public Παμπαλλής, Κώστας Σταύρου Παναγή, Περσεφόνη Χριστοδούλου, Μιχαλάκης Σταματίου, Κατερίνα Γιασεμή, Γιασεμής Ν. Νίκος Κληρίδης, για τον Αιτητή - Εφεσείοντα. CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2018-07-02 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ DZHANDZHGAVA , Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 427/2017, 2/7/2018 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2018:A323

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 427/2017)

2 Ιουλίου, 2018

 

[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΠΑΝΑΓΗ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,

ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στές]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 33/1964 ΟΠΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ

DZHANDZHGAVA ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ ΟΥΓΓΑΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ

ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ HABEAS CORPUS

ΚΑΙ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ 3/2016 ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟΝ DZHANDZHGAVA ΑΠΟ

ΡΩΣΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ ΟΥΓΓΑΡΙΑ

ΚΑΙ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΗΜΜΕΝΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΕΩΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ

ΑΡΘΡΟΥ 267 ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, (ΕΦΕΞΗΣ «Η ΣΥΝΘΗΚΗ»)

________________________

 

ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 2018, ΓΙΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΛΟΓΟΥ ΕΦΕΣΗΣ

 

Νίκος Κληρίδης, για τον Αιτητή - Εφεσείοντα.

Δρ. Μαρίνα Σπηλιωτοπούλου, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για τον Καθ' ου η Αίτηση Γενικό Εισαγγελέα, Εφεσίβλητο.

Ο Αιτητής, Εφεσείων, παρών.

________________________

 

ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.:  Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου

θα δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.

________________________

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.:  Ο εφεσείων αντιμετώπισε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού την αίτηση αρ. 3/2016, με την οποία ζητείτο η έκδοσή του στη Ρωσία.  Ως λόγος, είχε προταθεί ότι αυτός καταζητείτο για να δικαστεί σε σχέση με αδικήματα τα οποία φέρεται να είχε διαπράξει στη χώρα εκείνη κατά την περίοδο μεταξύ των ετών 2008 και 2010. 

 

Η αίτηση καταχωρίστηκε και εξετάστηκε δυνάμει των προνοιών του περί Εκδόσεως Φυγοδίκων Νόμου του 1970, (Ν. 97/1970), όπως αυτός έχει τροποποιηθεί, (ο «Νόμος»).  Στις 8.9.2017, με την ολοκλήρωση της ακρόασής της, εκδόθηκε απόφαση για προφυλάκιση του εφεσείοντος, με σκοπό την έκδοσή του.  Ακολούθησε η καταχώριση, ενώπιον του Ανωτάτου  Δικαστηρίου, της πολιτικής αίτησης αρ. 137/2017, με την οποία ο εφεσείων ζητούσε, δυνάμει των προνοιών του Νόμου, την έκδοση εντάλματος habeas corpus, για απελευθέρωσή του.  Ο ευπαίδευτος Δικαστής, ο οποίος επελήφθη της εν λόγω αίτησης, έκρινε, για τους διάφορους λόγους που αναφέρονται στην απόφασή του, ότι αυτή ήταν ανεδαφική και την απέρριψε.  Ως αποτέλεσμα, ακολούθησε η καταχώριση της παρούσας έφεσης, με την οποία, για πέντε διαφορετικούς λόγους, επιδιώκεται η ανατροπή της πιο πάνω πρωτόδικης απόφασης.

 

Ο εφεσείων, κατά το στάδιο που η έφεση ήταν ορισμένη για προδικασία, καταχώρισε αίτηση, με την οποία ζητά να του επιτραπεί η προσθήκη έκτου λόγου στη σχετική ειδοποίηση.  Ο λόγος αυτός θα αναφέρει, συγκεκριμένα, τα εξής:-

 

«Εσφαλμένα και αυθαίρετα το Σεβαστό Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψιν επαρκώς και/ή καθόλου το γεγονός της μεγάλης χρονικής περιόδου που παρήλθε από την ημέρα της κατ' ισχυρισμόν διάπραξης του αδικήματος από τον Εφεσείοντα Αιτητή σαν ικανοποιητικό παράγοντα για αποφυλάκιση του.»

 

 

 

Ο πιο πάνω λόγος θα αιτιολογείται με την παράθεση αποσπάσματος από την πρωτόδικη απόφαση, όπου είχαν λεχθεί τα εξής:  «Εν πάση περιπτώσει, συνοπτικά να αναφερθεί ότι η πάροδος του χρόνου δεν αποτελεί παράγοντα παραβίασης του δικαιώματος δίκαιης δίκης, ...».  Με βάση το απόσπασμα αυτό, καθώς, επίσης, με παραπομπή στο άρθρο 11(3)[1] του Νόμου, (όπως αναφέρεται στην αίτηση), θα επιχειρηθεί να καταδειχθεί το εσφαλμένο της πρωτόδικης απόφασης, όσον αφορά τη συγκεκριμένη πτυχή.

 

Το άρθρο 10(3) του Νόμου προβλέπει τους λόγους για τους οποίους το Ανώτατο Δικαστήριο, επιλαμβανόμενο αίτησης για habeas corpus, δύναται «να διατάξη την αποφυλάκισιν του υπό έκδοσιν προσώπου».  Ειδικά ο λόγος στην υποπαράγραφο (β) αναφέρεται στην περίπτωση όπου η απόδοσή του, «λόγω της παρόδου μακρού χρόνου, αφ' ου εγένετο η διάπραξις του αδικήματος ή, αναλόγως της περιπτώσεως, αφ' ου καταζητείται προς έκτισιν ποινής μετά καταδίκην αυτού∙», θα αποτελούσε άδικο ή καταπιεστικό μέτρο.

 

Αποτελεί αναντίλεκτο γεγονός ότι ο πιο πάνω λόγος δεν περιλήφθηκε στην αίτηση για habeas corpus, που ο εφεσείων υπέβαλε στο Ανώτατο Δικαστήριο.  Συνεπώς, δεν εξετάστηκε από τον ευπαίδευτο Δικαστή, ο οποίος της επιλήφθηκε.  Η κρίση του δε, η οποία παρατίθεται πιο πάνω και η οποία αποτελεί μέρος της αιτιολογίας του προτεινόμενου έκτου λόγου, συνιστούσε απάντηση στο λόγο Ζ της νομικής βάσης της εν λόγω αίτησης.  ΄Οπως αναφέρεται στο λόγο αυτό, «... ο Αιτητής δεν οφείλει να εκδοθεί λόγω της μακράς παραμονής του εις την Κυπριακή Δημοκρατία (από το 2002) και/ή των ουσιαστικών αλλαγών που επήλθαν εις την ζωή του Αιτητή κατά την διάρκεια της εν λόγω μακράς παραμονής του εις την Κυπριακή Δημοκρατία.»

 

Εκ μέρους του εφεσίβλητου, καθ' ου η αίτηση, υποβλήθηκε ένσταση στην υπό εξέταση αίτηση.  Είναι δε, ειδικά, η θέση του ότι η αίτηση είναι απαράδεκτη, δεδομένου ότι το θέμα του προτεινόμενου έκτου λόγου δεν ηγέρθη στην πρωτόδικη διαδικασία και, κατά συνέπεια, δεν εξετάστηκε και δεν αποφασίστηκε από τον ευπαίδευτο Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου, ο οποίος της επελήφθη.    

 

Με βάση τις πρόνοιες της Δ.35, Κ. 4, των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών, το Εφετείο κέκτηται εξουσία να τροποποιεί ειδοποίηση έφεσης σε οποιοδήποτε χρόνο αυτό κρίνει ορθό[2].  Η εν λόγω εξουσία ανάγεται στη διακριτική του ευχέρεια και ασκείται με αναφορά στις περιστάσεις της κάθε υπόθεσης, όπως αυτές τίθενται, με ένορκη δήλωση, ενώπιόν του.  Σε τούτο το πλαίσιο, λαμβάνεται, βέβαια, υπόψη ο σκοπός, γενικά, της έφεσης, που δεν είναι άλλος από τον έλεγχο της ορθότητας της εφεσιβαλλόμενης απόφασης.  Με δεδομένο αυτό, επικράτησε, συναφώς, ο κανόνας ότι, κατά την ακρόαση έφεσης, δεν είναι επιτρεπτό να εξετάζεται λόγος, περιλαμβανόμενος σε ειδοποίηση έφεσης, ο οποίος αφορά θέμα που δεν έχει προβληθεί και δεν έχει αποφασιστεί πρωτόδικα, (βλ. Σάουρος κ.ά. ν. Φιλίππου (2009) 1 Α.Α.Δ. 203, σελίδες 215 έως 216).  Στην υπόθεση Φακοντή ν. Βρυωνή (2003) 1 Α.Α.Δ. 1714, το Εφετείο, με αναφορά στην πλούσια, επί του θέματος, νομολογία του, επεσήμανε πως «... θέμα το οποίο δεν έχει εγερθεί πρωτόδικα και δεν τέθηκε ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν μπορεί να εξεταστεί στην έφεση». 

 

  Κατ' αναλογία, αίτηση τροποποίησης ειδοποίησης έφεσης, για προσθήκη σε αυτήν ενός τέτοιου λόγου, δε γίνεται δεκτή.  Στην υπόθεση Φακοντή ν. Βρυωνή, ανωτέρω, το Εφετείο, εξετάζοντας σχετική αίτηση, ουσιαστικά, στη σελίδα 1720, υιοθέτησε το συναφή κανόνα ότι:  «Τροποποίηση με την οποία προστίθεται ένα εντελώς καινούργιο θέμα το οποίο δεν ήταν επίδικο στην πρωτόδικη διαδικασία δεν εγκρίνεται.».  Αναμφίβολα, τέτοια είναι και η παρούσα περίπτωση.  Επί του ιδίου δε θέματος, σχετική είναι, επίσης, η απόφαση στην υπόθεση Παναγιώτης Ιωάννου ν. Ελληνικής Τράπεζας Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.ά., Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 181/2010, 27.5.2014. 

 

Επομένως, η αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ του καθ' ου η αίτηση, εφεσίβλητου και εναντίον του αιτητή, εφεσείοντος.  Αυτά να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.     

 

 

 

 

 

                                                     Κ. Παμπαλλής, Δ.

 

 

 

 

                                                     Π. Παναγή, Δ.

 

 

 

 

                                                     Μ. Χριστοδουλου, Δ.      

 

 

 

 

                                                     Κ. Σταματίου, Δ.

 

 

 

 

                                                     Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.

 

/ΜΠ