|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:D73
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 32/2017
7 Μαρτίου, 2017
[Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΔΙΣΠΥΡΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΥΠOΥ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΥΠ' ΑΡΙΘΜΟ Κ1/2017 ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΩΝ ΛΑΡΝΑΚΑΣ - ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ/Η ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΩΝ ΛΑΡΝΑΚΑΣ - ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΚΑΙ/Η ΔΟΘΗΚΕ ΤΗΝ 2/2/2017 ΓΙΑ ΜΗ ΕΚΔΟΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΗΜΕΡ. 20/10/16 ΚΑΙ/Η ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΥΠ' ΑΡΙΘΜΟΥΣ 264/16 ΚΑΙ/Η 278/16
..........
Χρ. Χριστοφή (κα) μαζί με την Στ. Στεργίου (κα) για Δημητρίου & Δημητριου ΔΕΠΕ για τον αιτητή
..........
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.: Με την υπό εξέταση αίτηση, ο αιτητής εξαιτείται άδεια για καταχώρηση αίτησης διά κλήσεως για την έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari για ακύρωση και/ή παραμερισμό της ενδιάμεσης απόφασης και/ή πρακτικού του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων Λάρνακας-Αμμοχώστου ημερ. 2/2/17, με το οποίο κατέστησε τη μονομερή αίτηση ημερ. 2/2/17 για αναστολή εκτέλεσης του εντάλματος κατοχής με αρ. 264/16 και/ή του εντάλματος αρ. 278/16 για δημόσιο πλειστηριασμό και/ή της απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 20/10/16, σε διά κλήσεως. Επιδιώκεται επίσης άδεια του Δικαστηρίου για αναστολή της διαδικασίας και/ή εκδίκασης της αίτησης ημερ. 2/2/17 που είναι ορισμένη στις 2/3/17.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν κατατεθεί από πλευράς αιτητή, στις 19/8/16 καταχωρήθηκε εκ μέρους της ιδιοκτήτριας εταιρείας υποστατικού η αίτηση αρ. Ε8/16 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας-Αμμοχώστου για ανάκτηση κατοχής του υποστατικού της και το Δικαστήριο στις 20/10/16 προχώρησε σε έκδοση απόφασης εναντίον του αιτητή λόγω παράλειψης του να καταχωρήσει Απάντηση.
Στις 18/1/17 ο αιτητής διόρισε ως νέους δικηγόρους του τους Δημητρίου & Δημητρίου ΔΕΠΕ οι οποίοι στις 2/2/17 καταχώρησαν αίτηση για παραμερισμό της απόφασης ημερ. 20/10/16 και ταυτόχρονα τη μονομερή αίτηση ημερ. 2/2/17. Ζητήθηκε από πλευράς αιτητή όπως η μονομερής αίτηση ορισθεί την ίδια μέρα της καταχώρησης της, εφόσον ήταν προγραμματισμένος και ο πλειστηριασμός των εμπορευμάτων της επιχείρησης του εστιατορίου που ασκούσε ο αιτητής στο επίδικο υποστατικό, εκείνη την ημέρα. Το Δικαστήριο παρερμηνεύοντας το Νόμο και τη νομολογία για το κατεπείγον και χωρίς να εξετάσει τους ισχυρισμούς του αιτητή περί δόλου και ψευδορκίας εκ μέρους της ιδιοκτήτριας και άλλους ισχυρισμούς, διέταξε την επίδοση της αίτησης στην άλλη πλευρά. Είναι η θέση του αιτητή ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό ένδικο μέσο ή θεραπεία, εφόσον η περίπτωση του αφορά σε πρακτικό του Δικαστηρίου και γιατί υπέστη ανεπανόρθωτη ζημιά από τη μη έκδοση των διαταγμάτων μονομερώς, εφόσον ολοκληρώθηκε ο πλειστηριασμός την ίδια ημέρα.
Ενόψει της απόφασης του Δικαστηρίου για επίδοση της αίτησης, αυτή ορίστηκε για τις 9/2/17, όπου η ιδιοκτήτρια εταιρεία εμφανίστηκε και ζήτησε χρόνο να καταχωρήσει ένσταση. Η αίτηση ορίστηκε στη συνέχεια για ακρόαση στις 2/3/17, ημερομηνία κατά την οποία ορίστηκε και η κυρίως αίτηση για παραμερισμό της απόφασης, ημερ. 20/10/16.
Το σχετικό πρακτικό του Δικαστηρίου όπως και η μονομερής αίτηση ημερ. 2/2/17 και η ένορκη δήλωση που τη συνόδευε μαζί με τα τεκμήρια της, επισυνάπτονται στην υπό κρίση αίτηση.
Η αίτηση συνοδεύεται από την ένορκη δήλωση της Αιμιλίας Γιωργαλλά, δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο των Δημητρίου & Δημητρίου ΔΕΠΕ, η οποία ουσιαστικά επαναλαμβάνει και επιβεβαιώνει τα γεγονότα της Έκθεσης που συνοδεύει την υπό κρίση αίτηση.
Κατά την ακρόαση της αίτησης η δικηγόρος που εμφανίστηκε για τον αιτητή στην αγόρευση της ανέφερε στο Δικαστήριο ότι η μονομερής αίτηση ημερ. 2/2/17, στα πλαίσια της οποίας εκδόθηκε η απόφαση και/ή το πρακτικό του Δικαστηρίου, αντικείμενο της παρούσας αίτησης, αποσύρθηκε και απορρίφθηκε στη συνέχεια από το Δικαστήριο στις 2/3/17, ως άνευ αντικειμένου.
Η χορήγηση άδειας για καταχώρηση certiorari ανάγεται στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου, η οποία ασκείται μεν δικαστικά αλλά με πολλή φειδώ. Χορηγείται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει «εκ πρώτης όψεως υπόθεση» και/ή «συζητήσιμη υπόθεση.» Αν όμως στον αιτητή προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή θεραπεία, τότε ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται το διάταγμα, περιθώρια για επιτυχία της αίτησης δεν υπάρχουν, εκτός και αν ο αιτητής ικανοποιήσει για την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων. (Βλ. Αίτηση του Dmytro Firtash (2013) 1 (Γ) AAΔ 2491).
Η διαδικασία για την έκδοση εντάλματος certiorari δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης, η οποία ελέγχεται στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αλλά της νομιμότητας της απόφασης (βλ. Aίτηση του Σάββα Ιωάννη Κασπαρή (2013) 1(Γ) ΑΑΔ 2476 και Αίτηση Μarewave Shipping & Trading Company Ltd. (1992) 1 AAΔ 116).
Κεντρική θέση του αιτητή στην παρούσα υπόθεση είναι ότι το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων ενεργώντας έξω από την εξουσία του και καθ' υπέρβαση αυτής, παράνομα και αντισυνταγματικά παρέλειψε να εξετάσει την αίτηση μονομερώς αλλά την κατέστησε διά κλήσεως, αγνοώντας το κατεπείγον και τη σοβαρότητα της αίτησης, εφόσον ο δημόσιος πλειστηριασμός θα λάμβανε χώρα την ίδια ημέρα.
Αποτελεί βασική αρχή του δικαίου η οποία εκφράζεται με το λατινικό αξίωμα "audi alteram partem" ότι κανένας δε δικάζεται χωρίς να ακουστεί. Κατά παρέκκλιση όμως ο νομοθέτης με το άρθρο 9 (1) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6 επιτρέπει την έκδοση διατάγματος χωρίς ειδοποίηση στην άλλη πλευρά, εφόσον καταδειχθεί το κατεπείγον ή άλλες ιδιάζουσες περιστάσεις. Πρόκειται για εξαιρετικό αλλά και σπάνιο μέτρο.
Η Δ.48 θ.8(3) των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών, στη βάση της οποίας ενήργησε η Δικαστής προνοεί τα εξής:
"The Court or Judge dealing with an application made ex parte may direct that it be made by summons with notice to such persons as the Court or judge may think fit."
Συνεπώς σύμφωνα με τις πρόνοιες του πιο πάνω θεσμού εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου όταν επιλαμβάνεται μονομερούς αίτησης να διατάξει όπως αυτή γίνει διά κλήσεως και κοινοποιηθεί στην άλλη πλευρά.
Έχει δε επικρατήσει η πρακτική ασκώντας την εξουσία που παρέχει η Δ.48 θ. 8(3), το Δικαστήριο να διατάσσει την επίδοση της μονομερούς αίτησης, κυρίως για εξοικονόμηση χρόνου. Σε περίπτωση δε που αμφισβητείται η αίτηση, να καταχωρείται ένσταση. (Βλ. Αίτηση Σμυρνιού (2000) 1 ΑΑΔ 43 και Αίτηση Πελεκάνου (2013) 1 (Β) ΑΑΔ 1044).
Στην παρούσα περίπτωση από προσεκτική ανάγνωση του πρακτικού ημερ. 12/2/17 διαφαίνεται ότι το Δικαστήριο δεν έκρινε επί της ουσίας δηλαδή, αν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις ή όχι για έκδοση των αιτουμένων διαταγμάτων αλλά έδωσε οδηγίες για επίδοση της αίτησης στην άλλη πλευρά, ενόψει του ιστορικού της διαφοράς μεταξύ των διαδίκων. Αυτή του η απόφαση ενέπιπτε στα πλαίσια άσκησης της διακριτικής του εξουσίας. Στην υπόθεση Cyprus Sulphur κ.α. ν. Παραρλαμα Λτδ. (1990) 1 Α.Α.Δ. 1051 υπήρξε εισήγηση από μέρους του εφεσείοντα ότι μετά την απόδειξη του κατεπείγοντος το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε υποχρέωση να προχωρήσει στην εξέταση αν τα άλλα κριτήρια, που προβλέπει το άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 ικανοποιούντο και να εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα. Το Εφετείο στην απόφαση του αναφέρει τα εξής:
«Τόσον η παράγραφος (1) του Άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, όσον και η παράγραφος (3) του θ.8 της Δ.48 μιλούν με γλώσσα διάφορη και δεικνύουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο πρωτόδικος Δικαστής διατηρεί την ευχέρεια να ασκήσει τη διακριτική του εξουσία εάν θα προχωρήσει με τη μονομερή αίτηση, ή εάν θα δώσει οδηγίες για αίτηση με κλήση και ειδοποίηση προς την άλλη πλευρά. Το θέμα που εγείρεται είναι: Με βάση τις αρχές ελέγχου της άσκησης διακριτικής εξουσίας από πρωτόδικο Δικαστήριο, πρέπει να επέμβουμε;
Δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι η διακριτική εξουσία ασκήθηκε με πλάνη περί το νόμο, ή με βάση λανθασμένη νομική αρχή, ή με αυθαιρεσία. Δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι, με βάση τα κριτήρια που διέπουν τον έλεγχο της άσκησης της διακριτικής εξουσίας του πρωτόδικου Δικαστή από το Ανώτατο Δικαστήριο, πρέπει να επέμβουμε στην προσβαλλόμενη πρωτόδικη δικαστική απόφαση.»
Ενόψει της πιο πάνω νομοθεσίας και νομολογίας εναπόκειτο στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου να ενεργήσει όπως ενήργησε, σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δ.48 θ. 8(3), ακόμη και αν ήθελε θεωρηθεί ότι το στοιχείο του κατεπείγοντος ή της ύπαρξης ιδιαζουσών περιστάσεων ήταν δεδομένα.
Το Δικαστήριο, εκ του περισσού θα έλεγα, προσπαθώντας να επεξηγήσει τους λόγους για τους οποίους έκρινε ότι θα πρέπει να λάβει γνώση και η άλλη πλευρά αναλώθηκε σε παράθεση της νομικής πτυχής σε σχέση με το τερματισμό μιας ενοικίασης, θέμα που άπτεται της ουσίας της αίτησης για παραμερισμό της απόφασης ημερ. 20/10/16.
Για τους πιο πάνω λόγους κρίνω ότι η παρούσα αίτηση δεν μπορεί να πετύχει και θα πρέπει να απορριφθεί.
Η αίτηση δεν θα είχε επιτυχή κατάληξη και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η μονομερής αίτηση ημερ. 2/2/17, που η Δικαστής έδωσε οδηγίες να επιδοθεί, αποσύρθηκε και απορρίφθηκε από το Δικαστήριο στις 2/3/17 καθιστώντας τοιουτοτρόπως την υπό κρίση αίτηση ως άνευ αντικειμένου.
Η αίτηση απορρίπτεται χωρίς οποιαδήποτε έξοδα.
Α. Πούγιουρου
Δ.
/ΚΑΣ