|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:D408
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΝΑΥΤΟΔΙΚΕΙΟΥ
(Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ.: 9/2013)
20 Νοεμβρίου, 2017
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στής]
BUNKERNET LTD,
Ενάγοντες,
- ΚΑΙ -
1. PNO SHIPMANAGEMENT LTD,
2. KINGFISHER MARITIME CORPORATION LTD,
3. EVERGLADES SHIPPING CORPORATION LTD,
4. ΠΑΝΙΚΟΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ,
Εναγόμενοι.
----------------------------
Αίτηση Εναγομένων, ημερομηνίας 3.2.2017
για διαγραφή μέρους της Αναφοράς
Χριστάκης Παύλου, για τους Αιτητές-Εναγόμενους 1 & 4.
Ελένη Μιντή (κα), για Χ. Π. Σαββίδης & Συνεργάτες ΔΕΠΕ και εκ μέρους του Ανδρέα Θεοφίλου, για τους Καθ΄ ων η αίτηση-Ενάγοντες.
----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.:- Κατ' επίκληση, κυρίως, της δικονομικής πρόνοιας O.19, r.27 των Αγγλικών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας που ίσχυαν το 1960, όταν η Κύπρος ανακηρύχθηκε σε ανεξάρτητο κράτος, (στο εξής ως «οι Αγγλικοί Θεσμοί»), οι εναγόμενοι 1 και 4 επιδιώκουν με την παρούσα αίτηση τη διαγραφή του ακόλουθου μέρους της παραγράφου 8(γ) της Αναφοράς, που κατέθεσαν οι ενάγοντες:
«Με συμφωνία των μερών οι τόκοι, (financial charges), μέχρι 17/2/2011 για το χρέος του πλοίου «ALFA K.» δεν περιλήφθηκαν στη Συμφωνία αλλά δόθηκε γι' αυτά τα ποσά επιταγή των Εναγομένων 1 που είναι το αντικείμενο της αγωγής 4911/2011 Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού.
[..]
Σε σχέση με το χρέος του «BRAVO P», που δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας αγωγής, οι τόκοι (financial charges) μέχρι 17/2/2011 είχαν «ενσωματωθεί» μειωμένοι στο 1% μηνιαίως, στις δόσεις (i) και (ii) στο Παράρτημα 2 της Συμφωνίας και ήταν ύψους $41.610,72 και συμφωνήθηκε πως δεν θα εισπράττονταν περαιτέρω financial charges αν οι δόσεις αυτές πληρώνονταν έγκαιρα, κάτι που έγινε».
Με το αιτητικό της Αναφοράς αξιώνεται το ποσό των δολαρίων ΗΠΑ 867.484,93, πλέον τόκος, για την παροχή καυσίμων στο πλοίο «ALFA Κ.», ιδιοκτησίας, κατά τον ουσιώδη χρόνο, των εναγομένων 2. Κατά τους ενάγοντες, οι εναγόμενοι 1 εμφανίζονταν στους ενάγοντες ότι ασκούσαν τη διαχείριση του εν λόγω πλοίου βάσει σχετικής συμφωνίας με τους ιδιοκτήτες του και με αυτή την ιδιότητα προέβησαν σε παραγγελίες και ανέλαβαν, έναντι των εναγόντων, την πληρωμή των καυσίμων που αυτοί παρέδιδαν στο πλοίο. «Τα ίδια», διατείνονται οι ενάγοντες, ισχύουν ως προς παραδόσεις καυσίμων στο πλοίο «BRAVO P», του οποίου ιδιοκτήτες κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν οι εναγόμενοι 3. Να σημειωθεί ότι η αγωγή δεν προωθείται εναντίον των εναγόμενων 2 και 3 λόγω μη δυνατότητας επίδοσης της.
Με την παράγραφο 8 της Αναφοράς, οι ενάγοντες ισχυρίζονται ότι κατά ή περί την 17.2.2011, οι εναγόμενοι 1, για να αποφύγουν τη σύλληψη των παραπάνω πλοίων που διαπραγματεύονταν να πωλήσουν, υπέγραψαν με τους ενάγοντες, μετά από διαπραγματεύσεις, συμφωνία αναγνώρισης, κάλυψης και εγγύησης χρέους, με την οποία «αναγνώρισαν την οφειλή τους να πληρώσουν στους Ενάγοντες το συνολικό κόστος των καυσίμων που οι Ενάγοντες είχαν παραδώσει στο πλοίο «ALFA K.» και «BRAVO P», με την κάλυψη και εγγύηση του Εναγόμενου 4 και άλλων 2 εταιρειών, και με τους πιο κάτω, μεταξύ άλλων, ρητούς και/ή εξυπακουόμενους όρους» (ακολουθούν οι υποπαράγραφοι (α) μέχρι (θ)).
Υποστηρίζεται, ουσιαστικά, από τους εναγόμενους - αιτητές, μέσω της συνοδευτικής της αίτησης ένορκης δήλωσης του εναγόμενου 4, ότι η διαγραφή των ισχυρισμών, αντικείμενο της αίτησης, είναι επιβεβλημένη γιατί δημιουργούν αμηχανία και σύγχυση λόγω μη σχετικότητας τους με το αντικείμενο της αγωγής. Ούτε μπορούν οι ισχυρισμοί αυτοί, με τους οποίους οι εναγόμενοι-αιτητές δεν συμφωνούν, να παραμείνουν αναπάντητοι, με συνακόλουθο, αν απαντηθούν, να εκτροχιασθεί η δικαστική διαδικασία και να προκληθεί αδικαιολόγητη καθυστέρηση και έξοδα ή κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας γιατί το ίδιο θέμα θα εκδικαστεί δύο φορές σε δύο διαφορετικά Δικαστήρια με ορατό τον κίνδυνο να καταλήξουν σε διαφορετικά συμπεράσματα.
Οι ενάγοντες - καθ' ων η αίτηση ενίστανται προβάλλοντας δεκαπέντε λόγους γιατί, κατά την άποψη τους, η αίτηση δεν μπορεί να εγκριθεί, οι οποίοι εξειδικεύονται και αναπτύσσονται περαιτέρω στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την ένσταση. Δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερη αναφορά σε όλους τους λόγους, αρκεί να σημειωθεί στο παρόν στάδιο ότι οι ενάγοντες αμφισβητούν και απορρίπτουν τις θέσεις των εναγομένων, υποστηρίζοντας πως οι ισχυρισμοί των οποίων ζητείται η διαγραφή, είναι απόλυτα συνυφασμένοι με τα επίδικα γεγονότα, εφόσον στοιχειοθετούν το ιστορικό και αναγκαίο υπόβαθρο της υπόθεσης τους. Τυχόν, δε επιτυχία της αίτησης θα τους επηρεάσει δυσμενώς και θα δημιουργηθούν κενά τόσο στο δικόγραφό τους όσο και στην ολοκληρωμένη και σφαιρική παρουσίαση της υπόθεσης τους. Η δε αίτηση καταχωρήθηκε με υπέρμετρη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση, 18 και πλέον μήνες μετά την καταχώρηση της Αναφοράς, με σκοπό την κατάχρηση και καθυστέρηση της δικαστικής διαδικασίας.
Οι Καν. 87 και 88 του περί Δικαιοδοσίας Ναυτοδικείου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1893 (στο εξής «οι Θεσμοί Ναυτοδικείου») καθορίζουν τα αναγκαία στοιχεία ενός δικογράφου σε υπόθεση ναυτοδικείου. Πρέπει να περιέχει σαφή έκθεση των ουσιωδών γεγονότων:
«87. Every pleading shall be divided into short paragraphs numbered consecutively, and shall state concisely the facts on which the party relies; and shall be signed by the party filing it or his advocate.
88. It shall not be necessary to set out in any pleading the words of any document referred to therein, except so far as the precise words of the document are material.»
Στους Θεσμούς Ναυτοδικείου δεν ρυθμίζεται το θέμα της διαγραφής δικογράφου. Ακολουθείται, επομένως, κατά τα προβλεπόμενα από τον Καν. 237[1], η πρακτική του Τμήματος Ναυτοδικείου του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Αγγλίας, στο βαθμό που αυτή μπορεί να εφαρμοσθεί. H πρακτική αυτή είναι εκείνη που ίσχυε κατά την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, (βλ. Nigeria Produce Marketing Co. Ltd and Another v. Sonora Shipping Co. Ltd and Another (1979) 1 C.L.R. 395, Asimenos v., Chrysostomou and Another (1982) 1 C.L.R., Fasili & Others v. "Sun Boat" (1984) 1 C.L.R. 679.
Με βάση τις διατάξεις του Καν. 237, ισχύει εδώ και εφαρμόζεται η δικονομική διάταξη O.19, r.27 των Αγγλικών Θεσμών[2], η οποία αντιστοιχεί στη Δ.19, θ.26 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών. Η εν λόγω δικονομική διάταξη προνοεί για τη διαγραφή ή τροποποίηση ισχυρισμών που δεν χρειάζονται ή που είναι κακόβουλοι ή πεισματικοί (frivolous or vexatious) ή που τείνουν να επηρεάσουν δυσμενώς ή να εμβάλουν σε αμηχανία (prejudice or embarrass) τον αντίδικο ή να καθυστερήσουν την δίκαιη εκδίκαση της υπόθεσης. Όπως επεξηγείται στο Annual Practice 1958 (βλ. σελ. 477) πρόκειται για γενική διάταξη, σκοπός της οποίας είναι η συμμόρφωση των διαδίκων με τους κανόνες σύνταξης δικογράφων. Η εξουσία του Δικαστηρίου είναι διακριτικής μορφής, η οποία ασκείται με πολλή φειδώ και μόνο σε εξαιρετικά κατάδηλες υποθέσεις. Στη Vector Onega A.G. ν. Πλοίου M/V Girvas κ.ά. (Αρ. 1) (2000) 1 Α.Α.Δ. 16, λέχθηκε ότι: (σελ.23)
«Ακόμη και στις περιπτώσεις που οι συνθήκες υπαγορεύουν στένεμα της εξουσίας για να ασκηθεί κατά συγκεκριμένο τρόπο, όπως όταν επιζητείται διαγραφή υλικού από δικόγραφο λόγω δεδικασμένου, η εξουσία αυτή δε χάνει ολότελα το διακριτικό της χαρακτήρα.»
Παρόλο που το διάταγμα για διαγραφή μπορεί να εκδοθεί σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας, εντούτοις η σχετική αίτηση θα πρέπει πάντοτε να υποβάλλεται έγκαιρα και ως κανόνας πριν το κλείσιμο των δικογράφων. Σε περίπτωση καθυστέρησης στην υποβολή της αίτησης, το Δικαστήριο, κατά την κρίση του, μπορεί να μην ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ της έγκρισης της αίτησης (βλ. Cross v. Howe, 62 L. J. Ch. 342 και το Αnnual Practice 1958 (ανωτέρω)).
Οι καθιερωμένες από τη νομολογία αρχές επαναδιατυπώθηκαν πρόσφατα στην υπόθεση Esquire Holding Ltd v Tsentas Developers κ.ά, Πολιτική Έφεση Αρ. Ε191/2015, ημερομηνίας 23.3.2016, ECLI:CY:AD:2016:A164:
«Με βάση τη σχετική νομολογία κάθε αίτημα για διαγραφή δικογράφου είναι εξαιρετικό μέτρο και μέρη από τη δικογραφία μπορούν να διαγραφούν όταν τείνουν να επηρεάσουν δυσμενώς, να προκαλέσουν αμηχανία, ή να καθυστερήσουν τη δίκαιη δίκη της αγωγής. Όπως έχει τεθεί από παλαιά (βλ Annual Practice 1958, σελ.477 κ.ε.) απλή πολυλογία δεν προκαλεί αμηχανία. Το Δικαστήριο δεν υποδεικνύει στα μέρη πώς θα διαμορφώσουν την υπόθεση τους εφόσον αυτά δεν παραβαίνουν τους Κανόνες. Ακόμη και αν ένα δικόγραφο περιέχει αχρείαστα ζητήματα τούτο δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει το Δικαστήριο στη διαγραφή του εφόσον δεν προκαλείται ζημιά στον αντίδικο. Η τελευταία αυτή φράση αποτελεί το ουσιώδες στοιχείο ως προς την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου αλλά και ως προς τη συναφή αιτιολογία που πρέπει να δίδεται για τη διαγραφή. Όπως εύστοχα έχει παρατηρηθεί παλαιότερα «though the language of Order 19 Rule 26 is wide, its operation is limited". (βλ. Lavar Shipping Co. Ltd & Another v. Souras Bros Ltd & Another (1972) 4 J.S.C. σελ. 416).»
Έχοντας εξετάσει την αίτηση, υπό το φως της πιο πάνω νομολογίας και αρχών, δεν βρίσκει σύμφωνο το Δικαστήριο η θέση των εναγομένων ότι οι υπό αναφορά ισχυρισμοί των εναγόντων είναι τέτοιοι που να δικαιολογείται η διαγραφή τους δυνάμει του O.19, r.27 των Αγγλικών Θεσμών. Παρόλο που η αξίωση των εναγόντων, όπως είναι διατυπωμένη στο αιτητικό της Αναφοράς, δεν εδράζεται στους ισχυρισμούς αυτούς, φαίνονται να αποτελούν μέρος του ιστορικού της υπόθεσης και της «εξέλιξης των συμβατικών σχέσεων» των διαδίκων, όπως είναι η θέση των εναγόντων. Στο θέμα αυτό θα επανέλθω σε μεταγενέστερο στάδιο.
Το Δικαστήριο δεν παραγνωρίζει τη θέση, στη γραπτή αγόρευση του ευπαίδευτου συνηγόρου των εναγομένων, ότι ενώ σε προηγούμενη στην αγωγή διαδικασία αίτησης, οι ενάγοντες «προσπάθησαν να πείσουν» το Δικαστήριο ότι η αγωγή τους δεν βασίζεται στη συμφωνία ημερομηνίας 17.2.2011, σε αντίθεση με τη θέση αυτή, στο πρώτο μέρος της παραγράφου 8(γ) του οποίου ζητείται η διαγραφή, γίνεται αναφορά στην παραπάνω συμφωνία. Αυτό, σε μια προσπάθεια, κατά τον ευπαίδευτο συνήγορο, να αποκτήσουν οι ενάγοντες με τον τρόπο τούτο το δικαίωμα να προσαγάγουν εξωγενή μαρτυρία σε σχέση με τη συμφωνία αυτή.
Θα πρέπει εδώ να παρατηρηθεί ότι τέτοιο θέμα δεν εγείρεται με την αίτηση ώστε να μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης. Πέραν τούτου, απλή ανάγνωση του συνόλου της Αναφοράς αποκαλύπτει ότι μνεία για τη συμφωνία ημερομηνίας 17.2.2011 δεν γίνεται μόνο στο μέρος της παραγράφου 8, του οποίου ζητείται η διαγραφή. Σχετικές αναφορές υπάρχουν και σε άλλα μέρη του δικογράφου των εναγόντων όπως, για παράδειγμα, στο πρώτο τμήμα της παραγράφου 8 και σε πλείστες άλλες υποπαραγράφους της - ακόμη και στο μέρος της παραγράφου 8(γ) του οποίου δεν ζητείται η διαγραφή - καθώς και στην παράγραφο 9 όπου προβάλλεται η ύπαρξη κωλύματος, με βάση τη συμφωνία. Το δε αιτητικό Α της αξίωσης των εναγόντων στην Αναφορά παραπέμπει, μεταξύ άλλων, στις παραγράφους 8 και 9, μέσω της φράσης ότι η αξίωση για το ποσό των δολαρίων ΗΠΑ867.484,93 είναι «όπως περιγράφεται στις παρ.5 ως και 10 πιο πάνω». Για όλες αυτές, τις άλλες αναφορές για τη συμφωνία ημερομηνίας 17.2.2011, οι εναγόμενοι δεν φαίνεται να παραπονούνται.
Είναι βέβαια ορθή η θέση του ευπαίδευτου συνηγόρου των εναγομένων ότι στα μέρη της παραγράφου 8(γ), των οποίων ζητείται η διαγραφή, αναφέρονται και άλλες συμφωνίες. Δεν βρίσκει σύμφωνο το Δικαστήριο, όμως, η εισήγηση του ότι είναι άσχετες με το αντικείμενο της αγωγής. Αντιθέτως, φαίνονται να σχετίζονται με το ζήτημα των τόκων (financial charges) και τις σχετικές μεταξύ των διαδίκων διευθετήσεις. Εν προκειμένω, διατείνονται οι ενάγοντες στην παράγραφο 8(α) της Αναφοράς, ότι το χρέος των εναγομένων 1, σχετικά με το πλοίο «ALFA K.» κατά την 17.2.2011, «χωρίς τους μέχρι τότε τόκους» ανερχόταν στο ποσό των δολαρίων ΗΠΑ 867.484,93, ποσό το οποίο αξιώνεται με την αγωγή, με τόκους επί του ποσού τούτου από 17.2.2011, ενώ για τους τόκους μέχρι την ημερομηνία αυτή, προβάλλονται οι ισχυρισμοί των οποίων ζητείται η διαγραφή.
Γίνεται αντιληπτό ότι το Δικαστήριο δεν έχει ενώπιον του περίπτωση εντελώς επουσιωδών θεμάτων που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του υπέρ της έγκρισης της αίτησης. Τα επίμαχα μέρη της Αναφοράς, είναι σχετικά τόσο με το πλέγμα των γεγονότων που αφορούν στη συνεργασία των διαδίκων αναφορικά με την προμήθεια καυσίμων στα παραπάνω πλοία τα οποία οι εναγόμενοι 1, κατ' ισχυρισμό, διαχειρίζονταν, δίδοντας μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη συνεργασία αυτή, όσο και με την έκταση της υπόθεσης των εναγόντων. Ούτε, βέβαια, είναι τέτοια που να προκαλούν σύγχυση ή αμηχανία στους αιτητές, με τις συνέπειες που αυτοί διατείνονται.
Για τους πιο πάνω λόγους, η αίτηση δεν μπορεί να έχει επιτυχή κατάληξη, διαπίστωση η οποία καθιστά αχρείαστη την εξέταση οποιουδήποτε άλλου τεθέντος ζητήματος.
Συνακόλουθα των πιο πάνω, η αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα εις βάρος των αιτητών-εναγομένων 1 και 4, όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
/ΣΓεωργίου
[1] «In all cases not provided by these Rules, the practice of the Admiralty Division of the High Court of Justice of England, so far as the same shall appear to the applicable, shall be followed.»
[2] "The Court or a Judge may at any stage of the proceedings order to be struck out or amended any matter in any indorsement or pleading which may be unnecessary or scandalous or which may tend to prejudice, embarrass or delay the fair trial of the action; and may in any such case, if they or he shall think fit, order the costs of the application to be paid as between solicitor and client".