
Αν το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι καταδικαστική απόφαση, με την παρούσα αίτηση ζητείται από το Ανώτατο Δικαστήριο να εκδώσει ένα εξαιρετικής φύσεως, προνομιακό, διάταγμα, για να θεραπευθεί ένα κατ΄ισχυρισμόν ελάττωμα, το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί στο τέλος στα κανονικά πλαίσια των διαδικασιών με έφεση. Ως προς τούτο η νομολογία είναι σαφής και επαναλήφθηκε στην Κώστας Αντωνίου κ.α., Αναφορικά με την υπό εκκαθάριση Eταιρεία S.N.K. Exclusive Properties Ltd, Πολ. Έφ. Αρ. 132/2014, ημερομ. 16.7.2015, ECLI:CY:AD:2015:A523:
«Έχει επανειλημμένα τονιστεί ότι αποφάσεις στο εκ πρώτης όψεως στάδιο για κλήση κατηγορουμένου σε απολογία, συνήθως ενσωματώνονται στις τελικές και σε περίπτωση που η τελική απόφαση είναι καταδικαστική, ο κατηγορούμενος έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο είναι και το ορθό δικονομικό μέτρο σε αντίθεση με το προνομιακό ένταλμα, το οποίο δεν προσφέρεται όταν υπάρχει άλλο διαθέσιμο ένδικο μέσο (βλ. Κυριάκου ν. Δήμου Έγκωμης (1992) 2 ΑΑΔ 414 και Ρωτή ν. Αστυνομίας (1996) 2 ΑΑΔ 246).»
Από την άλλη, εάν δεν ακολουθήσει καταδικαστική απόφαση, τότε η έννοια της παρούσας αίτησης είναι ότι ζητείται τέτοια εξαιρετική θεραπεία για ένα κατ΄ισχυρισμόν ελάττωμα που είναι δυνατό να εξαφανιστεί στο τέλος της δίκης. Υπ' αυτές τις περιστάσεις δεν τίθεται απλώς θέμα μη πλήρωσης των προϋποθέσεων για να δοθεί η ζητούμενη θεραπεία, αλλά η αίτηση αγγίζει τα όρια της κατάχρησης.»
Στη βάση των πιο πάνω θεωρώ ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για απόδοση των αιτουμένων θεραπειών.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Κ. Σταματίου,
Δ.
/ΧΤΘ