|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:D296
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 124/2017
15 Σεπτεμβρίου, 2017
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ NEW TOWER LIMITED, HARPTREE VENTURES LIMITED ΚΑΙ VIEWMONT LIMITED, ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
- ΚΑΙ-
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 24/07/2017 ΠΟΥ ΕΠΕΔΟΘΗ ΣΤΙΣ ΑΙΤΗΤΡΙΕΣ ΣΤΙΣ 4/8/2017
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 24/07/2017, ΣΥΝΤΑΧΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 3/8/2017 ΚΑΙ ΕΠΕΔΟΘΗ ΣΤΙΣ 4/8/2017 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΥΠ΄ ΑΡΙΘΜΟ 465/2017
-------------------------------
Γιώργος Ζ. Γεωργίου με Άντρη Μίτσιγγα (κα) και Μιχάλη Λοϊζίδη, για τις Αιτήτριες.
-----------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.:- Με την αίτηση τους οι αιτήτριες, νομικά πρόσωπα, ζητούν άδεια για την καταχώρηση αίτησης δια κλήσεως για την έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari για παραπομπή ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου και συνακόλουθη ακύρωση, των προσωρινών απαγορευτικών διαταγμάτων ημερομηνίας 24.7.2017 τα οποία εξασφάλισε ο Dmitry Valerievich Lutsenko, μετά από μονομερή αίτηση του στα πλαίσια της πρωτογενούς αίτησης υπ' αρ. 465/2017 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Ζητούν, επίσης, την αναστολή των εν λόγω διαταγμάτων μέχρι τελικής αποπερατώσεως της «παρούσας αίτησης» ή νεοτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.
Εγκρίνοντας την αίτηση του κ. Lutsenko το Επαρχιακό Δικαστήριο εξέδωσε τα αιτούμενα με την αίτηση του προσωρινά διατάγματα «νοουμένου ότι ο Αιτητής θα καταθέσει τραπεζική εγγύηση ύψους €100.000.». Ακολούθως, παρασχέθηκε εγγύηση η οποία απευθύνεται στον Πρωτοκολλητή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ως δικαιούχο (beneficiary) η οποία, στο βαθμό που εδώ ενδιαφέρει, έχει το ακόλουθο λεκτικό:
« On the request and for the account of Haviaras & Philippou LLC who acts for Mr.Dmitry Valerievich Lutsenko (the "Appliocant"), we undertake to pay to you under your order a sum not exceeding €100.000,00 (One hundred thousand Euro only) upon production to us of a written demand from yourself accompanied by a court order in General Application no. 465/2017 of the District Court of Nicosia awarding damages to the defendants in the aforesaid General Application on the ground that the interim injunctions issued on 24.07.17 were issued unjustifiably and they have cost damages to the defendants therein».
Συνακόλουθα, συντάχθηκαν τα επίδικα διατάγματα, τα οποία επιδόθηκαν στις αιτήτριες στις 4.8.2017.
Βασική θέση των αιτητριών είναι ότι παρόλο που το Επαρχιακό Δικαστήριο διέταξε την κατάθεση τραπεζικής εγγύησης από τον κ. Lutsenko, η κατατεθείσα εγγύηση δεν παρασχέθηκε προσωπικά από αυτόν όπως διέταξε το Επαρχιακό Δικαστήριο και επιτακτικά προνοεί το άρθρο 9(2) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.6, αλλά από τρίτα πρόσωπα, το δικηγορικό γραφείο Χαβιαράς & Φιλίππου ΔΕΠΕ. Αποδεχόμενο δε την ως άνω τραπεζική εγγύηση και συντάσσοντας τα επίδικα διατάγματα στις 3.8.2017, το Επαρχιακό Δικαστήριο ενήργησε «καθ' υπέρβαση εξουσίας και με έκδηλη νομική πλάνη».
Κατά την ακρόαση της αίτησης, ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητριών παρέδωσε στο Δικαστήριο γραπτή αγόρευση και υποστήριξε και επεξήγησε τα επιχειρήματα του με προφορική αγόρευση παραπέμποντας σε νομολογία. Τα διατάγματα αυτά καθ' αυτά και κατά πόσο ορθά εκδόθηκαν, ανέφερε, είναι θέμα που θα απασχολήσει στην διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου και στη βάση εκείνη θα καταχωρηθεί ένσταση από τις αιτήτριες. Η περίπτωση, όμως, στην οποία αφορά η παρούσα αίτηση, εμπίπτει σε αυτές «που ο έλεγχος της νομιμότητας δεν μπορεί να εγερθεί ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου». Η δε κατάθεση εγγύησης από το δικηγορικό γραφείο Χαβιαράς & Φιλίππου ΔΕΠΕ, το οποίο δεν είναι μέρος της δικαστικής διαδικασίας, ούτε είναι ο αιτών των επίδικων διαταγμάτων και δεν δεσμεύεται από τη διαταγή του Δικαστηρίου, συνιστά εξαιρετική περίσταση, αφού σε περίπτωση που επέλθει αδικαιολόγητη ζημιά στην περιουσία των αιτητριών συνεπεία της έκδοσης των επίδικων διαταγμάτων, δεν παρέχεται τρόπος προστασίας τους. Ούτε προσφέρεται, υποστήριξε, εναλλακτικό ένδικο μέσο που θα μπορούσαν να ασκήσουν οι αιτήτριες για θεραπεία.
Σύμφωνα με τις καλά καθιερωμένες αρχές της νομολογίας που διέπουν αιτήσεις όπως η παρούσα, η χορήγηση άδειας για την καταχώρηση αίτησης για ένταλμα certiorari συνιστά θέμα που ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου, η οποία ασκείται με φειδώ. Πρόκειται για εξαιρετικό μέτρο το οποίο αποσκοπεί στον έλεγχο της νομιμότητας και μόνο αποφάσεων κατώτερων δικαστηρίων, επί των οποίων επιδρά ακυρωτικά. Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν υπεισέρχεται στην αναθεώρηση της άσκησης των δικαιοδοσιών του κατώτερου δικαστηρίου εκτός εάν αποκαλύπτεται νομικό σφάλμα καταφανές στο πρακτικό του. Τότε μόνο είναι που ακυρώνεται η απόφαση του εάν υπάρχει έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας, έκδηλη πλάνη νόμου, προκατάληψη ή συμφέρον, δόλος ή ψευδορκία στη λήψη της ή παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης. Ο αιτητής θα πρέπει να ικανοποιήσει το δικαστήριο για την ύπαρξη «εκ πρώτης όψεως υπόθεσης» και/ή την ύπαρξη «συζητήσιμης υπόθεσης» που να δικαιολογεί επαρκώς την παραχώρηση της αιτούμενης άδειας. (Βλ., μεταξύ άλλων, Base Metal Trading v Fastact Developments Ltd κ.ά, (2004) 1 Α.Α.Δ. 1535 και Αναφορικά με την αίτηση των M.T.P. Trading Ltd κ.ά, Πολιτική Έφεση Αρ.345/14, ημερ. 11.3.2015, ECLI:CY:AD:2015:A172).
Έχω εξετάσει το υλικό που τέθηκε ενώπιον μου και παρατηρώ ότι παρόλο που η αίτηση για άδεια για certiorari αποσκοπεί στην ακύρωση των διαταγμάτων του Επαρχιακού Δικαστηρίου, είναι προφανές, όπως άλλωστε δέχτηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητριών κατά τη συζήτηση της αίτησης, ότι η προβληθείσα από τις αιτήτριες πλάνη και υπέρβαση της εξουσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου έγκειται στη σύνταξη των διαταγμάτων από το Πρωτοκολλητείο για να επιδοθούν στις αιτήτριες με την αποδοχή εγγύησης η οποία, κατά την εισήγηση τους, δεν δόθηκε από τον ίδιο τον αιτητή (κ. Lutsenko), όπως διέταξε το Δικαστήριο. Θεωρώ ότι το ζήτημα που ουσιαστικά εγείρεται δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσης certiorari αφού το παράπονο των αιτητριών δεν στρέφεται εναντίον της νομιμότητας της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου ημερομηνίας 24.7.2017 αλλά αφορά σε κατ' ισχυρισμό μη ικανοποίηση όρου που έθεσε το Επαρχιακό Δικαστήριο ως προϋπόθεση για να μπορούν να τεθούν τα μονομερώς εκδοθέντα διατάγματα σε ισχύ[1]. Ούτε διακρίνεται οτιδήποτε στην απόφαση του Δικαστηρίου που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως δικονομικά μεμπτό κατά τρόπο που να διανοίγει το δρόμο για certiorari. Δεν τίθεται, λοιπόν, θέμα ακύρωσης της απόφασης έκδοσης των εν λόγω διαταγμάτων, ακόμα και αν η θέση των αιτητριών ότι η παρασχεθείσα εγγύηση πάσχει, για τους λόγους που προβάλλουν, μπορεί να ευσταθεί, θέμα το οποίο παραμένει ανοικτό για εξέταση από το αρμόδιο Δικαστήριο.
Παρόμοιο ζήτημα εξετάστηκε στην Αίτηση της Vodafone Group plc (2006) 1 Α.Α.Δ. 1, όπου το Δικαστήριο ανέφερε τα ακόλουθα:
« Σε άλλη παρατήρηση του Δικαστηρίου, ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών δέχθηκε ότι ο μόνος λόγος για τον οποίον ζητούσαν ακύρωση του διατάγματος ήταν η μη έγκυρη, κατά την εισήγησή τους, εγγύηση που δόθηκε. Το Δικαστήριο κατ' ακολουθία παρατήρησε πως έτσι δεν ετίθετο θέμα ακύρωσης του διατάγματος, αλλά υπογραφής ικανοποιητικής εγγύησης εκ μέρους των αιτητών άμα τη υπογραφή της οποίας θα ίσχυε το διάταγμα.
Αυτό είναι θέμα, στο οποίο δεν μπορεί να επέμβει το Δικαστήριο. Δεν μπορεί για το λόγο αυτό να ακυρώσει το διάταγμα, έστω και αν η θέση ότι η εγγύηση δεν ήταν έγκυρη ήταν ορθή. Το Δικαστήριο είχε εκδώσει το διάταγμα με την προϋπόθεση υπογραφής έγκυρης εγγύησης ως οι οδηγίες του και το διάταγμα θα ετίθετο σε ισχύ αν υπογραφόταν τέτοια εγγύηση. Έτσι, εν ουδεμία περιπτώσει τίθεται θέμα ακύρωσης του διατάγματος αυτού καθ' εαυτού.»
Συνακόλουθα, δεν έχω ικανοποιηθεί ότι υπάρχει συζητήσιμο ζήτημα.
Για τους πιο πάνω λόγους, η αίτηση απορρίπτεται.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
/ΣΓεωργίου
[1] Βλ. τη Δ.48,θ.12 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών αναφορικά με το πότε μονομερώς εκδοθέν διάταγμα καθίσταται δεσμευτικό