|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D934
(2014) 1 ΑΑΔ 2732
8 Δεκεμβρίου, 2014
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡO 155(4) KAI ANAΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 και 9 ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 33 TOY 1964,
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΜΕ ΑΡ.5071/2011 LTD, ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
ΜΕΤΑΞΥ:
1. ΑΘΟΥ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ,
2. ΕΡΣΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ,
3. ΒΕΡΟΝΙΚΑΣ-ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΡΕΓΓΕΛ,
4. ΤΟΜ-ΑΝΤΡΕΣ ΣΤΡΕΓΓΕΛ,
5. ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ,
Εναγόντων,
ΚΑΙ
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
3. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΟΜΕΤΡΙΑΣ,
Εναγομένων,
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΔΙΚΑΣΤΗ Κ. ΧΑΡΗ ΠΟΓΙΑΤΖΗ, ΗΜΕΡ.28/11/2014 ΣΤΗΝ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΗΜΕΡ. 3.4.2014 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 5071/2011, ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΤΡΙΤΟΥ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΘΟΥ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ, ΕΡΣΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ, ΒΕΡΟΝΙΚΑΣ -ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΡΕΓΓΕΛ, ΤΟΜ-ΑΝΤΕΡΣ ΣΤΡΕΓΓΕΛ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ, ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΓΙΑ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΗΜΕΡ. 28/11/2014 Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 30/04/2014 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 5071/2011,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΘΟΥ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ,
ΕΡΣΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ, ΒΕΡΟΝΙΚΑΣ-ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΡΕΓΓΕΛ,
ΤΟΜ-ΑΝΤΕΡΣ ΣΤΡΕΓΓΕΛ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΥ,
ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ MANDAMUS ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ
ΝΑ ΔΙΑΤΑΣΣΕΤΑΙ Ο ΕΝΤΙΜΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ Κ. ΧΑΡΗΣ ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΗΤΟΙ
ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ (Α) ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ Η ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΘΑ ΕΚΘΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΩΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΑΡ.31 ΚΑΙ 48 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ ΝΟΜΟΥ 95(Ι)/2000, (Β) ΕΠΙ ΤΟΥ
ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΤΟ ΑΡ.77 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΝΟΜΟΥ ΚΕΦ.6 ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΑ ΑΡ.23, 30 (1) ΚΑΙ (2) ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΑΡ.6(Ι) ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡ.1 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΑΥΤΗΣ.
(Πολιτική Aίτηση Aρ. 204/2014)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση για παροχή άδειας καταχώρησης αίτησης προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, το οποίο θα στόχευε στην ακύρωση απορριπτικής απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου σε αίτηση για έκδοση διατάγματος μεσεγγύησης, ως επίσης και Mandamus με το οποίο να διατασσόταν το Δικαστήριο όπως εκτελέσει το καθήκον του ― Απορριπτική κατάληξη επί τω ότι, το κατά πόσον το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν αποφάσισε επί συγκεκριμένου ζητήματος, ήταν αντικείμενο ελέγχου με το ένδικο μέσο της έφεσης.
Στο πλαίσιο αγωγής Επαρχιακού Δικαστηρίου εξεδόθη απόφαση υπέρ των αιτητών και εναντίον του Γενικού Εισαγγελέα και άλλων, για το ποσό των €5,000,000 πλέον τόκους και έξοδα.
Σε μεταγενέστερο στάδιο και κατόπιν μονομερούς αίτησης, εκδόθηκε διάταγμα μεσεγγύησης εναντίον της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, με το οποίο δεσμεύθηκε το ποσό της πιο πάνω απόφασης και των εξόδων, ποσά τα οποία όφειλε η ΑΗΚ προς τη Δημοκρατία, με την μορφή ΦΠΑ..
Εναντίον του πιο πάνω διατάγματος καταχωρήθηκε ένσταση από πλευράς του Γενικού Εισαγγελέα και της ΑΗΚ..
Ύστερα από ακρόαση, ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, εξέδωσε απόφαση με την οποία εκρίθη ότι ενόψει της νομικής περιπλοκής που πιθανόν να δημιουργείτο και της αβεβαιότητας που υπήρχε και εφόσον το θέμα της έκδοσης διατάγματος πληρωμής εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, αυτή θα έπρεπε να ασκηθεί εναντίον της έκδοσης των αιτουμένων διαταγμάτων.
Οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα αίτηση, με την οποία αιτήθηκαν αφενός την παραχώρηση αδείας για την καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari για ακύρωση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου και αφετέρου την παραχώρηση αδείας για έκδοση διατάγματος Μandamus με το οποίο να διατασσόταν ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, όπως εκτελέσει το καθήκον του.
Η αίτηση στηρίχθηκε στους κάτωθι λόγους:
α) Η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου ουσιαστικώς οδήγησε σε παραβίαση του συνταγματικού δικαιώματος των αιτητών καθότι δεν αποφάσισε επί του προβληθέντος θέματος της ενδεχόμενης ποινικής δίωξης της ΑΗΚ.
β) Οι αιτητές δικαιούνται δικαστικής απόφανσης επί του συνταγματικού τους δικαιώματος, όπως τούτο είχε προσδιοριστεί, στο πλαίσιο της αίτησης για κατάσχεση εις χείρας τρίτου.
γ) Ίσχυαν εξαιρετικές περιστάσεις και υπήρχε παραβίαση συνταγματικού δικαιώματος, όπως στην προκείμενη περίπτωση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Αναφυόταν με βάση τις νομολογημένες αρχές το ερώτημα κατά πόσο από τα γεγονότα που καταγράφηκαν πιο πάνω, οι αιτητές είχαν, εκ πρώτης όψεως τεκμηριώσει και αιτιολογήσει την παραχώρηση αδείας.
2. Στην υπό εξέταση υπόθεση το Επαρχιακό Δικαστήριο είχε ενώπιον του μια διαδικασία εκτέλεσης με κατάσχεση ιδιοκτησίας στα χέρια τρίτου, όπως προσδιορίζεται στα Άρθρα 73 και επόμενα του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.6.
3. Στο πλαίσιο της ενστάσεως που υποβλήθηκε, τέθηκε προς συζήτηση το ενδεχόμενο άσκησης ποινικής δίωξης εναντίον της ΑΗΚ, σε περίπτωση κατά την οποία το Δικαστήριο ήθελε προχωρήσει και εκδώσει το ζητηθέν διάταγμα για κατάσχεση.
4. Είναι φανερό ότι η απόφαση του Δικαστηρίου, καταδεικνύει ότι το Δικαστήριο δεν αποφάσισε επί του συγκεκριμένου θέματος καταγράφοντας ότι:«ενόψει της νομικής περιπλοκής που πιθανό να δημιουργηθεί και της αβεβαιότητας που υπάρχει .».
5. Η εισήγηση του συνηγόρου ότι οι αιτητές δικαιούνταν σε δικαστική απόφανση επί του θέματος που ήγειραν, ήταν ορθή όχι, όμως για σκοπούς εκδόσεως προνομιακού εντάλματος.
6. Η ουσία του θέματος, ήταν κατά πόσο το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε αποφανθεί επί της ουσίας του υποβληθέντος αιτήματος, για εκτέλεση εις χείρας τρίτου, και τούτο το αποφάσισε. Άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λαμβάνοντας υπόψη την περιπλοκότητα, και απέρριψε την αίτηση.
7. Το αν είναι ορθή ή όχι αυτή η κατάληξη δεν μπορεί να αποφασιστεί σε αίτηση για προνομιακό διάταγμα, αλλά, θα πρέπει να εξεταστεί μέσα στο πλαίσιο της κατάλληλης νομικής διαδικασίας αμφισβήτησης της ορθότητας μιας απόφασης δικαστηρίου, που δεν είναι άλλη, παρά αυτή της έφεσης.
8. Το συνταγματικό δικαίωμα των αιτητών, όπως αναφύεται, ήταν να αποφασίσει το Δικαστήριο επί της αιτήσεως τους, και τούτο έγινε. Το αν κάποια από τα εγερθέντα θέματα όσο σοβαρά και αν είναι, δεν αποφασίστηκαν, όπως φαίνεται να έγινε, και η τύχη της αίτησης κρίθηκε για λάθος λόγους, ή πλημμελώς, τούτο θα πρέπει να τύχει της αναλόγου κρίσεως, από το κατάλληλο Δικαστήριο, που είναι το εφετείο.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Ιn re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250,
Λυσιώτης (1986) 1 Α.Α.Δ. 1696,
Global Consolidator Public Ltd (2006) 1 A.A.Δ. 464,
Hellenger Trading Ltd (2000) 1 A.A.Δ. 1965,
Ματσάκης (2006) 1 Α.Α.Δ. 184.
Αίτηση.
K. Καλλής, για τους Αιτητές.
Cur. adv. vult.
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Στις 10 Φεβρουαρίου 2012, στο πλαίσιο της αγωγής υπ' αριθμό 5071/2011 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, εξεδόθη απόφαση υπέρ των αιτητών, και εναντίον του Γενικού Εισαγγελέα και άλλων, για το ποσό των €5,000,000 πλέον τόκους και έξοδα.
Στις 3 Απριλίου 2004, μετά από μονομερή αίτηση, εκδόθηκε διάταγμα μεσεγγύησης εναντίον της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, με το οποίο δεσμεύθηκε το ποσό της πιο πάνω απόφασης και των εξόδων, ποσά τα οποία όφειλε η ΑΗΚ προς τη Δημοκρατία, με την μορφή ΦΠΑ..
Εναντίον του πιο πάνω διατάγματος καταχωρήθηκε ένσταση από πλευράς του Γενικού Εισαγγελέα και της ΑΗΚ.
Μετά από ακρόαση, ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, εξέδωσε απόφαση στις 28 Νοεμβρίου 2014.
Το παράπονο των αιτητών εστιάζεται ουσιαστικώς στην πιο κάτω παράγραφο της ενδιάμεσης απόφασης του Δικαστηρίου ήτοι:
«Συνεκτιμώντας όλα τα πιο πάνω, ενόψει της νομικής περιπλοκής που πιθανόν να δημιουργηθεί και της αβεβαιότητας που υπάρχει και εφόσον το θέμα της έκδοσης διατάγματος πληρωμής εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, έχω καταλήξει στο να ασκήσω τη διακριτική μου ευχέρεια εναντίον της έκδοσης των αιτουμένων διαταγμάτων.»
Μετά από τούτο οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα αίτηση, με την οποία ζητούν αφενός μεν την παραχώρηση αδείας για την καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari για ακύρωση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου ημερ. 28 Νοεμβρίου 2014 και αφετέρου επιδιώκουν την παραχώρηση αδείας για έκδοση διατάγματος mandamus με το οποίο να διατάσσεται ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, όπως εκτελέσει το καθήκον του ήτοι:
(α). Να αποφασίσει κατά πόσο η έκδοση του διατάγματος πληρωμής θα εκθέσει την ΑΗΚ σε άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον της, με βάση τον περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμο, Ν.95(Ι)/2000, και
(β). Κατά πόσο το Άρθρο 77 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.6 παραβιάζει Άρθρα του Συντάγματος.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών αγορεύοντας ενώπιον μου, για υποστήριξη της αίτησης, ανέφερε ότι, η συγκεκριμένη απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου ουσιαστικώς οδήγησε σε παραβίαση του συνταγματικού δικαιώματος των αιτητών καθότι, επί του προβληθέντος θέματος της ενδεχόμενης ποινικής δίωξης της ΑΗΚ, δεν αποφάσισε. Ο κ. Καλλής υποστήριξε ότι οι αιτητές δικαιούνται δικαστικής απόφανσης επί του συνταγματικού τους δικαιώματος, όπως τούτο είχε προσδιοριστεί, στο πλαίσιο της αίτησης για κατάσχεση εις χείρας τρίτου.
Αναγνώρισε ο ευπαίδευτος συνήγορος ότι στις περιπτώσεις όπου ασκείται διακριτική ευχέρεια από πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν χωρεί certiorari, πλην, όμως, όπως υποστήριξε, κάνοντας αναφορά σε σχετική νομολογία, κάτι τέτοιο είναι εφικτό, υπό τον όρο ότι ισχύουν οι εξαιρετικές περιστάσεις και υπάρχει παραβίαση συνταγματικού δικαιώματος, όπως στην προκείμενη περίπτωση.
Η διαδικασία για παραχώρηση αδείας για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας των αποφάσεων κατωτέρων Δικαστηρίων. Ο έλεγχος αυτός ασκείται στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η σύννομη άσκηση της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποτελεί το αντικείμενο εξέτασης παρομοίας αιτήσεως. (Βλ. Ιn re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250).
Αναφύεται συναφώς το ερώτημα κατά πόσο από τα γεγονότα που καταγράφηκαν πιο πάνω, οι αιτητές έχουν, εκ πρώτης όψεως τεκμηριώσει και αιτιολογήσει την παραχώρηση αδείας. (Λυσιώτης (1986) 1 Α.Α.Δ. 1696.) Παράλληλα, τα προνομιακά εντάλματα χορηγούνται κατ' εξαίρεση, όταν από το πρακτικό της συγκεκριμένης αποφάσεως διαπιστώνεται έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας, έκδηλη πλάνη περί το Νόμο, ή παράβαση Κανόνων φυσικής δικαιοσύνης. (Βλ. Global Consolidator Public Ltd (2006) 1 A.A.Δ. 464). Πρέπει να σημειωθεί περαιτέρω ότι, και αν ακόμη δημιουργηθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση η άδεια δεν παραχωρείται στις περιπτώσεις όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο θεραπείας, εκτός στις περιπτώσεις όπου καταδεικνύεται με επάρκεια η ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων. (Hellenger Trading Ltd (2000) 1 A.A.Δ. 1965).
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης της αίτησης έθεσα στο συνήγορο το ερώτημα κατά πόσο, η απουσία δικαστικής απόφανσης, μπορεί να αντιμετωπιστεί με έφεση. Ο συνήγορος με παρέπεμψε στην υπόθεση Ματσάκης (2006) 1 Α.Α.Δ. 184. Στην υπόθεση αυτή ο Δικαστής Φωτίου, έκαμε αναφορά και στο Σύγγραμμα Αρτέμη, Προνομιακά Εντάλματα 1η έκδοση 2004 σελ.246 και 247 και ιδιαιτέρως, στο εξής:
«Στο ίδιο σύγγραμμα σελ.160 έως 165 διατυπώνεται ξανά ότι η άσκηση διακριτικής ευχέρειας γενικά δεν ελέγχεται με προνομιακά εντάλματα, εκτός βέβαια αν η άσκηση αυτή έγινε με τρόπο, που είναι εμφανής στο πρακτικό, ότι καταλήγει σε παραβίαση συνταγματικού δικαιώματος ή των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης. Έτσι, σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να ελεγχθεί η διακριτική ευχέρεια, όπως για παράδειγμα για αναβολή μιας υπόθεσης (βλ. ιδιαίτερα τις παραγράφους 4.62, 6.63 σελ.161 και 162»
Στην υπό εξέταση υπόθεση το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε ενώπιον του μια διαδικασία εκτέλεσης με κατάσχεση ιδιοκτησίας στα χέρια τρίτου, όπως προσδιορίζεται στα Άρθρα 73 και επόμενα του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.6. Στο πλαίσιο της ενστάσεως που υποβλήθηκε, τέθηκε προς συζήτηση το ενδεχόμενο άσκησης ποινικής δίωξης εναντίον της ΑΗΚ, σε περίπτωση κατά την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο ήθελε προχωρήσει και εκδώσει το ζητηθέν διάταγμα για κατάσχεση.
Είναι φανερό ότι η απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 28 Νοεμβρίου 2014, και ιδιαιτέρως η παράγραφος την οποία έχω καταγράψει στην αρχή της απόφασης μου, καταδεικνύει ότι το Δικαστήριο δεν αποφάσισε επί του συγκεκριμένου θέματος καταγράφοντας ότι:
«ενόψει της νομικής περιπλοκής που πιθανό να δημιουργηθεί και της αβεβαιότητας που υπάρχει ....».
Η εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου ότι οι αιτητές δικαιούνται σε δικαστική απόφανση επί του θέματος που ήγειραν, με βρίσκει σύμφωνο, όχι, όμως για σκοπούς εκδόσεως προνομιακού εντάλματος. Θεωρώ ότι η ουσία του θέματος, που πρέπει να με απασχολήσει, είναι κατά πόσο το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε αποφανθεί επί της ουσίας του υποβληθέντος αιτήματος, για εκτέλεση εις χείρας τρίτου, και τούτο το αποφάσισε. Άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λαμβάνοντας υπόψη την περιπλοκότητα, και απέρριψε την αίτηση. Το αν είναι ορθή ή όχι αυτή η κατάληξη δεν μπορεί να αποφασιστεί σε αίτηση για προνομιακό διάταγμα, αλλά, θα πρέπει να εξεταστεί μέσα στο πλαίσιο της κατάλληλης νομικής διαδικασίας αμφισβήτησης της ορθότητας μιας απόφασης δικαστηρίου, που δεν είναι άλλη, παρά αυτή της έφεσης. Το συνταγματικό δικαίωμα των αιτητών, όπως αναφύεται, ήταν να αποφασίσει το Δικαστήριο επί της αιτήσεως τους, και τούτο έγινε. Το αν κάποια από τα εγερθέντα θέματα όσο σοβαρά και αν είναι, δεν αποφασίστηκαν, όπως φαίνεται να έγινε, και η τύχη της αίτησης κρίθηκε για λάθος λόγους, ή πλημμελώς, τούτο θα πρέπει να τύχει της αναλόγου κρίσεως, από το κατάλληλο Δικαστήριο, που είναι το εφετείο.
Ως εκ τούτου ενόψει της ύπαρξης εναλλακτικού ενδίκου μέσου δεν θεωρώ ότι θα πρέπει να προχωρήσει η παρούσα διαδικασία και η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.