|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:A127
(2015) 1 ΑΑΔ 362
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 167/2013)
25 Φεβρουαρίου, 2015.
[ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Π. ΠΑΝΑΓΗ, Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,
Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/Δ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΔΙ΄ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΩΣ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION,
ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ/ΕΦΕΣΕΙΟΥΣΑΣ,
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟ 14/60, ΑΡΘΡΟ 22(4) ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Θ.40 Δ.8
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓ. ΑΡ. 874/1996 ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 02/02/2012 ΓΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ Π.Ε.Δ Κ. Γ. ΑΡΕΣΤΗ ΗΜΕΡ. 01/07/1998 ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ/ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΗΜΕΡ. 25/09/2012 ΤΟΥ Ε.Δ. Κ. Δ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΑΡ. 33/2013 ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΑΡ. 31/2013
------------------------
Φραγκίσκος Χατζηχάννας, για την Εφεσείουσα.
--------------------
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Π. Παναγή, Δ.
----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΝΑΓΗ, Δ:- Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον απόφασης αδελφού δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με την οποία απορρίφθηκε μονομερής αίτηση της εφεσείουσας για την παροχή άδειας να αποταθεί για την έκδοση προνομιακών ενταλμάτων του τύπου Certiorari και Prohibition αντίστοιχα. Το πρώτο με στόχο την ακύρωση της απόφασης ημερομηνίας 25.9.2012, με την οποία παραχωρήθηκε άδεια εκτέλεσης της δικαστικής απόφασης στην αγωγή 874/1996, του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, λόγω παρέλευσης 10 ετών από την έκδοση της, και το δεύτερο για να απαγορευθεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας να προχωρήσει με την ενώπιον του διαδικασία στην Ειδοποίηση Πτώχευσης αρ. 33/213 και στην Αίτηση Πτώχευσης αρ. 31/2013.
Τα γεγονότα τα οποία συνθέτουν το υπόβαθρο της έφεσης είναι τα εξής: Την 1.7.1998 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε απόφαση στην Αγωγή αρ. 874/96, με την οποία διατάχθηκε η εφεσείουσα, εναγόμενη στην αγωγή, όπως παραδώσει ελεύθερη κατοχής συγκεκριμένη οικία στους ενάγοντες στην αγωγή, με αναστολή εκτέλεσης της απόφασης για περίοδο 18 μηνών από τότε. Το Δικαστήριο διέταξε επίσης όπως από την πιο πάνω ημερομηνία και για όση περίοδο διαρκεί η αναστολή εκτέλεσης της απόφασης, η εφεσείουσα πληρώνει στους ενάγοντες το ποσό των ￡200 μηνιαίως υπό μορφή αποζημιώσεων. Η εφεσείουσα διατάχθηκε επίσης να καταβάλει τα έξοδα, πλέον τόκο.
Στις 18.2.2000 η εφεσείουσα υπέβαλε αίτηση στα πλαίσια της οποίας εξασφάλισε την αναστολή της απόφασης μέχρι τις 17.3.2000. Ακολούθως, την 1.11.2001, παρέδωσε στους ενάγοντες ελεύθερη κατοχής την οικία, με αποτέλεσμα να παραμείνει προς εκτέλεση μόνο το μέρος της απόφασης που αφορούσε στο μηνιαίο ποσό που είχε διαταχθεί η εφεσείουσα να καταβάλλει από 1.7.1998 υπό μορφή αποζημιώσεων. Σχετικά με αυτό το σκέλος της απόφασης, η εφεσείουσα εξασφάλισε περαιτέρω αναστολή εκτέλεσης, η οποία ακυρώθηκε από το Δικαστήριο στις 14.2.2003. Ακολούθως, οι ενάγοντες έλαβαν μέτρα προς εκτέλεση της απόφασης, με αποτέλεσμα η εφεσείουσα να καταβάλει διάφορα ποσά.
Με μονομερή αίτηση, ημερομηνίας 2.2.2012, οι ενάγοντες επιδίωξαν την έκδοση διατάγματος, με το οποίο να παραχωρείται άδεια εκτέλεσης της δικαστικής απόφασης λόγω παρέλευσης 10 ετών από την ημερομηνία έκδοσης της, αίτημα το οποίο εγκρίθηκε με την παραχώρηση στους ενάγοντες άδειας για δύο έτη από την έκδοση του διατάγματος.
Ακολούθως, στις 21.1.2013, οι ενάγοντες επέδωσαν στην εφεσείουσα Ειδοποίηση Πτώχευσης με αρ. 33/2013 για το ποσό των €16.262,48, το οποίο η τελευταία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των εναγόντων, συνέχιζε να οφείλει. Η εφεσείουσα καταχώρισε αίτηση για παραμερισμό της ειδοποίησης, η οποία επεδόθη στους δικηγόρους των εναγόντων, αλλά πριν ακόμα ακουστεί η αίτηση οι ενάγοντες καταχώρισαν την Αίτηση Πτώχευσης με αρ. 31/2013. Η αίτηση για παραμερισμό της Ειδοποίησης Πτώχευσης ορίστηκε για ακρόαση στις 11.3.2013, ενώ δόθηκαν οδηγίες από το Δικαστήριο όπως η εφεσείουσα καταχωρίσει την ένσταση της στην Αίτηση Πτώχευσης μέχρι 22.3.2013.
Η εφεσείουσα ισχυρίστηκε ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας παραχωρώντας άδεια για την εκτέλεση της απόφασης για περίοδο δύο ετών υπερέβη τις εξουσίες που του παρέχει το άρθρο 22(4) του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν.14/1960, καθότι το αμφισβητούμενο ποσό ή η αξία του επίδικου ακινήτου υπερέβαινε τα όρια της καθ΄ ύλην δικαιοδοσίας του Δικαστή που επιλήφθηκε της αίτησης, δεδομένου ότι την απόφαση στην αγωγή εξέδωσε Πρόεδρος, ενώ ο Δικαστής που παραχώρησε την άδεια εκτέλεσης ήταν Επαρχιακός Δικαστής.
Ο αδελφός μας Δικαστής, ο οποίος επιλήφθηκε της αίτησης, δεν ικανοποιήθηκε ότι η αιτήτρια είχε αποδείξει την ύπαρξη εκ πρώτης όψεως συζητήσιμης υπόθεσης για έλλειψη δικαιοδοσίας, καθότι το άρθρο 87 του περί Πτώχευσης Νόμου Κεφ. 5, προβλέπει ότι δικαιοδοσία σε πτώχευση έχουν τα Επαρχιακά Δικαστήρια, κατά την ενάσκηση της οποίας έχουν όλες τις εξουσίες που παρέχονται σ΄ αυτά, όπως κατά την εκδίκαση «αστικής αγωγής». Το δε ποσό στο οποίο αφορούσε το μέτρο εκτέλεσης που επιθυμούσαν να λάβουν οι ενάγοντες ήταν πολύ πιο χαμηλό από το ποσό των €100.000 που ήταν το ανώτατο ποσό της καθ΄ ύλην αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστή που παραχώρησε την άδεια, όπως αυτή προορίζεται στο άρθρο 22(3)(α) του Ν.14/1960. Διαφώνησε προς τούτο με τη θέση του συνηγόρου της αιτήτριας, ότι στο ποσό της επίδικης διαφοράς θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η αξία της οικίας, σημειώνοντας ότι η οικία είχε παραδοθεί.
H πρωτόδικη απόφαση προσβάλλεται με δύο λόγους έφεσης, οι οποίοι συνοψίζονται στο ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η εφεσείουσα δεν απέδειξε εκ πρώτης όψεως υπόθεση είναι εσφαλμένη, ενώ λανθασμένα κάνει αναφορά το Δικαστήριο στο άρθρο 87 του περί Πτωχεύσεως Νόμου Κεφ. 5 και στο άρθρο 22(5) του περί Δικαστηρίων Ν.14/1960. Ενώπιον μας ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσείουσας υποστήριξε ουσιαστικά τα όσα είχε υποστηρίξει πρωτόδικα τονίζοντας ότι ζητήματα που αφορούν σε διαδικασία εκτέλεσης απόφασης, δεν εμπίπτουν στις εξαιρέσεις που προϋποθέτει το άρθρο 22(4) του Ν.14/1960 και ως εκ τούτου, το «αμφισβητούμενο ποσό» υπερέβαινε τα όρια της καθ΄ ύλην δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστή που παραχώρησε άδεια για την εκτέλεση της απόφασης που είχε εκδοθεί στην αγωγή 874/1996 και η οποία υπερέβαινε το ποσό των €100.000. Περαιτέρω, δεν μπορούσε να διαχωριστεί η απόφαση ώστε να θεωρηθεί ότι με την παράδοση του επίδικου ακινήτου παρέμεινε μόνο το μέρος της απόφασης που αφορούσε σε αποζημιώσεις. Σημασία, υποστήριξε, σε ό,τι αφορά τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, έχει το ποσό που οφείλεται προγενέστερα και όχι μεταγενέστερα της δικαστικής απόφασης.
Αίτηση για την εκτέλεση απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου είναι αυτοτελής και όχι ενδιάμεση, με αποτέλεσμα το ζήτημα της δικαιοδοσίας ενός Δικαστή να επιληφθεί και να εκδικάσει μια τέτοια αίτηση, να διέπεται από το άρθρο 22(3)(α) του Ν.14/1960 και όχι από το άρθρο 22(4)(β). (Pilavachi & Co Ltd v. International Chemical Co Ltd (1965) 1 C.L.R. 97 και Central Co-Operative Bank v. CY.E.M.S (1984) 1 C.L.R. 435).
Προκύπτει δε από την Pilavachi & Co Ltd v. International Chemical Co Ltd (ανωτέρω) και την Κιταλίδης ν. Τράπεζα Κύπρου Λτδ (2000) 1 Α.Α.Δ. 1759 ότι καθοριστικός παράγοντας για τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου σε αιτήσεις που αφορούν στην εκτέλεση απόφασης δεν είναι η κλίμακα της υπόθεσης ή το ύψος της εκδοθείσας απόφασης, αλλά το ποσό ή η αξία που αφορά το εκτελεστικό μέτρο. Σχετικό επί του προκειμένου είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση Pilavachi & Co Ltd v. International Chemical Co Ltd (ανωτέρω), σελ. 115, το οποίο υιοθετήθηκε στην υπόθεση Central Co-Operative Bank v. CY.E.M.S (ανωτέρω):
«Τhe proceedings for the setting aside of the registration of the foreign judgment are closely connected with the questions which arise in the course of execution of a District Court judgment, e.g. applications for writs of attachment, interpleader applications, etc. In those cases, if the property attached under the execution of the District Court judgment, or seized in execution of the judgment and claimed by a third party, exceeds in value the sum of ￡500, (the then jurisdiction of a District Judge), then the Full Court - and not a Judge sitting alone - has jurisdiction to hear and determine the matter.»
Στη δε Κιταλίδης ν. Τράπεζα Κύπρου Λτδ (ανωτέρω) είχε εκδοθεί δικαστική απόφαση για το ποσό των ￡100.000, πλέον τόκο και έξοδα. Οι ενάγοντες - εξ αποφάσεως πιστωτές, καταχώρισαν αίτηση για την έκδοση διατάγματος κατάσχεσης εις χείρας τρίτου για το ποσό που επιδικάστηκε με την απόφαση. Η Επαρχιακός Δικαστής, ενώπιον της οποίας τέθηκε η αίτηση, θεωρώντας την ως ενδιάμεση της επιλήφθηκε και, για τους λόγους που εξήγησε, την απέρριψε. Εναντίον της απορριπτικής απόφασης ασκήθηκε έφεση. Το Εφετείο παραμέρισε την πρωτόδικη απόφαση με το ακόλουθο σκεπτικό:
«... η Επαρχιακός Δικαστής επιλήφθηκε της επίδικης αίτησης χωρίς δικαιοδοσία αφού, μ΄ αυτή, επιδιωκόταν, όπως προαναφέραμε, η εξασφάλιση διατάγματος για κατάσχεση εις χείρας της εφεσίβλητης 1 ποσού πέραν των είκοσι πέντε χιλιάδων λιρών, που είναι το ανώτατο όριο της δικαιοδοσίας της βάσει του +άρθρου 22(3)(α).»
Στην προκείμενη περίπτωση, το ποσό, αντικείμενο του μέτρου εκτέλεσης, ήταν εντός της καθ΄ ύλην δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστή που εξέδωσε το διάταγμα παραχωρώντας άδεια για την εκτέλεση της πρωτόδικης απόφασης.
Για τους πιο πάνω λόγους, καταλήγουμε ότι δεν δικαιολογείται η παρέμβαση μας προς ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης. Η έφεση απορρίπτεται.
Στ. Ναθαναήλ, Δ.
Π. Παναγή, Δ.
Μ. Χριστοδούλου, Δ.
Κ. Σταματίου, Δ.
Τ. Θ. Οικονόμου, Δ.
/ΣΓεωργίου