|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:B354
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 59/2018)
10 Ιουλίου 2018
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ Δ.35 Κ.20 ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΤΟ ΑΡ. 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 33 ΤΟΥ 1964 ΚΑΙ ΤΟ ΑΡ. 43 ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΤΑΓΗ 57 Κ.2, ΤΗ ΔΙΑΤΑΓΗ 59 Κ.1, 2 ΤΩΝ
ΘΕΣΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ Κ.Κ. ΜΙΤΣΙΔΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΕΦΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΚΑΙ/Η ΔΙΑΤΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΟΥ ΗΜΕΡ. 28/2/2018 ΔΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΝΕΚΡΙΝΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΕΞΟΔΩΝ ΣΤΗΝ
ΑΓΩΓΗ ΑΡ. 178511 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΦΟΥ
-----------------------------------------
Αίτηση ημερ. 30 Μαΐου 2018 για άδειας άσκησης έφεσης
αναφορικά με τα έξοδα
Π. Χαραλάμπους (κα) για Ευστάθιο Κ. Ευσταθίου ΔΕΠΕ,
για τις Αιτήτριες.
------------------------------------------
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του
Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Ναθαναήλ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Επιδιώκεται η χορήγηση άδειας για άσκηση έφεσης κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου αναφορικά με την εκ μέρους Δικαστή αυτού έγκριση του υπολογισμού εξόδων υπέρ της ενάγουσας στην Αγωγή υπ΄ αρ. 1785/11, έγκριση που δόθηκε στις 28.2.2018.
Τα δεδομένα που αποκαλύπτονται ως προς το ιστορικό της υπό κρίση αίτησης εμπεριέχονται σε σχετική ένορκη δήλωση των αιτητριών μαζί με τα εκεί συνημμένα έγγραφα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο εκδίκασε αγωγή αναφορικά με διαφορά που είχε προκύψει μεταξύ των διαδίκων που είναι συγγενείς μεταξύ τους. Το Δικαστήριο μετά από μια ιδιαίτερα λεπτομερή ενασχόληση με τη μαρτυρία και τις νομικές αρχές και μέσα από μια πολυσέλιδη απόφαση, κατάληξε να εκδώσει δηλωτικές αποφάσεις υπέρ της ενάγουσας και εναντίον των εναγομένων, αδελφής και αδελφότεκνης της ενάγουσας, ότι δύο βοηθητικά δωμάτια στο υποστατικό δέον να κατέχονται και να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από την ενάγουσα και ότι σχετική μεταξύ των διαδίκων συμφωνία ημερ. 19.11.1979, παραμένει έγκυρη και δεσμευτική. Απέδωσε επίσης ονομαστικές αποζημιώσεις ύψους €100 που αντανακλούσε την παράνομη επέμβαση για περιορισμένο χρονικό διάστημα στα εν λόγω βοηθητικά δωμάτια. Στην πορεία η ενάγουσα κατέθεσε κατάλογο προς υπολογισμό των υπέρ της εξόδων, τα οποία υπολογίσθησαν σε €7.204 και τα οποία και ενεκρίθηκαν από το Δικαστήριο.
Οι αιτήτριες εισηγούνται ότι είναι περίπτωση για χορήγηση άδειας για άσκηση έφεσης δυνάμει της Δ.35 θ.20, μεταξύ άλλων παρεμφερών θεσμικών διατάξεων, καθότι εντελώς αδικαιολόγητα και με λανθασμένη χρήση των κριτηρίων υπολογίσθησαν και εγκρίθησαν τα έξοδα στην κλίμακα €10.000-€50.000 στην οποία ηγέρθηκε η αγωγή αντί στην κλίμακα στην οποία ενέπιπτε το ονομαστικό ποσό των €100. Κατά τη συζήτηση της αίτησης ενώπιον του Εφετείου υπεδείχθη στη συνήγορο ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν απέδωσε μόνο ονομαστικές αποζημιώσεις στην ενάγουσα, αλλά εξέδωσε και δηλωτικές αποφάσεις που αφορούσαν το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης και κατοχής δύο βοηθητικών δωματίων και ότι είχε κηρυχθεί έγκυρη και δεσμευτική η μεταξύ των διαδίκων παλαιότερη συμφωνία που επηρέαζε την κατανομή του χώρου στο υποστατικό. Η συνήγορος επέμεινε στη θέση της ότι αντικείμενο της αγωγής ήταν αυτή καθ΄ αυτή η συμφωνία και όχι οποιεσδήποτε αποζημιώσεις για στέρηση χρήσης και εν πάση περιπτώσει με βάση το επιδικασθέν ποσό, η επίδικαση των δικηγορικών εξόδων θα έπρεπε να ήταν στην ανάλογη κλίμακα.
Η αίτηση δεν μπορεί να έχει επιτυχή κατάληξη. Η αγωγή ηγέρθηκε στην κλίμακα €10.000-€50.000 και πολύ ορθά στην έκθεση απαίτησης καταγράφηκε η αξία της περιουσίας ως €40.000. Σύμφωνα με τη Δ.2 θ.10, σε αγωγές για ανάκτηση κατοχής ακίνητης ιδιοκτησίας αναφέρεται η αξία της περιουσίας αυτής, καθώς και η αξία της περιουσίας επί της οποίας υπάρχει επέμβαση όπου η αγωγή αφορά σε τέτοιο ζήτημα. Το Δικαστήριο στην απόφαση του σαφώς ανέφερε ότι η έκδοση των δηλωτικών αποφάσεων θα έχει πρακτική σημασία αφού οι διάδικοι θα γνωρίζουν τα δικαιώματα τους εκατέρωθεν. Η συμφωνία που είχε συναφθεί μεταξύ των διαδίκων παλαιότερα αφορούσε τον καθορισμό της χρήσης των κοινοκτήτων βοηθητικών κτιρίων. Επομένως, οι δηλωτικές αποφάσεις συναρτώνται προς την αξία της κοινόκτητης αυτής περιουσίας. Ορθά, επομένως, ο υπολογισμός των εξόδων έγινε στην κλίμακα στην οποία ηγέρθηκε η αγωγή.
Πέραν τούτου, η Δ.35 θ.20 δεν καλύπτει το ζήτημα διότι για την εφαρμογή της θα πρέπει να καταδειχθεί μια από τις εκεί προϋποθέσεις που αφορούν στο ότι τα έξοδα διατάχθησαν πάνω σε λανθασμένη αρχή δικαίου ή έρχεται σε σύγκρουση προς Νόμο ή Κανονισμό ή βασίζεται σε παρανόηση γεγονότων ή το Δικαστήριο διατάσσει την πληρωμή εξόδων που προκλήθηκαν χωρίς επαρκή λόγο από άλλο διάδικο. Καμία από τις περιπτώσεις αυτές δεν εφαρμόζεται στην προκείμενη περίπτωση, ενώ στο βαθμό που οι αιτήτριες επιδιώκουν την αναθεώρηση του ύψους του ποσού που υπολογίσθηκε και εγκρίθηκε, αυτό δεν εμπίπτει στην εμβέλεια της Δ.35 θ.20, ούτε στο σκοπό της, (δέστε Χαράλαμπου Κύπρου Χωματένου ν. Γεωργίου, Πολ. Αίτ. αρ. 6/2018, ημερ. 4.5.2018).
Η αίτηση όμως είναι απορριπτέα και για ένα ακόμη λόγο. Οι αιτήτριες καταχώρησαν έφεση επί της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου επί της ουσίας της. Δεν δικαιούνται επομένως αυτοτελώς να βάλλουν κατά του υπολογισμού και έγκρισης των εξόδων χρησιμοποιώντας τη Δ.35 θ.20, που αποκλειστικά χρησιμοποιείται όταν επιδιώκεται άδεια για καταχώρηση έφεσης επί της διαταγής των εξόδων και μόνο. Αυτονόητο δε είναι, ότι σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης, η πρωτόδικη διαταγή εξόδων δυνατόν να παραμεριστεί εν όλω ή εν μέρει. Και από αυτή την άποψη η υπό κρίση αίτηση είναι και πρόωρη, εκτός από καταχρηστική.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΘ