|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:A397
(2015) 1 ΑΑΔ 1292
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 358/2014 )
5 Ιουνίου, 2015
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ,ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΝΤΑ
ΑΝΔΡΕΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ/΄Η ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ, ΑΦΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΗΜΕΡ. 17/12/2013, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΕΝΑΓΟΝΤΑΣ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡ. 31/12/2013, ΩΣ ΝΟΜΙΚΑ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ΚΑΙ, ΑΦΕΤΕΡΟΥ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΑΡΜΟΣΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΟΦΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΟΥ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 15/10/2014, ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΕΝΑΓΟΝΤΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΡΩΤΟΛΟΓΗΣΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΗΣΕΙ, ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΟΡΓΙΛΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ, ΚΑΙ ΑΠΕΣΥΡΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΦΑΝΕΡΗ ΜΕΡΟΛΗΨΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΒΑΘΜΟ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΜΕ ΑΡ. 2887/13 ΤΗΣ 10ΗΣ ΜΑΪΟΥ 2013:
ΜΕΤΑΞΥ:
ΑΝΔΡΕΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, FCIB, FCIFS (UK)
(FELLOW OF THE CHARTERED INSTITUTE OF BANKERS)
ΝΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ,
Ενάγοντος,
ν.
1. NOVELWAY LTD.,
2. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, και
3. ΝΕΔΗΣ ΧΑΤZΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ),
Εναγομένων.
________________________
Ο εφεσείων, Ανδρέας Γρηγορίου, εμφανίζεται προσωπικά.
________________________
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η μονομερής αίτηση του κ. Ανδρέα Γρηγορίου, εφεσείοντος, για παραχώρηση άδειας προς επιδίωξη, στη συνέχεια, έκδοσης ενταλμάτων certiorari και prohibition αποδείχθηκε ανεπιτυχής και απορρίφθηκε. Συγκεκριμένα, Δικαστής του Δικαστηρίου τούτου αποφάσισε, πρωτοδίκως, ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις έγκρισης της εν λόγω αίτησης. ΄Οπως γίνεται αντιληπτό, από τη σύντομη, πλην, όμως, περιεκτική αιτιολογία της απόφασης, ο ευπαίδευτος Δικαστής, ουσιαστικά, έκρινε ότι, από τα εκτεθέντα στην έκθεση και στην ένορκη δήλωση γεγονότα, δεν αποκαλυπτόταν εκ πρώτης όψεως υπόθεση, όπως η φράση αυτή έχει ερμηνευτεί στην In re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250.
Ο εφεσείων, ο οποίος χειρίστηκε σε όλα τα στάδια προσωπικά την υπόθεσή του, εκδήλωσε τη διαφωνία του με την προαναφερθείσα πρωτόδικη απόφαση, καταχωρώντας την παρούσα έφεση. Με το μοναδικό λόγο έφεσης, ουσιαστικά, εισηγείται ότι το εκδικάσαν Δικαστήριο απέτυχε να διαπιστώσει τη μεροληπτική συμπεριφορά, που έχει, επανειλημμένα, επιδείξει έναντί του Δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, στο πλαίσιο συγκεκριμένης αγωγής. Το παράπονό του δε αυτό το συνδέει με τη βραδύτητα, γενικά, με την οποία ο ίδιος θεωρεί ότι προχωρεί η εν λόγω αγωγή, την οποία αποδίδει σε σκόπιμη κωλυσιεργία της άλλης πλευράς, που, κατ' ισχυρισμό, η Δικαστής κάνει ανεκτή.
Στο παρόν στάδιο, όμως, πρέπει να γίνει μια πιο κατατοπιστική αναφορά στα σχετικά γεγονότα της υπόθεσης, τα οποία ο εφεσείων επικαλείται. Συγκεκριμένα, αυτός είναι ενάγων στην αγωγή αρ. 2887/2013, η οποία καταχωρίστηκε στις 10.5.2013 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας. Με την αγωγή αυτή, ο εφεσείων προβάλλει συγκεκριμένη απαίτηση κατά των εναγομένων, ύψους €3.600,00. Μετά την επίδοση του κλητηρίου εντάλματος, οι τελευταίοι καταχώρισαν σημείωμα εμφανίσεως μέσω δικηγόρου. Επειδή, όμως, δεν καταχώρισαν έγκαιρα την υπεράσπισή τους, ο εφεσείων καταχώρισε, στις 17.9.2013, μονομερή αίτηση για συνοπτική απόφαση. Οι εναγόμενοι αντέδρασαν, υποβάλλοντας, στις 17.12.2013, μονομερή αίτηση για επέκταση του χρόνου για περίοδο πέντε ημερών, προς νομιμοποίηση της, ήδη, καταχωρηθείσας υπεράσπισής τους. Η Δικαστής, η οποία επιλαμβανόταν της αγωγής, ενέκρινε το πιο πάνω αίτημα αυθημερόν. Με τον τρόπο τούτο, παρακάμφθηκε, τελικώς, η μονομερής αίτηση του εφεσείοντος για έκδοση απόφασης εναντίον των εναγομένων συνοπτικώς. Να διευκρινιστεί πως το τελευταίο μέτρο, προφανώς, ήταν δικονομικά λανθασμένο και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι γνωστό ποια ήταν η τύχη του.
΄Οπως προκύπτει από την προαναφερθείσα ένορκη δήλωση, ο εφεσείων, θεωρώντας την πιο πάνω απαίτησή του ως δίκαιη αλλά και, ιδιαιτέρως, απλή ως προς τη φύση της, επιθυμούσε και, προφανώς, εξακολουθεί να επιθυμεί τη διεκπεραίωση της αγωγής του το συντομότερο δυνατόν. Πρόκειται για μια, καθ' όλα, ευγενική επιθυμία. Θεωρεί, όμως, ότι βρήκε αντίθετη, ως προς την υλοποίηση της εν λόγω επιθυμίας του, την Επαρχιακή Δικαστή, ενώπιον της οποίας βρισκόταν η αγωγή, επειδή αυτή είχε εγκρίνει, στις 17.12.2013, τη νομιμοποίηση της καταχωρηθείσας υπεράσπισης των εναγομένων. Προς εξυπηρέτηση του σκοπού της αναβολής της ακρόασης της αγωγής, προκαλώντας, έτσι, περαιτέρω, καθυστέρηση στη διεκπεραίωση της υπόθεσής του, θεωρεί ότι ήταν και η αναφορά, στις 15.10.2014, στο θάνατο της τρίτης εναγομένης, γεγονός, όμως, το οποίο είχε συμβεί μήνες προηγουμένως.
Σύμφωνα με τον εφεσείοντα, κατά την ημερομηνία εκείνη, είχε σημειωθεί μια «ατυχής αντιπαράθεση», μεταξύ του και της Δικαστού, που αποτέλεσε, τελικώς, το κίνητρο για την απόφασή του να καταχωρίσει, στις 20.11.2014, την υπό αναφορά μονομερή αίτηση, για καταχώριση αίτησης προς έκδοση των προαναφερθέντων προνομιακών ενταλμάτων. Βέβαια, κατά τον ίδιο, το έναυσμα είχε δοθεί προηγουμένως, στις 17.12.2013, με την έγκριση του αιτήματος για νομιμοποίηση της υπεράσπισης των εναγομένων. Να σημειωθεί πως η μεσολάβηση ενός περίπου μηνός, ήτοι από τις 15.10.2014, που φέρεται να είχε σημειωθεί το τελευταίο περιστατικό, μέχρι την καταχώριση της υπό αναφορά αίτησης, δεν μπορεί να θεωρηθεί, υπό τις περιστάσεις, ως υπέρμετρη καθυστέρηση στην υποβολή της εν λόγω αίτησης.
΄Οπως είναι διατυπωμένο το αιτητικό της αίτησης για άδεια, ο εφεσείων, με την αίτηση για έκδοση ενταλμάτων certiorari και prohibition, ουσιαστικά, θα επιδιώξει την ανάθεση της αγωγής του σε άλλο Δικαστή, θεωρώντας πως η Δικαστής, η οποία της επιλαμβάνεται μέχρι στιγμής, είναι προκατειλημμένη εναντίον του.
Η επίδειξη μεροληπτικής συμπεριφοράς από δικαστή προς διάδικο, στο πλαίσιο δικαστικής διαδικασίας, αποτελεί λόγο για ακύρωση της απόφασης που εκδίδεται σε αυτή. ΄Οπως ελέχθη: «η ύπαρξη προκατάληψης ανατρέπει το θεμέλιο της δίκης», (βλ. Πίτσιλλος ν. Ευγενίου (1989) 1 Α.Α.Δ. (Ε) 691, στη σελίδα 695). Αυτή, όμως, η συμπεριφορά και οι επακόλουθες συνέπειες της πρέπει, σύμφωνα με την ίδια υπόθεση, ανωτέρω, να διαπιστώνονται αντικειμενικά μέσα από το πρακτικό του κατώτερου Δικαστηρίου. Ισχυρισμοί, σχετικά, τους οποίους προβάλλει η πλευρά του αιτητή, δεν αποτελούν ασφαλές βάθρο για την έκδοση των προνομιακών ενταλμάτων που αναφέρονται πιο πάνω.
Στην προκειμένη περίπτωση, το αίτημα του εφεσείοντος για παραχώρηση άδειας, ώστε αυτός να προχωρήσει με την επιδίωξη των προαναφερθέντων θεραπειών, στηρίζεται αποκλειστικά σε ισχυρισμούς, οι οποίοι προέρχονται από τον ίδιο. Δεν κατατέθηκε οποιοδήποτε πρακτικό, αν τέτοιο είχε τηρηθεί, ειδικά, στις 15.10.2014, και, επομένως, δεν υπήρχαν αδιαμφισβήτητα γεγονότα ενώπιον του εκδικάσαντος Δικαστηρίου, επί των οποίων θα μπορούσε να εξεταστεί η αίτησή του. Είναι υπό αυτήν την έννοια, που, ορθώς, δε διαπιστώθηκε η ύπαρξη συζητήσιμης υπόθεσης.
Η έφεση απορρίπτεται. Ουδεμία διαταγή για έξοδα.
Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
Κ. Παμπαλλής, Δ.
Δ. Μιχαηλίδου, Δ.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
Τ. Ψαρα-Μιλτιάδου, Δ.
/ΜΠ