|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:A374
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 228/2011)
26 Οκτωβρίου, 2017
[ΠΑΝΑΓΗ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στές]
ΣΟΝΙΑ ΚΑΡΚΑ,
Εφεσείουσα-Καθ' ης η Αίτηση,
ν.
1. ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
2. ΝΑΤΑΣΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Εφεσιβλήτων-Αιτητών.
________________________
Μάριος Δημοσθένους, για Αντρέα Γιωρκάτζη, για την Εφεσείουσα.
Σωφρόνιος Σωφρονίου, για τους Εφεσίβλητους.
________________________
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα
δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα, κατά τον ουσιώδη χρόνο, κατείχε υποστατικό των εφεσιβλήτων, ευρισκόμενο σε περιοχή της Αγίας Φύλας, στη Λεμεσό, (το «υποστατικό»), ως θέσμια ενοικιάστρια. Απέκτησε την πιο πάνω ιδιότητα στις 16.11.2008, μετά τον τερματισμό της περιοδικής ενοικίασης από μήνα σε μήνα, η οποία καθόριζε τις σχέσεις της με τους εφεσίβλητους μέχρι τότε. Η ενοικίαση αυτή ίσχυσε, κατά τεκμήριο, συνεπεία της απουσίας, λόγω ακυρότητας, δεσμευτικής συμφωνίας, η οποία θα προέβλεπε τη διάρκεια και τους λοιπούς όρους της, και αφού η εφεσείουσα συνέχισε να κατέχει το υποστατικό και να το χρησιμοποιεί, με υποχρέωση καταβολής ενοικίου πάνω σε μηνιαία βάση, (βλ. Nicos Christou Developm. Ltd v. Τοφινή (1998) 1 Α.Α.Δ. 1990).
Στις 12.4.2011, το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων, Τμήμα Λεμεσού, στο πλαίσιο τελικής απόφασής του στην αίτηση αρ. Ε11/2009, αφού προέβη, μεταξύ άλλων, στις πιο πάνω διαπιστώσεις, διέταξε την εφεσείουσα να εκκενώσει το υποστατικό και να το παραδώσει στους εφεσίβλητους ελεύθερο κατοχής. Εξέδωσε την πιο πάνω διαταγή, ως αποτέλεσμα της παράλειψής της, όπως, επίσης, το ίδιο διαπίστωσε, να καταβάλει οφειλόμενα και νομίμως απαιτηθέντα ενοίκια, με αποτέλεσμα την ενεργοποίηση των προνοιών του άρθρου 11(1)(α) του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1983, (Ν. 23/1983), όπως αυτός έχει τροποποιηθεί. Με την ίδια, πιο πάνω, απόφαση, η εφεσείουσα διατάχθηκε, επίσης, να καταβάλλει στους εφεσίβλητους ποσό €1.196,00 μηνιαίως, από 1.4.2008 μέχρι την παράδοση του υποστατικού, κενού και ελεύθερου κατοχής.
Σε σύντομο χρόνο μετά την έκδοση της πιο πάνω απόφασης, ο οποίος δεν έχει, συγκεκριμένα, καθορισθεί, η εφεσείουσα εγκατέλειψε το υποστατικό. Επομένως, όταν η υπό εξέταση έφεση, η οποία είχε, στο μεταξύ, από τότε καταχωριστεί εναντίον της προαναφερθείσας απόφασης, ήταν ορισμένη για ακρόαση, η εφεσείουσα δεν κατείχε, πλέον, το υποστατικό. Σε υπόδειξη του Δικαστηρίου ότι η έφεση έχει, εν πάση περιπτώσει, απολέσει το αντικείμενό της, ο συνήγορος της εφεσείουσας δήλωσε ότι επιμένει στην προώθησή της σε σχέση με τους δύο πρώτους λόγους και απέσυρε τους υπόλοιπους. Με τους εναπομείναντες λόγους έφεσης, προβάλλεται, ουσιαστικά, η θέση ότι η συμφωνία ενοικίασης, η οποία είχε συνομολογηθεί μεταξύ της εφεσείουσας και των εφεσιβλήτων σε σχέση με το υποστατικό, διέπετο από παρανομία και, επομένως, ήταν άκυρη από την αρχή. Εισηγήθηκε δε, συναφώς, ότι: «..., σε περίπτωση που ανατραπεί η πρωτόδικη απόφαση, η εφεσείουσα, ..., δικαιούται σε επιστροφή όλου του ποσού που έχει δώσει.» Εννοούσε, προφανώς, ότι, στην περίπτωση που η αρχική συμφωνία ενοικίασης ακυρωθεί λόγω παρανομίας, τότε η εφεσείουσα θα δικαιούται σε επιστροφή ενοικίων ή ενδιάμεσων οφελών, τα οποία αυτή έχει πληρώσει στους εφεσίβλητους.
Η δήλωση, ανωτέρω, του συνηγόρου, σαφώς, παραγνωρίζει ότι η εφεσείουσα, εξαρχής, κατείχε το υποστατικό, χωρίς να υπάρχει σε ισχύ έγκυρη συμφωνία, όπως η προαναφερθείσα διαπίστωση του εκδικάσαντος Δικαστηρίου. Επομένως, η κατοχή, την οποία αυτή είχε, δεν ήταν συμβατική αλλά τεκμαρτή (by implication of law), στη βάση περιοδικής ενοικίασης από μήνα σε μήνα, (βλ. Tryfon Co. v. Black and Decker (1983) 1 C.L.R. 971 και Adler v. Blackman [1952] 2 All E.R. 945). Είναι δε στη βάση αυτής της σχέσης που υφίστατο η υποχρέωσή της για την καταβολή ενοικίου, δεδομένου ότι η ίδια συνέχισε να κατέχει και να χρησιμοποιεί το υποστατικό.
Η εξέταση, από το Εφετείο, της εισήγησης ότι η αρχικά προκύψασα συμβατική σχέση μεταξύ των διαδίκων θα μπορούσε να ήταν παράνομη, υπό τις περιστάσεις, ανωτέρω, θα είναι, οπωσδήποτε, μάταιη. Κανένα θετικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα δε θα αποδώσει, λόγω, ακριβώς, της ρύθμισης η οποία είχε, εξαρχής, επιβληθεί, διά νόμου, στις σχέσεις των διαδίκων αναφορικά με το υποστατικό, όπως έχει πιο πάνω εξηγηθεί. Η διαπίστωση, βέβαια, αυτή είναι καθοριστική για το αποτέλεσμα της έφεσης, η οποία, για τον πιο πάνω λόγο, κρίνεται ότι έχει απολέσει το αντικείμενό της, (βλ. Λούκος Λτδ. ν. Ρέινμποου Πλήτσ. και Ντάιγκ Κο. Λτδ. (2001) 1 Α.Α.Δ. 2055).
Παρεμπιπτόντως και μόνο, σημειώνεται πως, σύμφωνα με τη δικογραφημένη θέση της εφεσείουσας, αυτή ήταν που προέβαινε σε παράνομες επεκτάσεις και αλλαγές στο υποστατικό, έστω και με τη συγκατάθεση των εφεσιβλήτων. Αποτελεί δε γενική αρχή του δικαίου ότι το δικαστήριο δεν έρχεται αρωγός, προς ικανοποίηση απαίτησης η οποία βασίζεται στην παρανομία του ιδίου του απαιτητή, (βλ. Αρκαδίου v. Porto Lara Estates Ltd (2010) 1 Α.Α.Δ. 2035). ΄Επειτα, αποτελεί εύρημα του εκδικάσαντος Δικαστηρίου ότι η εφεσείουσα κατέβαλε ενοίκια μόνο για τους πρώτους τρεις μήνες του 2008, ενώ κατείχε το υποστατικό. Επομένως, με δεδομένη την προαναφερθείσα γενική αρχή του δικαίου, εν πάση περιπτώσει, είναι αμφίβολο αν η ίδια, ακόμα και στην περίπτωση που αυτή είχε δικογραφήσει τέτοια απαίτηση, εδικαιούτο να διεκδικήσει την επιστροφή τους, (βλ. Τουμάζου ν. S.P.S. Restaurants Ltd (2011) 1 Α.Α.Δ. 700).
Για τον πιο πάνω λόγο, η έφεση απορρίπτεται. Τα έξοδα, τα οποία καθορίζονται στο ποσό των €2.500,00, πλέον Φ.Π.Α., επιδικάζονται υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον της εφεσείουσας.
Π. Παναγή, Δ.
Μ. Χριστοδούλου, Δ.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
/ΜΠ