|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:A82
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 418/2011
15 Φεβρουαρίου 2018
(ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/στες)
ΜΕΤΑΞΥ:
ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΟΛΗ
ΕΦΕΣΕΙΟΝΤΑ
και
1. ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ
2. ΜΑΡΙΟΥ ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ, ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΤΟΥ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ
--------------------
Μ. Βορκάς, για τον Εφεσείοντα
Π. Πολυβίου, για τους Εφεσίβλητους
-------------------------------------
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Παρπαρίνο, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ. Ο Εφεσείων κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν Διευθυντής Στήριξης Παραγωγής του ΡΙΚ. Προϊστατο πέντε υπηρεσιών.
Στις 10.3.2004 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Χαραυγή" επιστολή η οποία φέρεται ν' απεστάλη από υπαλλήλους του Ρ.Ι.Κ. και αφορούσε τον Εφεσείοντα. Αντίγραφα της δημοσίευσης, σύμφωνα με τον Εφεσείοντα, αναρτήθηκαν σε διάφορες πινακίδες εντός του κτηρίου του Ιδρύματος όπως επίσης κυκλοφόρησαν στο Ίδρυμα κατά την περίοδο 10.3.2004-18.3.2004. Ο Εφεσείων θεώρησε ότι το δημοσίευμα αποτελούσε λιβελλογράφημα και ήταν δυσφημιστικό για τον ίδιο. Kαταχώρησε, ως αποτέλεσμα, στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, αγωγή εναντίον των Εφεσιβλήτων τους οποίους θεώρησε ως υπεύθυνους για τη δημοσίευση, καθότι δημοσίευσαν και/ή ανέχθησαν να δημοσιευθούν και/ή επέτρεψαν να δημοσιευθούν και/ή παρέλειψαν να προβούν σε ενέργειες για άρση των δημοσιευμάτων που έλαβαν χώρα κατά την πιο πάνω περίοδο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο με απόφαση ημερ. 28.9.2011 απέρριψε την αγωγή παρόλο που έκρινε ότι μέρος του δημοσιεύματος (μια φράση του) ήταν εξυβριστικό και δυσφημιστικό για τον Εφεσείοντα. Απέρριψε την αγωγή, αφού δέχθηκε την εκδοχή που πρόβαλε ο Εφεσίβλητος 2 και βρήκε ότι το δημοσίευμα αναρτήθηκε στις 10.3.2004 σε μια μόνο πινακίδα, αυτή των κινηματογραφιστών που ευρίσκεται εκτός του κυρίως κτηρίου και μετά από οδηγίες του Εφεσίβλητου 2 αμέσως αφαιρέθηκε. Απέρριψε, δε, όλες τις αιτιάσεις του Εφεσείοντα που απέδιδαν ευθύνη στους Εφεσίβλητους. Δεν δίστασε δε να προχωρήσει στ' ακόλουθα σχόλια αναφορικά με τον Εφεσείοντα.
"...... Φαίνεται ότι η μόνη έγνοια του Ενάγοντα ήταν να ταλαιπωρήσει στα Δικαστήρια το Ρ.Ι.Κ. και κυρίως των Εναγόμενο 2 με τον οποίο, όπως φαίνεται από τη μαρτυρία, προφορική και έγγραφη, ήταν σε αντιπαράθεση . Ενώ για το ίδιο δημοσίευμα καταχωρήθηκε αγωγή εναντίον της εφημερίδας "ΧΑΡΑΥΓΗ", η οποία δημοσίευσε το επίδικο δημοσίευμα, προχώρησε για εκδίκαση την παρούσα αγωγή εναντίον των Εναγομένων που αιτία αγωγής είναι το ότι οι Εναγόμενοι ανέχθηκαν να δημοσιευθεί το σχετικό κείμενο και/ή παρέλειψαν να προβούν σε ενέργειες για άρση των δημοσιεύσεων του. Στόχος του ήταν να μεταφέρει την αντιπαράθεση του με τον Εναγόμενο 2 στην αίθουσα του Δικαστηρίου."
Με τους τέσσερις λόγους έφεσης ο Εφεσείων προσβάλλει την πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη. Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι οι Εφεσίβλητοι δεν έχουν ευθύνη για την ανάρτηση του δημοσιεύματος σε πινακίδα ανακοινώσεων ως εσφαλμένη. Με τον δεύτερο λόγο κρίνεται ως εσφαλμένη η αξιολόγηση της προσφερθείσας μαρτυρίας και ως αποτέλεσμα, αποδοχής της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου 2 και μαρτύρων υπεράσπισης ενώ απέρριψε αυτή του Εφεσείοντα και μάρτυρα του (Μ.Ε.1). Επίσης προσβάλλεται ως εσφαλμένη η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το επίδικο δημοσίευμα δεν ήταν δυσφημιστικό στην ολότητα του (τρίτος λόγος) και τέλος με τον τέταρτο λόγο ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέλειψε να ασχοληθεί, εξετάσει και αποφασίσει κατά πόσο ήταν δυσφημιστικό και το υπόλοιπο μέρος των δημοσιευμάτων πλην του μέρους το οποίο έκρινε ως τέτοιο.
Ενώπιον μας οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των διαδίκων υπεστήριξαν τις θέσεις των διαδίκων με αναφορά σε νομολογία και νομικά συγγράμματα.
Ο συνήγορος του Εφεσείοντα υποστήριξε αναφορικά με τους δύο πρώτους λόγους έφεσης ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέκτηκε την μαρτυρία του Εφεσίβλητου 2 και των μαρτύρων υπεράσπισης, Μ.Υ.1 και Μ.Υ.2 Νίκου Πολυκάρπου και Ανδρέα Δημητρίου αντίστοιχα και απέρριψε αυτή του Μ.Ε.1 Κυριάκου Θεοδοσίου. Στήριξε την εισήγηση κυρίως σε διάφορα μέρη της μαρτυρίας και τεκμήρια ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Σε σχέση με τους τρίτο και τέταρτο λόγο έφεσης υποστήριξε με αναφορά στο περιεχόμενο του επίδικου δημοσιεύματος ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δε έκρινε και το υπόλοιπο μέρος του ως δυσφημιστικό για το πρόσωπο του Εφεσείοντα πλην μόνο μιας φράσης. Ο συνήγορος, τέλος, δήλωσε ότι η αγωγή του Εφεσείοντα εναντίον της εφημερίδας "Χαραυγή" απεσύρθη ανεπιφύλακτα.
Ο συνήγορος των Εφεσίβλητων, αντίθετα, υποστήριξε την πρωτόδικη απόφαση ως ορθή τόσο κατά το μέρος της αξιολόγησης της μαρτυρίας, όσο και για την κατάληξη της ότι δεν έχει αποδειχθεί ευθύνη στον Εφεσίβλητο για την όποια δημοσίευση. Προχώρησε όμως περαιτέρω και εισηγήθηκε ότι η αγωγή και κατ' ακολουθία και η Έφεση θα πρέπει να απορριφθεί για δύο λόγους εφόσον εδώ πρόκειται για δευτερογενή δημοσίευση ήτοι ανοχή και λαμβάνοντας υπόψιν ότι η αγωγή εναντίον της εφημερίδας "Χαραυγής" απεσύρθη ανεπιφύλακτα. Οι δύο λόγοι κατά το συνήγορο συνίστανται στο ότι η προώθηση της αξίωσης του Εφεσείοντα αποτελούσε κατάχρηση της διαδικασίας και θα έπρεπε να θεωρηθεί ως de minimis. Ανέπτυξε δε τους δύο αυτούς λόγους με αναφορά στη νομολογία και νομικά συγγράμματα.
Εξετάσαμε με πολλή προσοχή όλα όσα τέθησαν από τους ευπαίδευτους συνηγόρους αφού ανατρέξαμε προς τούτο και στα πρακτικά της υπόθεσης.
Θα εξετάσουμε πρώτα τους λόγους Έφεσης αρ. 1 και 2 καθότι αφορούν θέματα αξιολόγησης μαρτυρίας και ευρημάτων του Δικαστηρίου, θεμέλια για εξέταση οποιουδήποτε άλλου θέματος.
«Σταθερή είναι η νομολογία ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει με ευκολία στην πρωτόδικη αξιολόγηση. Αυτή συναποτελεί το αποτέλεσμα της κρίσης του Δικαστηρίου επί της μαρτυρίας που δίδεται ενώπιον του δια ζώσης (viva voce). Στην Tekinder Pal κ.α. ν. Δημοκρατίας (2010) 2 Α.Α.Δ. 551, 555 λέχθηκαν τ' ακόλουθα από το Εφετείο:
«Η εντύπωση που αποκομίζει από τους μάρτυρες το πρωτόδικο Δικαστήριο φέρει μαζί της το ευεργέτημα της επισταμένης παρακολούθησης των όσων οι μάρτυρες καταθέτουν, τον τρόπο με τον οποίο καταθέτουν, τη λογική που η μαρτυρία τους εκπέμπει και όλα αυτά σε συνδυασμό με την ανάλογη αντιπαραβολή με τη δικογραφία στις πολιτικές υποθέσεις ή τις καταθέσεις στις ποινικές υποθέσεις και τα εν γένει τεκμήρια. Η ανθρώπινη εμπειρία εν πολλοίς είναι οδηγός ως προς τη λογική των πραγμάτων (δέστε Baloise Insurance Co Ltd ν. Kατωμονιάτη κ.α. (2008) 1 Α.Α.Δ. 1275).»
Παρ' όλα ταύτα επέμβαση είναι δυνατή όταν τα ευρήματα που κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο αντιστρατεύονται τη λογική των πραγμάτων ή συγκρούονται με άλλη αποδεκτή μαρτυρία ή διαπιστώνεται ότι η αξιολόγηση των δεδομένων ήταν πλημμελής (βλ. Bullows v. Νεοφύτου (1994) 1 Α.Α.Δ. 41, Αδαμίδης & Συνεργάτες ν. Δ. Κυθρεώτη & Συνεργάτες (2011) 1 Α.Α.Δ. 2106, Στ. Αττεσλή κ.α. ν. Τράπεζας Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ., Π.Ε. 231/2009, ημερ. 25/10/13)»
(βλ. Cyprus Popular Bank Public Co. Ltd "Υπό Εξυγίανση Δυνάμει των προνοιών του Περί Εξυγίανσης Πιστωτικών και άλλων Ιδρυμάτων Νόμου Του 2013, Ν. 17(1)/2013 (Ενεργώντας μέσω της Ειδικής Διαχειρίστριας της Άντρης Αντωνιάδου ν. Otis Elevators (Cyprus) Ltd κ.α., Π.Ε. 371/2009 ημερ. 16.2.2015, C. Roushias Trading and Development Ltd v. Μωσαϊκού, Π.Ε. 98/2010 ημερ. 8.12.2014.)
Προκειμένου να υποστηρίξει τους πιο πάνω λόγους, ο ευπαίδευτος συνήγορος του Εφεσείοντα αναφέρθηκε σε μέρη της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου 2 και Μ.Υ.1 Πολυκάρπου όπου παρατηρείται αντίφαση αναφορικά με το ποιος πληροφόρησε ποιον για την ανάρτηση του δημοσιεύματος στον πίνακα των κινηματογραφιστών. Ο Εφεσίβλητος αρ. 2 ισχυρίστηκε ότι είναι ο Μ.Υ.1 που τον πληροφόρησε σχετικά ενώ ο Μ.Υ. 1 ισχυρίστηκε το αντίθετο. Από τα πρακτικά φαίνεται πράγματι να υπάρχει αυτή η αντίφαση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφαση του το μόνο το οποίο αναφέρει σχετικά είναι ότι:
"Βρίσκω ότι τα γεγονότα είναι όπως τα παρουσίασε ο Εναγόμενος 2 με την μαρτυρία του και τα οποία είναι σε συμφωνία με αυτά που αναφέρονται στις επιστολές των δικηγόρων του Ενάγοντα ημερ. 15.3.2004 και 23.3.2004, Τεκμ. Α5 ως Α7 αντίστοιχα σχετικά με τα σημεία που ήταν τοποθετημένο το δημοσίευμα. Ο ίδιος ο Εναγόμενος 2 έδωσε οδηγίες να αφαιρεθεί αμέσως το δημοσίευμα από το χώρο που ήταν αναρτημένο ή όπου αλλού ήταν αναρτημένο. ............................ Εκάμαν, ειδικά ο Εναγόμενος 2, τα αναγκαία διαβήματα για να αφαιρεθεί από την πινακίδα που ήταν αναρτημένο.."
Τα πιο πάνω οδηγούν σε μια ακόμη αντίφαση η οποία έμεινε απαρατήρητη και δεν σχολιάστηκε καθόλου από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Στις επιστολές των δικηγόρων του Ενάγοντα ημερ. 15.3.2004 και 23.3.2004, Τεκμ. Α5 έως Α7 αντίστοιχα γίνεται αναφορά σε δύο πινακίδες όπου αναρτήθηκε το δημοσίευμα ήτοι σε "πινακίδα του ιδρύματος" και επί "υπηρεσιακής πινακίδας" του κινηματογραφικού συνεργείου. Αντίθετα, ο Εφεσίβλητος 2 ισχυρίστηκε ότι η πληροφόρηση που είχε ήταν για ανάρτηση του δημοσιεύματος μόνο στον πίνακα των κινηματογραφιστών. Το ακόλουθο μέρος της μαρτυρίας κατά την αντεξέταση είναι σχετικό.
"Α. Σας λέω ότι ο μόνος χώρος που είχε αναρτηθεί ήταν εκτός του κεντρικού κτιρίου του ΡΙΚ, σε μια αίθουσα λυομένων, την πιο απομακρυσμένη αίθουσα του ΡΙΚ που στεγάζονταν οι κινηματογραφιστές, το κινηματογραφικό συνεργείο, όχι για να ξεκουραστούν αλλά για να επιμελούν τις κάμερες."
Με δεδομένο τα πιο πάνω, είναι άξιο απορίας πώς ο πρωτόδικος Δικαστής κατέληξε ως άνω, εφόσον το μέτρο σύγκρισης των δύο μερών μαρτυρίας προβάλλουν διαφορετικά πράγματα.
Πέραν όμως των πιο πάνω, ο πρωτόδικος Δικαστής δεν σχολίασε και δεν αξιολόγησε τη μαρτυρία του Μ.Ε.1 Κυριάκου Θεοδοσίου ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είδε το δημοσίευμα αναρτημένο σε πέντε τουλάχιστον πινακίδες τις οποίες ανέφερε και όπως επίσης φωτοτυπία του βρήκε στο γραφείο του. Δεν σχολίασε και δεν αξιολόγησε τη μαρτυρία του Εφεσείοντα και ιδιαίτερα τους ισχυρισμούς του ότι το δημοσίευμα ήταν αναρτημένο σε έξι (6) πινακίδες του Εναγομένου Ιδρύματος για πέραν των 8 ημερών και ότι έθεσε το θέμα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος και Εναγόμενο 2, Διευθυντή του Ιδρύματος, πλην όμως αυτοί δεν έδωσαν οιανδήποτε οδηγία. Παρέλειψε επίσης να δώσει λόγους γιατί την απέρριψε. Περαιτέρω δεν αξιολόγησε τον ισχυρισμό του Μ.Υ.1, Νίκου Πολυκάρπου ότι το δημοσίευμα παρέμεινε ανηρτημένο στην πινακίδα για τρεις-τέσσερις μέρες, ισχυρισμός ο οποίος είναι εντελώς αντίθετος με τους ισχυρισμούς που πρόβαλε ο Εφεσίβλητος, ότι δηλαδή κατόπιν οδηγιών του το δημοσίευμα αφαιρέθηκε την ίδια μέρα που αναρτήθηκε. Παρέλειψε, επίσης, το πρωτόδικο Δικαστήριο να αναφερθεί και να αξιολογήσει τεκμήρια που τέθησαν ενώπιον του όπως οι φωτογραφίες, Τεκμήριο 6(α)-(δ), όπου εμφαίνεται το δημοσίευμα αναρτημένο σε πινακίδα αλλά και επί γραφείου.
Τα πιο πάνω αποτελούν ευδιάκριτες αδυναμίες. Η αποδοχή της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου 2 χωρίς οποιαδήποτε άλλη συζήτηση και αξιολόγηση της υπόλοιπης μαρτυρίας καθιστά την κατάληξη ότι το δημοσίευμα αναρτήθηκε μόνο στην πινακίδα των κινηματογραφιστών και ότι ο Εφεσίβλητος 2 έδωσε οδηγίες να αφαιρεθεί την ίδια μέρα που το πληροφορήθηκε και αφαιρέθηκε, μετέωρο. Η αξιολόγηση της προσαχθείσας μαρτυρίας είναι έργο που ανήκει στο πρωτόδικο Δικαστήριο. Στην Αγησιλάου ν. Χρίστου (1989) 1(Ε) Α.Α.Δ. 713, σελ. 727-728 αναφέρονται τα ακόλουθα:
"Στην υπόθεση Mounir Boustαni ν. Linmαre Shipping Compαny Limited (1984) 1 Α.Α.Δ. 354, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ακύρωσε την υπό έφεση απόφαση για το λόγο ότι ο πρωτόδικος Δικαστής παράλειψε να εκτιμήσει τη μαρτυρία στην ολότητά της αναφορικά με ένα από τα ουσιώδη αμφισβητούμενα γεγονότα και διάταξε την επανεκδίκαση της υπόθεσης. Παρόμοια ήταν η προσέγγιση που ακολούθησε το Εφετείο στην υπόθεση Παρασκευή Μέσσιου v. Λεύκου Ελευθερίου (1982) 1 Α.Α.Δ. 486, στην οποία τονίστηκε ότι παράλειψη του πρωτόδικου Δικαστή να συνεκτιμήσει τη σχετική μαρτυρία ενώπιόν του στην ολότητά της καθιστά τα ευρήματά του αναφορικά με τα γεγονότα τρωτά και ακυρώσιμα και ότι ο δισταγμός του Εφετείου να επέμβει σε ευρήματα
που είναι βασισμένα στην αξιοπιστία των μαρτύρων πρέπει τότε να υποχωρεί μπροστά στον ορατό κίνδυνο η δικαστική κρίση πάνω στα δικαιώματα των διαδίκων να είχε στηριχθεί πάνω σε ελλιπή ή λανθασμένα γεγονότα. Συνήθης και νομολογιακά καθιερωμένος λόγος επέμβασης του Εφετείου και ακύρωσης ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου αποτελεί η περίπτωση στην οποία αποδεικνύεται ότι είναι λανθασμένη ή απαράδεκτη η αιτιολογία που χρησιμοποιείται σαν βάση των προσβαλλόμενων ευρημάτων. Παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση Γεωργία KωvσταντΙνoυ ν. Παvαγιώτη Συμεωνιδη (1969) 1 Α.Α.Δ. 412."
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης αποτελούσε επίδικο θέμα ότι οι Εναγόμενοι μεταξύ 10.3.2004 και 18.3.2004 ανέχθηκαν να δημοσιευθούν και/ή παρέλειψαν να προβούν σε ενέργειες για άρση του δημοσιεύματος που αναρτήθηκε σ' όλες τις πινακίδες, διαδρόμους και γραφεία εντός του κτηρίου του Ρ.Ι.Κ. καθώς και στην αίθουσα κινηματογραφιστών.
Έχοντας υπόψιν όλα τα πιο πάνω, κρίνουμε ότι στην παρούσα περίπτωση η απονομή της δικαιοσύνης έγινε κατά πλημμελή τρόπο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε, ως όφειλε, την ουσιαστική μαρτυρία ενώπιον του αλλά ούτε καν την σχολίασε με αποτέλεσμα η πιο πάνω παράλειψη του να καθιστά το πραγματικό βάθρο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η απόφαση του για το θέμα της ευθύνης, ακροσφαλές και κατά συνέπεια οι λόγοι Έφεσης 1 και 2 επιτυγχάνουν.
Αναπόφευκτη κατάληξη όλων των πιο πάνω κενών και παραλείψεων του πρωτόδικου Δικαστηρίου, είναι η έκδοση διατάγματος για επανεκδίκαση της αγωγής από άλλο Δικαστή για όλα τα επίδικα θέματα χωρίς να παρίσταται ανάγκη να εξετάσουμε τους υπόλοιπους λόγους έφεσης.
Προτού όμως καταλήξουμε, θα θέλαμε να κάνουμε και μια παρατήρηση σχετικά με το ακόλουθο απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση που αφορά τον Εφεσείοντα.
"Αντεξεταζόμενος διαφώνησε ότι ήταν μόνο στην πινακίδα των κινηματογραφιστών και αυτά που αναγράφονται στις επιστολές για μια πινακίδα και ένα κλητήρα είναι λάθος των δικηγόρων του. Δεν είναι λάθος των δικηγόρων του, ο ίδιος για σκοπούς της υπόθεσης του προσπάθησε να διαφοροποιήσει τα γεγονότα. Είπε στη μαρτυρία του, επίσης, ότι ο ίδιος εργαζόταν, ήταν το γραφείο του, στο δεύτερο όροφο του κεντρικού κτιρίου και κάθε πρωί και μεσημέρι πήγαινε εκεί και την έβλεπε. Δεν την τράβηξε, είπε, να την αφαιρέσει. Ήταν αναρμόδιος, σύμφωνα με τα σχέδια υπηρεσίας, να αφαιρέσει το δημοσίευμα. Σιγά την αρμοδιότητα! Ήταν μια απλή πράξη από τον ίδιο η αφαίρεση του δημοσιεύματος από την πινακίδα. Μπορούσε ακόμη να δώσει οδηγίες σ' ένα κλητήρα να αφαιρέσει το δημοσίευμα όπου αυτός ισχυρίζεται ότι ήταν αναρτημένο. Δεν το έπραξε όμως."
(η υπογράμμιση είναι δική μας)
Η χρησιμοποίηση φράσεων ως ανωτέρω, "Σιγά την αρμοδιότητα" δεν αρμόζει σε δικαστική απόφαση. Η ειρωνεία δεν έχει θέση σε δικαστικές αίθουσες από Δικαστές.
Τέλος, το θέμα που ήγειρε για πρώτη φορά ενώπιον μας ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Εφεσίβλητο ήτοι αυτό της κατάχρησης της διαδικασίας λόγω της ανεπιφύλακτης απόσυρσης της αγωγής εναντίον του κυρίως δημοσιεύσαντος το κείμενο, της εφημερίδας "Χαραυγή" με αποτέλεσμα να τίθεται θέμα de minimis, δεν θα το εξετάσουμε, αν και φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, καθότι κρίνουμε ότι τα στοιχεία ενώπιον μας δεν είναι αρκετά ώστε να μπορούν μέσω των ευρημάτων του Δικαστηρίου να αποτελέσουν ικανοποιητικό πραγματικό υπόβαθρο για εξέταση των ζητημάτων αυτών. Το ακόλουθο απόσπασμα από την αγγλική απόφαση, Crossland v. Wilkinson Hardware Stores Ltd [2005] EWHC 481 Q.B.D at 57 είναι σχετικό:
".... the fact that a libel or slander has been communicated only to very few publishees within an organization does not of itself give any indication of what is at stake. For example, if one employee makes an allegation of dishonesty or sexual harassment at work against a claimant, then the claimant may have very much at stake in bringing a libel action. Without vindication, that single accusation may seriously impair or destroy his or her prospects of obtaining employment in the future."
Η Έφεση επιτυγχάνει. Η εκκαλούμενη απόφαση παραμερίζεται. Διατάσσεται επανεκδίκαση της αγωγής ενώπιον άλλου Δικαστή για όλα τα επίδικα θέματα.
Τα έξοδα της Έφεσης και πρωτόδικης διαδικασίας θα είναι έξοδα δίκης κατά την επανεκδίκαση της.
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/γκ