|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:D511
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 141/18
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.]
23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, KAI TA ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ)
ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤOY xxx ΦΥΡΙΛΛΑ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ/Η MANDAMUS
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ THN EX-TEMPORE ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 22.8.2018 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ (ΕΝΤΙΜΟΥ ΔΙΚΑΣΤΟΥ Κ. Ν.Α.Π. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ) ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ 23560/2015 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΑΙΤΗΣΗΣ ΙΔΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΕΞΟΔΩΝ ΣΕ ΑΘΩΩΘΕΝΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 169 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΝΟΜΟΥ (ΚΕΦ. 155)
---------------------------------
Μονομερής Αίτηση ημερ. 13.11.2018
Ο Αιτητής εμφανίζεται προσωπικά
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex-Tempore)
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ. Στις 25.10.18 απέρριψα αίτηση του Αιτητή για άδεια, για καταχώρηση αίτησης δια κλήσεως για έκδοση προνομιακού Εντάλματος, Certiorari και/ή Mandamus.
Ο Αιτητής με την υπό εξέταση Αίτηση του, αιτείται αδείας του Δικαστηρίου για παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης, εναντίον της πιο πάνω απόφασης, κατά μια ημέρα από την έκδοση του διατάγματος. Ως δικαιολογία, της μη έγκαιρης καταχώρησης της Έφεσης εντός της προθεσμίας που προβλέπεται για το σκοπό αυτό, προβάλλει το χρόνο που χρειάστηκε για να αποφασίσει και ετοιμάσει την έφεση και την ασθένεια του την τελευταία ημέρα της προθεσμίας για καταχώρηση της Έφεσης. Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη ότι η αίτηση κατεχωρήθη εκτός του χρόνου της προθεσμίας, δικαιολογεί και τον περαιτέρω χρόνο με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Σήμερα ενώπιο μου ο Αιτητής υποστήριξε την αίτηση του επί τη βάσει βασικά, εκτός των όσων αναφέρονται στην Αίτηση του, ότι ένας ενεργός πολίτης πρέπει να υποστηρίζει το δικαίωμα του παρόλο που στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης όπως ο ίδιος ανέφερε αναγνωρίζει ότι η πιθανότητα επιτυχίας στην Έφεση του είναι μηδαμινή.
Η Αίτηση στηρίζεται στην Δ.35 θ.2 και 57(2) που παρέχουν εξουσία στο Δικαστήριο να παρατείνει τις διάφορες προθεσμίες που προβλέπονται είτε σε Κανονισμό είτε σε νόμο.
Το θέμα παράτασης του χρόνου έχει απασχολήσει το Ανώτατο Δικαστήριο σε ουκ ολίγες υποθέσεις.
Στην υπόθεση DeLuxe Terraro Tiles Marbles Ltd. ν. Εργοληπτικής Εταιρείας «Νέμεσις Λτδ.» (1989) 1 Α.Α.Δ. 658, αναλύονται εναργώς οι αρχές που διέπουν το θέμα υπό εξέταση. Σχετικά αναφέρονται:
"H αίτηση εδράζεται πάνω στους Κανόνες Πολιτικής Δικονομίας Δ.35, θ.2, και Δ.57, θ.2. Η διακριτική εξουσία που παρέχουν στο Δικαστήριο οι πιο πάνω Διατάξεις δεν υπόκειται σε οποιοδήποτε προκαθορισμένο περιορισμό και η άσκηση της υπέρ ή κατά του αιτητή εξαρτάται αποκλειστικά από τα ιδιαίτερα περιστασιακά και δεδομένα της κάθε υπόθεσης: Ειρήνη Κώστα Χατζημιχαήλ ν. Μαρίας Καράμιχαηλ και Άλλων (1967) 1 Α.Α.Δ. 61, και The Turkish Co-Operative Carob Marketing Society Ltd. v. Lutfi Kiamil and Another (1973) Α.Α.Δ. 1. Παρά ταύτα, την προσέγγιση του Δικαστηρίου στην άσκηση της υπό εξέταση εξουσίας του χαρακτηρίζει πάντοτε η συμμόρφωση με ορισμένες αρχές που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί ανάμεσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχει η αρχή του σεβασμού των χρονικών προθεσμιών που καθόρισε ο Νομοθέτης για την άσκηση του δικαιώματος εφέσεως και ότι με φειδώ και σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις οι προθεσμίες αυτές θα πρέπει να παρατείνονται. Και τούτο γιατί οποτεδήποτε οι προθεσμίες αυτές παρατείνονται επηρεάζονται το δημόσιο συμφέρον και τα δικαιώματα που οι διάδικοι έχουν στον τερματισμό των δικαστικών διαδικασιών και στο τελεσίδικο των δικαστικών αποφάσεων μέσα στις καθορισμένες για όλους προθεσμίες. Λαμβανομένων αυτών υπόψη επιβάλλεται η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου να ασκείται υπέρ του αιτητή μόνο στις περιπτώσεις που ο τελευταίος ικανοποιεί το Δικαστήριο ότι η αιτούμενη παράταση είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη από τις ειδικές περιστάσεις της συγκεκριμένης περίπτωσης. Η παράταση της προθεσμίας χωρίς αποχρώντα λόγο αποτελεί αυθαίρετη παραβίαση των σχετικών Κανόνων που καθορίζουν τις προθεσμίες και είναι ασυμβίβαστη με την άσκηση από τα Δικαστήρια της σχετικής διακριτικής της εξουσίας κατά τρόπο δικαστικό. Οι πιο πάνω αρχές έχουν καθιερωθεί σε σειρά αποφάσεων συμπεριλαμβανομένων των: Ανδρέα Π. Λοΐζου ν. Παναγιώτη Κοντεάτη (1968) 1 Α.Α.Δ. 291,2) Πολιτική Έφεση Αρ. 7742*, και 3) Αίτηση στην Πολιτική Έφεση 7026. Στις Αγγλικές αποφάσεις Graig v. Phillips [1877] 7 Ch. D. 249, και McC (RD) v. McC (JA) and Another [1971] 2 All E.R. 1097, τονίστηκε ότι ο διάδικος που αιτείται χαλάρωση των προνοιών των Δικαστικών Κανόνων που αφορούν χρονικές προθεσμίες πρέπει να επιδείξει μεγάλη επιμέλεια και όχι αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησής του. Σχετική με περιπτώσεις μακράς καθυστέρησης είναι η υπόθεση W.T. Lamb & Sons v. Rider [1948] 2 All E.R. 402, στην οποία τονίστηκε ότι προϋπόθεση της παράτασης της προθεσμίας είναι η ικανoποιητική εξήγηση της καθυστέρησης στην υποβολή της αίτησης."
Στην παρούσα υπόθεση, λαμβάνω υπόψη ότι η πρωτόδικη απόφαση αποτελείτο από 8 σελίδες συμπεριλαμβανομένου του τίτλου, απασχόλησε μόνο ένα νομικό σημείο, το οποίο έχει εξεταστεί και από το Εφετείο σε άλλες υποθέσεις και συνεπώς η τυχόν δυσκολία για λήψη απόφασης για Έφεση ήταν μηδαμινή. Ο χρόνος της παράτασης από ότι φαίνεται από τα όσα προβάλλει ο ίδιος ο Αιτητής, δεν χρησιμοποιήθηκε επωφελώς και επαρκώς εκτός βεβαίως της τελευταίας ημέρας που ήταν ασθενής.
Έχοντας υπόψη αυτά και έχοντας υπόψη το αντικείμενο της Έφεσης, το οποίο έχει κριθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, δεν εγκρίνω την αίτηση, η οποία και απορρίπτεται.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
/γκ