|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:A52
(2016) 1 ΑΑΔ 236
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 446/2012)
29 Ιανουαρίου 2016
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΝΑΓΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ,
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ 1. ΑΝΔΡΕΑ ΗΣΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΦΟ, 2. ΕΥΑΓΟΡΑ ΗΣΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΦΟ, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ CERTIORARI
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΠΟΥ ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ ΣΤΙΣ 21/09/2011 (Κ. ΚΟΥΝΙΔΟΥ, Ε.Δ.) ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΙΣ ΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΑΙΤΗΤΩΝ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ 7, 8047 ΠΑΦΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΚΟΥ ΔΡΑΚΟΥ 22, ΔΙΑΜ. 2, 2108,
ΑΓΛΑΝΤΖΙΑ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ
-------------------------------------------
Ε. Ζαχαριάδου (κα), Εισαγγελέας της Δημοκρατίας,
για την Εφεσείουσα.
Θ. Αθανασίου για Σ. Μάτσα, για τους Εφεσίβλητους.
Εφεσίβλητοι παρόντες.
------------------------------------------
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του
Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Ναθαναήλ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Στις 8.1.2016 μετά από διάφορες αναβολές για τους λόγους που καταγράφονται στα πρακτικά, η πλευρά των εφεσιβλήτων δήλωσε ότι θα αποδέχονταν απόφαση υπέρ της εφεσείουσας Δημοκρατίας και θα απέσυραν ταυτόχρονα τις αντεφέσεις τους. Η Δημοκρατία αποδέχθηκε τη θέση των εφεσιβλήτων και δεν ζήτησε έξοδα. Η σχετική δήλωση του δικηγόρου των εφεσιβλήτων έγινε στην παρουσία αμφοτέρων των εφεσιβλήτων.
Η Ολομέλεια επεφυλάχθη να εξετάσει καθηκόντως την έφεση παρά τη συμφωνία των διαδίκων ως προς την κατάληξη της ώστε να ικανοποιηθεί ότι συνέτρεχαν πράγματι οι προϋποθέσεις επιτυχίας της έφεσης. Έχοντας εξετάσει τα όλα δεδομένα η δήλωση περί αποδοχής της έφεσης με την ταυτόχρονη απόσυρση της αντέφεσης, γίνεται αποδεκτή. Με συντομία να λεχθεί ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 138/2011, ημερ. 2.10.2012, εξέδωσε ένταλμα φύσεως certiorari και ακύρωσε το ένταλμα έρευνας που είχε εκδοθεί από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου στις 21.9.2011, που αφορούσε στην αποκάλυψη τηλεπικοινωνιακών δεδομένων αναφορικά με την καταγγελία νεαρής γυναίκας ότι άγνωστο άτομο είχε επέμβει στο λογαριασμό που διατηρούσε σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, («facebook»), αντικαθιστώντας το όνομα της με άλλο αισχρό όνομα, αφαιρώντας ταυτόχρονα τη φωτογραφία της, τοποθετώντας στη θέση της μια ημίγυμνη φωτογραφία της. Το παράπονο οδήγησε στον εφεσίβλητο 2, ο οποίος διατηρούσε παλαιότερα δεσμό μαζί της.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο ακυρώνοντας το ένταλμα έρευνας ακολούθησε την απόφαση στην Ανδρέας και Ευαγόρας Ησαϊα, Πολιτική Αίτηση Αρ. 134/2011, ημερ. 4.9.2012, (τώρα δημοσιευμένη ως (2012) 1 Α.Α.Δ. 1966), στην οποία το Ανώτατο Δικαστήριο σε πρωτόδικη του δικαιοδοσία ακύρωσε παρόμοιο ένταλμα έρευνας αποκάλυψης τηλεπικοινωνιακών δεδομένων για τους λόγους που εκεί καταγράφονται. Εκεί κρίθηκε ότι το εκδοθέν διάταγμα ήταν παράνομο και αντισυνταγματικό καθότι δεν καλυπτόταν από την εξαίρεση του άρθρου 17.2.Β(β) του Συντάγματος και ακύρωσε με certiorari το ένταλμα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ακολουθώντας την απόφαση εκείνη, έχοντας υπόψη ότι τα στοιχεία που οδήγησαν στην έκδοση του εντάλματος έρευνας ήταν τα ίδια με όσα είχαν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου για την έκδοση του προηγούμενου εντάλματος, το οποίο ακυρώθηκε με την απόφαση στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 134/2011, προχώρησε στην ακύρωση και του ενώπιον του τεθέντος εντάλματος έρευνας.
Στις 7.7.2014 εξέδοθη από την Πλήρη Ολομέλεια, η απόφαση στην Πολιτική Έφεση Αρ. 402/2012, η οποία ανέτρεψε την πρωτόδικη κρίση στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 134/2011. Η Πλήρης Ολομέλεια με την πλειοψηφούσα απόφαση της έκρινε ότι το εκδοθέν στις 7.9.2011 διάταγμα αποκάλυψης τηλεπικοινωνιακών δεδομένων από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, είχε νομίμως εκδοθεί στη βάση του άρθρου 17.2(Β)(β) και του άρθρου 4(4) του περί Διατήρησης Τηλεπικοινωνιακών Δεδομένων με Σκοπό τη Διερεύνηση Σοβαρών Ποινικών Αδικημάτων Νόμου αρ. 183(Ι)/2007. Η τροποποίηση του Συντάγματος είχε επέλθει με τον Τροποποιητικό Νόμο Αρ. 51(Ι)/2010. Κρίθηκε επίσης ότι το IP address δεν είναι προσωπικό δεδομένο που προστατεύεται από το Σύνταγμα και ότι ο ημεδαπός Νόμος αρ. 183(Ι)/2007 κάλυπτε εν τέλει την έκδοση ενταλμάτων έρευνας τηλεπικοινωνιακών δεδομένων στη βάση και της εναρμονιστικής Οδηγίας 2006/24/ΕΚ, παρά το γεγονός ότι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε στις υποθέσεις C-293/12 και C-294/12, ημερ. 8.4.2014, ότι η εν λόγω Οδηγία ήταν εξ ολοκλήρου άκυρη.
Υπό το φως της δεσμευτικής απόφασης της πλειοψηφίας της Πλήρους Ολομέλειας προδήλως ορθά οι εφεσίβλητοι αποφάσισαν να αποδεχθούν την έφεση της Δημοκρατίας και στην παρούσα υπόθεση, αποσύροντας και την αντέφεση τους. Τα γεγονότα στην υπό κρίση περίπτωση δεν έχουν ουσιώδη διαφορά από εκείνα που οδήγησαν στην ακύρωση της πρωτόδικης απόφασης στην Πολιτική Αίτηση Αρ. 134/2011 εφόσον και το ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε στις 21.9.2011 απέρρεε από τα ίδια δεδομένα που οδήγησαν στην έκδοση του αρχικού εντάλματος έρευνας που ακυρώθηκε με την Πολιτική Αίτηση αρ. 134/2011 και που η ίδια ακυρώθηκε με την απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας.
Ως εκ των πιο πάνω, η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη κρίση μαζί με τη διαταγή εξόδων ακυρώνεται με αποτέλεσμα να θεωρείται ως νομίμως εκδοθέν το ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου στις 21.9.2011. Η αντέφεση απορρίπτεται ως αποσυρθείσα.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις των διαδίκων δεν εκδίδεται οποιαδήποτε διαταγή εξόδων είτε επί της εφέσεως, είτε επί της αντεφέσεως.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΘ