|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2019:D37
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΝΑΥΤΟΔΙΚΕΙΟΥ
Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 12/2013
11 Φεβρουαρίου 2019
[Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.]
ΜΕΤΑΞΥ:
ISLAND OIL LTD, από τη Λεμεσό
Ενάγουσας
ΚΑΙ
ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ «VΥSOKOGORSK», που βρίσκεται στο Λιμάνι Λεμεσού
Εναγόμενου
--------------
Αίτηση για καθορισμό προτεραιοτήτων ημερομηνίας 2.2.2018
-------------
Γιάννης Παπαπέτρου με Κλεάνθη Κλεάνθους για Μοντάνιο και Μοντάνιο ΔΕΠΕ, για τους ενάγοντες-αιτητές.
Για τους καθ΄ων η αίτηση 1: καμία εμφάνιση. Έχει γίνει επίδοση.
Δέσποινα Ζένιου (κα) για Ερμή Στυλιανίδη ΔΕΠΕ, για τους καθ΄ων η αίτηση 2, 3, 4, 5 και 6-ενάγοντες στις 36/2014, 37/2014, 38/2014, 39/2014, 27/2013.
Κυριακή Βενιζέλου (κα) για LG Zamparta LLC, για τους καθ΄ων η αίτηση 7-ενάγοντες στην 32/2013.
Αργυρώ Αγκαστινιώτη (κα) για Ηλία Νεοκλέους, για τους καθ΄ων η αίτηση 8-ενάγοντες στην 37/2013.
Χριστιάνα Θεοφίλου (κα), για τους καθ΄ων η αίτηση 9, 10, 11-ενάγοντες στις 31/2013, 4/2014, 30/2013.
Αντωνία Λοφίτου (κα), για τους καθ΄ων η αίτηση 12-ενάγοντες στην 3/2014.
Γιάννης Παπαπέτρου με Κλεάνθη Κλεάνθους για Μοντάνιο και Μοντάνιο ΔΕΠΕ, για τους καθ΄ων η αίτηση 13 και 14-ενάγοντες στις 9/2015 και 2/2016:
-------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Το πλοίο Vysokogorsk («το Πλοίο») πωλήθηκε, εκκρεμουσών σειράς αγωγών εναντίον του, δυνάμει διατάγματος του Δικαστηρίου που εξασφάλισαν οι ενάγοντες στην υπό τον άνω αριθμό και τίτλο αγωγή. Στο μεταξύ εκδόθηκε αριθμός αποφάσεων εναντίον του Πλοίου και του εκπλειστηριάσματος (12/2013, 27/2013, 30/2013, 31/2013, 32/2013, 37/2013, 3/2014, 4/2014, 36/2014, 37/2014, 38/2014, 39/2014, 9/2015, 2/2016). Το εκπλειστηρίασμα δεν επαρκεί για να εξοφληθούν όλες οι απαιτήσεις. Γι΄αυτό οι εν λόγω ενάγοντες, εξ αποφάσεως πλέον πιστωτές, καταχώρισαν την παρούσα αίτηση με την οποία ζητούν να καθοριστεί η προτεραιότητα διανομής του εκπλειστηριάσματος μεταξύ των εξ αποφάσεων πιστωτών.
Έχει διαμορφωθεί κανόνας που καθορίζει τέτοια προτεραιότητα από την οποία τα δικαστήρια διατηρούν ευχέρεια να αποκλίνουν για λόγους επιείκειας (on equitable grounds). Σύμφωνα με τον κανόνα αυτό προηγούνται τα έξοδα και δικαιώματα του Αξιωματικού Ναυτοδικείου σε σχέση με τη σύλληψη φύλαξη και συντήρηση του πλοίου και άλλα συναφή έξοδα, τα οποία έχουν εν προκειμένω πληρωθεί. Έχουν πληρωθεί επίσης οι πιστωτές οι οποίοι διατηρούσαν ναυτικό δικαίωμα επίσχεσης επί του Πλοίου (maritime lien) οι οποίοι επίσης προηγούνται.
Από τις απαιτήσεις που παραμένουν προηγείται η απαίτηση για τα δικηγορικά έξοδα σε σχέση με τη σύλληψη και πώληση του πλοίου τα οποία καλύπτουν τα έξοδα της σύλληψης μέχρι και τα έξοδα εκτίμησης και πώλησης του πλοίου. Διευκρινίζεται ότι η προτεραιότητα δεν αφορά τα έξοδα της αγωγής τα οποία δεν διενεργούνται για το κοινό συμφέρον αλλά προς όφελος του συγκεκριμένου ενάγοντα. Τα έξοδα της αγωγής έχουν την ίδια προτεραιότητα όπως η ουσιαστική απαίτηση από την οποία προκύπτουν (Admiralty Jurisdiction and Practice, Fifth Edition, Nigel Meeson and John A. Kimbell, paras 6.34 και 6.78).
Ακολουθούν οι απαιτήσεις που ήταν το αποτέλεσμα αγωγών in rem, ενώ τελευταίοι στη σειρά κατατάσσονται οι in personam πιστωτές των ιδιοκτητών του πλοίου.
Ηγέρθησαν από άλλους πιστωτές που καταχώρισαν ενστάσεις διάφορα ζητήματα.
Οι Marcegaglia Spa, εξ αποφάσεως πιστωτές στην Αγωγή 31/2013, έθεσαν τον ισχυρισμό ότι οι εξ αποφάσεως πιστωτές στην Αγωγή 38/14, Brouns Maritime Ltd, οι οποίοι εξασφάλισαν ερήμην απόφαση αναφορικά με παροχή υπηρεσιών διαχείρισης του πλοίου, δεν ήταν όντως διαχειριστές, αλλά κατά πάντα ουσιώδη χρόνο ήταν οι κατ΄ουσίαν ιδιοκτήτες του πλοίου (beneficial owners). Εισηγήθηκαν ότι τούτο έχει συνέπειες στο υπό συζήτηση θέμα. Στο τέλος όμως και με όσα τέθηκαν μετά (μεταγενέστερη ανάρτηση στο Lloyd's List Intelligence), η ευπαίδευτη δικηγόρος της Marcegaglia ανέφερε ότι αποδεδειγμένα οι Brouns δεν ήταν ποτέ κατ΄ουσίαν ιδιοκτήτες του Πλοίου. Μια αίτηση δε που η Marcegaglia είχε καταχωρίσει για παραμερισμό της απόφασης στην 38/2014 απεσύρθη «άνευ βλάβης». Συνεπώς, θεωρώ ότι η Marcegaglia απέσυρε το ζήτημα αυτό για τους σκοπούς της παρούσας αίτησης για τους οποίους η ύπαρξη της απόφασης 38/14 είναι δεδομένη.
Περαιτέρω η Marcegaglia ήγειρε ζήτημα και σε σχέση με την απαίτηση στην αγωγή 39/2014 προβάλλοντας ότι οι ενάγοντες δεν ήταν μέλη του πληρώματος όπως ισχυρίστηκαν. Αλλά δεν τίθεται ζήτημα κατάταξης της απαίτησης αυτής εφόσον στο μεταξύ δηλώθηκε εκ μέρους των εναγόντων ότι δεν διεκδικούν και δεν αξιώνουν οποιοδήποτε ποσό από το εκπλειστηρίασμα.
Τέλος, η Marcegaglia προέβαλε ότι μετά την πώληση του Πλοίου αυτό έπαυσε να υφίσταται ως αντικείμενο (res) και δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να ασκηθεί η δικαιοδοσία του Ναυτοδικείου in rem εναντίον του Πλοίου σύμφωνα με το άρθρο 3(4) του Administration of Justice Act, 1956. Συνεπώς, συνεχίζει η εισήγηση, όλες οι αποφάσεις που προέκυψαν από τις αγωγές οι οποίες καταχωρίστηκαν μετά την πώληση του πλοίου δεν είναι in rem και θα πρέπει να έπονται, δοθέντος ότι προηγούνται οι απαιτήσεις in rem.
Εν προκειμένω όμως, δεν έχει μεταβληθεί η φύση των απαιτήσεων ως in rem. Ο σκοπός τέτοιας εκποίησης είναι πρακτικός και αφορά την προστασία του πλοίου από τη φθορά και την αποφυγή των εξόδων για τη φύλαξη και τη συντήρηση του. Διαφορά αναγνωρίζεται όταν πρόκειται για απόφαση εκ συμφώνου, εφόσον εάν η απαίτηση δεν αποδειχθεί με προσαγωγή μαρτυρίας, δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση για αίτηση καθορισμού προτεραιότητας (Δημητρίου κ.α. ν. του ΠΛΟΙΟΥ SS SAPPHIRE SEAS (Αρ. 1) (2000) 1 ΑΑΔ 1680). Αυτή είναι εν προκειμένω η περίπτωση των αγωγών 30/2013 και 32/2013.
Τέθηκε και θέμα καθυστέρησης στην καταχώριση των αγωγών μετά την πώληση. Αναγνωρίζεται πράγματι ευχέρεια στο δικαστήριο να αποστερήσει πιστωτή από την προτεραιότητά του επί των αρχών της επιείκειας λόγω «ασυνείδητης» (unconscionable) συμπεριφοράς ή υπερβολικά μεγάλης καθυστέρησης στην προώθηση της απαίτησής του (βλ. Admiralty Jurisdiction, ανωτ. παρ. 677). Υπό τις περιστάσεις δεν θεωρώ ότι υπήρξε καθυστέρηση τέτοια ώστε εκ τούτου και μόνο να πρέπει να διαφοροποιηθούν εις βάρος των αντιστοίχων εναγόντων τα πράγματα.
Πέραν των πιο πάνω ενστάσεων της Marcegaglia, ένσταση καταχώρισε και η Brouns η οποία όμως στην πραγματικότητα αποτελούσε ένσταση στην ένσταση της Marcegaglia και ειδικά στον αρχικό ισχυρισμό της τελευταίας ότι οι Brouns ήταν οι ουσιώδεις ιδιοκτήτες του Πλοίου και στον περαιτέρω ισχυρισμό της ότι μετά την πώληση του πλοίου οι απαιτήσεις δεν είναι in rem.
Όμως, στην τελική αγόρευση εκ μέρους των Brouns άλλο είναι το ζήτημα που τέθηκε. Τέθηκε ζήτημα σε σχέση με την αγωγή 2/2016. Η αγωγή εκείνη αφορούσε σε προμήθεια καυσίμων, όχι στο ίδιο το εναγόμενο Πλοίο, αλλά στο κατ΄ ισχυρισμόν «αδελφό πλοίο» SHATROVA. Σε ένορκη δήλωση που καταχωρίστηκε προς απόδειξη της αγωγής 2/2016, προβλήθηκε ο ισχυρισμός των εκεί εναγόντων Island Petroleum Ltd ότι καθ΄ όλο τον ουσιώδη χρόνο, τόσο το εναγόμενο Πλοίο, όσο και το SHATROVA ανήκαν ουσιαστικά (beneficially owned) ως προς όλα τα μερίδια στην εταιρεία Brouns.
Στην τελική αγόρευση ο δικηγόρος της Brouns οικοδομώντας ακριβώς επί του ισχυρισμού περί αδελφού πλοίου εισηγήθηκε ότι δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι η απαίτηση των εναγόντων στην 2/2016 πρέπει να έχει την ίδια προτεραιότητα με τις υπόλοιπες αποφάσεις, εφόσον η προμήθεια καυσίμων δεν έγινε στο ίδιο το εναγόμενο Πλοίο αλλά σε αδελφό πλοίο. Η θέση αυτή έρχεται σε αντίθεση και με αίτηση για παραμερισμό της απόφασης στη 2/2016 που καταχώρισε η Brouns προβάλλοντας ότι δεν ήταν οι κατ΄ουσίαν ιδιοκτήτες του Πλοίου κατά τον ουσιώδη χρόνο. Δεν παύει όμως να είναι η τελική θέση της Brouns στα πλαίσια της υπό εκδίκαση τώρα αίτησης και είναι αυτή η θέση που πρέπει τώρα να κριθεί, με δεδομένη την απόφαση στη 2/2016.
Ως προς το ζήτημα αυτό ο ευπαίδευτος δικηγόρος της Brouns παρέπεμψε στην υπόθεση The "Leoborg" (No 2) [1964] 1 Lloyd's Law Reports 380, στην οποία η απαίτηση ναυτικού για το μισθό του επειδή δεν αφορούσε μισθούς στο εναγόμενο πλοίο αλλά σε αδελφό πλοίο δεν έλαβε προτεραιότητα ως αξίωση με ναυτικό προνόμιο επίσχεσης του πλοίου (maritime lien). Κατ΄ αναλογία, κατέληξε το επιχείρημα, η αξίωση στην αγωγή 2/2016 η οποία έφερε νομικό προνόμιο επίσχεσης (statutory lien) θα πρέπει να λάβει υποδεέστερη προτεραιότητα ακολουθώντας όλες τις υπόλοιπες αποφάσεις με νομικό προνόμιο επίσχεσης.
Θεωρώ ότι η εν λόγω υπόθεση περιορίζεται στις απαιτήσεις που κανονικά θα μπορούσαν να έχουν από τη φύση τους ναυτικό προνόμιο επίσχεσης αλλά όταν αφορούν αδελφό πλοίο τότε κατατάσσονται στη χαμηλότερη προτεραιότητα (βλ. Admiralty Jurisdiction, ανωτ., στην παράγραφο 6.39). Ως ζήτημα δικαιοδοσίας, η παροχή υπηρεσιών σε άλλο πλοίο του ιδίου ιδιοκτήτη υπό την έννοια των «goods or materials supplied to a ship for her operation or maintenance» (βλ. s. 1(1)(m) του Administration of Justice Act, 1956) εξετάστηκε από το House of Lords στην υπόθεση The River Rima [1988] 1 W.L.R. 758 υπό την αντίστοιχη πρόνοια του Supreme Court Act 1981 (s. 20(2)(m)). Εν προκειμένω η απόφαση στη 2/2016 είναι για τους σκοπούς της παρούσας αίτησης δεδομένη.
Εν πάση όμως περιπτώσει δεν μπορώ να παραβλέψω ότι εκκρεμεί αίτηση για παραμερισμό της απόφασης στην 2/2016. Χωρίς να προδικάζεται οτιδήποτε σε σχέση με την αίτηση αυτή θεωρώ πρακτικό και δίκαιο όπως το ποσό που θα αναλογήσει μετά από την in pari passu διανομή του εκπλειστηριάσματος στους εξ αποφάσεως πιστωτές στην υπόθεση εκείνη, να μην τους αποδοθεί μέχρι την απόφαση στην εν λόγω αίτηση παραμερισμού. Εάν η απόφαση παραμεριστεί δεν θα έχουν δικαίωμα στη διανομή και το ποσό θα κατανεμηθεί in pari passu στους υπόλοιπους εξ αποφάσεως πιστωτές.
Ως εκ των άνω:
1. Εξαιρούνται της κατάταξης και της οποιασδήποτε προτεραιότητας οι αποφάσεις στις αγωγές 30/2013, 32/2013 και 39/2014.
2. Κατά προτεραιότητα να πληρωθούν τα έξοδα των εναγόντων στην Αγωγή Ναυτοδικείου αρ. 12/2013, που σχετίζονται με τη σύλληψη και εκποίηση του Πλοίου όπως και τα έξοδα της παρούσας αίτησης όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
3. Ακολουθούν in pari passu οι αγωγές 12/2013, 27/2013, 31/2013, 37/2013, 3/2014, 4/2014, 36/2014, 37/2014, 38/2014, 9/2015 και 2/2016. Για τη 2/2016 ισχύει η επιφύλαξη που τέθηκε ανωτέρω.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.