|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:D86
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 126/2017)
22 Φεβρουαρίου, 2018
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
(ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 33/1964 ΩΣ ΕΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ, ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΨΗΦΙΣΗΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ
ΕΞΟΔΩΝ ΑΓΩΓΗΣ ΥΠ' ΑΡΙΘΜΟ 1108/13
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΟΥ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, κας ΜΑΡΙΑΣ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 26.07.2017
----------------------------------------
Μ. Μιχαήλ με Στ. Μιχαήλ (κα), για την Αιτήτρια.
Σ. Μάτσας με Μ. Παχίτη (κα), για τους Καθ'ων η αίτηση.
-------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Οι καθ'ων η αίτηση εταιρεία - A.L. Service Station Ltd, καταχώρισε στις 11 Φεβρουαρίου 2013, ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας την αγωγή υπ' αρ. 1108/2013, αξιώνοντας, εναντίον της εταιρείας A.A. & C.A General Construction Ltd, το ποσό των €2.875,90. Η αγωγή, εκ μέρους των εναγόντων, καταχωρήθηκε από τη δικηγόρο κα Έλλη Μιχαήλ. Προς το σκοπό αυτό οι καθ'ων η αίτηση υπέγραψαν τύπο διορισμού δικηγόρου, στη βάση της Δ.2 θ. 14 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Στο εν λόγω έντυπο προσδιορίστηκε ότι δεν υπήρξε μεταξύ των δύο οποιαδήποτε, ειδική, συμφωνία αναφορικά με το ύψος των εξόδων και η συνήγορος θα πληρωνόταν στη βάση των προβλεπόμενων κλιμάκων από τους Διαδικαστικούς Κανονισμούς.
Λόγω μη καταχώρισης εμφάνισης εκ μέρους της πιο πάνω εναγόμενης εταιρείας, η συνήγορος των εναγόντων προχώρησε στην καταχώριση αίτησης για απόφαση και στις 20 Μαρτίου 2013, εκδόθηκε απόφαση υπέρ των καθ'ων η αίτηση και εναντίον της εναγόμενης εταιρείας, ως η αξίωση.
Στις 31 Μαΐου 2017 η δικηγόρος κα Μιχαήλ, αιτήτρια, καταχώρισε κατάλογο εξόδων προς ψήφιση από την Πρωτοκολλητή. Ο εν λόγω κατάλογος επιδόθηκε στους καθ'ων η αίτηση, οι οποίοι στις 15 Ιουνίου 2017, εκπροσωπούμενοι από το δικηγορικό γραφείο Σάββας Μάτσας ΔΕΠΕ, ανέφεραν, μέσω του δικηγόρου τους, ότι υπήρχε προφορική συμφωνία μεταξύ τους και της πρώην δικηγόρου τους, η οποία θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη κατ' εφαρμογή της Δ.59 θ. 25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Η κα Μιχαήλ αρνήθηκε την ύπαρξη οποιασδήποτε προφορικής συμφωνίας και ζήτησε την έγκριση του κατατεθέντος καταλόγου εξόδων.
Υπήρξε επανάληψη των θέσεων των δύο πλευρών και στις 29 Ιουνίου 2017.
Η Πρωτοκολλητής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, με απόφαση της ημερομηνίας 26 Ιουλίου 2017, αποφάσισε ότι το θέμα θα έπρεπε να τεθεί υπόψη του Δικαστηρίου με βάση τις πρόνοιες της Δ.59 θ. 25.
Το καταληκτικό σκεπτικό της απόφασης έχει ως εξής:
«Έχοντας υπόψη τα ανωτέρω, δηλαδή τον ισχυρισμό της κας Ηλία ότι η συμφωνία στηρίχθηκε σε ψευδείς παραστάσεις και ότι υπάρχει προφορική συμφωνία μεταξύ του πελάτη και της δικηγόρου για το θέμα της αμοιβής της, θεωρώ ότι δεν μπορεί να προχωρήσει η ψήφιση τόσο του παρόντος καταλόγου, όσο και όλων των άλλων καταλόγων εξόδων οι οποίοι αφορούν την ίδια εταιρεία και τους ίδιους δικηγόρους και το αναφυέν ζήτημα θα πρέπει να τεθεί υπόψη του δικαστηρίου για τα περαιτέρω όπως προβλέπεται στη Διαταγή 59 Θεσμός 25.»
Η αιτήτρια προχώρησε στην καταχώριση αίτησης για παραχώρηση άδειας για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari, η οποία και εγκρίθηκε.
Όπως έχει νομολογιακά καθιερωθεί, με τη διαδικασία που ενυπάρχει για την έκδοση προνομιακών ενταλμάτων τύπου Certiorari, δεν ελέγχεται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης, αντικείμενο που εμπίπτει στη δευτεροβάθμια εφετειακή δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αλλά η νομιμότητα της εν λόγω απόφασης. (Βλ. Mareware Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 A.A.Δ. 116, Σάββα Ιωάννη Κασπάρη (2013) 1(Γ) Α.Α.Δ. 2476 και STEPAN INVESTMENTS LIMITED (2013) 1(B) 1 A.A.Δ. 1614).
Στην ακολουθηθείσα, υπό κρίση, αίτηση, ουσιαστικώς η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι η ανυπαρξία, ειδικής, ως προς την πληρωμή των εξόδων, συμφωνίας μεταξύ της ιδίας και των καθ'ων η αίτηση θα έπρεπε να οδηγήσει τον Πρωτοκολλητή στην αποφυγή χρήσης της Δ.59 θ. 25, καθότι η εν λόγω Διαταγή, εφαρμόζεται, μόνο στις περιπτώσεις όπου υπάρχει ειδική, προς τούτο, συμφωνία.
Από την πλευρά τους οι καθ'ων η αίτηση ισχυρίστηκαν, μέσω της ενστάσεως τους και της ενόρκου δηλώσεως που τη συνοδεύει, ότι η αιτήτρια απέκρυψε ουσιώδη γεγονότα από το Δικαστήριο και δεν υπάρχει οποιοδήποτε νομικό ή πραγματικό σφάλμα στην απόφαση της Πρωτοκολλητή, που να επιτρέπει την έκδοση του αιτούμενου προνομιακού εντάλματος.
Όπως έχω προγενέστερα αναφέρει, είναι αποδεκτό από αμφότερες τις πλευρές ότι στη βάση του διοριστηρίου δικηγόρου για ενάγοντα (Form No. 4), οι καθ'ων η αίτηση υπέγραψαν την παράγραφο η οποία προσδιορίζει τα εξής:
"(h) I have not made any express agreement with the said advocate in regard to his remuneration, but will pay him according to the scales in the Civil Procedure Rules."
Η εξουσία που παρέχεται στον Πρωτοκολλητή, με βάση τους Πολιτικής Δικονομίας Θεσμούς, αποτελεί οιονεί δικαστική λειτουργία υποκείμενη σε έλεγχο με προνομιακό ένταλμα. (Βλ. Νεοκλή Νεοκλέους (2007) 1 Α.Α.Δ. 477) .
Η Πρωτοκολλητής, επί του προκειμένου, αποφάσισε ότι, κατ' εφαρμογή της Δ.59 θ. 25 έπρεπε το θέμα να παραπεμθεί στο Δικαστήριο, στηριζόμενη στα δύο πιο κάτω στοιχεία:
α) Στον ισχυρισμό της κα Ηλία, μεταγενέστερης δικηγόρου των εναγόντων, ότι η συμφωνία που έγινε μεταξύ των διαδίκων στηρίχθηκε σε ψευδείς παραστάσεις και
β) ότι υπάρχει προφορική συμφωνία μεταξύ του πελάτη και της δικηγόρου για το θέμα της αμοιβής της.
Ο προβληθείς ισχυρισμός περί συμφωνίας που έγινε μεταξύ του συζύγου της κας Μιχαήλ και εκπροσώπου των καθ'ων η αίτηση, όπως αναγράφεται στην ένορκη δήλωση του Αντωνάκη Λοΐζου διευθυντή της εταιρείας A.L. Service Station Ltd, ότι δηλαδή τα έξοδα θα καταβάλλοντο εξ ολοκλήρου από τους εναγομένους, ουδέποτε τέθηκε με, οποιασδήποτε μορφής, μαρτυρία ενώπιον της Πρωτοκολλητή. Το όλο θέμα παρέμεινε, ουσιαστικώς, στο επίπεδο ενός, αορίστως προβληθέντα ισχυρισμού, που τέθηκε από τη δικηγόρο των καθ'ων η αίτηση κατά την ακρόαση ενώπιον της Πρωτοκολλητή. Η υπόθεση αναβλήθηκε προς το σκοπό «ξεκαθαρίσματος» της θέσης της κας Ηλία, και κατά την επόμενη εμφάνιση επαναλήφθησαν και πάλι με γενικότητα οι ίδιοι αόριστοι ισχυρισμοί.
Βεβαίως, όπως τονίστηκε και προηγουμένως, δεν εξετάζω την ορθότητα της εκδοθείσας απόφασης, αλλά τη νομιμότητα της.
Η Δ.59 θ. 25, επί της οποίας στηρίχθηκε η απόφαση, προβλέπει:
″25. Where on taxation between advocate and client the advocate relies upon any agreement and the client objects that it is unfair and unreasonable, the Registrar may enquire into the facts and certify the same to the Court; and if, upon such certificate, it shall appear to the Court or Judge that cause has been shown either for cancelling the agreement or for reducing the amount payable under the same, the Court or Judge shall have power to order such cancellation or reduction, and to give all such directions necessary or proper for the purpose of carrying such order into effect, or otherwise consequential thereon, as to the Court or Judge may seem fit.″
Ως προς το θέμα της προσφερόμενης δυνατότητας παραπομπής του θέματος ενώπιον του Δικαστηρίου, με βάση την πιο πάνω Διαταγή, σχετική είναι η Πολ. Εφ. 188/2017, Μαρία Χριστοδούλου, ημερ. 6 Δεκεμβρίου 2017.
Για να ενεργοποιηθεί η εν λόγω Διαταγή θα πρέπει να υπάρχει συμφωνία μεταξύ των διαδίκων. Στην υπό εξέταση περίπτωση, χωρίς αμφισβήτηση, υπάρχει σαφέστατη έγγραφη αναφορά, στο διοριστήριο ενάγοντος, ότι δεν έγινε καμιά, ειδική, επί των εξόδων συμφωνία.
Και αυτό που υπάρχει, επί του προκειμένου, έκδηλα δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ότι αποτελεί συμφωνία. Αν υιοθετήσω την εισήγηση της αιτήτριας, ουσιαστικώς, προσδίδω στην Πρωτοκολλητή εξουσία που δεν έχει με βάση τους Θεσμούς. Δηλαδή, να αποφασίσει ως προς τον τρόπο εξασφάλισης του διοριστηρίου ενάγοντος και αν υπήρξε ή όχι παραπλάνηση και ψευδείς παραστάσεις επί τούτου, και ιδιαιτέρως ως προς τον τρόπο εξασφάλισης της υπογραφής επί του συγκεκριμένου όρου. Κάτι που μόνο το Δικαστήριο μπορεί να κάμει.
Η Πρωτοκολλητής, ενεργώντας στη βάση της Δ.59 θ. 25, αποφάσισε όπως θέσει, το εγερθέν θέμα, ενώπιον του Δικαστηρίου για να αποφασίσει. Αν προχωρούσε σε απόρριψη, τότε θα δικαιολογείτο η εξέταση στα πλαίσια δικαιοδοσίας έκδοσης. Εφαρμογή επί του προκειμένου θεωρώ ότι έχει η υπόθεση Νεοκλέους (ανωτέρω). Στην εν λόγω υπόθεση είχε εγερθεί θέμα ακυρώσεως συμφωνίας λόγω παραπλάνησης του πελάτη ως προς την αμοιβή του δικηγόρου του, με βάση ειδική συμφωνία. Αποφασίστηκε ότι, δεν μπορούσε να κριθεί στο πλαίσιο αίτησης ψήφισης καταλόγου εξόδων από τον Πρωτοκολλητή, αλλά μόνο με διαδικασία ενώπιον αρμόδιου δικαστηρίου.
Καθίσταται συνεπώς, άνευ αντικειμένου η αίτηση, παρόλη την αρχική μου αντίληψη επί του προκειμένου, όταν παραχώρησα την άδεια για καταχώριση της αίτησης.
Η αίτηση απορρίπτεται. Ενόψει της φύσεως του εγερθέντος θέματος δεν εκδίδεται οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ,
Δ.