|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D463
(2015) 1 ΑΑΔ 1429
26 Ιουνίου, 2015
[ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964,
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ SEZARIA LIMITED
ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΥΠΟΥ CERTIORARI,
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 29/5/2015 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΚΡΟΑΣΗ ΣΤΙΣ 18/5/2015 ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 1024/2014 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΤΩΝ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΠΕΦΑΝΘΗ
ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ΤΗΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 25/11/2014, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ
ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 75/2015)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Εφαρμοστέες αρχές ― Δεν είναι αρκετό ότι υπήρξε σοβαρή πλάνη ή πλάνη σε σχέση με μια καθιερωμένη νομική αρχή ― Πρέπει να υπάρχει πλάνη που μπορεί αμέσως να διακριβωθεί από το Δικαστήριο και όχι κατόπιν έρευνας όλων των στοιχείων ή της μαρτυρίας.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Δεν εκδίδεται διάταγμα certiorari ως μανδύας μεταμφιεσμένης έφεσης ― Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η διαδικασία για την έκδοση διατάγματος certiorari προκειμένου να γίνει επανακρόαση του ζητήματος που εγέρθηκε ― Δεν είναι ακόμα επιτρεπτό να εκδίδεται διάταγμα Certiorari προκειμένου να υπαγορευθεί σε Δικαστήριο ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να αποφασιστεί ζήτημα που εμπίπτει στη δικαιοδοσία του ή ακόμα ο τρόπος με τον οποίο θα ασκήσει τη διακριτική του εξουσία.
Οι αιτητές αιτήθηκαν άδεια για καταχώριση αίτησης προς έκδοση προνομιακού διατάγματος certiorari, με το οποίο να ακυρωνόταν διάταγμα που εξέδωσε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στις 29.5.2015 στην Γενική Αίτηση υπ' αρ. 1014/2014.
Τα γεγονότα, όπως παρατέθηκαν από τους αιτητές, ήταν ότι οι αιτητές στις 2.7.2014 καταχώρισαν την Aγωγή υπ' αρ. 3737/2014 Ε.Δ. Λευκωσίας εναντίον, μεταξύ άλλων, του εναγομένου 8, προς επικουρία σκοπούμενης τότε διεθνούς εμπορικής διαιτησίας στο Λονδίνο. Στα πλαίσια της αγωγής εκείνης εξασφαλίστηκε, ειδικότερα, εναντίον του εναγόμενου 8, μονομερώς προσωρινό διάταγμα τύπου Mareva.
Στις 11.11.2014 το Ε.Δ. Λευκωσίας, μετά από ακρόαση, ακύρωσε το εν λόγω διάταγμα εναντίον του εναγομένου 8, κρίνοντας ότι εσφαλμένα ζητήθηκε στα πλαίσια τέτοιας αγωγής που είχε ως αυτοτελή βάση (αιτία αγωγής) την αρχή που καθιερώθηκε στην υπόθεση Norwich Pharmacal και ότι θα μπορούσε να είχε ζητηθεί στα πλαίσια γενικής αίτησης με βάση το Άρθρο 9 του περί Διεθνούς Διαιτησίας Νόμου του 1997 (Ν. 101/1987).
Σε ακολουθία των ανωτέρω οι αιτητές καταχώρισαν, στις 25.11.2014, τη Γενική Αίτηση υπ' αρ. 1024/2014 και την ίδια ημέρα καταχώρισαν μονομερή αίτηση προς έκδοση απαγορευτικών διαταγμάτων για σκοπούς υποβοήθησης της Διεθνούς Διαιτησίας Αρ. 142740 (LCIA Arbitration case), η οποία είχε, εν τω μεταξύ, προωθηθεί υπό των αιτητών εναντίον του εν λόγω Ismailov Telman στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο του Λονδίνου. Κατόπιν οδηγιών του Δικαστηρίου, η αίτηση επιδόθηκε στους καθ' ων η αίτηση, ήτοι στον Ismailov (καθ' ου η αίτηση 1) και στην ημεδαπή, ελεγχόμενη από αυτόν, εταιρεία Tandum Limited (καθ' ου η αίτηση 2).
Μετά από ακρόαση της εν λόγω αίτησης, στις 29.5.2015 το Ε.Δ. Λευκωσίας την απέρριψε εναντίον της καθ' ης η αίτηση 2, κρίνοντας ότι εστερείτο δικαιοδοσίας βάσει του Άρθρου 9 του Νόμου 101/1987 και εναντίον του καθ' ου η αίτηση 1 εφαρμόζοντας τον κανόνα του δεδικασμένου με αναφορά στην ενδιάμεση απόφαση ημερομηνίας 11.11.2014, που εκδόθηκε, ως άνω, στο πλαίσιο της Αγωγής 3737/2012.
Περαιτέρω, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι αιτητές δεν νομιμοποιούνταν στο αίτημά τους για προσωρινά διατάγματα εναντίον των καθ' ων η αίτηση 2 γιατί αυτοί δεν ήταν διάδικοι στη συγκεκριμένη διαιτησία με αριθμό 142740, αλλά είναι διάδικοι σε δύο άλλες διαιτησίες με τους αιτητές, ήτοι την 142738 και την 142739.
Η αίτηση στηρίχθηκε στους κάτωθι λόγους:
α) Η απόφαση πάσχει συνεπεία έκδηλης πλάνης περί το νόμο επειδή εσφαλμένα θεωρήθηκε ότι η ενδιάμεση απόφαση στην Αγωγή 3737/2014 δημιούργησε δεδικασμένο. Μια ενδιάμεση απόφαση, από τη φύση της, δεν μπορεί να είναι καθοριστική επί νομικού ή πραγματικού ζητήματος ώστε να γίνεται λόγος για δεδικασμένο.
β) Το Δικαστήριο είχε την δικαιοδοτική δυνατότητα να εκδώσει διατάγματα των οποίων οι προεκτάσεις δεν θα περιορίζονταν μόνο εναντίον του άλλου μέρους της διαιτησίας.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Οι αιτητές επικαλούνται, ως άνω, έκδηλη πλάνη περί το νόμο. Η έννοια αυτή δεν περιλαμβάνει νομικά εσφαλμένες αποφάσεις. Όπως αναφέρεται στο σύγγραμμα Προνομιακά Εντάλματα, Π. Αρτέμης, σελ. 127:«Δεν είναι δηλαδή αρκετό ότι υπήρξε σοβαρή πλάνη ή πλάνη σε σχέση με μια καθιερωμένη νομική αρχή. Πρέπει να υπάρχει πλάνη που μπορεί αμέσως να διακριβωθεί από το Δικαστήριο και όχι κατόπιν έρευνας όλων των στοιχείων ή της μαρτυρίας».
2. Εν προκειμένω, το Δικαστήριο άσκησε δικαιοδοσία που είχε, στα πλαίσια της και εξετάζοντας ένα ευρύ πλαίσιο γεγονότων και σειρά αντίθετων νομικών ισχυρισμών κατέληξε σε απόφαση δίδοντας εκτεταμένη αιτιολογία.
3. Έστω και αν θα μπορούσε να υποτεθεί ότι η προσέγγιση του Επαρχιακού Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη, θα επρόκειτο για σφάλμα εντός της δικαιοδοσίας του, υποκείμενο σε έφεση και όχι για σφάλμα ελεγχόμενο δια προνομιακού εντάλματος.
4. Όσο και αν οι αιτητές ισχυρίζονται ότι ενήργησε «εντελώς» πεπλανημένα και εσφαλμένα, κριτήριο δεν είναι το μέγεθος, αλλά η φύση του σφάλματος, ως πρόδηλη πλάνη περί το νόμο. Δεν στοιχειοθετείται τέτοια περίπτωση ούτε για σκοπούς άδειας.
5. Πέραν τούτου, η εξήγηση που προσφέρθηκε περί εξαιρετικών περιστάσεων, με δεδομένη τη δυνατότητα έφεσης, δεν είναι πειστική.
6. Η πίεση του χρόνου, έστω και υπό τις περιστάσεις που επικαλούνταν οι αιτητές, δεν μπορεί να μεταβάλει τη φύση των προνομιακών διαταγμάτων ως εφεδρεία της εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, μετατρέποντας τα κατ' ουσίαν σε είδος εφέσεων ταχείας εκδίκασης.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 A.A.Δ. 116,
Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 398.
Αίτηση.
Π. Κούρτελλος με Θ. Μιλτιάδου (κα), για την Αιτήτρια.
Cur. adv. vult.
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η εταιρεία Sezaria Limited (οι αιτητές) δια της παρούσης ζητά άδεια για καταχώριση αίτησης προς έκδοση προνομιακού διατάγματος certiorari, με το οποίο να ακυρωθεί διάταγμα που εξέδωσε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στις 29.5.2015 στην Γενική Αίτηση υπ' αρ. 1014/2014.
Τα γεγονότα, όπως παρατίθενται από τους αιτητές, είναι ότι οι αιτητές στις 2.7.2014 καταχώρισαν την Aγωγή υπ' αρ. 3737/2014 Ε.Δ. Λευκωσίας εναντίον, μεταξύ άλλων, του Ismailov Telman από τη Ρωσία (εναγόμενος 8), προς επικουρία σκοπούμενης τότε διεθνούς εμπορικής διαιτησίας στο Λονδίνο. Στα πλαίσια της αγωγής εκείνης εξασφαλίστηκε, ειδικότερα, εναντίον του εναγόμενου 8, μονομερώς προσωρινό διάταγμα τύπου Mareva.
Στις 11.11.2014 το Ε.Δ. Λευκωσίας, μετά από ακρόαση, ακύρωσε το εν λόγω διάταγμα εναντίον του εναγομένου 8, κρίνοντας ότι εσφαλμένα ζητήθηκε στα πλαίσια τέτοιας αγωγής που είχε ως αυτοτελή βάση (αιτία αγωγής) την αρχή που καθιερώθηκε στην υπόθεση Norwich Pharmacal και ότι θα μπορούσε να είχε ζητηθεί στα πλαίσια γενικής αίτησης με βάση το Άρθρο 9 του περί Διεθνούς Διαιτησίας Νόμου του 1987 (Ν. 101/1987).
Σε ακολουθία των ανωτέρω οι αιτητές καταχώρισαν, στις 25.11.2014, τη Γενική Αίτηση υπ' αρ. 1024/2014 και την ίδια ημέρα καταχώρισαν μονομερή αίτηση προς έκδοση απαγορευτικών διαταγμάτων για σκοπούς υποβοήθησης της Διεθνούς Διαιτησίας Αρ. 142740 (LCIA Arbitration case), η οποία είχε, εν τω μεταξύ, προωθηθεί υπό των αιτητών εναντίον του εν λόγω Ismailov Telman στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο του Λονδίνου. Κατόπιν οδηγιών του Δικαστηρίου, η αίτηση επιδόθηκε στους καθ' ων η αίτηση, ήτοι στον Ismailov (καθ' ου η αίτηση 1) και στην ημεδαπή, ελεγχόμενη από αυτόν, εταιρεία Tandum Limited (καθ' ου η αίτηση 2).
Μετά από ακρόαση της εν λόγω αίτησης, στις 29.5.2015 το Ε.Δ. Λευκωσίας την απέρριψε εναντίον της καθ' ης η αίτηση 2, κρίνοντας ότι εστερείτο δικαιοδοσίας βάσει του Άρθρου 9 του Νόμου 101/1987 και εναντίον του καθ' ου η αίτηση 1 εφαρμόζοντας τον κανόνα του δεδικασμένου με αναφορά στην ενδιάμεση απόφαση ημερομηνίας 11.11.2014, που εκδόθηκε, ως άνω, στο πλαίσιο της Αγωγής 3737/2012.
Είναι η θέση των αιτητών ότι η εν λόγω απόφαση πάσχει συνεπεία έκδηλης πλάνης περί το νόμο επειδή εσφαλμένα θεωρήθηκε ότι η ενδιάμεση απόφαση στην Αγωγή 3737/2014 δημιούργησε δεδικασμένο. Μια ενδιάμεση απόφαση, από τη φύση της, δεν μπορεί να είναι καθοριστική επί νομικού ή πραγματικού ζητήματος ώστε να γίνεται λόγος για δεδικασμένο. Περαιτέρω, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι αιτητές δεν νομιμοποιούνταν στο αίτημά τους για προσωρινά διατάγματα εναντίον των καθ' ων η αίτηση 2 γιατί αυτοί δεν ήταν διάδικοι στη συγκεκριμένη διαιτησία με αριθμό 142740, αλλά είναι διάδικοι σε δύο άλλες διαιτησίες με τους αιτητές, ήτοι την 142738 και την 142739. Είναι η θέση των αιτητών ότι το Δικαστήριο είχε την δικαιοδοτική δυνατότητα να εκδώσει διατάγματα των οποίων οι προεκτάσεις δεν θα περιορίζονταν μόνο εναντίον του άλλου μέρους της διαιτησίας. Οι αιτητές χαρακτήρισαν, εν προκειμένω τη νομική πλάνη του Δικαστηρίου ως κραυγαλέα προφανή, λαμβανομένου υπόψιν ότι το ίδιο Δικαστήριο σε άλλη ενδιάμεση απόφασή του, στα πλαίσια της Γενικής Αίτησης 2418/2013, αποφάσισε το εντελώς αντίθετο.
Αναγνωρίζουν οι αιτητές ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις είναι εφέσιμες. Εισηγούνται, όμως, ότι το εναλλακτικό ένδικο μέσο της έφεσης δεν είναι, υπό τις περιστάσεις, στην πραγματικότητα διαθέσιμο ή αποτελεσματικό, εφόσον η Διαιτησία υπ' αρ. 142740, με χρόνο έναρξης την 13.10.2014, είναι προγραμματισμένη για ακρόαση στις 17, 21 και 22 Ιουλίου 2015 και οι Διεθνείς Εμπορικές Διαιτησίες με έδρα το Λονδίνο διεξάγονται κατά τρόπο σύντομο, με μέσο χρόνο εκδίκασης τους 12-18 μήνες. Ως εκ τούτου, τυχόν ένδικο μέσο εφέσεως θα καταστεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα άνευ αντικειμένου λόγω προφανώς της οριστικής έκβασης της Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας. Συνεπώς η έφεση δεν αποτελεί καθόλου αποτελεσματικό, εναλλακτικό μέσο και τα πιεστικά χρονοδιαγράμματα δεικνύουν το εξαιρετικό της υπό κρίση περίστασης.
Οι αιτητές επικαλούνται, ως άνω, έκδηλη πλάνη περί το νόμο. Η έννοια αυτή δεν περιλαμβάνει νομικά εσφαλμένες αποφάσεις. Όπως αναφέρεται στο σύγγραμμα Προνομιακά Εντάλματα, Π. Αρτέμης, σελ. 127:
«Δεν είναι δηλαδή αρκετό ότι υπήρξε σοβαρή πλάνη ή πλάνη σε σχέση με μια καθιερωμένη νομική αρχή. Πρέπει να υπάρχει πλάνη που μπορεί αμέσως να διακριβωθεί από το Δικαστήριο και όχι κατόπιν έρευνας όλων των στοιχείων ή της μαρτυρίας».
Όπως ελέχθη από τον Κωνσταντινίδη, Δ., στη Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 A.A.Δ. 116:
«Όμως, αντικείμενο της διαδικασίας για την έκδοση διατάγματος certiorari δεν είναι ο έλεγχος της ορθότητας μιας απόφασης αλλά της νομιμότητάς της. Δε τίθεται ζήτημα αντικατάστασης της άποψης που διαμόρφωσε το κατώτερο Δικαστήριο αναφορικά με ζήτημα που αποφάσισε στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του με εκείνη του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Όπως χαρακτηριστικά λέχθηκε, δεν εκδίδεται διάταγμα certiorari ως μανδύας μεταμφιεσμένης έφεσης. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η διαδικασία για την έκδοση διατάγματος certiorari προκειμένου να γίνει επανακρόαση του ζητήματος που εγέρθηκε. (Βλ. Rex ν. Northumberland Compensation Appeal Tribunal The Ex parte Shaw [1952] 1 K.B. 338(C.A.), The Attorney-General v. Panayiotis Christou (ανωτέρω) Αναφορικά με την αίτηση του Graham Hartman, Αίτηση 112/90 της 19.7.90, Αναφορικά με την αίτηση του Chr. Karaolis Developments Ltd Αίτηση 149/90 της 28 Νοεμβρίου 1990, Bazu 5η έκδοση, Τόμος 3, σελ. 583 και 659.) Δεν είναι ακόμα επιτρεπτό να εκδίδεται διάταγμα certiorari προκειμένου να υπαγορευθεί σε Δικαστήριο ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να αποφασιστεί ζήτημα που εμπίπτει στη δικαιοδοσία του ή ακόμα ο τρόπος με τον οποίο θα ασκήσει τη διακριτική του εξουσία. (Βλ. In Re Andreas Constantinou (1983) 1(A) C.L.R. 410, In Re Aeroporos a.ο. (1988) 1 C.L.R. 302, Αφρικάνα Δισκοθήκη Ατό (1991) 1 Α.Α.Δ. 901.)»
(βλ. επίσης, Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 398).
Εν προκειμένω, το Δικαστήριο άσκησε δικαιοδοσία που είχε, στα πλαίσια της και εξετάζοντας ένα ευρύ πλαίσιο γεγονότων και σειρά αντίθετων νομικών ισχυρισμών κατέληξε σε απόφαση δίδοντας εκτεταμένη αιτιολογία.
Έστω και αν θα μπορούσε να υποτεθεί ότι η προσέγγιση του Επαρχιακού Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη, θα επρόκειτο για σφάλμα εντός της δικαιοδοσίας του, υποκείμενο σε έφεση και όχι για σφάλμα ελεγχόμενο δια προνομιακού εντάλματος. Όσο και αν οι αιτητές ισχυρίζονται ότι ενήργησε «εντελώς» πεπλανημένα και εσφαλμένα, κριτήριο δεν είναι το μέγεθος, αλλά η φύση του σφάλματος, ως πρόδηλη πλάνη περί το νόμο. Δεν στοιχειοθετείται τέτοια περίπτωση ούτε για σκοπούς άδειας.
Πέραν τούτου, η εξήγηση που προσφέρθηκε περί εξαιρετικών περιστάσεων, με δεδομένη τη δυνατότητα έφεσης, δεν είναι πειστική. Η πίεση του χρόνου, έστω και υπό τις περιστάσεις που επικαλούνται οι αιτητές, δεν μπορεί να μεταβάλει τη φύση των προνομιακών διαταγμάτων ως εφεδρεία της εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, μετατρέποντας τα κατ΄ουσίαν σε είδος εφέσεων ταχείας εκδίκασης.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.