|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:A112
(2014) 1 ΑΑΔ 393
14 Φεβρουαρίου, 2014
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
F.K. & S. (VAROSIA) PROPERTIES LIMITED,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
1. SIMON GEORGE PENNEY,
2. JENIFFER ANN PENNEY,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 354/2010)
Έξοδα ― Έφεση ― Ασφάλεια εξόδων ― Δ.35 θ.2 ― Επιτράπηκε αίτηση για έκδοση διατάγματος ασφάλειας εξόδων εναντίον εφεσείουσας εταιρείας, για την οποία εκδόθηκε, μεσούσης της έφεσης, διάταγμα παραλαβής της περιουσίας της - Αίτηση στηριχθείσα και στο Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113.
Πολιτική Δικονομία ― Έξοδα ― Διάταξη 60 Θ.1 ― Νομολογιακά αναγνωρίστηκε ότι η αναφορά στο θεσμό σε «ενάγοντα» καλύπτει και την περίπτωση «Εφεσείοντος».
Εταιρείες ― Ασφάλεια εξόδων ― Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 ― Όταν αποδειχθεί αδυναμία μιας εταιρείας να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου, εκεί όπου υπάρχει μια τέτοια εύλογη υπόνοια, συνήθως το Δικαστήριο εκδίδει το αιτούμενο διάταγμα για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα, εκτός αν καταλήξει ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις που συνηγορούν υπέρ της μη έκδοσης του.
Οι εφεσίβλητοι-αιτητές καταχώρησαν αίτηση, με την οποία ζητούσαν όπως διατάσσονταν οι εφεσείοντες να κατέθεταν στο Δικαστήριο, υπό μορφή ασφάλειας εξόδων, το ποσό των €31.256,58.
Η αίτηση προωθήθηκε στο πλαίσιο έφεσης την οποία οι εφεσείοντες συνέχισαν να προωθούν ύστερα από σχετική άδεια του επίσημου Παραλήπτη, η οποία κατέστη αναγκαία συνεπεία της έκδοσης διατάγματος παραλαβής της περιουσίας τους, το οποίο εξεδόθη κατά τη διάρκεια της εκκρεμότητα της έφεσης.
Το αιτούμενο ποσό για παροχή ασφάλειας εξόδων, αφορούσε στα επιδικασθέντα έξοδα της πρωτόδικης αγωγής στην οποία εξεδόθη η εφεσιβληθείσα απόφαση, σε επιδικασθέντα και υπολογισθέντα έξοδα απορριπτικής απόφασης για αναστολή εκτέλεσης, τα έξοδα της αίτησης στα πλαίσια της οποίας εξεδόθη το Διάταγμα Εκκαθάρισης, καθώς και τα έξοδα της έφεσης, στο ποσό στο οποίο οι εφεσίβλητοι δήλωσαν ότι υπολογίζονταν να ανέλθουν.
Στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την Αίτηση, αναφερόταν μεταξύ άλλων, ότι οι εφεσείοντες στερούνταν κινητής και ακίνητης περιουσίας με την οποία θα μπορούσαν να καλύψουν τα πιο πάνω ποσά εξόδων και ότι δεν είχαν πιθανότητα επιτυχίας στην έφεσης τους για τους λόγους που οι εφεσίβλητοι/αιτητές εξηγούσαν.
Ο συνήγορος των εφεσειόντων αναγνώρισε την υποχρέωση των πελατών του, υπό τις περιστάσεις, να παραχωρήσουν ασφάλεια για τα έξοδα, αλλά εξήγησε ότι η οικονομική δυνατότητα τους δεν ξεπερνούσε τις €5.000.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η διακριτική ευχέρεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου διέπεται και από τη Δ.35 θ.2 στην οποία επίσης στηρίχθηκε η Αίτηση. Τα κριτήρια για την παραχώρηση ασφάλειας είναι τα ίδια με αυτά που καθιερώθηκαν δυνάμει της Δ.60. Η Αίτηση στηρίχθηκε επίσης στο Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113.
2. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είχε αμφισβητηθεί από τους εφεσείοντες-Καθ' ων η αίτηση, η αδυναμία τους να καταβάλουν τα έξοδα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων ήταν ήδη επιδικασθέντα.
3. Ούτε κατάφεραν να πείσουν ότι η έκδοση διατάγματος παροχής ασφάλειας θα ήταν άδικη ή ότι υπήρχαν ειδικές περιστάσεις που συνηγορούσαν υπέρ της μη έκδοσης ή ότι η έκδοση ενός τέτοιου διατάγματος θα καθίστατο εμπόδιο στην προώθηση της έφεσης τους η οποία, όπως ισχυρίστηκαν, έχει πιθανότητες επιτυχίας.
4. Το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων είχαν ήδη επιδικαστεί και υπολογιστεί από τον Πρωτοκολλητή και ανέρχονταν στις €27.707,71. Το μόνο ποσό που δεν ήταν επιδικασθέν ήταν το ποσό των εξόδων της παρούσας έφεσης, τα οποία σύμφωνα με τον κατάλογο που επισυνάπτεται στην Αίτηση, υπολογίζονται στις €4.290,48.
5. Με δεδομένη την κλίμακα της έφεσης και τα έξοδα της παρούσας Αίτησης, ήταν εύλογο το υπολογισθέν ποσό για τα έξοδα της έφεσης.
6. Διατάχθηκε όπως οι εφεσείοντες κατέθεταν στην Αρχιπρωτοκολλητή, μέσα σε 30 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης απόφασης, υπό μορφή ασφάλειας για τα έξοδα, το ποσό των €30.000 το οποίο εκρίθη λογικό υπό τις περιστάσεις.
7. Μέχρι την καταβολή του ποσού, η διαδικασία της έφεσης ανεστάλη.
Η αίτηση επιτράπηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Studland Holdings Ltd κ.ά. v. Ευσταθίου κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1809,
Κυριάκου v. Μιχαήλ (2007) 1 Α.Α.Δ. 993,
Genemp Trading Ltd v. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314,
Sir Lindsay Parkinson and Co Ltd v. Triplan Ltd [1973] 2 All ER 273,
Procon Ltd v. Provincial Building Co. Ltd a.o. [1984] 2 All ER 368.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγόμενους εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου (Εφραίμ Α.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 46/07), ημερομηνίας 22/9/2010.
Α. Κουκούνης, για τους Αιτητές-Εφεσίβλητους.
Α. Στυλιανού για Α. Δημητρίου, για τους Καθ' ων η αίτηση-Εφεσείοντες.
Cur. adv. vult.
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Οι Εφεσίβλητοι-Αιτητές ενήγαγαν τους Εφεσείοντες-Καθ' ων η αίτηση για παραβίαση συμβατικών υποχρεώσεων σε σχέση με διαμέρισμα που αγόρασαν από αυτούς. Το πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ των Εφεσιβλήτων για €100.000, πλέον νόμιμο τόκο και έξοδα τα οποία υπολογίστηκαν από τον Πρωτοκολλητή στις €9.370,22 και τα οποία μέχρι τις 8.2.2013 ανήλθαν μαζί με τους τόκους στις €13.998. Επιπλέον οι Εφεσείοντες καταδικάστηκαν στα έξοδα αποτυχούσας αίτησης για αναστολή εκτέλεσης, τα οποία ανήλθαν κατά τους Εφεσίβλητους στο ποσό των €4.731,55.
Οι Εφεσείοντες καταχώρησαν έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης. Ενώ εκκρεμούσε η έφεση, εκδόθηκε εναντίον των Εφεσειόντων Διάταγμα Εκκαθάρισης και διορίστηκε ο Επίσημος Παραλήπτης προσωρινός εκκαθαριστής. Στο Διάταγμα υπήρχε πρόβλεψη ότι αυτό θα ακυρωνόταν σε περίπτωση που μέχρι τις 8.11.2012 οι Εφεσείοντες εξοφλούσαν το οφειλόμενο εξ αποφάσεως χρέος, τόκους και έξοδα, τόσο της αγωγής όσο και της ενδιάμεσης αίτησης τα οποία υπολογίστηκαν από τον Πρωτοκολλητή στις €6.404, πλέον τόκο και τα οποία μέχρι τις 6.2.2013 ανήλθαν στις €8.236,36. Τελικά κανένα από τα οφειλόμενα ποσά της απαίτησης και εξόδων δεν πληρώθηκε.
Μετά που οι Εφεσείοντες εξασφάλισαν άδεια από τον Επίσημο Παραλήπτη για να προωθήσουν οι ίδιοι ή με δικούς τους δικηγόρους την έφεση, οι Εφεσίβλητοι-Αιτητές καταχώρησαν την παρούσα Αίτηση, με την οποία ζητούν όπως διαταχθούν οι Εφεσείοντες να καταθέσουν στο δικαστήριο, υπό μορφή ασφάλειας εξόδων, το ποσό των €31.256,58. Το ποσό αυτό αποτελεί το άθροισμα:- (α) των εξόδων της αγωγής (€13.998,19), (β) τα έξοδα της αποτυχούσας ενδιάμεσης αίτησης για αναστολή εκτέλεσης (€4.731,55), (γ) τα έξοδα της αίτησης στα πλαίσια της οποίας εξεδόθη το Διάταγμα Εκκαθάρισης (€8.236,36), καθώς και (δ) τα έξοδα της έφεσης, τα οποία σύμφωνα με τον κατάλογο, Τεκμήριο 5, που επισύναψαν στην αίτησή τους οι Εφεσίβλητοι, υπολογίζονται να ανέλθουν στο ποσό των €4.290,48.
Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση, αναφέρεται περαιτέρω ότι οι Εφεσείοντες στερούνται κινητής και ακίνητης περιουσίας με την οποία θα μπορούσαν να καλύψουν τα πιο πάνω ποσά εξόδων. Τέλος, οι Εφεσίβλητοι ισχυρίζονται ότι οι Εφεσείοντες δεν έχουν πιθανότητες επιτυχίας στην έφεση τους, για τους λόγους που εξηγούν στην παράγραφο 14 της ένορκης δήλωσης που συνοδεύει την Αίτηση.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των Εφεσειόντων αναγνώρισε την υποχρέωση των πελατών του, υπό τις περιστάσεις, να παραχωρήσουν ασφάλεια για τα έξοδα, αλλά εξήγησε ότι η οικονομική δυνατότητα τους δεν ξεπερνά τις €5.000.
Με την Δ.60 θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας στην οποία στηρίζεται η Αίτηση, παραχωρείται διακριτική ευχέρεια στο Δικαστήριο στις περιπτώσεις που προβλέπονται στη συγκεκριμένη Διάταξη και κατά κύριο λόγο όπου ο ενάγων σε αγωγή ή ανταπαίτηση δεν είναι μόνιμος κάτοικος Κύπρου, να τον διατάξει να παραχωρήσει στον εναγόμενο ασφάλεια εξόδων. Παρά το γεγονός ότι νομολογιακά αναγνωρίστηκε ότι η αναφορά στο θεσμό σε «ενάγοντα» καλύπτει και την περίπτωση «Εφεσείοντος» (βλ. Studland Holdings Ltd κ.ά. ν. Ευσταθίου κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1809, Κυριάκου ν. Μιχαήλ (2007) 1 Α.Α.Δ. 933 και Genemp Trading Ltd v. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314), εντούτοις στην περίπτωση έφεσης η διακριτική ευχέρεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου διέπεται και από τη Δ.35 θ.2 στην οποία επίσης στηρίζεται η Αίτηση. Τα κριτήρια για την παραχώρηση ασφάλειας είναι τα ίδια με αυτά που καθιερώθηκαν δυνάμει της Δ.60.
Η Αίτηση στηρίζεται επίσης στο Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, με το οποίο παραχωρείται διακριτική ευχέρεια στο Δικαστήριο στις περιπτώσεις που υπάρχει εύλογη υπόνοια ότι η ενάγουσα ή εφεσείουσα εταιρεία δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει τα έξοδα που ήδη επιδικάστηκαν ή που θα επιδικαστούν να την διατάξει να παραχωρήσει ασφάλεια για τα έξοδα. Όμως το Δικαστήριο ενεργώντας στη βάση του Άρθρου 382, διατηρεί διακριτική ευχέρεια, αφού λάβει υπόψη όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης, να απορρίψει την αίτηση ακόμη και όταν αποδειχθεί η αδυναμία μιας εταιρείας να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου (βλ. σχετικά Sir Lindsay Parkinson and Co Ltd v. Triplan Ltd [1973] 2 All ER 273, στη σελ. 283, Annual Practice 1958, στη σελ. 395 και Halsbury' s Laws of England, 4η Έκδοση, Τόμος 37, παρ. 304). Όμως όταν αποδειχθεί η αδυναμία της εταιρείας να πληρώσει, συνήθως το δικαστήριο εκδίδει το αιτούμενο διάταγμα για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα, εκτός αν καταλήξει ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις που συνηγορούν υπέρ της μη έκδοσης του.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει αμφισβητηθεί από τους Εφεσείοντες-Καθ' ων η αίτηση η αδυναμία τους να καταβάλουν τα έξοδα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων είναι ήδη επιδικασθέντα. Ούτε οι Εφεσείοντες-Καθ' ων η αίτηση κατάφεραν να πείσουν ότι η έκδοση διατάγματος παροχής ασφάλειας θα ήταν άδικη ή ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις που συνηγορούν υπέρ της μη έκδοσης ή ότι η έκδοση ενός τέτοιου διατάγματος θα καθίστατο εμπόδιο στην προώθηση της έφεσης τους η οποία, όπως ισχυρίζονται, έχει πιθανότητες επιτυχίας. Στην ουσία όμως οι Εφεσείοντες δεν απάντησαν στους ισχυρισμούς των Εφεσιβλήτων και επέλεξαν την σιωπή στα πλείστα θέματα που εγείρονται, με συνακόλουθες συνέπειες στην προσπάθεια τους να πείσουν ότι δεν ενδείκνυται η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος.
Με δεδομένη, ενόψει των πιο πάνω, την υποχρέωση των Εφεσειόντων να καταβάλουν ασφάλεια για τα έξοδα, προχωρούμε να εξετάσουμε το ύψος του ποσού που θα πρέπει να καταβάλουν. Οι ίδιοι εισηγήθηκαν το ποσό των €5.000 με μόνη αιτιολογία ότι αυτό το ποσό τους επιτρέπει η οικονομική τους κατάσταση. Παλαιότερα η νομολογία με αφορμή κάποια σχόλια στο Annual Practice του 1982, 1ος Τόμος, σελ. 440, υιοθέτησε την πρακτική αφαίρεσης περίπου του 1/3 από το ποσό του προκαταρκτικού καταλόγου εξόδων. Όμως η πρακτική αυτή αμφισβητήθηκε στην υπόθεση Procon Ltd v. Provincial Building Co. Ltd and Others [1984] 2 All ER 368. Εν πάση περιπτώσει, στην προκειμένη περίπτωση το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων έχουν ήδη επιδικαστεί και υπολογιστεί από τον Πρωτοκολλητή και ανέρχονται στις €27.707,71. Το μόνο ποσό που δεν είναι επιδικασθέν είναι το ποσό των εξόδων της παρούσας έφεσης, τα οποία σύμφωνα με τον κατάλογο που επισυνάπτεται στην Αίτηση, υπολογίζονται στις €4.290,48. Με δεδομένη την κλίμακα της έφεσης και τα έξοδα της παρούσας Αίτησης, θεωρούμε εύλογο το υπολογισθέν ποσό για τα έξοδα της έφεσης.
Συνεκτιμώντας όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον μας, ασκούμε τη διακριτική μας ευχέρεια υπέρ των Εφεσιβλήτων και διατάσσουμε όπως οι Εφεσείοντες καταθέσουν στην Αρχιπρωτοκολλητή, μέσα σε 30 ημέρες από σήμερα, υπό μορφή ασφάλειας για τα έξοδα, το ποσό των €30.000 το οποίο θεωρούμε λογικό υπό τις περιστάσεις. Μέχρι την καταβολή του ποσού, η διαδικασία της έφεσης αναστέλλεται. Σε περίπτωση που οι Εφεσείοντες-Καθ' ων η αίτηση παραλείψουν να παράσχουν την ορισθείσα ασφάλεια για τα έξοδα μέσα στην καθορισμένη προθεσμία, η έφεση θα θεωρείται ως εγκαταληφθείσα και απορριφθείσα.
Τα έξοδα της αίτησης, ακολουθώντας το αποτέλεσμα, επιδικάζονται υπέρ των Εφεσιβλήτων και εναντίον των Εφεσειόντων. Αυτά να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η αίτηση επιτρέπεται με έξοδα.