|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
KAKOULLOU AND ANOTHER ν. KAKOULLI (1985) 1 CLR 355
Παπακόκκινου & άλλες ν. Θεοδοσίου (1991) 1 ΑΑΔ 379
Μάρκαρη Μάρκος ν. Μάρκου Παρασκευά (2012) 1 ΑΑΔ 1493
Δημητρίου άννα και άλλες ν. Νίκου Θεωρή Ξανδρή (2012) 1 ΑΑΔ 2184
Φαναράς Σόλων ν. Περικλή Κυπριανίδη (2015) 1 ΑΑΔ 884, ECLI:CY:AD:2015:A287
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.2
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ECLI:CY:AD:2019:A221
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 434/2012)
(σχ. με 444/2012)
6 Ιουνίου, 2019
[ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
xxx xxx ΤΡΑΓΚΟΛΑ,
Εφεσείουσα/Εναγόμενη,
ΚΑΙ
1. xxx xxx ΣΙΟΠΑΧΑΣ,
2. xxx xxx ΣΙΟΠΑΧΑΣ,
Εφεσίβλητοι/Ενάγοντες.
(ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 444/2012)
(σχ. με 434/2012)
1. xxx xxx ΜΑΡΙΝΟΥ,
2. xxx xxx ΓΙΑΣΟΥΜΗ,
Εφεσείοντες/Εναγόμενοι,
ΚΑΙ
1. xxx xxx ΣΙΟΠΑΧΑΣ,
2. xxx xxx ΣΙΟΠΑΧΑΣ,
Εφεσίβλητοι/Ενάγοντες.
- - - - - -
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Α. Πούγιουρου.
Γ. Ζαχαρίου (κα) για Α.Β. Ζαχαρίου & Σία ΔΕΠΕ, για την εφεσείουσα στην 434/2012
Π. Αβραάμ, για τους εφεσείοντες στην 444/2012
Γ. Μιντής, για τους εφεσίβλητους και στις δύο εφέσεις
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.: Οι εφεσείοντες κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν οι συνιδιοκτήτες εξ αδιαιρέτου του ακινήτου με αρ. 4x0 και οι εφεσίβλητοι συνιδιοκτήτες του γειτονικού ακινήτου με αρ. 4x9, στο Φρέναρος της επαρχίας Αμμοχώστου.
Με την Αγωγή υπ΄ αρ. 19/09 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου οι εφεσίβλητοι/ενάγοντες, που είναι αδέλφια, ζητούσαν εναντίον των εφεσειόντων/εναγομένων αριθμό διαταγμάτων δηλ. να άρουν οποιαδήποτε επέμβαση επί του ακινήτου τους με αρ. τεμαχίου 4x9, να μετακινήσουν υπόγεια ηλεκτρικά καλώδια και άλλες κατασκευές εντός του ακινήτου τους, να παύσουν να εμποδίζουν την ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση στο ακίνητο τους και αριθμό Δηλώσεων ότι δηλ. οι εφεσείοντες επενέβαιναν παράνομα στο ακίνητο τους και ότι το κοινό σύνορο των δύο ακινήτων, δηλαδή του 4x9 και του 4x0, είναι αυτό που έχει καθοριστεί με την απόφαση του Κτηματολογίου ημερ. 4.10.2006 και σημειωθεί επιτόπου καθώς και αποζημιώσεις για παράνομη επέμβαση.
Η θέση των εφεσιβλήτων, όπως διαγράφετο από την Έκθεση Απαιτήσεως, ήταν ότι οι εφεσείοντες από τον Οκτώβριο του 2006 και εντεύθεν επενέβαιναν παράνομα εντός του ακινήτου τους, κατά μήκος του κοινού συνόρου των δύο ακινήτων, με την τοποθέτηση ηλεκτρικών καλωδίων και άλλων κατασκευών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εκτελέσουν τις οικοδομικές εργασίες που προνοούσε η πολεοδομική άδεια που είχαν εξασφαλίσει από την αρμόδια αρχή. Ως ο ισχυρισμός τους, το κοινό σύνορο των δύο ακινήτων είχε καθοριστεί επιτόπου από το Κτηματολόγιο στη βάση της απόφασης του ημερ. 4.10.2006, στην αίτηση των εφεσιβλήτων με αρ. ΑΧ/161/2006.
Στην Υπεράσπιση τους οι εφεσείοντες/εναγόμενοι 2 και 3 πρόβαλλαν κατ' αρχάς παντελή άρνηση όλων των ισχυρισμών των εφεσιβλήτων/εναγόντων. Ήταν η θέση τους ότι οι οποιεσδήποτε οικοδομές εντός του ακινήτου τους ανηγέρθησαν στη βάση άδειας οικοδομής που εκδόθηκε προ πολλών ετών και καθ' υπόδειξη των αρμοδίων αρχών. Ισχυρίζοντο περαιτέρω ότι με την ανέγερση της κατοικίας της εναγόμενης 1 στο ακίνητο 4x0, το οποίο εφάπτετο δημόσιου δρόμου, οι κατοικίες των εφεσιβλήτων/εναγομένων 2 και 3 στο ίδιο ακίνητο στερήθηκαν της πρόσβασης στο δημόσιο δρόμο.
Στη δική της Υπεράσπιση η εφεσείουσα/εναγόμενη 1, που εκπροσωπήθηκε πρωτόδικα και κατ' έφεση από διαφορετικό δικηγόρο, αρνείτο επίσης κάθε ισχυρισμό των εφεσιβλήτων στην Έκθεση Απαιτήσεως, προβάλλοντας τη θέση ότι μόνο μέρος του ακινήτου 4x0 είχε πρόσβαση στο δημόσιο δρόμο δηλαδή η δική της κατοικία και όχι εκείνες των υπόλοιπων συνιδιοκτητών. Ήταν ισχυρισμός της ότι η ίδια ουδέποτε επενέβη επί του ακινήτου των εφεσιβλήτων.
Κατά την πρωτόδικη διαδικασία έδωσαν μαρτυρία για την πλευρά των εφεσιβλήτων 1 και 2 οι ίδιοι ως ΜΕ4 και ΜΕ3 αντίστοιχα, η Κ. Δ. (ΜΕ1), υπάλληλος του Κτηματολογίου, ο Γ. Ι. (ΜΕ2), χωρομέτρης του Κτηματολογίου, ο Σ. Α. (ΜΕ5), που ασχολείτο με γενικές κατασκευές και ο Α. Κ. (ΜΕ6), βοηθός Έπαρχος Αμμοχώστου, ο οποίος κλήθηκε απλά για σκοπούς αντεξέτασης από πλευράς Υπεράσπισης. Από πλευράς εφεσειόντων κλήθηκαν και έδωσαν μαρτυρία ο Δ. Μ. (ΜΥ1), γραμματέας του Κοινοτικού Συμβουλίου Φρενάρου, ο Γ. Τ. (ΜΥ2), σύζυγος της εναγομένης 1 και ο Ν. Μ. (ΜΥ3), ιδιώτης χωρομέτρης.
Κατόπιν ακρόασης η τελική ετυμηγορία του Δικαστηρίου ήταν η έκδοση απόφασης υπέρ των εφεσιβλήτων/εναγόντων και εναντίον των εφεσειόντων/εναγομένων για το ποσό των €50,00 ως ονομαστικές αποζημιώσεις, δηλώσεων ότι οι εφεσείοντες επεμβαίνουν επί του ακινήτου των εφεσιβλήτων και ότι το κοινό σύνορο ήταν εκείνο που καθορίστηκε και υποδείχθηκε επιτόπου, στη βάση της απόφασης του Κτηματολογίου ημερ. 4.10.2006, Διαταγμάτων όπως οι εφεσείοντες παύσουν να επεμβαίνουν εντός του 4x9, να εμποδίζουν τους εφεσίβλητους στην ανέγερση οικοδομών εντός του ακινήτου τους, να εισέρχονται εντός του 4x9 με τροχοφόρα ή πεζοί και να εμποδίζουν την ελεύθερη πρόσβαση στο ακίνητο αυτό μέσω της δημόσιας οδού και τέλος διατάγματος όπως μετακινήσουν αριθμό αντικειμένων από το ακίνητο υπ΄ αρ. 4x9.
Με την έφεση αρ. 444/12 οι εφεσείοντες/εναγόμενοι 2 και 3 και με την έφεση 434/12 η εφεσείουσα/εναγόμενη 1, προσβάλλουν την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης, η μεν 444/12 με έξι λόγους έφεσης, η δε 434/12 με άλλους πέντε λόγους.
Όλοι οι λόγοι έφεσης, πλην του 3 που είναι ο ίδιος και στις δύο εφέσεις, είναι συναφείς και έχουν ως κεντρικό άξονα την λανθασμένη αξιολόγηση της μαρτυρίας από το πρωτόδικο Δικαστήριο που οδήγησε σε λανθασμένα συμπεράσματα καθώς και την διαταγή ως προς την επιδίκαση εξόδων υπέρ των εφεσιβλήτων που θεωρούν λανθασμένη και αυθαίρετη.
Ο λόγος έφεσης 3 και στις δύο εφέσεις αναφέρεται στον κατ΄ ισχυρισμό δυσμενή επηρεασμό του Δικαστηρίου εν όψει της στάσης που τήρησε κατά την ακρόαση.
Το Δικαστήριο προτού ασχοληθεί με την αξιολόγηση της μαρτυρίας προέβη στην καταγραφή των παραδεκτών γεγονότων, που είναι τα εξής:
«α. Οι Ενάγοντες είναι κάτοικοι Φρενάρου και είναι οι νόμιμοι κάτοχοι και οι εγγεγραμμένοι εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτες ανά ½ μερίδιο έκαστος στο κτήμα υπ΄ αρ. εγγραφής 2xx7, τεμ. 4x9, Σχ. 2-2xx-379, τμήμα 13 στο Φρέναρος (στο εξής «το κτήμα των Εναγόντων» ή «το τεμ. 4x9»).
β. Οι Εναγόμενοι είναι επίσης κάτοικοι Φρενάρου και είναι εγγεγραμμένοι εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτες ανά ½ μερίδιο η Εναγόμενη 1 και ανά ¼ μερίδιο έκαστος των Εναγομένων 2 και 3 στο κτήμα υπ΄ αρ. εγγραφής 2xx8, τεμ. 4x0, Σχ. 2-2xx-379, τμ. 13, στο Φρέναρος (στο εξής «το κτήμα των Εναγομένων» ή «το τεμ. 4x0»).
γ. Το τεμ. 4x9 συνορεύει κατά μήκος του ανατολικού του συνόρου με το τεμ. 4x0.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατά την αξιολόγηση της εκατέρωθεν μαρτυρίας θεώρησε ότι ότι το πλείστο μέρος των ουσιωδών γεγονότων ήταν παραδεκτό και ότι από αυτά προέκυπταν κυρίως τα εξής που καταγράφουμε συνοπτικά:
Το τεμάχιο αρ. 4x9 ήταν συνολικής έκτασης εκ 1764 τμ και ενεγράφη επ΄ ονόματι των εφεσιβλήτων στις 19.12.2000. Τα δύο τεμάχια, δηλαδή το 4x9 και το 4x0 των εφεσειόντων, προήλθαν από ακίνητο που ανήκε στον παππού των εφεσειόντων και των εφεσιβλήτων/εναγομένων 1 και 2. Στον εφεσίβλητο/εναγόμενο 3 είχε μεταβιβαστεί το ¼ μερίδιο του 4x0 από τη σύζυγο του, που ήταν η εναγόμενη 2. Στο ακίνητο 4x0 ανηγέρθησαν τρεις κατοικίες κατά μήκος του ακινήτου, δηλαδή η μία πίσω από την άλλη, για τις οποίες δεν προσκομίστηκε μαρτυρία ως προς την έκδοση άδειας οικοδομής ή ξεχωριστών τίτλων ιδιοκτησίας. Η μεσαία ήταν η πρώτη κατοικία που ανηγέρθηκε το 1947 στην οποία σήμερα κατοικεί η μητέρα των εφεσειόντων/εναγομένων 1 και 2. Το 1969 ανηγέρθηκε η πρώτη στη σειρά που εφάπτεται του δημοσίου δρόμου, στην οποία διαμένει η εφεσείουσα/εναγόμενη 1, σύζυγος του ΜΥ2, για την οποία κατοικία εξασφαλίστηκε επ' ονόματι της μητέρας της πιστοποιητικό έγκρισης (Τεκμήριο 34). Η τρίτη στη σειρά, που έχει πρόσοψη προς το ακίνητο 4x9, ανηγέρθηκε το 1981, στην οποία διαμένει η εφεσείουσα/εναγόμενη 2 με το σύζυγο της, εφεσίβλητο/εναγόμενο 3.
Δυτικά των τριών κατοικιών προς την πλευρά του 4x9 και εντός της διαφιλονικούμενης έκτασης υπάρχουν τα εξής που, σύμφωνα με το παράπονο των εφεσιβλήτων, βρίσκονται εντός του ακινήτου 4x9:
- Λωρίδα γης η οποία επιστρώθηκε με ασπρόχωμα (χαβάρα) και χρησιμοποιείται ως πέρασμα (χωματόδρομος) από το δημόσιο δρόμο
- Θάμνοι (καλλιτρίδες)
- Μεταλλικό γκαράζ (μέρος)
- Φαναράκια σε μικρούς φανοστάτες
- Καλώδια
- Συκιά
Το πρωτόδικο Δικαστήριο για τους λόγους που επεξηγεί στην απόφαση του έκρινε ως καθόλα αξιόπιστους την ΜΕ1 και τον ΜΕ2 υπάλληλο και χωρομέτρη αντίστοιχα του Κτηματολογίου, καθώς και το ΜΥ3, τοπογράφο μηχανικό και χωρομέτρη, τους οποίους θεώρησε ως ανεξάρτητους και ειλικρινείς μάρτυρες. Έδωσε έμφαση από τη μαρτυρία των ΜΕ2 και ΜΥ3, στο μέρος που αφορούσε στη διενέργεια επαναχωρομέτρησης σ΄ όλη την επαρχία Αμμοχώστου που ολοκληρώθηκε το 2005, στη βάση της οποίας ετοιμάστηκαν νέα κτηματικά σχέδια. Τα νέα σχέδια τέθηκαν σε εφαρμογή στις 28.9.2005 και επ΄ αυτών στηρίχθηκαν οι ΜΕ2 και ΜΥ3 για τη χωρομετρική τους εργασία. Ένσταση επί των νέων σχεδίων που υποβλήθηκε από πλευράς εναγόμενης 2 απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη.
Από τη μαρτυρία των ΜΕ2 και ΜΥ3, που το Δικαστήριο έκρινε ότι ουσιαστικά δεν είχε διαφορές, τονίζει το μέρος εκείνο που αναφέρεται στην υποβολή της αίτησης ΑΧ/161/2006 (Τεκμήριο 4) εκ μέρους των εφεσιβλήτων για επίλυση συνοριακής διαφοράς στην ανατολική πλευρά του ακινήτου αρ. 4x9, η οποία αφού εξετάστηκε τέθηκαν επί τόπου από το ΜΕ2 και τους βοηθούς του τα ορόσημα του συνόρου των δύο ακινήτων επί του εδάφους, με βάση τα στοιχεία που λήφθηκαν από το Κτηματολόγιο, χρησιμοποιώντας δορυφορικό σύστημα. Στη βάση της χωρομετρικής εργασίας του ΜΕ2, προέκυπτε ότι ο χωματόδρομος, τμήμα του μεταλλικού γκαράζ (φωτογραφία Τεκμήριο 20), ο φράκτης από καλλιτρίδες και τα φωτιστικά (φωτογραφία Τεκμήριο 21) βρίσκονταν εντός του ακινήτου αρ. 4x9 και ότι καμιά από τις κατοικίες και το γκαράζ της εναγόμενης 1 εντός του ακινήτου 4x0, επενέβαινε στο 4x9, γεγονός που επιβεβαίωσε και ο ΜΥ3.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε επίσης τον εφεσίβλητο 2/ενάγοντα 2 (ΜΕ3) ως καθόλα αξιόπιστο και ότι είχε άμεση γνώση των οροσήμων και την ακριβή θέση τους που τέθηκαν από το Κτηματολόγιο το 2006, τα οποία υπέδειξε στις φωτογραφίες (Τεκμήρια 20 και 26) που είχε βγάλει ο ίδιος, αλλά και της σημερινής τους κατάστασης, που μαρτύρησαν οι χωρομέτρες. Αξιόπιστο έκρινε επίσης και τον εφεσίβλητο 1/ενάγοντα 1 (ΜΕ4).
Σ΄ ό,τι αφορά το ΜΥ2, σύζυγο της εφεσίβλητης/εναγόμενης 2, το Δικαστήριο κρίνοντας τον αναξιόπιστο, απέρριψε τη μαρτυρία του στα αμφισβητούμενα σημεία. Για την εναγόμενη 2 έκρινε ότι η μαρτυρία της είχε επηρεαστεί από την πίστη της ότι η διαφιλονικούμενη λωρίδα γης ανήκε στο ακίνητο 4x0 γι΄ αυτό και το Δικαστήριο δεν έδωσε οποιαδήποτε βαρύτητα στη μαρτυρία της.
Το Δικαστήριο κατά την αξιολόγηση της μαρτυρίας ασχολήθηκε επίσης και με τα διάφορα επεισόδια μεταξύ των διαδίκων, σε σχέση με τη διαφιλονικούμενη λωρίδα, που θεώρησε ότι ήταν ενδεικτικά της θέσης των εφεσειόντων να εξακολουθούν να θεωρούν τη διαφιλονικούμενη λωρίδα ως μέρος του ακινήτου τους και μετά την επίλυση της συνοριακής διαφοράς από το Κτηματολόγιο. Όπως σημειώνει στην απόφαση, εδώ φαίνεται και η συμμετοχή της εναγόμενης 1 στις προσπάθειες αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας της διαφιλονικούμενης λωρίδας γης και την επιμονή όλων των εφεσειόντων να παραμείνει ανοικτός ο χωματόδρομος, ιδιαίτερα όταν οι εφεσίβλητοι επιχείρησαν να ανεγείρουν περιτοίχισμα κατά μήκος του συνόρου των δύο ακινήτων, που θα εμπόδιζε αναμφίβολα την πρόσβαση των εφεσειόντων στο χωματόδρομο.
Μετά την πιο πάνω αξιολόγηση το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στα εξής ευρήματα:
«Ως προς την υφιστάμενη επιτόπου κατάσταση έχει ήδη λεχθεί πως το κοινό σύνορο είναι ως το έχουν καθορίσει οι Μ.Ε.2 και Μ.Υ.3. Η διαφιλονικούμενη λωρίδα αποδόθηκε στους Ενάγοντες κατόπιν επίλυσης συνοριακής διαφοράς. Μερική εικόνα της υφιστάμενης κατάστασης αποτυπώνεται στις φωτογραφίες - Τεκμήρια 20, 21, 22 και 32, σε μερικές εκ των οποίων διακρίνονται ορισμένα από τα ορόσημα που έθεσε το Κτηματολόγιο το 2006. Μέσα από το σύνολο της μαρτυρίας παρέμεινε αναντίλεκτο ότι οι προκάτοχοι των Εναγομένων στο τεμ. 4x0 χρησιμοποιούσαν μέρος του γειτονικού τεμ.4x9, πράγμα που συνεχίστηκε και μετά τη μεταβίβαση του στους νέους εξ αδιαιρέτου ιδιοκτήτες του - Εναγόμενους. Στο μέρος αυτό που ταυτίζεται με τη διαφιλονικούμενη λωρίδα γης (κατά την συνοριακή διαφορά) εξακολουθούν μέχρι σήμερα να υπάρχουν:
ι. Χωματόδρομος (Τεκμ. 20).
ιι. Μέρος φράκτη από καλλιτρίδες (Τεκμ. 20).
ιιι. Μέρος πρόχειρου μεταλλικού γκαράζ (Τεκμ. 20).
ιν. Φανοστάτες επί τσιμεντένιων βάσεων.
ν. Υπόγεια καλώδια.
Όσον αφορά το παράπονο για μια συκιά πρέπει να παρατηρήσω πως ως έχει διαφανεί αυτή ευρίσκεται επί του συνόρου και δεν έχει προκύψει μαρτυρία περί του ποιος τη φύτεψε ή σε ποιον ανήκει. Θεωρώ πως δεν αποτελεί αντικείμενο διαφοράς μεταξύ των διαδίκων, δεδομένου ότι δεν διεκδικείται από τους Εναγόμενους και συνεπώς θα μπορούσαν να την μετακινήσουν οι Ενάγοντες αν ήθελαν.»
Στη βάση των πιο πάνω ευρημάτων του το Δικαστήριο, με αναφορά σε νομολογία και συγγράμματα ως προς τη νομική πτυχή του αστικού αδικήματος της παράνομης επέμβασης δυνάμει του άρθρου 43(2) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου ΚΕΦ. 149 (βλ. Παπακόκκινου ν. Θεοδοσίου (1991) 1 Α.Α.Δ. 379, Adrian Holdings v. Δημοκρατίας (1998) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1836, Κάκουλλου ν. Κακουλλή (1985) 1 Α.Α.Δ. 355, Halsbuby's Laws of England, 3η έκδ., Τόμος 38, σελ. 739, Salmond on the Law of Torts, 17η έκδ. σελ. 38, και Clerk and Lindsell on Torts, 14η έκδ., σελ. 758, παρ. 1311) έκρινε υπεύθυνους όλους τους εφεσείοντες για παράνομη επέμβαση και εξέδωσε εναντίον τους απόφαση για ονομαστικές αποζημιώσεις, Διάταγμα για άρση της επέμβασης και άλλα διατάγματα μαζί με Δηλώσεις.
Οι εφεσείοντες μέσω των περιγραμμάτων αγόρευσης των δικηγόρων τους προβάλλουν διάφορους ισχυρισμούς ως προς τη λανθασμένη αξιολόγηση της προσαχθείσας μαρτυρίας που οδήγησε σε λανθασμένα ευρήματα.
Βασικός πυρήνας των εισηγήσεων του δικηγόρου των εφεσειόντων στην έφεση 444/12 στο περίγραμμα αγόρευσης του, είναι ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο αδικαιολόγητα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εφεσείοντες επενέβησαν παράνομα εντός του ακινήτου των εφεσιβλήτων, εφόσον αυτό δεν υποστηρίζετο από την προσκομισθείσα μαρτυρία. Συγκεκριμένα πρόβαλαν τη θέση ότι οι διάφορες κατασκευές εντός της διαφιλονικούμενης έκτασης έγιναν από τους προκατόχους τους, οι οποίοι και τις χρησιμοποιούσαν ανενόχλητοι όπως ανενόχλητοι χρησιμοποιούσαν και τον χωματόδρομο, τόσο εκείνοι όσο και οι εφεσίβλητοι. Αγνόησε δε το Δικαστήριο την επιτόπου υφιστάμενη κατάσταση και τους άφησε εκτεθειμένους με το διάταγμα που εξέδωσε, εκκρεμούσης της δικαστικής διαδικασίας, το οποίο τους απαγόρευε να διέρχονται από τον χωματόδρομο, εφόσον τους απέκοπτε την πρόσβαση προς την κατοικία τους. Θα έπρεπε, σύμφωνα με την εισήγηση του δικηγόρου τους, το Δικαστήριο να εφαρμόσει την αρχή του περιουσιακού κωλύματος (proprietary estoppel) και να μην επιτρέψει την ανάκτηση της διαφιλονικούμενης λωρίδας γης από τους εφεσίβλητους.
Είναι γνωστή η νομολογία ότι το Ανώτατο Δικαστήριο κατ' έφεση δεν επεμβαίνει κατά κανόνα στην αξιολόγηση και τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, το οποίο έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει και να εξετάσει τη μαρτυρία ενώπιον του στη ζωντανή ατμόσφαιρα της δίκης, με όλα τα συνακόλουθα ευεργετήματα (βλ. Μάρκαρη ν. Παρασκευά (2012) 1 (Β) ΑΑΔ 1493). Αυτό γίνεται όταν το Δικαστήριο διαπιστώσει ότι τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου για την αξιοπιστία των μαρτύρων, αντικειμενικά κρίνοντας, δεν είναι ευλόγως επιτρεπτά, αντιστρατεύονται την κοινή λογική, δεν δικαιολογούνται από τη μαρτυρία, είναι εξ αντικειμένου ανυπόστατα ή όταν διαπιστώνονται αντιφάσεις ουσιαστικής μορφής (βλ. Σόλων Φανάρας ν. Περικλή Κυπριανίδη, Πολ. Έφεση 136/10, ημερ. 24/4/15, ECLI:CY:AD:2015:A287 και Σταύρος Αντωνίου ν. Α. Panayides Contracting Ltd, Πολ. Έφεση 259/11, ημερ. 4/10/17), ECLI:CY:AD:2017:A333.
Εξετάσαμε με προσοχή όλες τις εισηγήσεις των δικηγόρων των εφεσιβλήτων σε συνάρτηση με τα πρακτικά και τα τεκμήρια στα οποία έχουμε ανατρέξει.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε είναι ότι τίποτε το ουσιαστικό δεν προβάλλεται από πλευράς εφεσειόντων με το οποίο να τεθεί θέμα μεμπτότητας του τρόπου αξιολόγησης της δοθείσας μαρτυρίας από το πρωτόδικο Δικαστήριο και των ευρημάτων του, με την πιο κάτω επιφύλαξη ως προς το διάταγμα που εξέδωσε για τη μετακίνηση αριθμού αντικειμένων και φυτών εντός του χωματόδρομου.
Σ΄ ό,τι αφορά στην εισήγηση των δικηγόρων των εφεσειόντων στα περιγράμματα αγόρευσης τους ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε, ενόψει του ότι ο χωματόδρομος είχε αποτελέσει λόγο για την παραχώρηση άδειας οικοδομής από την αρμόδια αρχή για την ανέγερση της κατοικίας των εφεσειόντων στην έφεση αρ. 444/12, να εφαρμόσει την αρχή του περιουσιακού κωλύματος στη βάση του δικαίου της επιείκειας, για τους λόγους που αναφέρουν, σημειώνεται ότι τέτοια θέση δεν είχε δικογραφηθεί στην Έκθεση Απαίτησης. Ούτε επίσης υποβλήθηκε Ανταπαίτηση από πλευράς εφεσειόντων με την οποίαν να επιζητείτο αναγνώριση της δημιουργίας του κατ' ισχυρισμόν περιουσιακού κωλύματος. Συνεπώς η θέση αυτή δεν θα μπορούσε να εξεταστεί πρωτόδικα αλλ' ούτε κατ΄ έφεση.
Ακόμη όμως και στην περίπτωση που θα μπορούσαν οι εφεσείοντες να προβούν στην επίκληση του κατ' ισχυρισμόν κωλύματος, θα είχε απορριπτική κατάληξη ενόψει της μη αποδοχής της σχετικής μαρτυρίας από πλευράς υπεράσπισης, ως αναξιόπιστης. Σημειώνεται περαιτέρω ότι και να γινόταν δεκτή η άλλη θέση των εφεσειόντων περί καταρτισμού συμφωνίας με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του ακινήτου 4x9, που ήταν ο πατέρας των εφεσιβλήτων, η συμφωνία αυτή θα συνιστούσε ενοχικό δικαίωμα (right in personam) και όχι εμπράγματο δικαίωμα (right in rem). Επομένως η οποιαδήποτε τυχόν συμφωνία θα δέσμευε προσωπικά τον προηγούμενο ιδιοκτήτη που προέβη σε τέτοια συμφωνία αλλ' όχι τους εκάστοτε ιδιοκτήτες των τεμαχίων (βλ. Δημητρίου κ.ά. ν. Ξανδρή (2012) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 2184).
Όπως πολύ ορθά σημειώνει το πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφαση του, το βάρος απόδειξης, ότι οι πράξεις που συνιστούν παράνομη επέμβαση για την οποία εγείρεται η αγωγή, σύμφωνα με το άρθρο 43(2) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, ΚΕΦ. 148, το φέρει ο εναγόμενος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε την κάθε εισήγηση από πλευράς εφεσειόντων πρωτόδικα και κατέληξε ότι, στη βάση της προφορικής μαρτυρίας της υπαλλήλου του Κτηματολογίου (ME1) ότι επιλύθηκε η συνοριακή διαφορά με την απόφαση του Κτηματολογίου, που δεν εφεσιβλήθηκε, και ότι η διαφιλονικούμενη λωρίδα γης ανήκει στο ακίνητο 4x9 των εφεσιβλήτων και της μαρτυρίας των ΜΕ2 και ΜΥ3 που προέβησαν στην χωρομετρική εργασία, ο χωματόδρομος, μέρος του φράκτη με τις καλλιτρίδες, μέρος του μεταλλικού γκαράζ, οι φανοστάτες των τσιμεντένιων βάσεων και τα υπόγεια καλώδια που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να υπάρχουν, βρίσκονται εντός του τεμαχίου 4x9.
Η κατάληξη του αυτή επί της οποίας στηρίχτηκε για την απόδοση των θεραπειών που ζητούντο με την Αγωγή, βρίσκουμε ότι ήταν εύλογη και απόλυτα ορθή στη βάση του ενώπιον του μαρτυρικού υλικού που ουσιαστικά δεν αμφισβητείτο από πλευράς των εκατέρωθεν εμπειρογνωμόνων.
Οι εφεσείοντες με τους λόγους έφεσης τους παραπονούνται, ιδιαίτερα η εφεσείουσα/εναγόμενη 1, ότι δεν υπήρχε ίχνος μαρτυρίας που να τους συνέδεε με την παράνομη επέμβαση ή τις κατασκευές και τα φυτά εντός της διαφιλονικούμενης λωρίδας γης. Στο σημείο αυτό παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση, στο οποίο το Δικαστήριο περιγράφει την εμπλοκή του κάθε εφεσείοντα στην παράνομη επέμβαση:
«Είναι προφανές πως οι πιο πάνω εισηγήσεις εμπεριέχουν αντιφάσεις. Η Εναγόμενη 1 προβάλλει από την μια ότι δεν έχει σχέση η ίδια με οποιαδήποτε επέμβαση αφήνοντας να νοηθεί ότι δεν παρεμποδίζει τους Ενάγοντες και από την άλλη υποστηρίζει ότι πρέπει να τύχει εφαρμογής η αρχή του περιουσιακού κωλύματος και να συνεχιστεί η χρήση του χωματόδρομου από τους Εναγόμενους 2 και 3.
Οι Εναγόμενοι 2 και 3 επίσης από τη μια προβάλλουν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με το μεταλλικό γκαράζ, τα καλώδια, τους φανοστάτες και τους θάμνους λέγοντας ότι τα τοποθέτησαν οι προκάτοχοι τους αφήνοντας να νοηθεί ότι δεν πράττουν οι ίδιοι κάτι εις βάρος της ιδιοκτησίας των Εναγόντων και από την άλλη υποστηρίζουν ότι έχουν πρόσβαση από το εφαπτόμενο σύνορο εννοώντας τον χωματόδρομο.
Βασικά διαφαίνεται πως η ουσιαστική διαφορά στην υπόθεση είναι ο συγκεκριμένος χωματόδρομος λόγω της χρήσης του ως πρόσβασης στην τρίτη κατοικία και είναι σαφές επίσης πως αυτή τη χρήση υποστηρίζουν με τα λόγια και τις πράξεις τους και η Εναγόμενη 1 με το σύζυγο της - Μ.Υ.2. Αυτός είναι και ο λόγος που η Εναγόμενη 1 εμφανίστηκε και υπερασπίστηκε την αγωγή - ίσως πιο έντονα και από τους υπόλοιπους. Διότι αν δεν είχε πρόβλημα θα μπορούσε να το καταγράψει πολύ απλά στην έκδοση ενός τελικού διατάγματος.
..........................................................................................................
Εξετάζοντας τα πράγματα από την αρχή θα πρέπει να λεχθεί πως οι Εναγόμενοι ως εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτες στο τεμ. 4x0 διαδέχθηκαν όλοι από κοινού τους προκατόχους τους στην υφιστάμενη κατάσταση στην οποίαν όχι μόνο συνέχισαν, αλλά την υποστηρίζουν και την προωθούν μέχρι σήμερα. Ακόμα και αν υπήρχε οποιαδήποτε δικαιολογία ή άλλη εντύπωση, αυτή σίγουρα θα έπαυσε και είναι εντελώς ανυπόστατη μετά την οριοθέτηση και την επίλυση της συνοριακής διαφοράς το 2006. Αντί του τερματισμού της κατάστασης αυτής όμως, όλοι οι Εναγόμενοι συνέχισαν και μετά το 2006 να διεκδικούν τη συγκεκριμένη λωρίδα γης και να παρεμποδίζουν τους Ενάγοντες στην κατοχή του ακινήτου τους παρεμβαίνοντας με διάφορους τρόπους.
Καταρχάς υπάρχει η σαφής και αναντίλεκτη θέση του Ενάγοντος 1 ότι όλοι οι Εναγόμενοι περνούσαν από τον χωματόδρομο μέχρι την αγωγή και το ενδιάμεσο διάταγμα εναντίον της Εναγόμενης 1 οπότε αυτή σταμάτησε να το πράττει, ενώ οι Εναγόμενοι 2 και 3 συνεχίζουν ακόμα να περνούν. Η Εναγόμενη 2 ήταν σαφής πως διεκδικεί αυτό το δικαίωμα να περνά και δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι προτίθεται να σταματήσει. Το γεγονός ότι η Εναγόμενη 1 έπαυσε να το πράττει μόνο μετά την έκδοση του ενδιάμεσου απαγορευτικού διατάγματος, σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις αυτής και του Μ.Υ.2 ο οποίος παρεμβαίνει διεκδικητικά σε όποιο επεισόδιο και όποια υπηρεσία ή αξιωματούχο μπορεί, καταδεικνύουν πως και αυτοί θα συνεχίσουν τη χρήση του χωματόδρομου εκτός και αν εμποδιστούν όλοι με διάταγμα δικαστηρίου.
Το ίδιο καταδεικνύουν και οι παρεμβάσεις όλων των Εναγόμενων εντός του κτήματος των Εναγόντων ή οι ενέργειες τους προς αποτροπή και ματαίωση οποιασδήποτε εργασίας προσπαθήσουν να εκτελέσουν οι Ενάγοντες στο τεμάχιο τους όπως π.χ. ήταν οι προσπάθειες καθαρισμού του ή ανέγερσης περιτοιχίσματος.
Τέλος η ύπαρξη των προαναφερθέντων αντικειμένων εντός του τεμ. 4x9 συνιστά το τρίτο είδος επέμβασης στο κτήμα των Εναγόντων, η οποία επίσης σίγουρα δεν μπορεί να αρθεί χωρίς την έκδοση σχετικού διατάγματος. Δεν θα συμφωνήσω όμως με την εισήγηση της Εναγομένης 1 ότι δεν την αφορούν αυτά τα αντικείμενα επειδή - ως ισχυρίζεται - «κανένα από τα κτίρια, κατασκευές, ηλεκτρικά, φράκτες και στύλλους δεν είναι στο μέρος του ακινήτου το οποίο η ίδια κατέχει...». Ως συνιδιοκτήτρια εξ αδιαιρέτου παραμένει και αυτή κάτοχος ολόκληρου του τεμ. 4x0 (υπ. Κάκουλλου, ανωτέρω) και ιδιαίτερα εφόσον πρόκειται για κατάσταση που δημιούργησαν οι προκάτοχοι τους θεωρώ ότι ευθύνεται και η ίδια για την επέμβαση που δημιουργείται από το δικό τους κτήμα, ιδιαίτερα ενόψει του ότι ουδέποτε διαχώρισε τη θέση της.»
Σ' ό,τι αφορά ειδικά στην εφεσείουσα/εναγόμενη 1 το Δικαστήριο την τοποθετεί στα πλείστα επεισόδια μεταξύ των διαδίκων κατά τα οποία αμφισβητούντο από πλευράς εφεσειόντων η ιδιοκτησία και το δικαίωμα κατοχής των εφεσιβλήτων, επί της διαφιλονικούμενης έκτασης. Μάλιστα σε μια περίπτωση, αρχές Μαΐου του 2008, στάθηκε μπροστά από τον εκσκαφέα, που διεξήγαγε εργασίες εντός του 4x9 για λογαριασμό των εφεσιβλήτων προς το σκοπό να τους εμποδίσει να ανεγείρουν περιτοίχισμα στο σύνορο του τεμαχίου τους με το 4x0. Αυτά μαρτύρησε ο ενάγων 2/εφεσίβλητος που ήταν ο ΜΕ3. Παρόντες στο επεισόδιο ήταν επίσης και οι άλλοι εφεσείοντες όπως και η μητέρα τους. Το Δικαστήριο σημειώνει στην απόφαση του την αναφορά του εφεσίβλητου/ενάγοντα 1 στη μαρτυρία του ότι όλοι οι εφεσείοντες χρησιμοποιούσαν το χωματόδρομο περνώντας από αυτόν μέχρι την έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος εναντίον της εναγόμενης 1 στα πλαίσια της Αγωγής. Σύμφωνα επίσης με τη μαρτυρία του ΜΕ3 (ενάγοντα 2) οι εφεσείοντες/εναγόμενοι 2 και 3 χρησιμοποιούν το χωματόδρομο τόσο πεζοί όσο και με το αυτοκίνητο τους, το οποίο σταθμεύουν στο μεταλλικό γκαράζ που εν μέρει επεμβαίνει στο τεμάχιο 4x9, γιατί η κατοικία τους δεν έχει πρόσβαση στο δημόσιο δρόμο εφόσον η εναγόμενη 1 είχε τοποθετήσει κατασκευασμένες μπάρες που εμπόδιζαν τη διέλευση. Ήταν σαφής στη μαρτυρία του ο ΜΕ3, ότι δεν γνώριζε ποιος έκτισε το γκαράζ αυτό προσθέτοντας όμως ότι το χρησιμοποιούν οι Εναγόμενοι 2 και 3 για το αυτοκίνητο τους. Ο ενάγοντας 2 επίσης αποδίδει στην εφεσείουσα/εναγόμενη 1 να μην επιτρέπει στους εφεσίβλητους να χρησιμοποιούν τον χωμάτινο δρόμο με τη συμπεριφορά και τις παρεμβάσεις της.
Σημειώνεται ότι ενώ για το χωματόδρομο και το μεταλλικό γκαράζ εντοπίζεται μαρτυρία που δικαιολογούσε τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς το ότι η χρήση τους από πλευράς εφεσειόντων συνιστούσε επέμβαση επί του ακινήτου 4x9, από αναδρομή μας στα πρακτικά δεν εντοπίζουμε καμιά μαρτυρία ως προς τη σχέση των εφεσιβλήτων με τα υπόλοιπα αντικείμενα και φυτά, εκτός του ότι απλά βρίσκονται εντός του χωματόδρομου. Παραμένει άγνωστο το πρόσωπο που τοποθέτησε τα φωτιστικά ή φύτεψε τις καλλιτρίδες εντός του χωματόδρομου ή ποιοι τα χρησιμοποιούν. Ούτε ο ΜΕ3 ούτε ο αδελφός του (ΜΕ4) ήταν σε θέση να τοποθετηθούν με σαφήνεια για το θέμα αυτό. Σ' όσον αφορά τα φωτιστικά και τα καλώδια ο ΜΕ4 ήταν κατηγορηματικός ότι από την ΑΗΚ τους αναφέρθηκε ότι ανήκαν σε ιδιώτες και δεν ήταν περιουσία δική της.
Ενόψει απουσίας οποιασδήποτε θετικής μαρτυρίας ότι τα φυτά, καλώδια και φωτιστικά τοποθετήθηκαν από τους εφεσείοντες ή έστω ότι αυτοί τα χρησιμοποιούν, το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ως προς το τρίτο είδος επέμβασης, που διενεργείτο και διενεργείται από πλευράς εφεσειόντων, παρέμεινε μετέωρο εξού και χρειάζεται η παρέμβαση μας. Η διαπίστωση αυτή του Δικαστηρίου ήταν η βάση για την έκδοση του διατάγματος Δ της απόφασης του. Το διάταγμα αυτό αναφέρεται στη μετακίνηση των διαφόρων αντικειμένων και φυτών περιλαμβανομένου όμως και του μέρους του μεταλλικού γκαράζ για το οποίο δόθηκε μαρτυρία από το ΜΕ3 ότι το χρησιμοποιούν οι εφεσείοντες 2 και 3 για το αυτοκίνητο τους, όχι όμως η Εναγόμενη 1. Καμιά μαρτυρία δεν έχει προσκομιστεί που να συνδέει την τελευταία με το γκαράζ αυτό. Σημειώνεται ότι αφ' ης στιγμής τα φυτά, καλώδια και φωτιστικά βρίσκονται εντός του χωματόδρομου, οι εφεσίβλητοι διατηρούν το δικαίωμα μετακίνησης τους.
Από την προσκομισθείσα μαρτυρία και τα ευρήματα το θέμα της συνοριακής διαφοράς έληξε με την απόφαση του Διευθυντή του Τμήματος Κτηματολογίου και Χωρομετρίας. Η προηγούμενη επίλυση αποτελούσε προϋπόθεση για την προώθηση δικαστικών μέτρων για παράνομη επέμβαση (βλ. Τασούλα Αυγουστή κ.ά. ν. Μαρίας Σπυρίδου Πολ. Εφ. 114/2012, ημερ. 24/4/2018).
Σ' όσον αφορά το λόγο έφεσης 3 και στις δύο εφέσεις που αναφέρεται σε κατ' ισχυρισμόν ανάρμοστη και επιθετική συμπεριφορά από πλευράς του πρωτόδικου Δικαστηρίου, δεν αναπτύχθηκε στα περιγράμματα αγόρευσης των δικηγόρων των εφεσειόντων αλλ' ούτε και προφορικά κατά την ακρόαση, γι' αυτό και θεωρούμε ότι έχει εγκαταλειφθεί.
Παρέμεινε να εξεταστεί ο λόγος έφεσης 5 και στις δύο εφέσεις που αναφέρεται στην κατ' ισχυρισμό λανθασμένη διαταγή καταβολής των εξόδων της Αγωγής υπέρ των εφεσιβλήτων/εναγόντων.
Ήταν εισήγηση από πλευράς εφεσειόντων ότι ενόψει επιδίκασης προς όφελος των εφεσιβλήτων μόνο ονομαστικών αποζημιώσεων, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν θα έπρεπε να επιδικάσει καθόλου έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων. Αντίθετα θα έπρεπε να τους καταδικάσει στην πληρωμή των εξόδων των εφεσειόντων.
Παραθέτουμε το απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση που αναφέρεται στο θέμα των εξόδων της Αγωγής ώστε να διαφανεί το σκεπτικό του Δικαστηρίου που το οδήγησε στην επιδίκαση των εξόδων των εφεσιβλήτων και μάλιστα στην κλίμακα €500 - 2.000 ενώ η κλίμακα της Αγωγής ήταν €10.000 - 50.000:
«΄Εξοδα
Κρίνω πως δεν τίθεται θέμα αποστέρησης των εξόδων από τους Ενάγοντες δεδομένου ότι έχουν επιτύχει και στην έκδοση σχετικών διαταγμάτων, τα οποία ήταν και η βασική αξίωση τους. Θα πρέπει όμως να παρατηρήσω πως η υπάρχουσα μαρτυρία δεν δικαιολογεί την απόδοση εξόδων στην κλίμακα €10.000 - €50.000, αφού η αξία της επίδικης διαφιλονικούμενης λωρίδας στην οποίαν γίνεται η επέμβαση φαίνεται να είναι μικρότερη. Το εμβαδόν της λωρίδας αυτής με βάση τις σημειώσεις στο Σχεδιάγραμμα του Τεκμηρίου 6 δεν υπερβαίνει τα 359,15 τ.μ. (65,3 χ 5,5 μ.) και αυτή η έκταση είναι λίγο μικρότερη από το 1/5 του τεμ. 4x9. Το όλον τεμ. 4x9 έχει βάσει του Τεκμ. 1 συνολική αγοραία αξία €5.980,11 και κατά συνέπειαν ελλείψει άλλης μαρτυρίας η αξία της λωρίδας που κατακρατείται κυμαίνεται περί τα €1.220 (5.980,11 : 4,9). Ως εκ τούτου τα έξοδα των Εναγόντων θα είναι στην ανάλογη κλίμακα.»
Στην υπό κρίση περίπτωση οι εφεσίβλητοι δικαιώθηκαν πρωτόδικα και με την παρούσα έφεση ως προς το ζήτημα της παράνομης επέμβασης, εξού και τα διατάγματα προς άρση της επέμβασης. Η επέμβαση επί του χωματόδρομου εντός του ακινήτου 4x9 εξακολουθεί να υφίσταται. Συνεπώς δεν συμφωνούμε με την εισήγηση της δικηγόρου της εφεσείουσας στην έφεση αρ. 434/2012 ότι επιδικάστηκαν μόνο ονομαστικές αποζημιώσεις. Ήταν στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου η επιδίκαση εξόδων στους εφεσίβλητους. (βλ. Παπακόκκινου κ.ά. ν. Κυριακίδη (2010) 1 (Β) Α.Α.Δ, 789 και Ελενοδώρου ν. Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας Πολιτική Έφ. 174/2013, ημερ. 8/5/2019), ECLI:CY:AD:2019:A171.
Ενόψει των πιο πάνω σ' ότι αφορά στην διαταγή του Δικαστηρίου της επιδίκασης εξόδων υπέρ των εφεσιβλήτων δεν κρίνουμε οτιδήποτε το μεμπτόν.
Η εφεσείουσα στην Έφεση 434/2012 προσβάλλει επίσης και τη διαταγή του Δικαστηρίου ως προς την κλίμακα στη βάση της οποίας θα πρέπει να υπολογιστούν τα έξοδα. Παραπονείται ότι η επιλογή της κλίμακας €500 - 2.000 από το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν αυθαίρετη εφόσον παραλείπεται η αναφορά στην Έκθεση Απαίτησης της αξίας της περιουσίας επί της οποίας διαπράττεται η παράνομη επέμβαση.
Σύμφωνα με τη Δ.2 θ.10 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών σε Αγωγές για παράνομη επέμβαση η οπισθογράφηση στο Κλητήριο Ένταλμα θα πρέπει να εκθέτει την αξία του μέρους της περιουσίας που γίνεται η επέμβαση.
Από αναδρομή μας στο Κλητήριο Ένταλμα (Ο.2 r.1) η μοναδική αναφορά σ' όσον αφορά το υπό εξέταση θέμα εντοπίζεται στο τέλος της Οπισθογράφησης Απαίτησης «ΕΠΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ: €10.000 - €50.000»
Σημειώνεται ότι κανένα δικονομικό μέτρο δεν έλαβαν οι εφεσείοντες πρωτόδικα σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας, προς αμφισβήτηση της εγκυρότητας του Κλητηρίου Εντάλματος, λόγω παράλειψης αναγραφής στο Κλητήριο της αξίας της περιουσίας επί της οποίας διενεργείται η επέμβαση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ορθό να μην επιδικάσει έξοδα στην κλίμακα €10.000 - €50.000 που καταγράφεται στο Κλητήριο ως η αξία του επίδικου θέματος αλλά σε μικρότερη κλίμακα στη βάση δηλ. της αξίας της διαφιλονικούμενης λωρίδας γης, όπως εξάγετο από τον τίτλο ιδιοκτησίας του ακινήτου 4x9 επί της οποίας διενεργείτο η επέμβαση, μείωση που ασφαλώς ήταν προς όφελος των εφεσειόντων. Κρίνουμε την προσέγγιση αυτή του Δικαστηρίου στη βάση του σκεπτικού του που αναφέραμε ανωτέρω, ότι δεν ενέχει οτιδήποτε το μεμπτόν.
Ενόψει όλων των πιο πάνω οι εφέσεις επιτυγχάνουν μερικώς.
Έφεση 434/2012
Η πρωτόδικη απόφαση τροποποιείται σε σχέση με την εφεσείουσα/εναγομένη 1 με τη διαγραφή του Διατάγματος της παραγράφου Δ της απόφασης.
Έφεση 444/2012
Η πρωτόδικη απόφαση τροποποιείται σε σχέση με τους εφεσείοντες/εναγομένους 2 και 3 με τη διαγραφή των υποπαραγράφων (i)(ii)(iv) και (v) του Διατάγματος της παραγράφου Δ της απόφασης.
Το υπόλοιπο μέρος της πρωτόδικης απόφασης επικυρώνεται όπως και η διαταγή σ' όσον αφορά τα πρωτόδικα έξοδα.
Οι εφεσείοντες καταδικάζονται στην πληρωμή προς τους εφεσίβλητους των εξόδων της έφεσης που τα περιορίζουμε στο ποσό των €2000, ενόψει της μερικής επιτυχίας των εφέσεων.
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/Α.Λ.Ο.