|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2018:A125
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 323/2012
21 Μαρτίου, 2018
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/Δ]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΕΛΕΟΝΩΡΑΣ ΑΛΛΩΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΩΣ ΝΟΡΑ ΣΙΑΚΑΤΙΔΟΥ,
Εφεσείουσας/Ενάγουσας,
- ΚΑΙ -
ASPIS LIBERTY LIFE INSURANCE PUBLIC CO LTD,
Εφεσίβλητης/Εναγόμενης,
----------------------
Στέλλα Ευριπίδου (κα), για την Εφεσείουσα.
Κωνσταντίνος Δαμιανός για Μαρκίδη, Μαρκίδη & Σία, για την Εφεσίβλητη.
----------------------
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Π. Παναγή.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Η εφεσείουσα καταχώρησε αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αξιώνοντας από την εφεσίβλητη, ασφαλιστική εταιρεία, την καταβολή οφειλόμενων, κατά τον ισχυρισμό της, προμηθειών, δυνάμει μεταξύ τους συμφωνίας αντιπροσώπευσης. Η εφεσίβλητη με την υπεράσπιση της αμφισβήτησε την αξίωση και με ανταπαίτηση της εναντίον της εφεσείουσας και άλλων προσώπων, αξίωσε διάφορα ποσά στη βάση, μεταξύ άλλων, ισχυριζόμενης οικειοποίησης ασφαλίστρων.
Στα πλαίσια ένορκης αποκάλυψης εγγράφων στην αγωγή, κατόπιν σχετικού διατάγματος, η εφεσείουσα αποκάλυψε επιστολή των δικηγόρων της ημερομηνίας 11.7.2003, η οποία απευθυνόταν στην εφεσίβλητη. Με αυτήν, οι δικηγόροι της εφεσείουσας, κατ' εντολή της, πληροφορούσαν την εφεσίβλητη ότι η πελάτης τους παρέδωσε στο δικηγορικό γραφείο του Νίκου Ξενοφώντος στη Νότιο Αφρική, όλα τα έντυπα που βρίσκονταν στην κατοχή της αναφορικά με τις ασφαλιστικές εργασίες στη Νότιο Αφρική για σκοπούς παρακαταθήκης και φύλαξης. Δεν αποκαλύφθηκε, όμως, κανένα έγγραφο σχετιζόμενο με τις ασφαλιστικές εργασίες αυτές.
Κατόπιν τούτου, η εφεσίβλητη καταχώρησε αίτηση διεκδικώντας διάταγμα για την περαιτέρω αποκάλυψη και προσαγωγή από την εφεσείουσα και κάποιον άλλο εναγόμενο δι' ανταπαιτήσεως, των εγγράφων που αναφέρονταν στην παραπάνω επιστολή ημερομηνίας 11.7.2003 των δικηγόρων της, καθώς και άλλων εγγράφων, για τα οποία δεν χρειάζεται να γίνει ειδική αναφορά. Αποδεχόμενο μερικώς την αίτηση και στην έκταση που αυτή αφορούσε την εφεσείουσα, το Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα όπως η τελευταία, εντός 60 ημερών από την επίδοση του διατάγματος στους δικηγόρους της, προβεί σε αποκάλυψη όλων των εγγράφων τα οποία είχε παραδώσει στο δικηγόρο Νίκο Ξενοφώντος στη Νότια Αφρική.
Η εφεσείουσα δεν συμμορφώθηκε με το εν λόγω διάταγμα μετά την επίδοση του στους δικηγόρους της. Ως εκ τούτου, η εφεσίβλητη καταχώρησε αίτηση ζητώντας την απόρριψη της αγωγής και τη διαγραφή της απάντησης στην υπεράσπιση και υπεράσπισης στην ανταπαίτηση. Η εφεσείουσα έφερε ένσταση στην αίτηση αλλά το Δικαστήριο αποδέχτηκε την αίτηση και εξέδωσε το αιτούμενο διάταγμα. Η απόφαση αυτή είναι το αντικείμενο της έφεσης.
Βασική θέση της εφεσείουσας πρωτοδίκως, όπως τέθηκε με την υποστηρικτική της ένστασης ένορκη δήλωση δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο επίδοσης των δικηγόρων της εφεσείουσας, ήταν ότι αδυνατούσε να συμμορφωθεί με το διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 18.5.2011 γιατί τα έγγραφα, αντικείμενο τη αίτησης, δεν βρίσκονταν στη φύλαξη, κατοχή ή έλεγχο της αλλά κατέχονταν από το δικηγόρο Νίκο Ξενοφώντος στη Νότια Αφρική, με τον οποίο η εφεσείουσα δεν είχε καμία σχέση ή επαφή «πλην του χρόνου κατά τον οποίο παραδόθησαν σε αυτόν τα συγκεκριμένα έγγραφα, τα οποία ήταν έγγραφα που δόθηκαν προς το πρόσωπο αυτό, λόγω του ότι ο τελευταίος ενεργούσε ως δικηγόρος ή και εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος των Αιτητών στη Ν. Αφρική και όχι της Καθ' ης η Αίτησις». Απορρίπτοντας τη θέση αυτή, το πρωτόδικο Δικαστήριο σημείωσε ότι το ζήτημα είχε ήδη εξεταστεί και κριθεί στην απόφαση του (με άλλη σύνθεση) ημερομηνίας 18.5.2011. Θεώρησε δε ότι η επαναφορά του όχι μόνο «είναι αδόκιμη και καταχρηστική, αλλά, περαιτέρω, τεκμηριώνει και την κακοπιστία που περιβάλλει την πλευρά της Καθ' ης η Αίτηση [εφεσείουσας]», για τους λόγους που εξήγησε. Αυτοί θα μας απασχολήσουν κατωτέρω.
Με την έφεση, η εφεσείουσα παραπονείται ουσιαστικά ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα εξέδωσε το υπό αναφορά διάταγμα, καθότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος, η νομολογία και οι σχετικές διατάξεις των Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Θεσμών. Σύμφωνα με την αιτιολογία που παρατίθεται στο εφετήριο, απουσίαζε οποιαδήποτε μαρτυρία ότι η εφεσείουσα εσκεμμένα ή κακόπιστα ή εξ υπαιτιότητά της δεν αποκάλυψε τα έγγραφα, αντικείμενο του διατάγματος ημερομηνίας 18.5.2011, δεδομένου ότι αυτά βρίσκονταν στην κατοχή, έλεγχο και φροντίδα του δικηγόρου Νίκου Ξενοφώντος από τη Νότια Αφρική με τον οποίο η εφεσείουσα ουδεμία σχέση είχε «από το χρονικό σημείο που της αποδίδεται μέχρι σήμερα», για να μπορεί να έχει πρόσβαση στα έγγραφα με σκοπό την αποκάλυψη τους. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια εσφαλμένα και αντινομικά υπέρ της έκδοσης του διατάγματος, ενήργησε ως Εφετείο αφού δεν εξέτασε τα ενώπιον του δεδομένα, με το δέοντα τρόπο, πριν εκδώσει την απόφαση του, όπως είχε καθήκον, αλλά στηρίχθηκε στην ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 18.5.2011 για να αποφασίσει πως εφόσον αυτή δεν εφεσιβλήθηκε, δεν θα μπορούσε η πλευρά της εφεσείουσας να ισχυρίζεται εκ νέου πως αδυνατούσε να συμμορφωθεί με το διάταγμα ημερομηνίας 18.5.2011.
Η έφεση είναι εντελώς αβάσιμη. Μοναδικό ζήτημα προς εξέταση, όπως ορθά επισήμανε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήταν η θέση της εφεσείουσας περί αδυναμίας συμμόρφωσης της με το διάταγμα ημερομηνίας 18.5.2011. Επρόκειτο για αδυναμία που βασιζόταν στους ίδιους λόγους, ουσιαστικά, που είχαν προβληθεί στην ένσταση της στην αίτηση των εφεσιβλήτων για περαιτέρω αποκάλυψη, οι οποίοι εξετάστηκαν και κρίθηκαν στην απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 18.5.2011, με κατάληξη ότι «η ουσιαστική νόμιμη κάτοχος [των εγγράφων] και η μοναδική που μπορεί να προβεί σε αποκάλυψη τους» εξακολουθούσε να είναι η εφεσείουσα. Η θεώρηση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η επαναφορά των ήδη κριθέντων θέσεων της πλευράς της εφεσείουσας ήταν αδόκιμη και καταχρηστική και τεκμηρίωνε την κακοπιστία που την περιέβαλλε, έβρισκε έρεισμα και δικαιολογείτο από τα ενώπιον του δεδομένα. Όπως εξήγησε, βάση για την κατάληξη του Δικαστηρίου, ανωτέρω, στην απόφαση του ημερομηνίας 18.5.2011, ήταν η αναφορά των δικηγόρων της εφεσείουσας στην επιστολή τους ημερομηνίας 11.7.2003 ότι τα έγγραφα που ήταν στην κατοχή της παραδόθηκαν σε δικηγορικό γραφείο στη Νότια Αφρική «για σκοπούς παρακαταθήκης και φύλαξης». Η προβαλλόμενη νέα εκδοχή της εφεσείουσας ότι τα έγγραφα δεν βρίσκονταν στην κατοχή, φύλαξη ή έλεγχο της και παραδόθηκαν στο δικηγόρο Νίκο Ξενοφώντος «λόγω του ότι ενεργούσε ως δικηγόρος ή εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος» των εφεσιβλήτων στη Νότια Αφρική ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με την προηγούμενη θέση και όχι τυχαία αφού οδηγήθηκε στην προβολή της λόγω της προηγηθείσας έκδοσης διατάγματος για περαιτέρω αποκάλυψη και τη στήριξη της στην αναφορά παράδοσης των εγγράφων στο δικηγορικό γραφείο του Νίκου Ξενοφώντος για σκοπούς παρακαταθήκης και φύλαξης. Πέραν τούτων, η προβληθείσα με συμπληρωματική ένορκη δήλωση άρνηση των εφεσιβλήτων περί γνωριμίας τους με τον Νίκο Ξενοφώντος, ως ανωτέρω, παρέμεινε τελικά χωρίς αντίκρουση. Θα προσθέσουμε μόνο ότι η εφεσείουσα, εν πάση περιπτώσει, είχε κάθε ευκαιρία, στα πλαίσια της διαδικασίας για περαιτέρω αποκάλυψη, να προβάλει τη θέση ότι ο Νίκος Ξενοφώντος ενεργούσε για τους εφεσίβλητους, όπως θα αναμενόταν λογικά να πράξει, λόγω της σχετικότητας της με τα κρινόμενα ζητήματα αλλά και της ενδεχόμενης σημασίας της για την έκβαση της διαδικασίας. Όμως δεν το έπραξε.
Δεν διαπιστώνουμε λόγο που να δικαιολογεί επέμβαση μας προς ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον της εφεσείουσας, όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
/ΣΓεωργίου