|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:A167
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση 380/2012
4 Απριλίου, 2018
[ΠΑΝΑΓΗ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
1. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ
2. ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗ
3. ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑΣ
4. ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ
5. ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΟΥ ΑΓΝΗΣ
Εφεσειόντων/Εναγομένων/καθ΄ ων η αίτηση
ΚΑΙ
ΛΟΪΖΟΥ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗ, ΩΣ
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΏΝ ΤΗΣ ΑΠΟΒΙΩΣΑΣΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ, τέως από την Πάφο
Εφεσιβλήτων/Εναγόντων/Αιτητών
-----------------
Π. Ευθυμίου, για εφεσείοντες
Χ. Χρυσάνθου, για εφεσίβλητους
ΠΑΝΑΓΗ Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Χριστοδούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Η παρούσα έφεση έχει ως αντικείμενο απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου ημερ. 6.8.12, με την οποία οριστικοποιήθηκε προσωρινό διάταγμα που απαγορεύει στους εφεσείοντες να πωλήσουν και/ή επιβαρύνουν και/ή μεταβιβάσουν και/ή αποξενώσουν την οικία που περιγράφεται στον τίτλο ιδιοκτησίας 22227 και η οποία ευρίσκεται στην Ενορία Αγίου Θεοδώρου στην Πάφο (στο εξής η οικία).
Οι εφεσείοντες θεωρούν εσφαλμένη την οριστικοποίηση του διατάγματος, την οποία και προσβάλλουν με τέσσερις (4) λόγους έφεσης. Λόγους που θα εξετάσουμε αφού πρώτα αναφερθούμε (σε συντομία) στο ιστορικό της υπόθεσης και το αδιαμφισβήτητο πραγματικό της πλαίσιο.
Εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια της οικίας ήταν η αποβιώσασα Μαρία Επιφανείου Δημητριάδου η οποία, στις 10.4.08, έθεσε το δακτυλικό της αποτύπωμα σε πληρεξούσιο έγγραφο βάσει του οποίου η οικία μεταβιβάστηκε, στις 11.4.08, δυνάμει δωρεάς στους συγγενείς της εφεσείοντες 1 και 2.
Ένα και πλέον χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 2009, η αποβιώσασα μετέβη μαζί με τα αδέλφια της Λοΐζο και Νικόλα Σταυρινίδη - νυν διαχειριστών της περιουσίας της και εφεσίβλητους - στο Κτηματολόγιο Πάφου προκειμένου να μεταβιβάσει σ΄ αυτούς την οικία. Όμως η οικία είχε ήδη μεταβιβαστεί στους εφεσείοντες 1 και 2 και ενόψει τούτου η αποβιώσασα καταχώρισε εναντίον τους την υπ΄ αρ. 2388/09 αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, με την οποία αξίωνε την ακύρωση της μεταβίβασης. Μάλιστα, στο πλαίσιο της αγωγής αυτής, την οποία καταχώρισε μέσω του δικηγορικού γραφείου Αγάπιου και Άντρης Κακογιάννη, εξασφάλισε και προσωρινό διάταγμα ημερ. 9.11.09 με το οποίο εμποδίζονταν οι εφεσείοντες 1 και 2 να αποξενώσουν και/ή επιβαρύνουν την οικία μέχρι την εκδίκαση της αγωγής ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.
Παρά το γεγονός όμως ότι η αποβιώσασα εκπροσωπείτο στην πιο πάνω αγωγή από τους προαναφερθέντες δικηγόρους, εντούτοις τον Ιούλιο του 2010 προχώρησε προσωπικά σε διακοπή της αγωγής και ένα μήνα μετά απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών. Ακολούθησε διαδικασία διορισμού διαχειριστών της περιουσίας της και στις 20.2.12 ως διαχειριστές διορίστηκαν οι εφεσίβλητοι. Όμως, στο μεταξύ, στις 19.4.11, ο εφεσείοντας 1 μεταβίβασε το μερίδιο του στην οικία στα παιδιά του εφεσείοντες 3 και 4 και στις 18.5.11 ο εφεσείοντας 2 μεταβίβασε το δικό του μερίδιο στη σύζυγο του εφεσείουσα 5.
Οι εφεσίβλητοι, με το διορισμό τους ως διαχειριστών της περιουσίας της αποβιώσασας, προχώρησαν, στις 29.6.12, σε καταχώριση αγωγής εναντίον των εφεσειόντων, αξιώνοντας διάφορες θεραπείες για ακύρωση του πληρεξουσίου εγγράφου ημερ. 10.4.08 δυνάμει του οποίου έγινε η αρχική μεταβίβαση της οικίας επ΄ ονόματι των εφεσειόντων 1 και 2, καθώς και για ακύρωση της μεταβίβασης της οικίας στους εφεσείοντες 3, 4 και 5. Και αυτό στη βάση ότι τόσο το πληρεξούσιο δυνάμει του οποίου έγινε η αρχική μεταβίβαση της οικίας στους εφεσείοντες 1 και 2 όσο και η μετέπειτα μεταβίβαση της στους εφεσίβλητους 3, 4 και 5, ήταν προϊόν δόλου και/ή απάτης και/ή ψευδών παραστάσεων και/ή χωρίς την ελεύθερη συναίνεση και/ή άσκηση ψυχικής πίεσης επί της θελήσεως της αποβιωσάσης.
Ταυτόχρονα με την καταχώριση της αγωγής, οι εφεσίβλητοι καταχώρισαν και μονομερή αίτηση δυνάμει της οποίας εξασφάλισαν, στις 3.7.12, προσωρινό διάταγμα εναντίον των εφεσειόντων, όπως στην αρχή της παρούσας αναφέρεται.
Οι εφεσείοντες αντέδρασαν στο πιο πάνω διάταγμα με ένσταση αλλά εν τέλει το πρωτόδικο Δικαστήριο το οριστικοποίησε στις 6.8.12, κατάληξη που τους οδήγησε στην καταχώριση της υπό κρίση έφεσης. Με αυτή διατείνονται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα αποφάσισε ότι (α) οι εφεσίβλητοι είχαν αποκαλύψει τις πηγές πληροφόρησης τους (1ος λόγος έφεσης), (β) η μονομερής αίτηση των εφεσιβλήτων πληρούσε το στοιχείο του κατεπείγοντος (2ος λόγος έφεσης), (γ) το διάταγμα θα έπρεπε να εκδοθεί και οριστικοποιήθηκε εναντίον των εφεσιβλήτων 1 και 2 (3ος λόγος έφεσης) και (δ) τα έξοδα θα ήταν εναντίον τους (4ος λόγος έφεσης).
Οι πιο πάνω λόγοι έφεσης αναπτύχθηκαν από τον ευπαίδευτο συνήγορο των εφεσειόντων με περίγραμμα αγόρευσης, αλλά και δια ζώσης κατά την επ΄ ακροατηρίω συζήτηση της υπόθεσης. Το ίδιο έπραξαν και οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των εφεσιβλήτων οι οποίοι υποστήριξαν την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης.
Έχουμε εξετάσει την πρωτόδικη απόφαση υπό το πρίσμα των εκατέρωθεν θέσεων των διαδίκων. Θεωρούμε ότι προέχει η εξέταση του 2ου λόγου έφεσης που αφορά το στοιχείο του κατεπείγοντος καθότι το στοιχείο αυτό αποτελεί σύμφωνα με την κατ΄ εξοχή αυθεντία επί του θέματος - την Resola (Cyprus) Ltd v. Xρίστου (1998) 1(Β) Α.Α.Δ. 598 - δικαιοδοτικό όρο. Αυτό γιατί το Δικαστήριο ακούει μόνο τη μια πλευρά κατά παρέκκλιση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης και η μη ικανοποίηση του κατεπείγοντος αποτελεί ανεξάρτητο λόγο ακύρωσης ενός διατάγματος που εκδόθηκε μονομερώς (βλ. Stavros Hotels Apartments Ltd κ.α. (Αρ. 2) (1994) 1 Α.Α.Δ. 836).
Είναι θέση των εφεσειόντων ότι ενώ οι εφεσίβλητοι γνώριζαν την επίδικη μεταβίβαση «πολλά χρόνια πριν την καταχώριση της υπόθεσης», εντούτοις δεν δικαιολόγησαν την καθυστέρηση στην καταχώριση της μονομερούς τους αίτησης. Διατείνονται περαιτέρω ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο (α) δεν έλαβε υπόψη ότι είχε εκδοθεί και στο παρελθόν παρόμοιο διάταγμα το οποίο, με τη διακοπή της αγωγής, έπαυσε να ισχύει, (β) δεν έπρεπε να λάβει υπόψιν του τον ισχυρισμό των εφεσιβλήτων ότι είχαν προσεγγίσει εργολάβο για να του πωλήσουν την οικία εφόσον ο εν λόγω εργολάβος δεν προσήλθε στο Δικαστήριο για να δώσει σχετική μαρτυρία και (γ) λανθασμένα έδωσε βαρύτητα στον ισχυρισμό των εφεσιβλήτων ότι είχαν τοποθετήσει πινακίδες στην οικία για πώληση της, την στιγμή που σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους όταν πήγαν να τις φωτογραφίσουν δεν υπήρχαν εκεί.
Διαμετρικά αντίθετες είναι οι θέσεις των εφεσιβλήτων οι οποίοι, υποστηρίζοντας την πρωτόδικη απόφαση παρέπεμψαν στο ιστορικό της υπόθεσης που αναιρεί τις όποιες επί του προκειμένου αιτιάσεις των εφεσειόντων.
Ο 2ος λόγος έφεσης έκδηλα στερείται ερείσματος.
Τα στοιχεία/ισχυρισμοί που διατύπωσαν οι εφεσίβλητοι στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την αίτηση τους για έκδοση του επίδικου διατάγματος, ήταν τέτοια που ορθώς το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε πως ικανοποίησαν το κατεπείγον του αιτήματος τους. Είναι αρκετό επί του προκειμένου να επισημαίνουμε ότι οι εφεσίβλητοι, με την ένορκη δήλωση τους, ισχυρίστηκαν (α) ότι οι εφεσείοντες είχαν τοποθετήσει πινακίδα για πώληση της οικίας και (β) ότι είχαν προσεγγίσει εργολάβο να του πωλήσουν την οικία, στοιχείο το οποίο σε συνδυασμό με ό,τι εκ μέρους των εφεσειόντων προηγήθηκε σε σχέση με την, κατ΄ ισχυρισμό (εν κρυπτώ), επ΄ ονόματι τους εγγραφή της οικίας, ικανοποίησαν πλήρως το στοιχείο του κατεπείγοντος. Αναφορικά δε με το παράπονο τους ότι ο εργολάβος δεν προσήλθε για μαρτυρία, να υπενθυμίσουμε ότι η διαδικασία για έκδοση/οριστικοποίηση προσωρινού διατάγματος διεξάγεται στη βάση ενόρκων δηλώσεων και ως εκ τούτου δεν ήταν απαραίτητη η μαρτυρία του ίδιου του εργολάβου που κατ΄ ισχυρισμό προσέγγισαν οι εφεσείοντες για να του πωλήσουν την οικία.
Όλα τα πιο πάνω στοιχεία/ισχυρισμοί των εφεσιβλήτων ορθώς προσεγγίστηκαν από το πρωτόδικο Δικαστήριο κατά την εξέταση του στοιχείου του κατεπείγοντος και ορθώς, υπό τις περιστάσεις κρίθηκαν ότι ικανοποιούσαν το υπό αναφορά στοιχείο.
Για τους πιο πάνω λόγους ο 2ος λόγος έφεσης απορρίπτεται και σ΄ ό,τι αφορά τον 1ο, είναι θέση των εφεσειόντων ότι οι εφεσίβλητοι δεν αποκάλυψαν την πηγή πληροφόρησης τους αναφορικά με το τι έγινε στο θάλαμο του Γενικού Νοσοκομείου Πάφου στις 10.4.08 όπου η αποβιώσασα έθεσε το δακτυλικό της αποτύπωμα στο πληρεξούσιο βάσει του οποίου έγινε η πρώτη μεταβίβαση της οικίας στους εφεσείοντες 1 και 2. Περαιτέρω παραπονούνται ότι με την ένορκη δήλωση των εφεσειόντων γίνεται γενική αναφορά στα κατ΄ ισχυρισμό γεγονότα ενώπιον του Πρωτοκολλητή του πρωτόδικου Δικαστηρίου όταν η αποβιώσασα διέκοψε την αγωγή της, η οποία επίσης δεν αποτελεί επαρκή αποκάλυψη των πηγών πληροφόρησής τους.
Δεν μας βρίσκουν σύμφωνους ούτε αυτά τα παράπονα. Οι εφεσίβλητοι, σε σχέση με το πρώτο (ανωτέρω) παράπονο των εφεσειόντων αποκάλυψαν με την ένορκη δήλωση τους ότι είχαν πληροφορηθεί από τους θεράποντες ιατρούς της αποβιωσάσης την κατάσταση της υγείας της και μάλιστα επισύναψαν στην ένορκη δήλωση τους, ως τεκμ. 3 και σχετικό ιατρικό πιστοποιητικό. Αναφορικά δε με το δεύτερο παράπονο τους, οι συνθήκες διακοπής της αγωγής είναι θέμα που θα εξεταστεί κατά την κυρίως δίκη εφόσον άπτεται των επιλήψιμων ενεργειών που καταλόγιζαν οι εφεσίβλητοι στους εφεσείοντες.
Για τους πιο πάνω λόγους και ο 1ος λόγος έφεσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Αβάσιμος κρίνεται και ο 3ος λόγος έφεσης καθότι σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των εφεσιβλήτων, τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη μεταβίβαση της οικίας υλοποιήθηκαν ως αποτέλεσμα επιλήψιμων - κατ΄ ισχυρισμό - ενεργειών των εφεσιβλήτων 1 και 2. Εν πάση περιπτώσει, δεν κατανοούμε το παράπονο τους εφόσον αυτοί έπαυσαν να είναι εγγεγραμμένοι ιδιοκτήτες της οικίας και κατά συνέπεια το επίδικο διάταγμα - στη βάση των δικών τους ισχυρισμών - δεν τους επηρεάζει.
Τέλος αβάσιμος κρίνεται και ο 4ος λόγος έφεσης εφόσον το πρωτόδικο Δικαστήριο, αναφορικά με τα έξοδα, ακολούθησε τη νομολογία σύμφωνα με την οποία κατά κανόνα τα έξοδα επιδικάζονται προς όφελος του επιτυχόντα διαδίκου.
Κατ΄ ακολουθία των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται με €2.500 συν ΦΠΑ έξοδα προς όφελος των εφεσιβλήτων και εναντίον των εφεσειόντων.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.
/κβπ