|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:A940
(2014) 1 ΑΑΔ 2766
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 6/2014)
9 Δεκεμβρίου, 2014
[ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/στές]
(Αίτηση/Έφεση 164/2005)
ΑΝΝΟΥΛΛΑ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
Εφεσείουσα/Αιτήτρια,
ΚΑΙ
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΩΣΤΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,
Εφεσίβλητη/Καθ΄ης η Αίτηση.
- - - - - -
(Αίτηση/Έφεση 165/2005)
ΑΝΝΟΥΛΛΑ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
Εφεσείουσα/Αιτήτρια,
ΚΑΙ
1. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΣΚΩΤΤΗ,
2. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗ ΣΚΩΤΤΗ,
3. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗ ΣΚΩΤΤΗ,
Εφεσίβλητοι/Καθ΄ων η Αίτηση.
- - - - - -
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 21.5.2014
Δ. Ιωαννίδης με Μ. Ιωαννίδου (κα), Α. Σιβιτανίδη και Ν. Χατζηιωάννου (κα), για την Εφεσείουσα.
Π. Παπαγεωργίου, για την Εφεσίβλητη/Καθ΄ης η Αίτηση στην 164/2005.
Π. Παπαγεωργίου για Κ. Χρ. Χατζηιωάννου, για τους
Εφεσίβλητους/Καθ΄ων η Αίτηση στην 165/2005.
- - - - - -
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Σταματίου, Δ.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Με την υπό κρίση αίτηση η εφεσείουσα/αιτήτρια ζητά την έκδοση των ακολούθων διαταγμάτων:
«Α. Διάταγμα ή Δήλωση Δικαστηρίου διατάσσον ή δηλών ή θεωρών ότι η Έφεση που καταχωρήθηκε στις 6.12.13 ή 9.12.13 καταχωρήθηκε εμπρόθεσμα.
Β. Διάταγμα Δικαστηρίου παρατείνον το χρόνο εντός του οποίου μπορεί να καταχωρηθεί έφεση κατά της πρωτοδίκου αποφάσεως ημερομηνίας 29.10.13 κατά 7 ημέρες από τη σύνταξη του Διατάγματος και/ή
Γ. Διάταγμα Δικαστηρίου παρατείνον το χρόνο ενός του οποίου να καταχωρηθεί η αίτηση για παράταση του χρόνου εντός του οποίου να καταχωρηθεί έφεση και/ή
Δ. Έξοδα.»
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση περιέχονται σε ένορκη δήλωση της ίδιας της αιτήτριας και του κ. Κώστα Χατζηιωάννου, ενός εκ των συνηγόρων της αιτήτριας, τα οποία παραθέτουμε σε συντομία.
Στις 29.10.2013 εκδόθηκε απόφαση στις συνεκδικαζόμενες αιτήσεις/εφέσεις 164/2005 και 165/2005 με την οποία αυτές απορρίφθηκαν.
Διευκρινίζουμε ότι η απόφαση, αντικείμενο της παρούσας έφεσης, είναι η απόρριψη από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας δύο συνεκδικαζόμενων αιτήσεων/εφέσεων που ηγέρθηκαν από την αιτήτρια με βάση τον περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμο, Κεφ. 224, όπως τροποποιήθηκε. Με τις εν λόγω αιτήσεις/εφέσεις αμφισβητήθηκε η ορθότητα δύο αποφάσεων του Διευθυντή Κτηματολογίου και Χωρομετρίας, σε συνάρτηση με συνοριακή διαφορά μεταξύ των διαδίκων.
Η εφεσείουσα, μετά την έκδοση της απόφασης, έτυχε συμβουλής από το δικηγόρο της ότι η προθεσμία για καταχώρηση έφεσης στο Ανώτατο Δικαστήριο ήταν 42 ημέρες. Αφού μελετήθηκε η υπόθεση, αποφασίστηκε στις 8.11.2013 ότι έπρεπε να καταχωρηθεί έφεση. Η ειδοποίηση έφεσης καταχωρήθηκε στο Πρωτοκολλητείο στις 6.12.2013, λόγω όμως απουσίας της Πρωτοκολλητού, η υπάλληλος του Πρωτοκολλητείου τους ανέφερε ότι η έφεση θα καταχωρηθεί όταν θα επιστρέψει η Πρωτοκολλητής. Την επόμενη εργάσιμη ημέρα, ήτοι στις 9.12.2013, ειδοποιήθηκαν οι δικηγόροι της εφεσείουσας από το Πρωτοκολλητείο ότι η έφεση κατεχωρήθη την ημέρα εκείνη και ότι, εφόσον παρείχετο αρκετός χρόνος για την έφεση, δεν υπήρχε λόγος η έφεση να έφερε ως ημερομηνία καταχώρησής της την 6.12.2013 (η ημερομηνία που δόθηκε στο Πρωτοκολλητείο προς καταχώρηση της έφεσης).
Την ίδια ημέρα, 9.12.2013, οι συνήγοροι της αιτήτριας την ειδοποίησαν ότι, σε συνάντηση που είχαν στις 7.12.2013, όπου συζήτησαν την υπόθεση και επειδή, με βάση κάποιο κανονισμό του 1956, οι εφέσεις από διαταγές του Δικαστηρίου σε τέτοιες περιπτώσεις καταχωρούνται εντός 14 ημερών, θα ήταν ορθότερο να γίνει αίτηση ως αυτή που καταχωρήθηκε στο Δικαστήριο, για να μη δημιουργηθούν συζητήσεις «ως προς το αν η απόφαση είναι διαταγή ή απόφαση». Όπως δε προκύπτει από την ένορκη δήλωση του κ. Χατζηιωάννου, όταν οι δικηγόροι πληροφόρησαν την αιτήτρια περί της προθεσμίας έφεσης, δεν είχαν υπόψη τους τον Κανονισμό 13 των περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Διαδικαστικών Κανονισμών του 1956 που, εν πάση περιπτώσει, αναφέρεται σε «διάταγμα» Δικαστηρίου και όχι «σε απόφαση». Σε περίπτωση όμως που ήθελε κριθεί ότι ισχύουν οι προθεσμίες που αναφέρονται στον εν λόγω Κανονισμό, τότε η καταχώρηση της έφεσης μετά την πάροδο των 14 ημερών, αποτελεί λάθος το οποίο εδράζεται σε διαφορετική ερμηνεία του Κανονισμού 13.
Η εφεσείουσα καταχώρησε αίτηση πανομοιότυπη όπως την παρούσα στο Επαρχιακό Δικαστήριο, η οποία απερρίφθη στις 8.5.2014.
Οι εφεσίβλητοι/καθ΄ων η αίτηση καταχώρησαν ένσταση με την οποία ισχυρίζονται ότι η ειδοποίηση έφεσης που καταχωρίστηκε είναι εκπρόθεσμη, θνησιγενής και άκυρη, εφόσον δεν καταχωρίστηκε εντός της προθεσμίας των 14 ημερών που προνοεί ο Κανονισμός 13 των περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Διαδικαστικών Κανονισμών του 1956. Το δε λάθος ή παράλειψη των δικηγόρων της εφεσείουσας/αιτήτριας δεν αποτελεί ικανοποιητικό λόγο για την έκδοση, εκ των υστέρων μάλιστα, διατάγματος παράτασης της προθεσμίας έφεσης.
Αποτελεί θέση της αιτήτριας ότι η εν λόγω απόφαση του Δικαστηρίου να απορρίψει την αίτηση/έφεση, αποτελεί απόφαση (judgment) και όχι διαταγή (order) και κατά συνέπεια δεν εφαρμόζεται ο Κανονισμός 13 των περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Διαδικαστικών Κανονισμών του 1956 και η εκεί καθοριζόμενη προθεσμία των 14 ημερών για καταχώρηση έφεσης. Εφαρμόζεται, όμως, η προθεσμία των 42 ημερών που προνοείται από τη Δ.35 θ.2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών. Περαιτέρω, εγέρθηκε από τον ευπαίδευτο συνήγορο της αιτήτριας θέμα εγκυρότητας των πιο πάνω Κανονισμών του 1956, οι οποίοι, σύμφωνα με την εισήγησή του, δεν έχουν επιβιώσει του Συντάγματος. Σε περίπτωση δε που το Δικαστήριο ήθελε κρίνει ότι η έφεση καταχωρήθηκε εκπρόθεσμα, τότε πληρούνται οι προϋποθέσεις που τίθενται από τη νομολογία για παράταση του χρόνου καταχώρησής της.
Εξετάζοντας αρχικά τη θεραπεία (Α), που επιζητείται με την αίτηση, υπό το φως των εισηγήσεων του κ. Ιωαννίδη, προκύπτει ότι αυτό που επιδιώκεται είναι ουσιαστικά η παροχή γνωμάτευσης ως προς την εγκυρότητα της καταχωρηθείσας έφεσης. Προς τούτο μάλιστα, τίθεται προς εξέταση και θέμα κατά πόσο συγκεκριμένοι Διαδικαστικοί Κανονισμοί έχουν επιβιώσει του Συντάγματος. Προκύπτει όμως μία παραδοξότητα από τις υποβληθείσες θέσεις. Η πλευρά της αιτήτριας ακόμη και μετά τη διαπίστωση ότι υπάρχει ο Κανονισμός 13 των περί Ακίνητης Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Διαδικαστικών Κανονισμών του 1956[*], εξακολουθεί να θεωρεί ότι η ορθή προθεσμία καταχώρησης έφεσης στην παρούσα περίπτωση είναι αυτή των 42 ημερών. Άλλωστε, αυτή τη θέση προώθησε ενώπιον του Δικαστηρίου. Δεν αφήνει όμως τη διαδικασία να εξελιχθεί στα πλαίσια της έφεσης, θέλοντας να διαβεβαιώσει, με προκαταρκτική γνωμοδότηση ουσιαστικά από το Εφετείο, ότι η θέση της είναι ορθή και, ακολούθως, σε περίπτωση που ήθελε κριθεί ότι δεν είναι ορθή, να επιτύχει τη νομιμοποίηση της ήδη καταχωρηθείσας έφεσης με τις επιδιωκόμενες υπό στοιχεία (Β) και (Γ) θεραπείες.
Δεν είναι όμως επιτρεπτό για το Εφετείο, στα πλαίσια εξέτασης της παρούσας αίτησης, να καταστεί γνωμοδοτικό όργανο και να αποφασίσει κατά πόσο η έφεση που καταχωρήθηκε έχει καταχωρηθεί εμπρόθεσμα ή όχι. Ένα τέτοιο ζήτημα αποφασίζεται στα πλαίσια της έφεσης με όλες τις παρεπόμενες συνέπειες.
Αναφορικά με τις θεραπείες που ζητούνται υπό στοιχεία Β και Γ και έχοντας υπόψη ότι στην προκείμενη περίπτωση η εφεσείουσα έχει ήδη προβεί σε καταχώρηση της έφεσης, αυτές παραμένουν άνευ αντικειμένου και, συνεπώς, είναι απορριπτέες. Η Δ.57 θ.2, την οποία επικαλείται η εφεσείουσα για παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης, όπως αναφέρθηκε στην υπόθεση Σοφοκλέους ν. Τσεσμελόγλου (2011) 1 ΑΑΔ 773, 778, «δεν χρησιμοποιείται για την εκ των υστέρων προώθηση αιτήματος επέκτασης χρόνου όταν το διαδικαστικό διάβημα έχει ήδη ληφθεί. Η διάταξη αυτή θα είχε εφαρμογή εάν η υπό κρίση αίτηση εισαγόταν πριν την καταχώρηση της έφεσης. Η καταχώρηση της καθιστά την αίτηση άνευ αντικειμένου και χωρίς οποιοδήποτε υπόβαθρο.»
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ της καθ΄ης η αίτηση και εναντίον του αιτητή, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Στ. Ναθαναήλ, Δ.
Μ. Χριστοδούλου, Δ.
Κ. Σταματίου, Δ.
/ΧΤΘ