|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:D240
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική αίτηση αρ.45/18
18 Μαϊου, 2018
[Τ.ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ]
Αναφορικά με το Άρθρο 155.4 του Συντάγματος και τα άρθρα 3 και 9 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964
Αναφορικά με την αίτηση του Αντώνη Χουβαρτά για χορήγηση άδειας καταχώρισης αίτησης για έκδοση Εντάλματος Certiorari,
Και αναφορικά με την απόφαση ημερομηνίας 3/4/2018
του Ε.Δ.Πάφου στην αγωγή με αριθμό 128/17
μεταξύ Σωτήρη Προκοπίου Ιωάννου και Αντώνη Χουβαρτά
Ex parte Αντώνης Χουβαρτάς, από την Πάφο
-------------------------
Αντ.Χουβαρτάς - αιτητής - προσωπικά
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.: Ο αιτητής επιχειρεί να λάβει άδεια για καταχώρηση αίτησης με κλήση για την έκδοση εντάλματος Certiorari προς το σκοπό ακύρωσης ή/και παραμερισμού της απόφασης ημερομηνίας 3/4/2018 του Ε.Δ.Πάφου στην αγωγή με αριθμό 128/17, στην οποία είναι εναγόμενος.
Η απόφαση αυτή, κατά τη θέση του αιτητή, εξεδόθη καθ΄υπέρβαση εξουσίας και με έκδηλη πλάνη περί το Νόμο, εμφανή στο πρακτικό.
Η απόφαση αφορούσε την ερμηνεία και εφαρμογή της Δ.30 των Θεσμών της Πολιτικής Δικονομίας όπως αρχικά αναδομήθηκε και όπως μεταγενέστερα εκ νέου τροποποιήθηκε (στις 28.7.2017).
Σύμφωνα με την ένορκη δήλωση του αιτητή που στηρίζει την παρούσα. Το τελευταίο δικόγραφο που καταχωρήθηκε στην αγωγή ήταν η Απάντηση στην Υπεράσπιση. Αυτό έγινε στις 13.6.2017. Ο ενάγων δεν εξέδωσε κλήση για οδηγίες εντός 90 ημερών από την ημέρα που τα δικόγραφα θεωρούνται κλειστά. Ενώ η υπόθεση τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου μέσω του πρωτοκολλητείου «για να απορριφθεί ως εγκαταληφθείσα», το Δικαστήριο αποφάσισε να μην απορρίψει την αγωγή.
Είναι η θέση του αιτητή ότι δεν παρέχεται θεραπεία έφεσης διότι δυνάμει του αρθ.25 του Ν.14/1960 (ως τροποποιήθηκε), η εν λόγω ενδιάμεση απόφαση «δεν είναι καθοριστική ως προς το αποτέλεσμα της για το δικαίωμα των διαδίκων». Αν δεν δοθεί η αιτούμενη θεραπεία, εισηγείται ο αιτητής, η αγωγή θα προχωρήσει αχρείαστα και μάταια «με όλες τις πρακτικές συνέπειες» για τον ίδιο.
Όπως είναι ευρέως και βαθιά εδραιωμένο στο σύστημα δικαίου μας, το προνομιακό ένταλμα, όπως το certiorari εν προκειμένω, είναι ένα εξαιρετικό μέτρο και η απόδοσή του ασκείται πάντοτε με φειδώ στα πλαίσια των νομολογημένων από παλιά αρχών.
Σίγουρα πρέπει ο αιτητής να ικανοποιήσει το Δικαστήριο για την ύπαρξη εκ πρώτης όψεως υπόθεσης και ή συζητήσιμης υπόθεσης που να δικαιολογεί επαρκώς την παραχώρηση της αιτούμενης άδειας. Η διαδικασία αυτής της φύσης δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης και ούτε μπορεί να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της εφετειακής λειτουργίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μπορεί και πρέπει να έχει αντικείμενο αυτής τον έλεγχο της νομιμότητας της απόφασης (βλ. Λυσιώτης (1996)1Β Α.Α.Δ. 739, και Αναφορικά με την αίτηση της Marewave Shipping & Trading Co Ltd IT (1992) 1 Α.Α.Δ. 116).
Το θέμα λοιπόν που αναφύεται είναι αν, εκ πρώτης όψεως ως άνω, οι αιτητές έχουν τεκμηριώσει την αίτηση τους. Τα προνομιακά εντάλματα παραχωρούνται κατ΄εξαίρεση όταν από το ίδιο το πρακτικό διαπιστώνεται έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας ή έκδηλη πλάνη περί το Νόμο ή παραβίαση Κανόνων φυσικής δικαιοσύνης (βλ. Global Consolidator Public Ltd (2006) 1 Α.Α.Δ. 464).
Σημειώνεται ακόμη ότι εκεί όπου υπάρχει στη διάθεση του αιτητή εναλλακτικό ένδικο μέσο, οι πιθανότητες έγκρισης τέτοιας αίτησης ουσιωδώς αναιρούνται και μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις - όπου ακριβώς συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις - δίδεται άδεια για καταχώρηση αίτησης προνομιακού ένταλμα ή χορηγείται το ένταλμα, όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο (βλ. Γεν. Εισ.(αρ.1) (1995) 1 Α.Α.Δ. 109.
Το πρώτο που πρέπει να αποφασιστεί είναι αν καταδεικνύεται συζητήσιμη υπόθεση από τη δικογραφία. Το Επαρχιακό Δικαστήριο στην απόφαση του, αφού καταλήγει ότι η ισχύουσα στο χρονικό σημείο δικαιικής κρίσης ήταν η Δ.30 ως έχει τροποποιηθεί ειδικά στις 28.7.2017, επικαλούμενο την Δ.30 2(β), τη διακριτική ευχέρεια δηλαδή που δίδεται στο Δικαστήριο, αποφάσισε ότι οι περιστάσεις της υπόθεσης συνηγορούσαν υπέρ της παράτασης της χρονικής προθεσμίας.
Η Δ.30, 2(β) έχει ως εξής:
«(β) Οι προθεσμίες που προβλέπονται στον Κανονισμό 1(α) και 2(α) ανωτέρω, δύνανται να παραταθούν, εάν καταδειχθεί στο Δικαστήριο ότι υπήρχε αντικειμενική αδυναμία συμμόρφωσης με τις εν λόγω προθεσμίες ή άλλος καλός λόγος που να δικαιολογεί την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου για παράτασή τους».
Το Δικαστήριο μεταξύ άλλων θεώρησε ως δικαιολογημένη την παράταση ενόψει του ότι ενώ τα δικόγραφα είχαν συμπληρωθεί στις 20.6.2017, ο αιτητής ως εναγόμενος κατεχώρησε στις 21.6.2017 αίτηση για διαγραφή συγκεκριμένων παραγράφων και φράσεων της Εκθέσεως Απαιτήσεως ως αχρείαστων, σκανδαλωδών κ.λπ. Ο ενάγων καταχώρησε ένσταση και κατόπιν ακρόασης εξεδόθη απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου στις 19.12.2017 απορριπτική της αίτησης. Ένα μήνα αργότερα στις (19.1.2018) ο ενάγων εξέδωσε κλήση για οδηγίες.
Εκρίθη ότι η εκδίκαση της ως άνω αίτησης για διαγραφή και η επιμονή του αιτητή σ΄αυτή, οδήγησε εν μέρει στη χρονική εκτροπή ενώ εν πάση περιπτώσει το Πρωτοκολλητείο δεν ενήργησε στα χρονικά πλαίσια για να θέσει ενώπιον του Δικαστηρίου το φάκελο, υπό το πρίσμα της Δ.30.
Παρά το αχρείαστα περίπλοκο της σκέψης του, το Δικαστήριο καταλήγει σε ορισμένες παραμέτρους που έχουν σημασία, ως εξής:
«Δεδομένου και του σκοπού της έκδοσης κλήσης για οδηγίες και συγκεκριμένα, έχοντας υπόψη ότι κατά την πρώτη εμφάνισή της ενώπιον του Δικαστηρίου, αυτό μπορεί να εκδώσει οδηγίες, μεταξύ άλλων, για παροχή λεπτομερειών καθώς και για παραδοχές γεγονότων, δυο θέματα τα οποία συναρτώνται απόλυτα με τους εκατέρωθεν δικογραφημένους ισχυρισμούς και λαμβάνοντας περαιτέρω υπόψη, ότι σε περίπτωση που γινόταν αποδεκτή η αίτηση που είχε καταχωρήσει ο εναγόμενος, αναπόφευκτα θα υπήρχε ουσιώδης μεταβολή των δικογράφων, εκατέρωθεν, όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, εξ αντικειμένου συνιστούν καλό λόγο μη συμμόρφωσης του ενάγοντα, με την προθεσμία, εντός της οποίας όφειλε να εκδώσει την κλήση για οδηγίες, ο οποίος - λόγος - δικαιολογεί πλήρως την άσκηση της διακριτικής μου ευχέρειας να παρατείνω την εν λόγω προθεσμία.
Και με δεδομένο ότι ο ενάγοντας έχει ήδη εκδώσει την κλήση για οδηγίες, πλην όμως εκπρόθεσμα και χωρίς να λάβει προηγουμένως σχετική άδεια, τίθεται το ερώτημα, τι δέον γενέσθαι;
Θεωρώ ότι τη λύση δίνει η Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, η οποία διαλαμβάνει για τις συνέπειες μη συμμόρφωσης με τα προβλεπόμενα από τους Θεσμούς αναφορικά με το χρόνο και τον τρόπο - μεταξύ άλλων - κατά την έναρξη ή σε οποιοδήποτε στάδιο οποιασδήποτε διαδικασίας, η οποία (μη συμμόρφωση) θεωρείται παρατυπία που δεν καθιστά άκυρη τη διαδικασία κ.ο.κ.»
Σημαντική παράμετρος υπήρξε επίσης το γεγονός ότι το Πρωτοκολλητείο όρισε την κλήση για οδηγίες στις 20.3.2018. Ενήργησε διαφορετικά μόνο μετά από την επιστολή της πλευράς των δικηγόρων του εναγομένου που ζητούσαν από το Πρωτοκολλητείο «να θέσει την αγωγή ενώπιον του Δικαστηρίου για να απορριφθεί ως εγκαταληφθείσα λόγω μη καταχώρησης της κλήσης για οδηγίες εντός του χρονικού πλαισίου της Δ.30».
Είναι ενόψει των ειδικών συνθηκών που η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκήθηκε με τον πιο πάνω τρόπο.
Η υπόθεση Χαραλάμπους ν. Γεωργίου κ.ά. Πολ.Έφ.185/17, 18.4.2018, ECLI:CY:AD:2018:A173, δεν οδηγεί σε διαφορετική αντίκριση αφού ακριβώς επισημάνθηκε ότι με την τροποποίηση της Δ.30 η πλήρης αυστηρότητα στις προθεσμίες έχει καμφθεί. Εν προκειμένω, η ίδια η ενασχόληση του Δικαστηρίου και των διαδίκων με εκκρεμούσα αίτηση που αφορούσε τη δικογραφία έδιδε έρεισμα στην επίκληση της Δ.30 θ.2(β) και οδήγησε το Δικαστήριο να τη χρησιμοποιήσει σε συνδυασμό με τη Δ.64 για να δώσει παράταση κατά τη διακριτική ευχέρεια που του παρείχετο στα πλαίσια της πιο πάνω Διαταγής.
Είναι νομολογημένο πως όπου το Δικαστήριο ενεργεί κατά διακριτική ευχέρεια, δεν χωρεί παρέμβαση με προνομιακό ένταλμα. Όπως έχει λεχθεί επανειλημμένα, η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας που παρέχεται στα Επαρχιακά Δικαστήρια δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αναθεώρησης στο πλαίσιο της δικαιοδοσίας certiorari. (Βλ. Σύγγραμμα Π.Αρτέμη Προνομιακά Εντάλματα σελ.160, Smith v. Paphos Stone C. Estate Ltd a.o. (1989)1E A.A.Δ. 499). Ιn re Αθανάσιος Πογιατζή (αρ.1) (1995) 1 Α.Α.Δ. 574, Re Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 A.A.Δ. 116). Συνεπώς κατά την κρίση μου δεν έχει καταδειχθεί συζητήσιμη την θέση για να δοθεί άδεια ως η αίτηση.
Περαιτέρω, ακόμη και εάν δεν είναι άμεσα εφέσιμη η ενδιάμεση απόφαση, τίποτε δεν εμποδίζει τον αιτητή - εάν χρειαστεί - να περιλάβει στην έφεση του επί της τελικής κρίσης και λόγο έφεσης
που να αφορά την εν λόγω ενδιάμεση αίτηση.
Για τους λόγους που έχω εξηγήσει η αίτηση απορρίπτεται.
Τ. Ψαρά-Μιλτιάδου,
Δ.