|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:D465
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 118/18
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.]
25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, KAI TA ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ)
ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤOY XXXXX ΦΥΡΙΛΛΑ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ/Η MANDAMUS
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ THN EX-TEMPORE ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 22.8.2018 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ (ΕΝΤΙΜΟΥ ΔΙΚΑΣΤΟΥ Κ. Ν.Α.Π. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ) ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ 23560/2015 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΑΙΤΗΣΗΣ ΙΔΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΕΞΟΔΩΝ ΣΕ ΑΘΩΩΘΕΝΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 169 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΝΟΜΟΥ (ΚΕΦ. 155)
---------------------------------
Μονομερής Αίτηση ημερ. 5.10.2018
Ο Αιτητής εμφανίζεται προσωπικά
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex-Tempore)
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ Δ. Με την αίτηση του ο Αιτητής ζητά άδεια του Δικαστηρίου για την καταχώρηση αίτησης με κλήση, για την έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari και/ή Mandamus για ακύρωση της απόφασης ημερ. 22.8.2018, που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στην ποινική υπόθεση 23560/15, στα πλαίσια αίτησης ίδιας ημερομηνίας με την οποία απορρίφθηκε αίτημα του για καταβολή εξόδων λόγω αθώωσης του ως κατηγορουμένου, δυνάμει του Άρθρου 169 της Ποινικής Δικονομίας ΚΕΦ. 155 και έκδοση διατάγματος καταβολής εξόδων στον Αιτητή.
Οι λόγοι επί των οποίων βασίζεται το αίτημα για θεραπεία είναι οι ακόλουθοι
"Α. Όπως επιβεβαιώθηκε πρόσφατα στην υπόθεση ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ GOLDER ν. THE UNITED KINGDOM (ΕΔΑΔ) APPLNo.4451/70, Ποινική Αίτηση αρ. 6/2017, 22/3/2017, καμία πρόνοια του Νόμου δεν δίδει αυτοτελές δικαίωμα προς καταχώρηση ποινικής έφεσης για το θέμα των εξόδων συνεπώς ο Αιτητής δεν έχει άλλο ένδικο μέσο για να προσφύγει στην δικαιοσύνη και να αμφισβητήσει την πρωτόδικη απόφαση.
Β. Υπάρχει φανερά εσφαλμένη ερμηνεία και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 169 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου (ΚΕΦ.155) από το Δικαστήριο καθότι λανθασμένα διασυνδέθηκε και συσχετίστηκε το θέμα διερεύνησης της υπόθεσης από την Αστυνομία με το θέμα καταβολής εξόδων σε αθωωθέντα κατηγορούμενο.
Γ. Κατά τη διαδικασία λήψης της απόφασης, το Δικαστήριο προέβηκε σε εύρημα ότι η δίωξη βασικά στηρίχθηκε στην υποψία του μάρτυρα κατηγορίας 2 συνεπώς κατά τη διαδικασία λήψης της απόφασης, το δικαστήριο δεν είχε άλλη επιλογή από το να διατάξει τον παραπονούμενο/Μάρτυρα κατηγορίας 2 να καταβάλει τα έξοδα στον αιτητή/αθωωθέντα κατηγορούμενο.
Ε. Υπάρχει, παραβίαση του άρθρου 169 του Ποινικής Δικονομίας Νόμου (ΚΕΦ.155), των άρθρων 12, 28, 30(1), 35 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, του άρθρου 6(3) της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άρθρων 6(1), 13, 14 και 41 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
ΣΤ. Υπάρχει παραβίαση της αρχής ότι ο επιτυχόν διάδικος δικαιούται τα έξοδα του.
Ζ. Η παράβαση της αρχής της ισότητας συνίσταται στο γεγονός ότι γίνεται διαφορετική μεταχείριση μεταξύ των ιδιωτικών ποινικών υποθέσεων και αυτών που καταχωρούνται από τον Γενικό Εισαγγελέα."
Όπως διαφαίνεται από την Ένορκη Δήλωση του Αιτητή που συνοδεύει την αίτηση και επί της οποίας στηρίζεται, ο Αιτητής ήταν ο Κατηγορούμενος στην υπόθεση 23560/15 Ε.Δ. Λευκωσίας, όπου αντιμετώπιζε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη αφορούσε κατηγορία διάρρηξης κτηρίου και κλοπής κατά παράβαση του σχετικού άρθρου του Ποινικού Κώδικα, ΚΕΦ. 154, η δεύτερη κατηγορία αφορούσε κλοπή από εξωτερικό χώρο και η τρίτη κατηγορία αφορούσε κατηγορία κακόβουλης ζημιάς και πάλι κατά παράβαση των σχετικών προνοιών του Ποινικού Κώδικα ΚΕΦ. 154. Οι κατηγορίες εναντίον του απερρίφθησαν στο στάδιο της εκ πρώτης όψεως υπόθεση και ο Αιτητής/Κατηγορούμενος αθωώθηκε και απαλλάχτηκε.
Ο Αιτητής εν συνεχεία αξίωσε από το πρωτόδικο Δικαστήριο, τα έξοδα τα οποία υπέστη στη διαδικασία εναντίον του Μ.Κ.2, τον οποίο θεώρησε ως υπεύθυνο για την καταχώρηση της υπόθεσης εναντίον του, που είχε ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία του και την υποβολή του σε έξοδα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα με το ακόλουθο σκεπτικό:
"Στην προκειμένη περίπτωση έχω εξετάσει το αίτημα του κατηγορούμενου σε συνάρτηση και με τους λόγους απαλλαγής του. Είναι γεγονός ότι έκρινα ότι η μαρτυρία την οποία παρουσίασαν οι διωκτικές αρχές ήταν αδύνατη, αφού στηρίχθηκε ουσιαστικά σε υποψία του Μ.Κ.2. Την ευθύνη όμως της δίωξης την είχε ο Αστυνομικός Διευθυντής Λευκωσίας. Παρά το εκφρασθέν παράπονο του Μ.Κ.2, οι διωκτικές αρχές όφειλαν να διερευνήσουν επαρκώς τα αδικήματα τα οποία καταλόγιζε στον κατηγορούμενο και ακολούθως να προωθήσουν τη δίωξη."
Ως αποτέλεσμα απέρριψε την αίτηση και διέταξε όπως τα έξοδα της διαδικασίας καταβληθούν από τη Δημοκρατία.
Σήμερα ενώπιον μου ο Αιτητής, παρόλο που δεν είναι δικηγόρος, με την ικανή αγόρευση του τόσο προφορικά όσο και γραπτώς, προώθησε το αίτημα του, εκφράζοντας παράλληλα το παράπονο ότι με το υφιστάμενο νομικό σύστημα πρόσωπα εκμεταλλεύονται αυτό καθότι δεν επιβαρύνονται με έξοδα υποβάλλοντας παράπονο στην Αστυνομία με αποτέλεσμα η Δημοκρατία να επιβαρύνεται τα έξοδα και όχι οι ίδιοι οι οποίοι προκαλούν την έναρξη διαδικασιών οι οποίες στο τέλος αποτυγχάνουν.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου αίτηση της φύσεως υπό εξέταση εγκρίνεται με φειδώ, ακριβώς για το λόγο ότι η τυχόν χορήγηση της άδειας και αργότερα ενδεχομένως του προνομιακού εντάλματος, αποτελούν ένα προνόμιο. Ο αιτητής προκειμένου να επιτύχει θα πρέπει να ικανοποιήσει το Δικαστήριο για την ύπαρξη «εκ πρώτη όψεως υπόθεσης» ή άλλως την ύπαρξη «συζητήσιμης υπόθεσης». Η διαδικασία για την έκδοση εντάλματος Certiorari δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης ούτε μπορεί να αποτελέσει υποκατάστατο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Έχει ως αντικείμενο τον έλεγχο της νομιμότητας της απόφασης. Περαιτέρω, σύμφωνα με την ίδια πάγια νομολογιακή αρχή εκεί που στη διάθεση του αιτητή υπάρχει εναλλακτικό ένδικο μέσο, όπως αυτό της έφεσης, τότε ο παράγοντας αυτός επιδρά καταλυτικά στην άσκηση της επί του προκειμένου διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου. Η ύπαρξη τέτοιου ένδικου μέσου εκμηδενίζει τις οποιεσδήποτε πιθανότητες υπάρχουν για έγκριση της αίτησης, εκτός εάν υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις, οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμο το ότι πρέπει να γίνει παρέκκλιση από τον κανόνα ότι, εφόσον προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ο αιτητής δεν θεωρείται ότι απέδειξε συζητήσιμο ζήτημα (βλ. Base Metal Trading v. Fastact Dev. Ltd κα (2004) 1 ΑΑΔ 1535, Αίτηση Αναστάσιου Κρασοπούλη, (2013) 1 Α.Α.Δ. 492. Επανειλημμένα έχει τονισθεί ότι δεν είναι δυνατός ο προκαθορισμός του τι συνιστά εξαιρετική περίσταση. Αυτό κρίνεται με βάση τα περιστατικά της κάθε περίπτωσης (βλ. Αίτηση Σταύρου Μεστάνα (2000) 1 ΑΑΔ 1469).
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης ο Αιτητής στηριζόμενος στην απόφαση του ΕΔΑΔ Golder v. The United Kingdom AppL. No. 4451/70 ημερ. 21.2.1975, η οποία υπήρξε αντικείμενο εξέτασης με ταυτόσημο τίτλο, στην Ποιν. Αίτ. Αρ. 6/2017, ημερ. 22.3.2017 όπου κρίθηκε ότι η νομοθεσία δεν δίδει αυτοτελές δικαίωμα προς καταχώρηση ποινικής έφεσης για το θέμα των εξόδων, εισηγείται ότι η μόνη διέξοδος είναι αυτή της εξασφάλισης προνομιακού εντάλματος.
Η εισήγηση αυτή, με όλο το σεβασμό προς τον Αιτητή, παραγνωρίζει την πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ότι προκειμένου να εξεταστεί κατά πόσο υπάρχει διαθέσιμο άλλο ένδικο μέσο στον Αιτητή, πρώτα θα πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο ο Αιτητής αποκάλυψε στο Δικαστήριο συζητήσιμη υπόθεση προκειμένου να του χορηγηθεί άδεια για καταχώρηση αίτησης δια κλήσεως για έκδοση προνομιακού εντάλματος τύπου Certiorari. Συνεπώς ο Αιτητής πρέπει να ικανοποιήσει πρώτα αυτή την προϋπόθεση και ακολούθως θα εξεταστεί το δεύτερο.
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης έχω αναφέρει το πραγματικό υπόβαθρο το οποίο έχει ως επίκεντρο το άρθρο 169 της Ποινικής Δικονομίας ΚΕΦ. 155 σε συνάρτηση με την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Το άρθρο 169 αναφέρει
"169. Αν σε συνοπτική δίκη ο κατηγορούμενος αθωωθεί το Δικαστήριο δύναται να διατάξει οποιοδήποτε πρόσωπο από το οποίο κατά τη γνώμη του προσάχθηκε κατηγορία ή οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίο το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει υπεύθυνο για την πρόκληση της πρόσαψης κατηγορίας, να καταβάλει στον κατηγορούμενο τα έξοδα αυτού.
Είναι ξεκάθαρο από την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο οδηγήθηκε στην κρίση του ασκώντας την διακριτική του ευχέρεια όπως αυτή του παρέχεται από το Άρθρο 169 του ΚΕΦ. 155. Όπως έχει κατ' επανάληψη λεχθεί από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η νόμιμη άσκηση διακριτικής ευχέρειας κατώτερου Δικαστηρίου δεν ελέγχεται με προνομιακό Ένταλμα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία στην παρούσα περίπτωση να αποφασίσει επί του θέματος. Η άσκηση διακριτικής ευχέρειας έστω και κατά εσφαλμένο τρόπο, που στην παρούσα περίπτωση δεν ήταν, εκφεύγει αυτής της προνομιακής δικαιοδοσίας (Ξάνθος Λυσιώτης και Υιός Λτδ (Αρ. 3) (1996) 1 ΑΑΔ 1066, Τ & Μ Οικονόμου και Υιός Λτδ (2011) 1 ΑΑΔ 140, Soboh Petroleum (Cyprus) Ltd κ.ά. (2012) 1 ΑΑΔ 1433 και Αποστόλου (Αρ. 1) (2012) 1 ΑΑΔ 1874).
Στην πολύ πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ΛΑΝΙΤΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΛΤΔ Π.Ε. 49/17 ημερ. 24.10.2018, ECLI:CY:AD:2018:A460 για άδεια του Δικαστηρίου για έκδοση Εντάλματος Certiorari επαναλήφθηκε η σταθερή επί του θέματος, νομολογιακή αρχή ως άνω.
Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει και ασφαλώς απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
/γκ