|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:A77
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 209/2014
6 Δεκεμβρίου, 2017
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ (ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, ΕΓΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ) ΝΟΜΟ 121(ι) ΤΟΥ 2000
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ (ΚΥΡΩΤΙΚΟΣ) ΝΟΜΟ 84 ΤΟΥ 1979
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡ. 15/12/2011 ΤΟΥ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ (STOCKHOLMS HANDELSKAMMARES SKILJEDOMSINSTITUT) ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ SCC V. 155/2010 METAΞY 1.FREDERIK LJUNGSTROM 2. ANNE-HELENE LJUNGSTROM 3. KISMETIA LTD V. 1. GUNNAR NILSSON 2. LUPUSCO VOLGA FARMING LTD.
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΎ
LUPUSCO VOLGA FARMING LTD. (ΗΕ 228171),
Εφεσειόντων/Καθ' ων η αίτηση 1
ΚΑΙ
KISMETIA LTD.
Εφεσίβλητης/Αιτήτριας
.......
Αίτηση ημερ. 10/3/2017
Π. Παναγίδης για Χρ. Δημητριάδη & Σία Λτδ. για την αιτήτρια
Γ. Τριλλίδης, για Π. Σαρρή & Σία, για τους καθ' ων η αίτηση
...........................
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ: H απόφαση μας είναι ομόφωνη σ' ότι αφορά την κατάληξη της έφεσης, την οποία θα δώσει η Πούγιουρου, Δ. Ο Παρπαρίνος, Δ. θα δώσει και χωριστή απόφαση επί θέματος στο οποίο εκφράζει διαφορετική άποψη.
....................................
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ: Στις 15/12/16 εκδόθηκε από το Εφετείο στο πλαίσιο της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο έφεσης εκ συμφώνου διάταγμα όπως η εφεσείουσα παράσχει ασφάλεια εξόδων για €5.000 εντός 45 ημερών από τη σύνταξη του διατάγματος. Διέταξε περαιτέρω την αναστολή της διαδικασίας μέχρις ότου δοθεί η τραπεζική εγγύηση και ότι σε περίπτωση μη καταχώρησης της εντός της πιο πάνω προθεσμίας, η έφεση υπόκειται σε απόρριψη και θα απορριφθεί.
Στις 10/3/17 καταχωρήθηκε η υπό κρίση αίτηση με την οποία αξιώνονται τα εξής:
«Α. Διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος που επιτρέπεται από το Διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 15/12/16 για την κατάθεση τραπεζικής εγγύησης από την ως άνω Αιτήτρια, για περίοδο 45 ημερών από την σύνταξη του αιτούμενου διατάγματος.
Β. Διαζευκτικά, Διάταγμα με το οποίο να τροποποιείται το Διάταγμα ημερ. 15/12/2016 με τη διαγραφή της φράσης «εντός 45 ημερών από την ημέρα σύνταξης του παρόντος Διατάγματος» και την αντικατάσταση της με την φράση «μέχρι τις 28 Απριλίου 2017».
Γ. Οποιαδήποτε θεραπεία και/ή Διάταγμα το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει ορθό και δίκαιο υπό τις περιστάσεις.»
Η νομική βάση της αίτησης είναι η Δ.57, θ.2, Δ.48 θθ1, 2, 8(1)(qq), (2) και 9, Δ.64, Δ.60 θθ1, 5 και 6 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών, το άρθρο 282 του περί Εταιρειών Νόμου, οι περί Εφέσεων Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 1996, το άρθρο 30 του Συντάγματος, το άρθρο 6.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών, η νομολογία και οι γενικές εξουσίες του Δικαστηρίου.
Υποστηρίζεται δε από την ένορκη δήλωση της κας Σπυρούλας Ιάσωνος, από τη Λευκωσία, ημερ. 10/3/17, δικηγόρου στη δικηγορική εταιρεία (ΔΕΠΕ) που εκπροσωπεί την αιτήτρια.
Στην ένορκη της δήλωση η κα Ιάσωνος αναφέρεται στο ιστορικό της υπόθεσης για να καταλήξει στους λόγους για τους οποίους δεν κατέστη δυνατή η παράδοση της τραπεζικής εγγύησης μέσα στην προθεσμία που έθεσε το Δικαστήριο δηλαδή μέχρι τις 28/2/17. Αναφέρει ότι αρχικά η αιτήτρια τέθηκε σε εκούσια εκκαθάριση με «σύντομη ειδοποίηση» γνωστή ως διαδικασία «centerbind» με απόφαση των μετόχων της ημερ. 6/7/12 διορίζοντας τον κ. Κρις Ιακωβίδη ως εκκαθαριστή της. Μερικές μέρες μετά καταχωρήθηκε από την καθ' ης η αίτηση-εφεσίβλητη η Γενική Αίτηση αρ. 585/12 με την οποία επιδιώκετο η ακύρωση της διαδικασίας εκκαθάρισης και του διορισμού του Ιακωβίδη ως εκκαθαριστή. Στα πλαίσια της διαδικασίας αυτής εκδόθηκε προσωρινό διάταγμα αναστολής της διαδικασίας και του διορισμού του Ιακωβίδη το οποίο κατέστη απόλυτο. Στη συνέχεια στις 7/10/16 με απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας απορρίφθηκε η Γενική Αίτηση 585/12 γεγονός που καθιστά νόμιμη τη διαδικασία εκούσιας εκκαθάρισης και το διορισμό του Ιακωβίδη. Μέσω του εκκαθαριστή της η αιτήτρια προέβη σε όλα τα διαβήματα για την έκδοση της εγγυητικής από την Τράπεζα Κύπρου. Τελικά λόγω της ασυνήθιστης διαδικασίας εκκαθάρισης και της έκδοσης διατάγματος αναστολής της στην Γενική Αίτηση 585/12 δεν κατέστη εφικτή η εξασφάλιση της εγγυητικής μέχρι τις 28/2/17, παρά το γεγονός ότι το ποσό των €5.000 που αφορούσε η εγγυητική ήταν διαθέσιμο στο λογαριασμό του εκκαθαριστή. Η Τράπεζα επίσης ζήτησε συγκεκριμένη βεβαίωση από τον Έφορο Εταιριών περί επικύρωσης του διορισμού του Ιακωβίδη και άλλα έγγραφα, γεγονός που συνέτεινε επίσης στο να μη δοθεί η εγγυητική έγκαιρα. Είναι εισήγηση της κας Ιάσωνος ότι η αιτήτρια έχει πολύ καλές πιθανότητες επιτυχίας της έφεσης ενώ η πρωτόδικη απόφαση οδήγησε στην έκδοση διατάγματος κατάσχεσης εις χείρας τρίτου περιουσιακού στοιχείου αξίας πέραν των €1.000.000. Καταλήγοντας αναφέρει ότι καμιά καθυστέρηση στην εκδίκαση της έφεσης δεν θα προκληθεί με την έγκριση της παράτασης, που εξυπηρετεί μάλιστα το συμφέρον της δικαιοσύνης.
Η αίτηση προσέκρουσε στην ένσταση της άλλης πλευράς η οποία προβάλλει τους εξής λόγους ένστασης:
«1. Η υπό τον άνω αριθμό και τίτλο έφεση έχει ήδη απορριφθεί και/ή θεωρείται ως απορριφθείσα και συνεπώς η αίτηση είναι ανυπόστατη και/ή άνευ αντικειμένου και/ή θνησιγενής.
2. Ανεξαρτήτως και άνευ βλάβης του πιο πάνω, η αίτηση υποβάλλεται με υπέρμετρη καθυστέρηση και, εν πάση περιπτώσει μετά το πέρας της προθεσμίας που ετίθετο με το διάταγμα ημερ. 15.12.2016 και/ή υποβάλλεται σε στάδιο όπου η Έφεση θεωρείται ήδη ως απορριφθείσα και/ή έχει ήδη αυτοδικαίως απορριφθεί.
3. Ανεξαρτήτως και άνευ βλάβης του πρώτου λόγου ένστασης, οι λόγοι που προβάλλονται για χορήγηση των αιτούμενων διαταγμάτων είναι αβάσιμοι και/ή ανυποστήρικτοι και/ή ανεπαρκείς και/ή ανειλικρινείς.
4. Η αίτηση είναι κακόπιστη και καταχρηστική.»
Στην ένορκη δήλωση της κας Φακοντή επί της οποίας στηρίζεται η ένσταση, ουσιαστικά επαναλαμβάνονται οι λόγοι ένστασης με την προσθήκη περισσότερων στοιχείων. Τονίζει την τακτική κωλυσιεργίας από μέρους της αιτήτριας, η οποία φαίνεται και από το γεγονός ότι η ίδια δεν προέβη στις απαραίτητες ενέργειες για τη σύνταξη υπό του Δικαστηρίου του διατάγματος παροχής ασφάλειας εξόδων, το οποίο εξασφαλίστηκε τελικά στις 11/1/17 κατόπιν αίτησης της καθ' ης η αίτηση.
Καταλήγοντας εισηγείται την απόρριψη της αίτησης ως μη πληρούσας τις προϋποθέσεις που έθεσε η νομοθεσία και νομολογία σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι η καθ' ης η αίτηση αμελεί από τις 26/2/15 να εξοφλήσει ήδη επιδικασθέντα έξοδα της.
Κατά την ακρόαση της αίτησης οι δικηγόροι στις προφορικές αγορεύσεις τους υποστήριξαν τις θέσεις τους παραπέμποντας σε νομολογία.
Σημειώνεται ότι στην παρούσα περίπτωση πρόκειται περί παράτασης διατάγματος παροχής ασφάλειας εξόδων που εκδόθηκε εκ συμφώνου.
Παρά το γεγονός ότι δεν τέθηκε ευθέως το ζήτημα, ενόψει του ότι η αίτηση αφορούσε σε παράταση ενός εκ συμφώνου διατάγματος για την οποία δεν συναινούσε η άλλη πλευρά, κρίναμε ορθό να αναφερθούμε στη σχετική νομολογία για σκοπούς πληρότητας της απόφασης μας.
Στην υπόθεση Stavri & Conill Ltd v. Πλοίου «Αθαν. Μανιάτης» (Αρ. 1) (1995) 1 A.A.Δ.204, ο Δικαστής Νικήτας κάμνοντας αναφορά στην αυθεντία Australian Automatic Weighing Machine Company v. Walter [1891] W.N. 170 έκρινε ότι αν ένα διάταγμα έχει εκδοθεί εκ συμφώνου, μόνο με τη συναίνεση των διαδίκων είναι επιτρεπτή η χορήγηση νέας προθεσμίας.
Η νομική υπόσταση ενός εκ συμφώνου διατάγματος υπήρξε αντικείμενο εξέτασης από το Εφετείο στη μεταγενέστερη υπόθεση Επίσημος Παραλήπτης ως Εκκαθαριστής της Κ.S.S. Trading Ltd. v. Γενικές Ασφάλειες Κύπρου Λτδ. (Αρ. 2) (2005) 1 (Β) ΑΑΔ 1446, που επίσης αφορούσε σε αίτηση για παράταση χρόνου συμμόρφωσης με εκ συμφώνου διάταγμα παροχής ασφάλειας εξόδων. Αποφασίστηκε, με αναφορά στην αγγλική υπόθεση Siebe Gorman & Co. Ltd v. Pneupac Ltd. (1982) 1 All E.R. 377, ότι η δηλωθείσα διευθέτηση στη βάση της οποίας το Δικαστήριο εκδίδει τέτοιου είδους διατάγματα, έχει την έννοια μόνο της μη ένστασης του προσώπου κατά του οποίου στρέφεται το δικονομικό μέτρο, στη συγκεκριμένη μορφή που το μέτρο προσλαμβάνει με τη διευθέτηση. Δεν έχει την έννοια της σύμβασης με την οποία οριστικά καθορίζονται αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκδίδοντας τέτοιο διάταγμα, το Δικαστήριο ασκεί την εξουσία του στηριζόμενο στη δήλωση αλλά, η εξουσία του για περαιτέρω διαδικαστικές και δικονομικές ρυθμίσεις ανάλογα με το τι δικαιολογούν οι περιστάσεις, παραμένει ακέραιη. Κατέληξε δε στη διαπίστωση ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο διατηρούσε εν προκειμένω την εξουσία να εξετάσει το αίτημα, όπως και διακριτική ευχέρεια να το ικανοποιούσε αν θεωρούσε ότι δικαιολογείτο.
Το ίδιο θέμα ηγέρθηκε και στην πιο πρόσφατη υπόθεση Koni Constructions Ltd. v. Marketrends Financial Planning Ltd. κ.α. (2012) 1(Β) ΑΑΔ 1664 όπου το Εφετείο στην απόφαση του αφού παρέπεμψε στην υπόθεση Stavri & Conill Ltd (ανωτέρω) έκρινε απλά ότι η μη συναίνεση του καθ' ου η αίτηση σε αίτηση παράτασης χρόνου παροχής ασφάλειας εξόδων, υποχρέωση που πηγάζει από εκ συμφώνου διάταγμα, ήταν ένας από τους παράγοντες που λήφθηκαν υπόψη κατά την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας απορρίπτοντας την αίτηση.
Στην υπόθεση Siebe Gorman & Co. Ltd. v. Pneupac Ltd., (ανωτέρω), στην οποία βασίστηκε ουσιαστικά η δική μας υπόθεση K.S.S. Trading Ltd. απόφαση Εφετείου, ο Λόρδος Denning, M.R., στη σελ. 380, ανέλυσε την έννοια του εκ συμφώνου διατάγματος. Παραθέτουμε αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα:
«We have had a discussion about "consent orders". It should be clearly understood by the profession that, when an order is expressed to be made "by consent", it is ambiguous. There are two meanings to the words "by consent". That was observed by Lord Greene M.R. in Chandless-Chandless v. Nicholson, (1942) 2 All E.R. 315 at 317 (1942) 2 KB 321 at 324. One meaning is this: the words "by consent" may evidence a real contract between the parties. In such a case the court will only interfere with such an order on the same grounds as it would with any other contract. The other meaning is this: the words "by consent" may mean "the parties hereto not objecting". In such a case there is no real contract between the parties. The order can be altered or varied by the court in the same circumstances as any other order that is made by the court withourt the consent of the parties. In every case it is necessary to discover which meaning is used. Does the order evidence a real contract between the parties? Or does it only evidence an order made without objection?"
Από την πιο πάνω υπόθεση είναι φανερό ότι θα πρέπει να εξετάζεται σε κάθε περίπτωση κατά πόσο ένα εκ συμφώνου διάταγμα συνιστά στην πραγματικότητα συμφωνία μεταξύ των διαδίκων τέτοια, που να έχει ως αποτέλεσμα την τελική διευθέτηση της αγωγής.
Στο σημείο αυτό κρίνουμε σκόπιμο να παραθέσουμε το πρακτικό του Δικαστηρίου ημ.15.12.16 για να διαφανούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδόθηκε το διάταγμα:
«Τρυλλίδης: ΄Εχουμε καταλήξει σε συμφωνία να δοθεί ασφάλεια για €5.000 με τραπεζική εγγύηση εντός 45 ημερών από τη σύνταξη του διατάγματος. Επίσης θα εκδοθεί το δεύτερο διάταγμα για αναστολή της διαδικασίας μέχρι την καταβολή και τα έξοδα της αίτησης μέχρι σήμερα.
Κακουλλή: Τα έξοδα όπως θα υπολογιστούν στο τέλος της διαδικασίας.
Δικαστήριο: Η αίτηση ημερ. 25 Οκτωβρίου 2016 επιλύεται ως εξής: Εκ συμφώνου εκδίδεται διάταγμα παροχής ασφάλειας εξόδων στο ποσό των €5.000 εντός 45 ημερών από την ημέρα σύνταξης του διατάγματος πλέον έξοδα υπέρ της αιτήτριας εφεσίβλητης όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο πληρωτέα στο τέλος της όλης έφεσης. Η περαιτέρω διαδικασία αναστέλλεται μέχρις ότου καταχωρηθεί η ασφάλεια εξόδων η οποία θα είναι με ανέκκλητη τραπεζική εγγύηση και σε περίπτωση μη καταχώρησης της εγγυητικής η έφεση υπόκειται σε απόρριψη και θα απορριφθεί.»
Είναι εμφανές από το πρακτικό ότι σε σχετική αίτηση της εφεσίβλητης-καθ΄ης η αίτηση τα μέρη συμφώνησαν όπως η εφεσείουσα-αιτήτρια παράσχει ασφάλεια εξόδων για συγκεκριμένο ποσό μέσα σε καθορισμένη προθεσμία. Κατ΄ουδένα λόγο μπορεί να θεωρηθεί υπό το πρίσμα της πιο πάνω νομολογίας ότι τα μέρη συμφώνησαν οριστικά ως προς τον καθορισμό των δικαιωμάτων ή των υποχρεώσεων τους ώστε με την παρέλευση της προθεσμίας των 45 ημερών το Δικαστήριο να αποκλείεται να εξετάσει θέμα παράτασης του χρόνου παροχής ασφάλειας εξόδων. Συνεπώς κάτω από αυτές τις συνθήκες δυνάμει της υπόθεσης K.S.S. Trading Ltd. (ανωτέρω) κρίνουμε ότι στην παρούσα περίπτωση το Δικαστήριο διατηρεί ακέραια την εξουσία εξέτασης του ζητήματος της παράτασης του χρόνου παροχής ασφάλειας εξόδων έστω και αν αφορά σε εκ συμφώνου διάταγμα.
Μετά την πιο πάνω διαπίστωση μας θα προχωρήσουμε στη συνέχεια στην εξέταση της ουσίας της αίτησης.
Το Δικαστήριο έχει ευρεία διακριτική ευχέρεια να εγκρίνει αιτήσεις για παράταση χρόνου, όπως η παρούσα, που βασίζεται κυρίως στη Δ.57(2) των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών.
Στην υπόθεση Γεωργιάδης ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1569, ο Δικαστής Πικής (όπως ήταν τότε) αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη σημασία τήρησης των δικονομικών κανόνων, εφόσον η τήρηση τους είναι προς το δημόσιο συμφέρον. Σ' εκείνη την περίπτωση το ζήτημα αφορούσε σε παράταση χρόνου δυνάμει της Δ.57 θ.2 σε σχέση με την άσκηση έφεσης δυνάμει της Δ.35 θ.2 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Στην υπόθεση Γεωργιάδης (ανωτέρω) έγινε αναφορά και στην υπόθεση Branco Salvage Ltd v. Republic (1967) 3 C.L.R. 213 στην οποία, μεταξύ άλλων, τονίστηκε ότι η υποβολή αίτησης για παράταση χρόνου πρέπει, κατά κανόνα, να υποβάλλεται πριν την εκπνοή της προβλεπόμενης (ή της ισχύουσας) προθεσμίας. H πιο πάνω αρχή υιοθετήθηκε στην υπόθεση Koni Constructions Ltd. (ανωτέρω).
Μελετήσαμε με προσοχή όλα τα ενώπιον μας στοιχεία σε συνάρτηση με τις θέσεις των δικηγόρων των διαδίκων που προώθησαν κατά την ακρόαση της αίτησης.
Ήταν εισήγηση της αιτήτριας ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης να εγκριθεί η αίτηση ώστε να της δοθεί η ευκαιρία να παράσχει την ασφάλεια εξόδων που έχει διαταχθεί, ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της έφεσης της, η οποία έχει πιθανότητες επιτυχίας. Από την άλλη ο καθ' ου η αίτηση προβάλλει κυρίως τη θέση ότι η έφεση έχει ήδη απορριφθεί, ενόψει της διαταγής του Δικαστηρίου ότι «σε περίπτωση μη καταχώρησης της εγγυητικής, η έφεση υπόκειται σε απόρριψη και θα απορριφθεί», γεγονός που καθιστά την υπό κρίση αίτηση ανυπόστατη.
Στην υπόθεση Ζεμενίδου ν. Ζεμενίδη (αρ.2) (1992)1(Α) ΑΑΔ 578 που αφορούσε επίσης σε αίτηση για παράταση του χρόνου παροχής ασφάλειας εξόδων που καθορίστηκε με διάταγμα του Δικαστηρίου στο οποίο περιέχετο παρόμοια πρόνοια με το επίδικο διάταγμα, αποφασίστηκαν τα εξής στη σελ. 581:
«Το πρωτόδικο Δικαστήριο, στην άσκηση της εξουσίας του σύμφωνα με τη Δ.60, Θ.5, και όπως είναι σαφές από την διατύπωση της διαταγής που έδωσε -"θα απορρίπτεται" (will stand dismissed)-διάταξε την απόρριψη της αίτησης στην περίπτωση που η ενάγουσα δεν έδιδε την ασφάλεια εξόδων στην καθορισμένη προθεσμία. Η αίτηση, με την άπρακτη από μέρους της ενάγουσας εκπνοή της προθεσμίας των 60 (εξήντα) ημερών, έπαυσε να υπάρχει γιατί είχε απορριφθεί. Η ενάγουσα θα μπορούσε να αποταθεί στο Δικαστήριο για παράταση του χρόνου, πράγμα που δεν έπραξε. Οι συνέπειες της παράλειψης της επήλθαν λόγω της μη συμμόρφωσης της.»
Στην υπόθεση HE.NI.PA Estates Co. Ltd. V. Club Dido Gesmbh (1995) 1 AAΔ.375 η απόφαση της πλειοψηφίας ερμηνεύοντας τη Δ.60 θ. 5 αφήνει να νοηθεί ότι η αίτηση για παράταση του χρόνου μπορεί να καταχωρηθεί και μετά την εκπνοή της προθεσμίας που καθορίστηκε στο διάταγμα.
Πριν το 1980 στην Αγγλία, σε σειρά αποφάσεων, αρχίζοντας από την Whistler v. Hancock, (1878) 3 QBD 83, κρίθηκε ότι δεν υπήρχε δικαιοδοσία και εξουσία του Δικαστηρίου να διατάξει επέκταση του χρόνου για τη μεταγενέστερη καταχώρηση έκθεσης απαίτησης, που αφορούσε η περίπτωση, όταν η αγωγή είχε απορριφθεί, λόγω μη εμπρόθεσμης συμμόρφωσης με το σχετικό διάταγμα. Σημειώνεται ότι στο διάταγμα αναφέρετο ότι η αγωγή θα απορρίπτετο λόγω μη προώθησης της εκτός αν η έκθεση απαίτησης καταχωρείτο μέσα σε καθορισμένη προθεσμία. Η θεώρηση του Δικαστηρίου στις υποθέσεις αυτές ήταν ότι η αγωγή ήταν πια νεκρή και δεν υπήρχε δυνατότητα αναβίωσης της, που είναι και η ίδια εισήγηση από πλευράς του καθ' ου η αίτηση στην παρούσα περίπτωση. Οι υποθέσεις αυτές κατά καιρούς επικρίνονταν και το 1980 το Αγγλικό Εφετείο στην υπόθεση Samuels v. Linzi Dresses Ltd., (1980) 1 All E.R. 803, δεν ακολούθησε αυτό τον τρόπο σκέψης θεωρώντας ότι πρέπει να είναι διαφορετική η σύγχρονη αντιμετώπιση του θέματος, αποφασίζοντας ότι υπήρχε και υπάρχει δικαιοδοσία στο Δικαστήριο να επεκτείνει το χρόνο, όταν αυτό θεωρείται δίκαιο στις περιπτώσεις εκείνες που ένας διάδικος δεν συμμορφώνεται με διάταγμα που έχει ως αποτέλεσμα την απόρριψη της αγωγής, εκτός αν καταχωρηθεί το δικόγραφο εντός τακτής προθεσμίας.
Ενόψει της πιο πάνω νομολογίας κρίνουμε ότι η πρόνοια στο διάταγμα περί απόρριψης της αγωγής δεν εμποδίζει την αιτήτρια να προχωρήσει με αίτημα για παράταση του χρόνου καταχώρησης της εγγυητικής, οπότε οι λόγοι ένστασης 1 έως 2 απορρίπτονται.
Στη συνέχεια θα εξετάσουμε, κατά πόσο δικαιολογείται η έκδοση διατάγματος παράτασης του χρόνου που ζητείται για καταχώρηση της εγγυητικής, στη βάση των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον μας.
Στην παρούσα περίπτωση η υπό κρίση αίτηση σίγουρα καταχωρήθηκε 10 ημέρες περίπου μετά από την εκπνοή του χρόνου που όρισε το Δικαστήριο. Η καταχώρηση της αίτησης μετά την προθεσμία που έθεσε το Δικαστήριο είναι στοιχείο που λαμβάνεται υπόψη σε συνάρτηση με τους άλλους παράγοντες, κατά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου κατά πόσο θα εγκρίνει την αίτηση ή όχι. Σημειώνεται ότι η καθυστέρηση στην προώθηση του αιτήματος είναι και ένας από τους λόγους ένστασης. Δεν παραγνωρίζεται επίσης ότι δεν δόθηκε καμιά εξήγηση από την αιτήτρια γιατί να μη καταχωρηθεί η αίτηση πριν την εκπνοή της προθεσμίας.
Οι λόγοι που προβάλλονται από την αιτήτρια για τη μη έγκαιρη παροχή της εγγυητικής συνοψίζονται στην ασυνήθιστη διαδικασία εκκαθάρισης, στην αναστολή της διαδικασίας εκκαθάρισης στη Γενική Αίτηση αρ. 585/12 και του διορισμού του Ιακωβίδη ως εκκαθαριστή καθώς και στην απαίτηση της Τράπεζας να της προσκομίσουν βεβαίωση του Εφόρου Εταιρειών για επικύρωση του διορισμού του Ιακωβίδη και άλλα έγγραφα.
Σ' όσον αφορά τη θέση περί ασυνήθιστης διαδικασίας δεν δόθηκε καμιά εξήγηση από μέρους της αιτήτριας με ποιό τρόπο αυτή συνέτεινε στην καθυστέρηση στην παροχή της εγγυητικής και περαιτέρω στην καταχώρηση της υπό κρίση αίτησης. Σ' όσον αφορά την αναστολή της διαδικασίας εκκαθάρισης και του διορισμού του Ιακωβίδη στην Αίτηση αρ. 585/12 που φέρεται επίσης να συνέτειναν στην καθυστέρηση, παρατηρούμε ότι η Αίτηση αρ. 585/12 απορρίφθηκε από τις 7/10/16 ενώ το εκ συμφώνου διάταγμα παροχής ασφάλειας εξόδων εκδόθηκε στις 15/12/16. Οπότε τα διαβήματα που λήφθηκαν στην Αίτηση αρ. 585/12 δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να επηρεάσουν την υποχρέωση συμμόρφωσης της αιτήτριας στο διάταγμα από άποψη χρόνου.
Σ' όσον αφορά τη βεβαίωση που ζήτησε η Τράπεζα δεν παρουσιάστηκε κανένα στοιχείο ως προς το πότε ζητήθηκε από την αιτήτρια και πότε εξασφαλίστηκε τελικά η βεβαίωση από τον Έφορο Εταιρειών για να διακριβωθεί κατά πόσο η αιτήτρια επέδειξε ή όχι ολιγωρία. Δεν παρουσιάστηκαν επίσης ακριβή στοιχεία για τα διάφορα τεχνικά προβλήματα που εμπόδιζαν την έγκαιρη εξασφάλιση της εγγυητικής ή για τα άλλα έγγραφα που ζήτησε η Τράπεζα ή για ερωτήματα που υπέβαλε. Παρατηρείται συνεπώς μια παντελώς έλλειψη χρονικής τοποθέτησης των ισχυριζόμενων γεγονότων.
Όλα τα πιο πάνω σε συνάρτηση με το ότι η αιτήτρια μέχρι τις 12/1/17 δεν είχε υποβάλει ακόμη αίτημα στο Δικαστήριο για τη σύνταξη του διατάγματος, θέση η οποία παραμένει αναμφισβήτητη, και λαμβανομένου περαιτέρω υπόψη ότι είναι από την σύνταξη που άρχιζε να τρέχει η προθεσμία, οπότε και αναγκάστηκε να προβεί η ίδια η καθ' ης η αίτηση σε τέτοιο διάβημα, θεωρούμε ότι είναι ορθό και δίκαιο όπως η διακριτική μας εξουσία ασκηθεί σε βάρος της αιτήτριας.
Η τήρηση των προθεσμιών είναι προς το συμφέρον της απονομής της δικαιοσύνης και δεν έχουμε πεισθεί ότι, στην προκείμενη περίπτωση, συντρέχουν λόγοι για παράκαμψη της προαναφερόμενης γενικής αρχής (βλ. Koni Constructions Ltd. v. Marketrends κ.α. (ανωτέρω) και Παρασκευαϊδου - Μαυρονικόλα ν. Ανδρέου κ.α. (2013) 1 (Γ) ΑΑΔ 2455.
Δραττόμεθα της ευκαιρίας, ως καθοδήγηση για τα Δικαστήρια, όταν τίθεται θέμα έκδοσης τέτοιου διατάγματος να περιλαμβάνεται σαφής πρόνοια στο διάταγμα ότι σε περίπτωση μη εκπλήρωσης της υποχρέωσης παροχής ασφάλειας εξόδων εντός της υπό του Δικαστηρίου τασσόμενης προθεσμίας, τότε η Αγωγή ή άλλη διαδικασία, ανάλογα με την περίπτωση, να θεωρείται ως αυτομάτως απορριφθείσα με την παρέλευση της προθεσμίας, χωρίς να καθίσταται απαραίτητη η λήψη άλλου μέτρου για το σκοπό αυτό.
Συνεπώς η αίτηση ημερ. 10/3/17 απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του καθ' ου η αίτηση και εναντίον της αιτήτριας, όπως αυτά υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/ΚΑς
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 209/2014
6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ (ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, ΕΓΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ) ΝΟΜΟ 121(Ι) ΤΟΥ 2000
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ
ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ (ΚΥΡΩΤΙΚΟΣ)
ΝΟΜΟ 84 ΤΟΥ 1979
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 15.12.2011 ΤΟΥ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ (STOCKHOLMS HANDELSKAMMARES SKILJEDOMSINSTITUT) ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ SCC V 155/2010 ΜΕΤΑΞΥ 1. FREDERIK LJUNGSTROM 2. ANNE-HELENE LJUNGSTROM 3. KISMETIA LTD V. GUNNAR NILSSON 2. LUPUSCO VOLGA FARMING LTD
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ
LUPUSCO VOLGA FARMING LTD (HE 228171)
ΕΦΕΣΕΙΟΝΤΩΝ/ΚΑΘ΄ ΩΝ Η ΑΙΤΗΣΗ 1
ΚΑΙ
KISMETIA LTD
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ/ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ
------------------------------
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 10.3.2017
Π. Παναγίδης, για Χρ. Δημητριάδη & Σία, για την Αιτήτρια
Γ. Τριλλίδης, για Π. Σαρρή & Σία, για τους Καθ' ων η Αίτηση
-----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Συμφωνώ με την κατάληξη της απόφασης της πλειοψηφίας, πλην όμως δυστυχώς δεν μπορώ να συμφωνήσω με τα όσα αναφέρονται και αναλύονται σχετικά με την εξουσία του Δικαστηρίου σε σχέση με παράταση προθεσμίας, ταχθείσας από Διάταγμα εκδοθέν εκ συμφώνου.
Tο ζήτημα δεν απασχόλησε κατά το χρόνο της ακρόασης της αίτησης εφόσον δεν εγείρετο ούτε από την αίτηση αλλά ούτε και από τους λόγους ένστασης και έτσι δεν υφίσταται ανάγκη για το Εφετείο από μόνο του να προχωρήσει σε τελική κρίση ποια είναι η ορθή αντιμετώπιση του όλου ζητήματος, ενόψει της υπάρχουσας νομολογίας στην οποία παρατηρείται διαφορετική αντιμετώπιση.
Πέραν όμως των πιο πάνω διαφωνώ και με την κατάληξη της πλειοψηφίας, όπως αυτή διατυπώνεται στη σελ. 10 "δυνάμει της υπόθεσης K.S.S. Trading Ltd (ανωτέρω) κρίνουμε ότι στην παρούσα υπόθεση το Δικαστήριο διατηρεί ακέραια την εξουσία εξέτασης του ζητήματος της παράτασης του χρόνου παροχής ασφάλειας εξόδων έστω και αν αφορά σε εκ συμφώνου διάταγμα" και αυτό σε αντίθεση με άλλη νομολογία (βλ. Stavri & Conill Ltd ν. Πλοίου "Αθαν. Μανιάτης" (Αρ.1) 1995 1 Α.Α.Δ. 204) όπου κρίθηκε ότι σε περίπτωση "by consent" Διατάγματος δεν είναι επιτρεπτή η παράταση χωρίς την συναίνεση του ετέρου διαδίκου.
Στην Επίσημος Παραλήπτης ως Εκκαθαριστής της K.S.S. Trading Ltd ν. Γενικές Ασφάλειες Κύπρου Λτδ (Αρ. 2) (2005) 1(Β) Α.Α.Δ. 1446 υιοθετήθηκε το σκεπτικό στην αγγλική υπόθεση Siebe Gorman & Co Ltd v. Pneupac Ltd (1982) 1 All E.R. 377. Το σχετικό απόσπασμα παρατίθεται αυτούσιο στην απόφαση της πλειοψηφίας. Εκείνο που αποφασίστηκε αναφορικά με τον όρο "by consent (εκ συμφώνου)" είναι ότι σε κάθε υπόθεση είναι αναγκαίο να ανευρίσκεται η έννοια που έχει χρησιμοποιηθεί ο όρος, κατά πόσο δηλαδή το Διάταγμα καταδεικνύει αληθή σύμβαση μεταξύ των διαδίκων, ή μήπως καταδεικνύει ένα Διάταγμα που έγινε χωρίς ένσταση;
"In every case it is necessary to discover which meaning is used. Does the order evidence a real contract between the parties? Or does it only evidence an order made without objection?"
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης όπως φαίνεται από το πρακτικό, δεν φαίνεται ότι το Διάταγμα ημερ. 15.12.2016 είναι Διάταγμα εκδοθέν χωρίς ένσταση ("without objection").
Η διαφωνία μου περιορίζεται στα πιο πάνω ενώ συμφωνώ πλήρως με την κατάληξη της πλειοψηφίας για τους υπόλοιπους λόγους που αναφέρονται στην απόφαση της.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
/γκ